Ik vroeg haar of mijn Oma dan depressief was, maar neen, ook volgens de familie van mijn Oma was mijn Oma een oerlui mens. :)
Op maandag, wasdag, was ze altijd de laatste huisvrouw die warm water kwam halen (goh...klinkt als iets van eeuwen terug, het is net na WO II) en was dan pas klaar met de was als haar man weer uit zijn werk kwam. Dus was die Oma ook daardoor altijd knorrig. Ik denk dat ze het liefste de hele dag niets wilde doen, lekker op de bank luieren en dat huisvrouw zijn niet bij haar pastte. Maar ja...geen keus in die tijd. En al helemaal geen carriere buitenshuis.
Mijn moeder verbleef uit school het liefste bij haar Oma, die tegenover hen woonde. Met haar broertje was ze altijd daar en die Oma was wel zorgzaam en lief. En mijn moeder vertelde me ook dat haar moeder en vader eigenlijk weinig belangstelling voor hen hadden. Schoolresultaten, rapporten....het maakte ze niet warm of koud. Alsof mijn moeder onzichtbaar was. Haar broertje viel beter in de smaak.
Ook heeft ze weinig huishoudelijk dingen geleerd van haar moeder. Dat heeft ze allemaal zelf moeten uitvinden toen ze op heel jonge leeftijd moest trouwen.
Koken heeft ze uit een kookboek geleerd en wat basiszaken op de Spinazie-academie. Daar ging je heen in haar milieu en niet naar het Gymnasium wat ze met haar cijfers makkelijk had gekund. Maar ach....je moet je niets verbeelden. Ons soort mensen ging niet naar zo'n school.
Kijk, als ik dat allemaal zo weet, dan snap ik ook wel dat je dan veel meer moeite moet doen om een knuffelmoeder te zijn en misschien is dat ook niet nodig, maar gewoon tsja...wat zachter. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn moeder wel veel veel zachter is geworden nu haar echtgenoot geen bedreiging meer voor haar vormt. Dus nu hij dood is. Maar zo jarenlang eerst geleerd dat je toch niets voorstelt, dan jarenlang van je echtgenoot hetzelfde gehoord, waar en hoe kan je dan toch jezelf goed genoeg gaan vinden. Of tegen die mensen ingaan.
Dus val ik mijn moeder niet teveel lastig met wat ik belangrijk vind, omdat ik zie en weet hoe kwetsbaar haar pas gevonden zelfbewustzijn is. Als er één kind op het knopje drukt "niet goed genoeg" valt ze snel terug naar...ik verdien niet beter. Is ze niet in staat om op een normale toon te zeggen dat ze het gesprek niet prettig vind, maar jaren van bekvechten met mijn vader, hebben haar niet geleerd (en ik ook niet denk ik) om op een normale toon dingen te zeggen. Zonder direct in de vechtstand te schieten. Vecht of verdedigingsstand. Of slachtofferstand.
Mijn moeder is geen knuffelmoeder. Ze komt met een warm vest of met een pak koffie, of het zoveelste theeblad met waxinelichtjes. Of een pak koekjes voor bij de thee. Of een kamerplant.
Ik moet beter waarderen dat ze haar best doet en dat het gewoon ongelovelijk moeilijk is om iemand te zijn die je nooit hebt gekend, waar je geen rolmodel van hebt en waarvan je denkt dat je geen recht hebt om je zo licht en luchtig te gedragen.
Want mijn moeder kwam ook nog eens uit een zwaar gereformeerde omgeving. Waar eigenlijk niemand goed genoeg was en toch naar de hel zou gaan. Wat je ook deed.
Dus bang om te leven en ook nog eens bang om dood te gaan.
Heel vermoeiend.
3 opmerkingen:
Klopt. Heb ook een moeder uit een zwaar gereformeerd nest. Nu nog in 2013 mogen 3 van mijn neven en nichten (uit dat nest) niet aan het Heilig Avondmaal omdat 1. stiekum/stilletjes homo is en na een 1 jarige mislukt heteroseksueel huwelijk toch weer gescheiden is 2. zwanger geworden is en ene kind gekregen heeft vóór het huwelijk en 3. getrouwd is met een al eens gescheiden partner.
Om koud van te worden, dat zoiets nog bestaat.
Mijn moeder werd eind jaren 50 de toegang tot de kerk een keer ontzegd omdat ze haar hoed niet bij zich had. Ze protesteerde dat haar geloof toch niet in haar hoed zat. Maar ze had niets te willen, ze werd als een klein kind de kerk uit gezet.
Als je dat allemaal beseft, dat dat allemaal nog maar kort geleden is, dan lukt het soms om een beetje meer begrip voor de 'kilheid' van je ouders te hebben.
Mijn moeder was ook geen knuffeltype, maar de warmte en liefde voor haar kinderen en kleinkinderen (en eigenlijk alle mensen) bleek uit haar warme belangstelling, haar blijheid als je bij haar kwam of als zij aanwipte. En tot op het laatst haar bereidwilligheid om te helpen. En die liefde en warmte probeer ik weer op mijn eigen manier door te geven.
Begrijp ik het goed als jouw moeder probeert om met kadootjes misschien iets van haar warmte te geven? Zoals je zei, het is best moeilijk om liefde, warmte en hartelijkheid door te geven als je dat (bijna) nooit zelf gekregen hebt.
Wat dapper dat jij dan toch wel ergens die warmte uit put en probeert door jouw zorgen dat aan je moeder te geven, hoe moeilijk je dat soms ook vindt.
Staar je niet blind op wat je broers/zussen niet doen voor je moeder. Jij kiest om wel tijd vrij te maken en zolang jij bewust kiest (en ook nee durft te zeggen als het niet kan) is het goed, gewoon goed.
JBR
Die spinazie-academie.... Mijn moeder wilde na de lagere school wel naar de mulo, maar toen de leraar daar achter kwam, haalde hij haar voor de klas, vroeg haar: ' en, waar wil jij na de lagere school naar toe?' en lachte haar keihard uit, en ruide de klas op om haar ook uit te lachen. 1947, ze was 11....
Ze heeft 2 jaar huishoudschool gedaan, toen als dienstmeisje gewerkt en handelsavondschool gedaan, opleiding tot vroedvrouw gevolgd, opleiding tot maatschappelijk werker gevolgd en uiteindelijk nog SPW op de universiteit gedaan. Wat een verspilling van tijd en energie, en wat een rotleraar (het was ook een beetje een sadist - draaide oren om of gaf een klap waar de kinderen sterretjes van zagen).
Siebrie
Een reactie posten