Herfstvrucht

Elke dag op weg naar de bushalte kom ik door een straat met kastanjebomen. En die kastanjes liggen nu veelal op de stoep en straat. Dus raap ik elke dag een paar op en zo heb ik al een mooie schaal vol kastanjes, ter decoratie, maar ook omdat ik ze zo mooi vind.

De eikels laat ik liggen; die heb ik al genoeg gehad in mijn leven.

Een slimme meid is op morgen voorbereid

Het geeft me rust in mijn hoofd om als ik thuis kom, direct mijn lunchpakket voor de werkdag erna gereed te maken en in de koelkast te zetten. En helemaal rustig word ik als ik ruim van te voren ook al klaar heb hangen wat ik de volgende dag aan doe.

Doe ik trouwens altijd: de avond van tevoren vast uitzoeken wat ik aantrek. Heb maar een kleine kledingkast, dus het is nooit lang denken, maar wel denk ik na welke kleur me extra kracht geeft. Of mijn stemming goed uitdrukt.
Voel ik me bedrukt en matig, dan helpen krachtige kleuren me door de dag heen (oh...die draag ik wel heul vaak!).

Qua kleuren ben ik waarschijnlijk net een middelbare papegaai, want ik hou van lekkere felle (Wintertype) kleuren.

Dat zal wel niet geheel in het modebeeld passen maar wel bij mij.  En sommige kleuren vind ik zo betoverend mooi, daar val ik altijd voor.

Ook maak ik, qua voorbereiding, elke dag een lijstje - noem het mijn bulletjournaal - wat ik die dag echt moet en wil doen.  En een lijstje wat ik ongoing noem. Geen haast, maar wel een keertje regelen of afhandelen.

Toch ben ik tegenwoordig ook steeds meer aan het werken aan het nu. Want alleen maar bezig zijn met morgen, dan vergeet je dat je nu leeft en nu dingen ervaart.

Wat Eckhart Tolle me leert is dat als ik kijk naar het nu, ik in staat kan zijn om compleet tevreden te zijn.

En zo dacht ik vanochtend; nu ben ik gezond opgestaan, heb nu een dak boven mijn hoofd, ik heb te eten en ik leef in een veilig land. Alleen dit alles is genoeg om tevreden te kunnen zijn voor velen in deze wereld. Probeer dan ook om dat zelf ook te zien. En te ervaren.

En minder te hopen dat het morgen beter wordt. Misschien is het nu al heel goed.

Opgezwolle

Ja hoor....het Kruidvat treinkaartje wat ik maanden geleden aanschafte, zou binnenkort verlopen (lees de dag erna) en dus wist ik dat ik "leuks" moest gaan verzinnen.

Wilde al een aantal maanden ooit eens naar museum de Fundatie en ondanks allerlei treinstremmingen dacht ik dat het een mooie invulling zou zijn. Tijd genoeg toch en in plaats van een zaterdag in te vullen met braaf de weekboodschappen te doen en een beetje het huis kuisen,  ging ik op pad.

Het ging al mis liep al anders toen ik veel te laat wakker schoot. Wel de wekker gezet, maar een aantal keren toen de maan nog aan de hemel stond wakker geweest. Dus niet op de tijd dat ik zou moeten reizen in de bus, maar nog in bed. Moest ik mijzelf ernstig toespreken dat ik GEEN haast had. Een uurtje later, of twee uur later is dat een probleem? Er wacht niemand op me, dus het maakt geen drol uit. Relax. Relax!!!

In mijn kekke vijfigers-outfit (kijk mij...ik heb nog weet van trends, ik doe nog mee hoor, ben nog lang geen oud wijf!) en het enige wat ontbrak was zo'n hippe bril, maar ja...staaroperatie gehad en ik heb een contactlens. Maar wel hippe leesbril, dus doe ik toch mee.

Zat de bus en de trein vol met dit soort dames. Twee aan twee of met drie of vier, maar het merendeel vrouwen die een dagje uit gingen.  Allemaal met zo'n tas schuin over de borst(en). Ik was er dus ook een van. Het enige verschil was dat ik alleen was. Als enige.

Zit je in eentje de verhalen van vrouwen aan te horen en zie je vrouwen dat je denkt; wat zie je er bozig uit - zou ik ook zo'n uitstraling hebben. Dat agressieve boze ik mag nooit niks??  Dat verongelijkte. Of zou ik, als ik met iemand zou reizen, ook 50 km de oren van zijn kop aflullen..in een monotome zeikstem, 50 km lang praten en dan nog niks zeggen?

Of nu al zeuren over de Kerstdagen? Wie wat bij wie viert. Dat ik denk - bij jou valt helemaal niks te vieren met dat gezemel en je gelijk willen halen. Het is september en je hoofd zit al in december. Pepernoot!!!

Uiteindelijk na 3 x overstappen in Zwolle aangekomen en wat een leuke stad. Het deed me, de opzet, een beetje aan Leeuwarden denken, althans de loop vanaf het station naar het centrum. Van die mooie grote stadsvilla's aan een gracht. Het station van Zwolle deed me weer aan Delft denken en aan Den Bosch. Alle passages in de buik van het station. Een beetje hetzelfde allemaal. En ontzettend veel vreettenten. Heeeel veel. Ook leuk die kunstwerken her en der richting het museum.  Een lange bronzen lint/slang op de stoep.

Op naar het museum, het lag schitterend in de zon te wachten. Ik had er helemaal zin in.

Moet ik toch nog wat langer wachten want net deze week gesloten!! He snetverderrie! Had me ook al helemaal verheugd om even daar naar de wc te kunnen.

Balen, maar wel een metafoor hoe ik soms dingen doe. Ben ik een keer spontaan, dan kan het niet. Loopt het spaak. Wel een lange reis er heen, om niet te krijgen wat ik hebben wil. Plan ik kennelijk niet goed. Mijn leven.
Of is het juist de kunst om te kijken wat ik allemaal WEL heb? Is de reis in feite waar het om draait?
Anyways...

Dus toch maar het centrum even ingelopen om dat te bekijken. Heel erg gezellig en door het mooie weer overal terrasjes. Wat leek me dat leuk om daar te zitten. En toch maar niet gedaan. Ik voelde me nogal Vrouw Doet Spontaan. Kijk mij eens dapper doen.

Omdat ik veel later begonnen was met reizen was de terugreis ook later dan de planning en ik wist eigenlijk niet goed wat ik nu zou moeten. Richting Groningen waren bussen ingezet, want ook daar werk aan het spoor, dus voordat ik daar zou zijn dan was het ook al laat en met je ziel onder je arm lopen is ook zo wat.

Dus de trein naar Rotterdam genomen. En daar aangekomen voelde ik me helemaal een Vrouw met een onvoltooide Missie. Het was te laat om naar Dordrecht waar die Karel Appel hing door te gaan....
Wat nu??
In ieder geval even een heerlijke sinasappelgeur op laten sproeien bij Rituals. Dat geeft energie. En verdrijft de geur van angstzweet.

Dus de trein maar richting huis genomen en toen ik in de bus zat bedacht ik me dat ik eigenlijk 1 ding nog zou willen doen vandaag. Een zonsondergang zien. Ergens bij het water of zo.

Dus doorgereden met de bus naar het station, weer de trein in, overstappen, overstappen en op het laatste overstapstation zag ik dat ik ook de laatste trein, voordat de zon onder zou zijn, niet zou halen, dus hield ik me voor dat ik het dan maar moest loslaten...dat zou wel een andere keer gebeuren. De zon komt elke dag op en gaat elke dag onder. Dat steekt niet op een dag dus. Wees tevreden; je bent vrij.

En toen...stond die trein er nog. Kon ik nog net voordat de deur dichtging in de trein springen en stond ik even later op het strand naar een prachtig oranje zonsondergang te kijken. Zo maar...gelukt!

Dan heb ik in feite meer gezien dan ik bedacht had. Was het fijn om na een dag doelloos treinen toch redelijk blij of in ieder geval tevreden thuis te komen. Haalde ik ook net de bus nog, alleen dacht de buschauffeur dat hij niet hoefde te wachten totdat iedereen zat en viel de helft van de nog niet zittende passagiers 50 meter door de bus, dus ik ontdekte vandaag een fraaie blauwe plek op mijn arm.

Nou ja...de zon schijnt alweer, ik ga maar eens een kopje koffie op mijn eigen gratis terras nemen.

Meesterwerk zwijmel

Kijk altijd gebiologeerd naar de tv als er een uitzending is van Het Geheim van de Meester (nou ja..meestal neem ik het op; kan ik in alle rust kijken als ik tijd en zin heb. En nog even terug naar extra interessante stukjes).

Bekende kunstwerken tot op het bot ontrafeld en geprobeerd (nou....wel heel erg prachtig geprobeerd) na te maken.

Wat kan die dame schilderen!!

En ook zo divers in de stijlen die ze beheerst. Meestal is een schilder bekend om zijn/haar stijl. Zij beheerst moderne kunst maar kan ook een Vermeer of Rembrandt namaken.

En hoe meer ik leer over een schilderij hoe meer ik bewondering ervoor krijg. En verwondering. 

En hoe bijzonder is het dat een meisje die 400 jaar geleden is geschilderd, nu nog steeds zo levendig eruit ziet. Die ogen en vooral die mond!

Dus mag Madonna zingen over Masterpiece vandaag. 

Efkes zagen

Kreeg een brainwave in de bus naar huis; niet direct aan het eten beginnen te werken, maar eerst een kwartiertje - met timer - zagen.

Morgen wordt de groenbak geleegd, het project struik had nog wat zaaguurtjes staan, dus hoppa....dat was even fijn. Want de hele dag onder tl-balken werken, met 50 andere collega's de hele dag hetzelfde zeggen en ondertussen met je jas aanzitten (kind...dan heb je er buiten niks aan!) omdat de airco zo koud staat, da's niet fijn voor je lijfelijk welbevinden.

Maar even wat lichamelijke arbeid is weldadig.

Mijn eten had ik gisteren al in een grote hoeveelheid gemaakt, dus kon ik op het vuur zetten om door te warmen. Zaag gepakt, handschoenen aan en zaaaaaaaag!

Het voelt ook goed omdat ik wat anders deed dan de normale routine.  En dat is altijd fijn om uit een sleurgevoel te komen.

Heb zin om morgen met wanten aan te gaan zitten werken; gewoon om ze te jennen. Maar het zal ze geen moer uitmaken. Want ben je ziek bij ons, dan krijg je niks noppes nada betaalt. Dus denkt mijn achterdochtige geest dat het ze alleen maar goed uitkomt, al die schorre kelen en stijve nekken.

Oh...toch nog gezaagd lees ik.

Wat doen jullie om uit de sleur te geraken?

Daten als je in de 70 bent

Een dame die ik ken heeft een vriend. Althans, ze noemt dat zelf zo. Vriend noemt haar zijn vriendin. Hij heeft er meerdere. Daar had vriendin al moeten gaan nadenken over ZIJN invulling van het begrip vriendin. Ik bekeek dit toch altijd wat anders en man met de hond vroeg me ook al "hebben ze sex gehad?".

Ze doen dus veel samen, bioscoop, theater, en vooral veel  uitjes, wandelen, naar een tentoonstelling of een muziekvoorstelling of hij kookt voor haar of zij voor hem (nou....speciaal voor hem...deze dame is geen keukenprinses; er worden gewoon porties voor 2 personen gemaakt in plaats van voor 1 persoon. Geen liflafjes en misschien als uitschieter een bakje zelfgemaakte appelmoes). Geen lekker wijntje bij het eten of een heerlijk dessert. Of een mooie gedekte tafel. Zo zit zij niet in elkaar.

Het zijn dus vooral allerlei uitjes die ze samen doen, ze delen gezamenlijke vrienden, kerken in dezelfde kerk maar delen geen lichaamssappen zeg maar.

Het zou zo een komische serie kunnen zijn. Hij zit helemaal rechts van de kerkbank, maar schuift iedere week steeds dichter naar haar toe. Tot ze naast elkaar zitten. En uit de kerk een kopje koffie bij elkaar drinken. En in de kerk het opvalt. Erover gepraat wordt.

Hij stuurde haar berichtjes vanuit zijn vakantie-adres en vriendin zag dit als een teken dat er vooruitgang zat in de relatie. Want de berichten waren heeeel lang. (Ze is niet veel gewend met haar Nokiaatje).

Ook gingen ze samen naar verjaardagen van gezamenlijke kennissen, als een soort setje (vond zij vooral).

Maar helaas voor vriendin....kwam er een andere vrouw in beeld, een beetje een type vrouw zoals de wilde zus van Hyacint Bucket, die volgens deze vriendin het met iedere man aanlegde die ze tegenkwam in de kerk (nymfomaan??) en tsja...deze vrouw is iets fitter dan de vriendin en kon wel 2 uur fietsen in plaats van het halve uurtje wat vriendin nog volhoudt (geen electrische fiets helaas), maar tsjeee....vriendin, je bent ver in de zeventig. Een vogelnestje of een ingewikkelde positie uit de Kamasutra zie ik je ook niet meer zo snel doen met twee nieuwe knieeen.

Dus ging hij opeens veel met mevrouw Nymfo fietsen. En we weten allemaal wat er van fietsen komt....nu wil hij graag met die dame trouwen, want oh oh oh hij is verliefd. Allemaal binnen 3 maanden. Kan best zijn dat hij ook denkt...wie weet hoe lang ik nog heb en binnen is binnen?

Of dat Mevrouw Nymfo denkt...ha fijn; een man met een groot huis en een leeg bed. Drie keer pijpen en hij is van mij.

Tsja...wat kan je daar nou van zeggen. Dat een relatie toch ook lichamelijkheid inhoudt en dat dit meer is dan een braaf kusje op de mond (zonder tong). Dat die vriendin goed had moeten luisteren toen vriend zei dat hij niet verliefd was op haar. Dat hij dit dus als een vriendschap zag; geen relatie.

Dat zij lief gedrag van hem vertaalde als verliefd gedrag. Maar lieve vriendin is in het geheel geen lieve mannen gewend. Helemaal geen andere mannen sinds haar echtgenoot, die in het geheel niet liefdevol was maar wel lichamelijk, overleden is.

Dat vriendin niet in haar aloude valkuil had moeten trappen dat ze hem nog wel kon veranderen. Dat hij wel ging inzien dat haar liefde voor hem zo oprecht was, dat ze nog lang en gelukkig leefden. Dat zijn niet-verliefd zijn geen bezwaar was omdat zij het wel voor twee was.

Zeventig plus en liefdesverdriet - wie had dat gedacht?

Kom maar hier Geluk!

Een grote groene struik in mijn tuin groeit alleen maar elk jaar groter en hoger, ondanks snoeien en bloeit nooit. Echt al jaren en jaren nooit meer. Oh...welk een metafoor zie ik hier opeens.

Dus verleden jaar heel kort gesnoeid, maar nog geen resultaat. En nu - in het kader van werk maar met je handen, dan hoeft je hoofd even niet meer over alles na te denken en te malen - ben ik de struik aan het verwijderen.

Wat een stappenplan op zich is, want een taaie rakker.

Eerst alles takken gekortwiekt. Zo de schutting erachter is ook weer zichtbaar. Helaas, want lelijk!!
Daarna alle dikke takken eraf.
Alles in kleine stukken gehakt/geknipt en in de groenbak
Wachten tot groenbak leeg is want vol daardoor
Verder met dikke takken kortknippen.
De rest afzagen
Kijken of het me nu lukt ook de wortels en stronk te verwijderen. De grond is keihard want zeker 30 jaar niets aan veranderd rondom struik.

Het houdt me lekker bezig, want ik merk dat ik teveel denk, en dan vooral in negatieve kringetjes, dan goed voor me is.  Dus Snap out of it!!

Eens kijken of de methode van in kleine stappen de tuin veranderen ook op mijn leven inpasbaar is. Nou ja...eigenlijk weet ik dat al wel. En doe ik dat al jaren, dankzij de lessen van The Flylady. Dat is hoe ik meestal grote projecten aanpak. Hak het in kleine behapbare stukken. En dan elke keer weer een stukje. Vooral ook het denken in termen van "Ik Mag" in plaats van "Ik moet" helpt hierbij.

Oh ja...en wat ga ik daar dan neerzetten??? Mag ik de hele winter over nadenken. Ik denk aan een vlinderstruik, omdat ik zo hou van vlinders en insecten in mijn tuin.

Dus gisterenmiddag maar even een eind gefietst in plaats van braaf boodschappen doen. Kwam wel uit bij een leuke woonboulevard. En voor de zesde keer naar hetzelfde kussen gekeken en voor de zesde keer toch maar weer teruggelegd. Leuk; maar is het echt nodig? Nee dus.
Wel foto's gemaakt met ideeen voor hoe zelf eea te maken.

Toch wel 2 kleine herfstplanten gekocht. Ook niet echt nodig; wel stukken goedkoper en als het goed is en de slakken mijn barriere van koffiedrab niet kunnen nemen, dan heb ik er nog jaren wat aan.

Blijven kijken naar wat er wel allemaal mogelijk is.

Wat ook heerlijk is dat ik eindelijk het boek Op naar Geluk van Ap Dijksterhuis in de bieb zag liggen. Alsof het mijn naam riep. En een boek van Eckhart Tolle.

Verder al weken bezig met het beluisteren van een luisterboek van de bieb over Wenken voor het Goede Leven; wat filosofen door de eeuwen heen hebben gezegd over hoe de mens een goed leven kan leven. En wonderbaarlijk - of ook niet - komt daar nergens op nummertje 1 te staan dat meer geld of nog meer bezit dat voor elkaar gaat krijgen.

Wellicht is dat dan de les uit deze periode in mijn leven. Dat ik ga leren zien waar ik mijn geluk uit haal. En dat ik in staat ben om dat, ongeacht mijn financiele situatie, te zien en ervan te genieten.
Want er is nog niets veranderd in mijn plaatje: nog hetzelfde niet-uitdagende slechtbetaalde werk en nu ook nog een dreigende belastingschuld erbij. Goh...als ik dit zo opschrijf is het zelfs - op papier - nog slechter geworden. En toch...en toch...toch ben ik nog steeds in staat om geluk te zien en te voelen.

Dat het simpelweg al heerlijk voelt op vrijdagavond nadat ik uit mijn werk kom, direct de fiets te pakken en lekker nog zonder jas naar de bibliotheek fiets. En dat die fiets niet in elkaar zakt, zoals bij Toren C, waarin een nogal royale vrouw even de sportfiets van haar collega leent.
De wind in mijn haren voel, de herfst al ruik en dan toch nog zulk mooi weer. Zomaar; gratis.
Dat ik in die bieb een berg boeken mee mag nemen. Ik hoef ze niet te bezitten om me rijk te voelen. Lezen is genoeg.

Dat ik me realiseer dat het niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat je op de fiets kan stappen en wegfietst. Zonder motortje, gewoon je eigen benenkracht.

Het lijkt me veel zinvoller om me bezig te houden met tevredenheid dan zurigheid en ontevredenheid en meer meer meer.

Eerst maar een lekker kopje koffie, gewoon uit eigen keuken, niks bijzonders en toch ook weer wel. Snufje kaneel op de koffie voordat het water doorloopt, heerlijk.

Net nog even een slak uit de muntplant gehaald; die mag zo direct verhuizen naar een andere plant van de Gemeentetuin.

De zondag ligt nog voor me; straks komen mijn dochter en schoonzoon met hun aandeel in mijn geluk: Hun liefde voor elkaar, mijn kleinkind in de maak en een half schaap vanwege het Offerfeest.

Allemaal gratis.

Of zoals een zangert ooit al begin jaren zestig zong:

What luck that' I'm a little piece of the world

That I know the songs of the siskins and the blackbirds

And that I can join in with all that lives

And I can breath with all that has a breath

Knieenzwijmel

Lijkt me soms heerlijk om geheel in katzwijm te liggen voor iemand. En ook weer niet, want verliefdheid is doodvermoeiend. Een soort van ziekte. Dacht vorig jaar nog heel even dat ik ook ziek was, maar dat was slechts een illusie, zelf bedacht en toen ik de roze bril even af had, zag ik hoe hij werkelijk was.


Dus laat deze dame maar lekker op haar knieen liggen.

Zing ik lekker mee met deze dame:

Ademnood

En toen, ondanks alle stappen in mijn stappenplan - Help Citroen de Winter door - trok ik het niet meer.  En dat terwijl ik zo netjes mijn zelfopgelegde planning volg en al heel wat bullets had afgewerkt. Extra vroeg gewandeld. Tralaladiela.

Mijn financiele administratie keurig op orde. Geen achterstanden. Nou ja...een leuke belastingschuld maar daar werk ik aan.

Eventjes maar, een minuutje of 10 ademnood, want ik mag van mijzelf niet de Zieligheidskaart te lang spelen. Maar man man man...dat was niet fijn.  Gelukkig is het snel weer over en is er ook niemand,  behalve ikzelf zei de gek die me weer rustig laat ademhalen.

Ik MOET (gatverdarrie ik wil helemaal niets meer moeten, moeten heb ik een hekel aan, maar ja...wie betaalt, bepaalt) omdenken. Opties zien.

En ik zie ze niet.

Ja die ene, die ijsschots-optie van overbodig dus drijf maar af.  Wat ook niet mogelijk is want het is gewoon te warm om nog ergens ijs te krijgen.

Dus zaak is om alweer op te staan, normaal te ademen en alweer te kijken naar mogelijkheden.

Van de week reed ik met de bus langs het station van mijn woonplaats en zag het gebouw van een oud-werkgever. Zag mezelf op het station staan, jaren geleden, met mijn zakelijke outfit en koffertje en laptop.

Op weg naar het vliegveld want ik zou in de UK een presentatie en demonstratie gaan geven van ons softwareproduct. Na lang onderhandelen, kreeg ik die kans. En uiteindelijk deed mijn baas een rondedansje toen hij de grootste opdracht ooit naar aanleiding daarvan binnenhaalde, oh ja...die ik binnenhaalde. Dat was een mooie gelegenheid om eens even over mijn salaris en emolumenten te onderhandelen.
Tot drie keer toe terug geweest en uiteindelijk kreeg ik precies wat ik voor ogen had. Als drive had ik thuis mijn kinderen, waar ik een goed voorbeeld voor wilde zijn. Never, never, never give up. Zoiets.

En nee, dat soort werk ambieer ik niet meer. Te veel gericht op tijdelijke successen en het keiharde van targets halen. Haal je je target niet, dan ben je niemand meer.
Goh...dat doe ik nu nog steeds. Elke dag weer een dumb-ass target halen en hoera...weer gehaald en wat krijg ik ervoor. Oh ja...niks. Tientje per uur. Een koekje van de baas bij de koffie op vrijdagen. En oh ja...wel even uitloggen als je naar de wc moet he.

Grappig, of misschien wel hard nodig, is dat ik een meditatie-oefening moest (haha..moest!!) doen met als opdracht "ik verwacht wonderen". Zat mijn kritisch ik telkens tussendoor te zeiken van "ja, dat zal wel". En toch maar gedaan.

En ondertussen ook nog zoeken naar normaal werk.

Genoeg om ademnood van te krijgen.

Erg mooi Crowdfunding project

Een project van twee leuke ambitieuze jonge mannen wat ik graag onder jullie aandacht wil brengen.

Investeer!

JuiceThis

Balance, harmonie en weer nuchterheid zwijmel

Op welk vlak dan ook. Werk, lijf, omgeving. Terug naar een 'nuchtere' staat.  Niet langer me omgeven door stressfactoren. Terug naar Sobriety.

Een flinke uitdaging.

Zo'n 20 jaar geleden kreeg ik de CD van deze dame van een Australische meneer die een aantal maanden bij ons werkte. En wat was ik verliefd op hem. Echt vanaf het eerste moment dat ik hem zag met zijn nieuwe erg witte sneakers, geruite shirt en spijkerbroek. Totaal nutteloos dat gevoel vond ik direct, want hij was getrouwd. En ik wilde niet zo'n vrouw zijn die een andere vrouw ongelukkig maakte.

Toch trokken we heel veel met elkaar op, als buffer mijn kinderen ertussen. Er gebeurde niets wat niet mocht en ja, ik fantaseerde er driftig op los. Maar zei niets. En begreep niets van zijn aandacht.

Omdat ik net als Cesar Millan deed: No looking, no touching.

Altijd als ik deze song hoor denk ik aan hem. Had ik wel passievolle nachten willen hebben, ook al was het maar tijdelijk? Ben ik een te braaf mens. Of te rechtlijnig in wat goed en fout is.

Hij was just a twist in my Sobriety.

Slakkenjacht

Heb veel slakken in mijn tuin die alle jonge planten direct al opvreten en bijna alles wat ik nieuw had gekocht (gelukkig niet zoveel, maar wel een paar) ook al  direct aanvreten. Mooie planten zijn helemaal niet opgekomen, want ook opgegeten.

Dus ga ik elke ochtend eerst op slakkenjacht voordat ik naar mijn werk ga en verzamel de slakken en verplaats ze naar de groenstrook van de gemeente voor mijn deur. Mogen ze daar lekker verder eten.

Een collega strooit gewoon gif want vindt ze vies. Tsja, ik zie ze ook liever in een knoflooksausje, maar ze zullen wel nut hebben, dus om alles direct dood te maken is ook zo wat. Ook niet zo goed voor het leven in de tuin.

Een rondje zout rondom een nieuwe plant in een pot op het terras werkt ook goed als afweer.

Wat doen jullie tegen slakken in de tuin?

Klikspaan Boterspaan!

In ieder bedrijf zit er wel minimaal een. De favoriet van de baas. Die door allerlei zaken door te vertellen aan de baas, denkt een wit voetje te halen. En dit ook heeft, want hij krijgt alle leuke opdrachten, ook al heeft hij niet de capaciteiten. En dit bespioneren zo niet subtiel uitvoert dat ik er hartelijk om kan lachen. En hoe eenvoudig is het, als je wil dat je baas wat te weten komt, om dit via deze klikspaan te spelen. Dan heb je bijna dubbel plezier.  

a. omdat die rol bevestigd wordt daardoor;

b. omdat je natuurlijk allerlei NON-nieuws doorspeelt.

Zo werd mij, nadat de snitch eerst op het kantoortje van de baas had gezeten en iemand anders een wurg-studiecontract had ondertekend, heel subtiel gevraagd wanneer ik nou eens examen ging doen. Hahahah.....toen ik mijn NON antwoord had gegeven, moest de snitch 'toevallig' weer even naar het kantoortje.

Sommige mensen ontstijgen het kleuterschoolniveau echt nooit.

Het geeft ook aan dat er in mijn bedrijf helemaal geen solidariteit onder het personeel is, dus iets samen regelen over de arbeidsvoorwaarden is een utopie. Ik heb in het verleden maar al te vaak gehoord dat iedereen achter mij stond en stond ik daar om mijn recht op te eisen, stond ik daar helemaal alleen. Iedereen bibberend achter zijn bureautje, want stel dat ik mijn bonus kwijt raak daardoor. Allemaal volwassen mannen. Die toen ik ontslagen werd uiteindelijk me bang vertelden dat ze maar niet hadden gebeld hoe het ging, want anders zou de baas dit zien.

Dat waren nog eens fijne eenzame tijden. En die voorzie ik nu weer.

Van de week ga ik naar het Juridisch Loket om te laten kijken naar mijn arbeidsovereenkomst en mijn arbeidsomstandigheden. Dat is nog gratis gelukkig.

Vanochtend vroeg al de acceptgiro's ontvangen van de Belastingdienst. Het rare is dat het relatief lagere bedrag van de zorgtoeslag in bedragen van 20 euro mag worden terugbetaald per maand (dat zou nog net kunnen), maar de huurtoeslag is 100 per maand. Werken die 2 toeslag-afdelingen niet samen?

Weer veel om uit te zoeken en op te lossen en om gillend gek van te worden. En toch laat ik dit niet gebeuren; dat gillend gek worden. Het is maar geld. Wat ik niet heb, maar daar verzin ik ook wel weer iets op.

Gelukkig zo eerst een eind lopen. In de natuur. Ook gratis.

Busje komt zo!

Om de onrust in mijn hoofd te verdrijven vond ik het een goed idee om de zaterdag anders te laten verlopen dan normaal (boodschappen, tuinwerk, niks).

Dus geen boodschappen gedaan (toch nog wel genoeg in huis) en op de streekbus gestapt - die nog gratis is in mijn zomerabonnement - en rijden maar. Gewoon maar kijken waar je uit wil stappen. Niks hoeft; alles mag.

Helemaal tot het eindpunt? Bij de luchthaven uitstappen? Ik reed naar een winkelcentrum in een stad in de buurt en vond het wel komisch om daar op de heeeeeeule dure tassen afdeling van een warenhuis wat zijn imago juist naar exclusief heeft verlegd,  rond te kijken. 3 tassen en mijn belastingschuld was afbetaald. Ik word er niet begerig van, maar juist tevreden; wat ben ik blij dat ik geen enkele behoefte/hunkering heb om met een tas rond te lopen met een groot label van de designer erop. Of een grote portemonnee met designlabel. Helemaal niet. Wel kan ik de ontwerpen bewonderen net als mooie schoenen. Of alle mooie Tweezer dingen. Of die mooie jongen die stukjes Tony Chocoloney stond uit te delen.

Dat sloeg ik niet af; slavenvrije gratis chocola. Goed voor het humeur. En heerlijk op de parfumafdeling door een wolkje heerlijke lucht lopen. Dan ruik ik tenminste zalig.

Daarna even verder gekeken, maar het bleef bij kijken en vooral genieten van kinderen die overal levensgrote Lego-figuren zagen want het bleek Lego thema-week te zijn. Midden in het winkelcentrum een soort ballenbak met jonge ouders (sommige vaders deden hard hun best Goede Vader te zijn, al droop de verveling van hun gezicht) en dito kinderen. Met Lego kan je alles maken tenslotte.

En oh wat fijn dat ik dat niet meer hoef. Pas over een jaartje of twee, drie weer schat ik in.

Bus weer in en al bijna thuis, toen ik bedacht dat ik nu nog niet thuis wilde zijn, maar even het hoofd leeg wilde hebben. Dus weer in de bus en teruggereden. Als ze de camerabeelden van de bus nakijken zullen ze ook wel denken aan Speed (die film); telkens dezelfde beelden!

Daarna de bus weer uit en even bij een bekend punt naar vliegtuigen staan kijken en bedenken dat ik naar het werkterrein van beide kinderen zat te gluren. En daarna voelde ik 3 spetters en ben de bus weer ingegaan.

En pas toen had ik rust. Weten dat het met die twee goed gaat, ze fijn werk hebben en allebei een stevige relatie. Daar gaat het om tenslotte.

Dus thuisgekomen relaxte kleding aan (zo'n strandjurkachtig ding), waxinelichtjes aan, kaarsen aan en simpelweg genieten van opgenomen programma's, van een gekookt eitje en mijn eigen moto: Het komt goed.

En wat enorm lief dat zoveel lezers meedenken. Dat raakt me. En geeft me weer moed om gewoon maar weer de nieuwe week te beginnen.

Zon op zaterdag zwijmel

Omdat ik gisteren mezelf ernstig moest aanspreken om niet in paniek te raken na het openen van de enveloppe van de Belastingdienst, heel ernstig en er nog een paar Adem in en Adem uit kreten tegen aan gooide (krijg je wel rare blikken in de supermarkt) gekozen voor iets vrolijks.

Want genoeg met het laten vergallen van mijn stemming door dit bericht. Het is maar geld. Dat ik het niet heb, is van later zorg.
En ja, slecht geslapen, dus vandaar alles in de wasmachine, want een beetje doorweekt van angstzweet, maar gelukkig heeft daar niemand last van.

De zon schijnt, de witte was zit in de wasmachine, ik heb genoeg te eten in huis, met mijn kinderen gaat het goed, ik kan nog steeds in Boerkini op het strand liggen (hebben ze die in mijn maat??) dus blijf kijken naar de goede dingen. Heb wel voor hetere vuren gestaan en dat ook overleefd. Dus maak een lekkere kop koffie, leef en lach en geniet van de zon.

Blijf je pad volgen en blijf vooral jezelf trouw.

Klem

Je kan je klem zuipen en je kunt klem zitten of iets met klem beweren. Je kan een klem gebruiken, of een klemmetje, voor je haar of je tepels of je papieren. Sommigen beweren dat een maagklem me goed zou doen. Ik zou wel eens iemand in een armklem willen nemen en sommigen beweren met klem dat je met werken altijd meer verdient dan je hand ophouden.

Ik voel me momenteel tamelijk klem zitten.

In het kader van de eigen broek op willen houden, nam ik een baan aan bij een Slavendrijversbedrijf. Omdat er ook niets anders voorbij kwam die een 50plusser aan wilde nemen. Dus het was deze baan of de bijstand. 

Dus koos ik deze baan. Nou ja...kiezen uit 1 is geen keuze natuurlijk. 

Had niet gedacht dat mijn daadwerkelijke uren hier zo minimaal waren, terwijl ik toch echt 4 dagen in de week werk,  omdat de pauzes niet doorbetaald worden en zelfs de plaspauzes niet. En omdat mijn vakantiedagen niet betaald worden en mijn ziektedagen niet. Oh ja, mijn reiskosten mag ik ook zelf ophoesten. En omdat er nog steeds geen werkgever voorbij kwam die mij wilde aannemen, behalve een gelijksoortige baan en ik dacht dat ik niet van kwaad tot erger moest gaan doen, ben ik hier nog steeds.

Dus verleden jaar na een paar maanden ontsparen toch maar de toeslagen aangevraagd. Mijn salaris zo hoog mogelijk ingeschat. En ook nog telefonisch navraag gedaan bij de Belastingdienst of ik in de berekening van mijn inkomen wel de juiste methode had gehanteerd. En ja hoor, dat had ik volgens de medewerker aan de telefoon. 

En dan toch zien dat je totaalinkomen voor 2015 net iets te hoog is, want dus niet de correcte methode gevolgd, zodat het net iets te hoog is jammer de bammer, maar mevrouw dan mag u dus uw gehele huurtoeslag en een gedeelte van de zorgtoeslag terug betalen. Jaha...grappig he...soms schoot uw inkomen per maand onder de bijstandsnorm, maar ach uw TOTAAL zit er boven en daar kijken we naar. En tsja...die paar tientjes erboven dat noemen wij bij de Belastingdienst een gevalletje van "leuker konden we het niet maken".

Dit jaar geen toeslagen aanvragen is geen optie. Van mijn netto inkomen alleen kan ik mijn vaste lasten niet meer betalen. En het ontsparen is een keertje klaar. Dan is er niets meer te ontsparen. Heb je een negatief fortuin. En de uitkeringsinstanties zeggen doodleuk, als je moet wachten op je geld totdat er een besluit is gevallen, dat iedere Nederlander zich minimaal een maand zelf moet kunnen bedruipen. Dus tot de nul opmaken is ook niet verstandig. En soms is wat verstandig is, niet eens mogelijk.  Want:

Bij thuiskomst vandaag inderdaad een fijne brief op de mat. Of ik alles wil terugbetalen. Joehoe!!

Een advocaat in de arm nemen om mijn arbeidscontract te laten aanvechten is ook een geval van jammer de bammer, want te hoog inkomen voor een toevoeging (men kijkt naar het peiljaar van 2 jaar terug) dus mag ik een advocaat zelf zijn uurtarief gaan betalen. En het is gevaarlijk om het peiljaar naar dit jaar te laten verleggen, want het jaar is nog niet voorbij en wie weet welke bank ik nog overval. win.

Mijn rechtsbijstand had ik wegbezuinigd. Ja...nu zou ik zeggen, dat dit erg dom was, maar goed...ook in het kader van zo min mogelijk vaste lasten. En dan is dat tientje per maand alweer teveel.

Daarom krijg ik enorm het geval dat ik klem zit.  In een soort van drijfzand, waarin ik langzaam wegzink en uiteindelijk in verdwijn als ik niet oppas.

En dan denk ik al aan die mensen die wat minder handig zijn met formulieren, berekeningen en overzicht houden en snap ik heel goed waarom ik niet wegzink. Daaronder dat drijfzand van toeslagen en regelingen liggen alle reeds gezonken mensen. Ik sta op hun schouders.