Saaie tuinmuts

Voor mensen die graag prikkels van buiten krijgen klinkt mijn leven denk ik retesaai. In de ochtend even snel een boodschapje halen voor een vakantie-ontbijtgevoel en daarna stukje lezen in de zon, met verse koffie erbij en daarna riep de tuin me. Schep ruimte, haal die slakken weg, die vreten ons op! Doe wat aan dat stuk waar je twee jaar niets aan hebt kunnen doen. 

En als ik nadenk als ik op mijn werk zit; waar verlang ik dan naar? Vrije dagindeling. Geen verplichtingen, geen wekker vroeg in de ochtend, niet in een overvolle bus en daarna nog vollere trein. Geen zware tassen sjouwen. 

Ja, een zwembad in de tuin hahaha...maar dat kan budget-technisch niet. Ruimte-technisch ook niet trouwens.

Iemand die de hele dag naar me wil luisteren; Nou - bel de Luisterlijn dan maar.

Buiten zijn, in de frisse Schiphollucht.

Of water horen of zien; kijk maar naar je minivijver. Of zet de kraan aan. 

Niet door familie me de manier van wat ik voor mijn moeder zou moeten (lees willen) doen laten opleggen. Of opschrijven in de agenda dat ik kom. En hoe vaak. Kan dit afgetikt worden en tegen me gebruikt. 

Schoonkutzus noemt dat dit de andere mantelzorgers dan ontlast. Als zij (The goodies) weten dat ik kom, hoeven zij niet. Klinkt niet echt liefdevol, maar meer als een soort plicht. 

Kijk ik in het schema van de parkeer app, dan blijken hun inspanningen altijd heel kort te zijn. Even uit werk nog langs moeder, kwartiertje blijven en doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Zo kan ik ook ook technisch mantelzorgen. 

En dan zondag een pak Merci mee dan is dat nummertje ook weer gedaan. 

De treinen, overigens, waren vandaag heel leeg. Vreemd. Vakantie is voorbij toch? Er dreigde een groot onweer bij mijn werk, dus op tijd weggegaan. Helaas hadden de treinen allemaal vertraging. Eentje kwam zelfs op een heel ander spoor aan. 

Ook die treinen vrij leeg. En het begon keihard te regenen. Op tijd dus in de trein. Tot het laatste station voordat ik eruit moest lekker leeg, toen was het weer dringen. En buiten was het warm en vochtig en de bus die kwam maar niet. Ruim 25 minuten staan wachten. Bleek er een brug kapot te zijn. 

Eerste bus zat zo vol, daar had ik echt nul zin in. Dan liever nog natregenen en laat thuiskomen, want het dreigde steeds meer. Volgende bus ook heel vol, maar goed; niet zeiken - ik had nog een zitplaats. 

Even een soort van claustrofobie-gevoel. Zo volgepropt was de bus. Maar stelde mezelf gerust. Het is nog nooit voorgekomen dat je in Timboektoe pas eruit kon. Rustig, wacht af wat er bij jouw halte aan de hand en en komt goed.

Dus zit nu thuis en dus goed gekomen. Zelfs nog droog thuisgekomen. Met zonder jas! Fijn toch!

Schatkist

Als de oudste kleindochters bij mij zijn, willen ze altijd even in mijn schatkist kijken. Mijn hobbydoos met vakjes, aan twee kanten, vol met plastic oorbellen. Niets van grote waarde dus en alle glitter is nep. Maar voor de dames is het een geweldige ontdekkingsreis. Alle oorbellen worden bekeken en beoordeeld als Mooi, Super, Wow... (meisjes van 3 en7 he..).

Een glinsterende kraal wordt een diamant genoemd. Echt 100% plastic.

Image by JamesDeMers from Pixabay

Ooit kreeg ik een dunne gouden ring uit de erfenis van mijn Oma. Met een lichtblauwe doorzichtige rechthoekige steen en daarom vond ik als enige die ring wel mooi. Dus mocht de ring hebben. Liet ter versteviging van de dunne ring mijn trouwring *toen geen trouwring meer*  eraan smelten. Toen ik gescheiden was heb ik die trouwring letterlijk van mijn vinger geknipt met een tang. Kreeg de ring niet meer los. En smeet hem ergens onderin een doos met sieraden van vroeger. Bedelarmbandjes van zilver waar je iedere verjaardag een nieuw bedeltje aan kreeg. De trouwring had ik toen ook nog eens zelf betaald, dus ook niet een romantische herinnering.

Maar die ring van mijn Oma is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Als hij nog ergens in huis ligt, komt hij wel weer terug. 

Voorlopig is mijn erfenis dus een doos plastic oorbellen. Geen goud of diamanten of pipo...pppppparels!

Hoop dat mijn schatkist vooral virtueel is en bestaat uit goede herinneringen. Daar bouw ik dagelijks aan. 

Nul zin

Ergens uit mijn tenen toch maar wat energie en vooral zin opgedoken gisteren en met de fiets naar een tuincentrum een dorp verderop gefietst. Mega druk. Allemaal mensen die een moederdag-ding of boeket kochten. Staat me echt al jaren tegen, vanaf dat ik niet meer thuis woonde en die dag op het station opeens allemaal mensen met het verplichte boeket zag staan. Doe dat dan die andere 364 dagen eens een keer. Spontaan. Vertellen en laten zien dat je je moeder waardeert. 

Heb wat plantjes gehaald, kan ik straks even in de tuin of in een pot zetten. Zoveel er in een fietstas past dan he.. En ervan genieten. Zelf gedaan, geen hulp bij sjouwen, graven of wat dat ook. En ook nog zeker wel een half uurtje (geen rust in de kont voor langer) gelezen in mijn bibliotheekboek. Gaat ook over Europa(pa). 

Weet niet wat er is gebeurd, ik was er niet bij immers, maar het Songfestival is zo toch stukken minder te genieten zonder de spanning van hoe het met "onze" deelnemer zou gaan. Dus niet gekeken. 

Alsof mijn boycot een drol zou uitmaken. Hahah!!

Kon ik wel redelijk op tijd naar bed. En zonder wekker wakker worden is ook heel vakantie-achtig. 

Parasol opgezet, planten in potten gedaan, beetje opruimen, beetje niksen, beetje koffiedrinken. 

Fijn contact met een vriendin. Die haar moeder in een verpleeghuis in haar buurt kon plaatsen. Haar broer was ook even over. Allemaal in harmonie. Wat een contrast bij hoe het bij ons gaat. Schaamte en wat ben ik dan voor persoon met zo'n achtergrond? Hoeveel steekjes zitten er los aan mij? Doe ik het wel correct en juist of heb ik ook een hele grote blinde vlek. 

Joost

Mijn kleindochters kenden Europapa ook. En zongen en dansten vrolijk mee. Moest even wennen, maar nu vind ik het ook een aanstekelijk liedje. Met een boodschap. 

Nederlanders houden van boodschappen.

Leuk dat zijn liedje door is naar de finale op Zaterdag. 

En toch moet ik bij de titel altijd denken aan deze:

Gesloopt maar heel voldaan

Totaal was het toch 24 uur oppassen. De dames werden na werktijd van mijn dochter gebracht en aten gezellig een hapje mee. Broccoli en Airfryer frites. Dat viel goed. Ze vielen trouwens ook direct aan op de kleurpotloden en de kleurplaat die ik uit de bieb meenam. 

Regenboogkleuren moest het worden. Na het eten nog even in het speeltuintje in de straat geweest, want het weer was nog heerlijk en zonnig. Maar dat speeltuintje is gerenoveerd en dus staat er maar één speelding, wat ze nogal saai vonden. Zo jammer dat het schommeltje en het fiets-draaimolentje weg zijn gehaald. 

En om het nog saaier, voor een speeltuintje dan, te maken; de rest van de ruimte is opgevuld met een groot stuk met planten/struiken en een stom boompje. 

Saai he Oma!

Dus naar een grotere speeltuin in de buurt gegaan en daar was het avontuurlijker. Lekker moe kwamen ze thuis en daarna naar boven, omkleden en tanden poetsen en allemaal in het grote bed. Waarop de oudste nog wilde lezen (wat kan ze dat opeens heel erg goed!) in haar nieuwe boek door mij voor haar gekocht, maar de jongste uitriep dat ze echt wilde slapen! Lampen uit oh nee...eentje moest aanblijven en slapen. 

In de ochtend werd ik wakker omdat ik tegen de voeten van de jongste aankeek. Die lag 180 graden gedraaid in bed. En ook lekker breed uit.

In de ochtend even snel douchen, de dames hadden geen behoefte eraan. Aankleden en kijken wat er voor ontbijtwensen waren. Niet veel. Ja, een maiswafel met smeerkaas. Of een halve komkommer die ik mijn oudste kleindochter liet snijden. Nou ja..boeien. We hadden het gezellig en helaas was het weer stukken minder (regen en grijze luchten) dan de dag ervoor. 

Wat ik ik mijn hoofd had *naar het strand* zou geen succes worden. Andere keer maar en dus een alternatief bedenken, want ook naar een speeltuin is niet fijn in regenachtige omstandigheden.

Met de bus naar het grote winkelcentrum en leuk, de dames mochten gratis mee, want actie dat kinderen niet hoefden te betalen. En uiteraard wilden ze het liefst helemaal achterin de bus zitten, lekker hoog. 

Daarna nog even speciaal gehakt gekocht want wilde ook voor mijn dochter een bakje eten maken en dat de dames al gegeten hadden als ze opgehaald werden. Oudste vond het heerlijk ruiken, net couscous Oma! Ik liet haar de komkommer snijden en dat vond ze wel stoer dat dat mocht. Goed opletten dat we geen macaroni met vingers eten straks he! Dus let erop waar je vingers zijn als je snijdt. 

Op het eind een beetje klierig, maar nou ja, ik was ook wel moe en klaar. Veel geknutseld, geknipt en gekleurd en kantoortje in mijn werkkamer gespeeld. Blij dat ze hun fantasie weer volop gebruikten en toen kwam hun moeder ze alweer ophalen. 

Nu een beetje gesloopt, maar wel heel voldaan en gelukkig. Wat is het toch leuk, Oma zijn.

Uit de oven

 Blij dat ik gisteren voor tweemaal eten maakte. Voor gisterenavond dus en maandagavond alleen maar opwarmen in de oven. Verse groenten, zelf gesneden uiteraard in een ovenbak, olie en kruiden toevoegen en bakken maar. Tot knapperig. 

En maandagavond extra lekker omdat de smaken er goed zijn ingetrokken. Al had ik iets teveel chilivlokken toegevoegd. 

Zo blij dat ik mijn horloge omhad en dus zag tijdensde alweer lange bespreking, dat het al bijna 17.00 uur was. Tijd om op te breken. Toen leidinggevende alweer een nieuwe rondje wilde beginnen gaf ik aan dat ik de trein moet halen. De trein die ik in mijn hoofd had in de planning dus al gemist. Gelukkig ging de volgende op tijd en was ik ook op normale tijd thuis. Vanochtend hadden alle treinen op mijn station vertraging namelijk. Minimaal 10 maar soms ook 30 minuten en dan verdween de trein van het bord. Gecancelled. Dus blij dat de terugweg volgens dienstrooster verliep.

Nog snel wat Logeerboodschapjes halen. 

En dan schaaltje in de oven en even niks. Spullen voor morgen naar mijn werk staan al klaar. Weet ook al wat ik aantrek, dus niets (behalve zo afwassen) moet er nog. 

Zalig he.

Ben wel moe. De nieuwe is tamelijk energie-zuigend. Ik leg wat uit en tijdens het uitleggen al antwoorden en dan ook nog eens een antwoord wat niet klopt. Luister eerst gaf ik haar aan. 

Maar ze blijft zo bezig. Heel inefficient en dan tijdens die bespreking even puntjes scoren over hoe het bij ons zou moeten. Bleeeeeh. 

Kijken of ik Vera kan terugkijken straks, na de afwas en dan op tijd naar bed. 

Maar in de avond komen de dametjes lekker!! Zo gezellig.

Zacht

Zaterdag heel bewust gekozen voor ontspanning. In mijn tuin werken. Mijn zoon en schoondochter hadden de tuinmeubels opgehaald die ik al een jaartje of wat in mijn tuin, onder een groot zeil opgeslagen had. In hun appartement was er geen ruimte voor. 

Nu sinds een paar weken verhuisd naar hun nieuwe woning. Met tuin. Dus wel ruimte en nog voordat ik ze zelf eraan kon herinneren, gaf mijn zoon aan dat ze het wilden ophalen en of dat ok was. Tuurlijk. Alleen zat ik op mijn werk, maar hij heeft de sleutel dus kon de meubels ophalen en de kussens (mega groot) van de zolder ophalen. 

Gaf aan dat er een dode duif onder het zeil lag. Och! Misschien door een buurtkat gevangen? Maar niet doorgevraagd over hoe de duif eruit zag, maar hij heeft 'm opgeruimd. 

Dus opeens weer een leeg miniterrasje achter in mijn tuin, waar ik heel lang niets aan onderhoud kon doen. Plus het stuk tuin ernaast, dat was ontoegankelijk, tenzij ik via lianen of zo mijzelf naar dat stuk slingerde.

Blij dat ik donderdagmiddag het gras maaide. Dat zag er verzorgder uit. Nu stak ik de kantjes recht (meestal loop ik ze er vanaf) en haalde alle onkruid en grassen tussen de tegels weg. En kijken wat er groeit en bloeit en wat ik anders zou willen. Mooi die Akelei!

In de middag nog energie om langs de bibliotheek te fietsen. Daar haalde ik een paar boeken op, gewoon op de titel. Een eentje greep me direct en las ik in de avond al half uit. Lezen! Zo lang geen concentratie of rust in mijn lijf voor gehad. 

Helaas zag ik een mailtje binnenkomen in de ochtend van schoonzus, wat me direct hartkloppingen gaf. En een vies gevoel in mijn mond. Wat een dedain en wat een arrogantie. "Onze" moeder schrijft ze. Tief op. 

Het is mijn moeder en jouw schoonmoeder en een warme band was er nooit met jullie, vanuit onze moeder. Nu mooi weer spelen, met iemand die zwak en oud is. En verwijten dat ruziemaken niet goed is voor ONZE moeder. Nee joh, wel op het uur, de dag van de dood van haar enige zuster over zakelijke dingen met elkaar praten. Da's lekker empathisch!! En zeer goed voor ONZE moeder. 

Maar goed. Nog even snel app contact met broer, die ook al aangaf dat hij zijn vrije weekend nu niet hieraan en hiermee wilde laten verpesten. 

Ik sloot ook bewust me hiervoor af, want hoe kan iemand de feiten zo verdraaien? En waarom? Uit die maalmolens!

Alweer deed ik tuintherapie. En wastherapie (hahah...gisteren ook gedaan). Zo blij met het buiten kunnen hangen van mijn fris gewassen dekbedovertrek. Straks weer schoon op mijn bed.

En nodigde mijn kleinkinderen uit voor een logeerpartijtje komende week. Kwam precies goed uit, want de dag erna zouden ze bij hun vader zijn.  

En sprak af om over een tijdje in het weekend op te passen de jongste kleindochter. Dan kunnen de ouders naar een festival. 

Allemaal leuke en lieve en vooral zachte dingen. 

Nam inderdaad één dagje vrij, zodat ik een langer weekend had met Hemelvaart. Zat de nieuwe nog te sputteren, want leidinggevende gaf aan dat ik dan even met haar moest afstemmen, terwijl hij lekker een hele week vrij had genomen en wie verving hem dan (lul; dat moet JIJ doen dat afstemmen, oh nee, management heeft de regeltjes veranderd; je moet nu zelf zorgen dat er vervanging is als je vrij wil; dat is zo niet hoe het heurt! Al spelend de regels veranderen) dat zij dan zou werken. Net een paar weken in dienst en nu al jammeren dat je ook best een lang weekend zou willen hebben.

Terwijl er al dagen vrij en een lange vakantie binnenkort voor haar vastliggen. En ze vertelde hiervoor lang thuis te zijn geweest. Tsja. Snap ook wel dat een lang weekend voor iedereen prettig is. Maar net door de proeftijd en nu al miepen? Snapt ze wel hoe enorm energie-zuigend haar inwerken is. Wat ze luistert zeer slecht. Dat zeg ik ook. Moest haar diverse malen terugfluiten omdat ze dingen zat te doen die niet zo waren uitgelegd. Leg het nog een keer uit en dan nog beklijft het gewoon niet. Stoom uit mijn oren! Eerst luisteren joh en dan aan de slag. En niet andersom graag. 

Dus bewust dit weekend op tuinieren focussen. Niemand zien. Heb ik even om met Gerard Joling te spreken, de kracht niet voor. 

Maar dat boek van de bieb. Aanrader (en al uit). Voor jonge overmoeide en eenzame moeders die het meer dan goed willen doen en zich onbegrepen voelen door alle peuten etc en bemoeienis.

Waar zijn de wolken door Suzanne Grotenhuis. Dun boek maar snapte het direct.

Stil

Laatste werkdag van de week verliep prettig. Totdat mensen om 16.55 uur nog gingen bellen dat ze graag een afspraak willen maken. En die maak ik dan ook, want misschien heeft die persoon er de hele week al tegen aan zitten hikken. Plus dat jongeren niet echt bellers zijn. 

Alles zo snel mogelijk in de administratie vastgelegd en de rest komt maandag. 

Verlangde naar mijn trein naar huis. Zag dat het ook weer druk zou zijn, maar wel gelukkig een hele lange trein. Stap ik meestal achter in in de trein, daar zijn vaak nog plekken. En zo ging het ook.

Wel kregen we hele opsomming dat als we IN de trein stappen we eerst passagiers eruit moesten laten stappen. Apart; we zaten namelijk al IN de trein. En wij waren straks die passagiers die graag eruit wilden. Tenzij je nog verder moest reizen en overstappen dan wist je nu alvast hoe het dan hoort. 

Ik gooi gewoon mijn lijf in de strijd en meestal stapt men dan toch wel opzij als ik uit moet stappen. 

Eindelijk de bus en nog een klein stukje fietsen. Net als heen in de spetterregen. Maar boeien; ik was op weg naar huis. Alles wegzetten, de klikko van de stoeprand halen die geleegd was, fiets in de schuur, werktassen opgeruimd en leeggemaakt. Wokpan op het vuur. 

Nu even niets meer.

Las een heel interessant artikel over een verzetsvrouw uit Utrecht. Minder bekend dan haar zuster, maar even zo belangrijk werk.

Trui van Lier

Ben ik zaterdagavond om 20.00 uur daar ook weer even stil voor. En voor alle kinderen die ze niet kon redden. 

Denk ook even terug hoe ik met mijn vader naar de herdenking bij Kamp Amersfoort ging. Dat beeld van die man daar en de verhalen van mijn vader, maar ook van zijn ouders hierover. 

Zou ik nu een Trui durven zijn? Of toch een muts.

Doen geeft energie

In de middag werkte ik thuis. Zag al van te voren dat de trein die ik normaal neem maar de helft van meestal 6 of 7 treinstellen had. En al aangekondigd dat het druk was. Dus nog meer mensen in een minder groot oppervlak en aantal zitplaatsen. Zo geen zin an! Dus keek ik wat het alternatief was. 11 minuten later een Intercity. Dus die genomen. 

Dat voelde al beter dan alweer Sardientje spelen.

Prachtig weer, maar ik had nog aardig wat zaken te doen. Half nam ik me voor op tijd te stoppen en helemaal stopte ik om 17.00 uur. Toen zag ik mijn grasveldje (wat groener is dan bij de buren) en bedacht dat ik dan het beste NU mijn gras kon maaien aangezien er morgen regen voorspeld wordt en alles weer zompiger is.

Neeeeee...moe. Wil even zitten.

Jaaaaa; ga nou maar aan de slag, trek je tuinkleren aan en hoppa; zo klaar.

En zo ging het ook. Het is niet perfect, maar wel goed genoeg. Alles ook weer opgeruimd in de schuur en groenbak en fijn; klusje geklaard!

Nu nog even rijst maken. Mijn groentegerecht stond al in de koelkast. En lekker eten. Blij zijn dat dit allemaal lukt en kan. Geld genoeg om boodschappen te halen. 

Had van de week een heel vervelend klusje te doen in verband met de geestelijke gezondheid van mijn moeder. Maar daar schrijf ik nog wel over. Even alles laten bezinken en ons (broer en zus en ik) beraden op hoe nu verder. 

En nu de keuken in..Hoppa!!!!

Ode aan Sis

 Mooi artikel over zijn zuster in de Maarten, die 2 mei geboren is. 

Artikel in de Maarten

Dubbel parkeren

Voor mijn huis zijn openbare parkeerplekken. Meestal staat iedereen toch een beetje op dezelfde plek, het liefst vlak voor het eigen huis.

Sommige autorijders kunnen gewoon niet goed parkeren. Twintig keer steken en dan nog op twee parkeerplekken staan. 

De auto van een dochter van iemand een paar huizen verderop parkeert ook altijd dubbel. Ze rijdt achteruit de parkeerplek op en ja hoor, midden op de streep, de wielen elk aan de andere kant ervan. Zo fraai zie je ze maar zelden slecht parkeren. Of wat ik noem, asociaal.

Ook bij het fietsenrek kunnen sommige mensen niet normaal hun fiets in het rek plaatsen. Zie hieronder.

En dan staat die fiets er ook nog dagenlang, vier plekken bezet houdend. Waarom? 

Parkeergarages zijn ook beruchte plekken om mensen die niet goed kunnen parkeren te treffen. Of hun auto zo neerzetten dat jij als een Engelsman de auto in moet en over je pientere pookje moet klimmen naar de bestuurdersplek.

Ooit parkeerde een dame haar auto ook zo slecht op een bedrijvenparkeerterrein. Vanuit mijn werkplek zag ik haar elke dag nonchalant haar karretje op twee plekken zetten. Waardoor anderen dus moesten zoeken naar een plekje.

Dus deed ik een brief onder haar ruitenwissers. Nu...cursus parkeren voor vrouwen. Met speciale aandacht voor tussen de lijntjes blijven. Er zijn nog plekken beschikbaar! Meld je aan! Juist jij hebt dit nodig.

 

Delen

Zondag met mijn moeder mijn Oranje H ema tompoucen gedeeld. Leek me gezellig. Toen ik in de straat aankwam vanaf het station zag een een onbekende auto voor haar deur staan. Oh bugger, hoop niet de schoondochter/zus.

Belde nog even (nogmaals) of het uitkwam en ze was net terug uit de kerk. Ben alleen hoor. 

Wat gepraat en geprobeerd met haar over wat de diagnose Alzheimer voor haar betekent te delen. Lastig, want mijn moeder geeft aan dat 'de dokter' had gezegd dat ze niets heeft en alles in orde is. En zo knap dat ze geen pillen slikt. Dus nee hoor, niets aan de hand. Confabuleert weer een eind weg :) 

Gezegd dat ik snap dat voor haar dit zo voelt. Toch zijn de uitslagen bij de Geriater anders en heeft ze een hersenziekte. Kan ze niets aan doen, dikke pech, maar het gaat niet meer weg en wordt ook niet minder. Kan wel dat het slechter gaat worden. We weten alleen niet op welke termijn dat gaat gebeuren. Legde de link met haar eigen moeder, die heel lang nog thuis woonde tot ze niet meer voor zichzelf kon zorgen en het onveilig werd thuis (gas aanlaten, dwalen). 

Ja, dat wist ze nog wel en ook hoe druk ze toen was met zorgen voor haar moeder. 

Ingewikkelde gesprekken. 

Geen idee of er ook maar iets van blijft hangen, maar in het moment was het goed. Vooral omdat ik met mijn moeder sprak. En niet over haar.

Ging op tijd weer richting station. En had thuis nog tijd om de witte was te draaien en even wat te rommelen en me voor te bereiden op de werkdag. Moet nog veel blogs lezen. Maar dat komt nog. 

Feestje

Toen ik vrijdagmiddag uit mijn werk richting station liep, was daar de vrijmarkt al begonnen. Dus even 'snel' richting trein lopen ging wat minder. Een hele mensenmassa. Op het plein voor mijn werkplek Kermis. En toch maakte het me vrolijk. Want ik zag in de ochtend al mensen zitten op een plek, om die bezet te houden voor de vrijmarkt.

Vond ook dat ik, voor het feestgevoel, in mijn woonplaats bij de H ema oranje tompoucen moest halen. Dus overstap op een andere bus en lopen maar! En ja, later thuis dan, maar doe eens iets anders! Helaas was alles uitverkocht, maar kon ik wel een bestelling voor zaterdag plaatsen. Fijn!

Alweer miste ik het eind van Endeavour. Was in slaap gevallen op de bank. Gelukkig kan ik dit terugkijken. En anders niet. Ook prima. 

Koningsdag regende het pijpenstelen hier. Lang en hard. 

Toch maar de bus gepakt (met de fiets zou ik inderdaad helemaal zeiknat worden) richting winkelcentrum en regenkleding aan. In het centrum was een gedeelte van de vrijmarkt te zien. Iedereen onder plastic, de spulletjes onder plastic en diegenen die dat niet hadden, hadden dus allemaal doorweekte kleding en spullen op hun kletsnatte kleedjes liggen. 

Och...arme kinderen en veel ouders ook. Toen mijn kinderen jong waren ook gedaan. Moest ik ze om 05.00 uur al droppen, zodat ze een goede overdekte plek hadden en de spullen brengen (toen had ik nog een auto) en hopen dat er niets mee terugging :)

Bij de H ema waren er buiten in een kiosk nog voldoende Oranje Tompouces, maar goed; heb wel eens meegemaakt dat er dan ook niets meer was, of de H ema in een kleiner winkelcentrum gewoon dicht was (fijner voor het personeel!). En traditionele troela die ik kennelijk ben, moet ik een H ema tompouce scoren die dag :). Gewoon om het feestelijk te maken. In het kader van zelf de slingers ophangen.

Was ophangen die ik in de ochtend al had aangezet. 

In de middag toch maar in de voortuin flink wezen snoeien. Alles groeit de pan uit en het oogde nogal rommelig. Stond wel in de motregen te knippen, maar voldaan gevoel. 

Alweer de klok repareren. Had een nieuw mechaniek erin gemaakt, maar wijzers bleven hangen Nog maar een keertje checken (batterij misschien op?) en opnieuw doen. Ik heb de tijd tenslotte.

Is nog niet helemaal gelukt, dus nog maar een keer loshalen en opnieuw doen. Klok loopt achter. Past zich aan aan de eigenaar kennelijk.

Vakantie??

Leidinggevende is er een week niet - vakantie. Andere collega's ook vrij genomen. Dus minder bezetting. En ik....ik had weer eens nul planning voor mijzelf gemaakt. 

Gewoon maar doorwerken dus. Beter opletten en ver vooruit plannen; gewoon doen. Iedereen doet dat. Zelfs de nieuwste.

Verstopte buis

En alweer een volle drukke inwerk-dag, nog een bespreking, ook weer een uur van mijn tijd weg en dan ook nog mijn eigen werk doen-dag gisteren. Heb al diverse malen aangegeven dat ik hierdoor (inwerken en nakijken of het goed is uitgevoerd) niet meer volledig toekom aan mijn eigen werk en als ik aan de nieuwe aangeef dat ik haar iets nieuws ( van mijn werk) wil uitleggen dan geeft ze aan dat ze nu al helemaal vol zit qua agenda. Iemand die wel haar grenzen bewaakt. 

Kan snappen dat mijn veel jongere collega's haar traag noemen. De mores hier is dat je eigenlijk direct snel aan de slag gaat. En schone afvinklijstjes hebt. Nu valt er voor haar nog weinig af te vinken, want nog maar een paar zaken zelfstandig gedaan. 

En die van mij zijn van belang in verband met de facturering. En daar wordt mijn leidinggevende natuurlijk weer op afgerekend. En het einde van de maand nadert, dus ook weer een belangrijke peiltijd.

Zo direct eerst even mijn nieuwe paspoort en rijbewijs ophalen (afspraak voor gemaakt) en dan ook maar even langs de bank (gelukkig is er nog een filiaal hier!), want ik merk dat ik te gespannen ben om iets rustig uit te zoeken. Heb wat deskundige hulp nodig bij deze overboeking.

Dus op tijd wakker op een vrije dag en dan ook verder nul inspiratie om wat leuks te gaan. Nul!

Hoop dat het in de loop van de ochtend komt. 

Eerst maar de verplichte nummertjes afwerken. 

Had al vroeg afgesproken, met het idee als het mooi weer wordt kan ik de rest van de dag nog iets doen of langs mijn moeder of zo. Het regende helaas, dus leek wel een werkdag. Regenjas maar weer aan dus.

Mijn paspoort lag klaar. Helaas zat mijn nieuwe rijbewijs vast in de buizenpost. Ja, was wel aangekomen in het gemeentehuis, maar de buis zat verstopt. Dus mijn rijbewijs lag ergens tussen de vierde en eerste verdieping eenzaam te wachten in een buis. Dus gevraagd of ik wilde wachten. Prima; toch geen harde plannen.

Maar een bekertje koffie genomen. Aha...kijk; hetzelfde merk als op mijn werkplek. Wel afwasbare bekers voor bezoek. 

Het duurde nog 3 kwartier en toen zag ik een ambtenaar met mijn roze brevet dit bij mijn contactpersoon afgeven. Hij moest eerst nog de huidige cliënten helpen en daarna mocht mijn rijbewijs, na ik dit gecontroleerd had, ook mee. Weer tien jaar ervan af. Hoezee.

Andere look rijbewijs

Jammer dat op beide documenten een kleurenpasfoto moet worden aangeleverd, maar op beide een zwartwit afdruk staat. 

Toen met de bus naar de bank in het centrum. Nou ja, nog even een stuk lopen, want niet bij de bushaltes. En ook daar liep het anders dan mijn planning. Ook dit bankfiliaal bestaat niet meer.

Sukkel. Had dat nou beter uitgezocht. Enfin. Weer een extra loopje en dat is ook niet verkeerd. 

Kreeg nog nul inspiratie. Keek wel in een kledingzaak, maar spontaan iets kopen doe ik vrijwel nooit. Eerst nadenken of het me staat, of het bij de rest van mijn kleding past (kan ik het combineren) en of de kwaliteit goed is. 

Wel een kop koffie ergens gedronken. Gooide spontaan mijn glas water over de tafel. Ook fijn. En toen naar huis. Beetje leeg gevoel. 

Dan eerst nog maar wat 'nuttige' zaken afhandelen. Afspraak maken voor controle verwarmingssysteem, administratie bijgewerkt, nog maar een keer kijken of ik online hulp kan inroepen bij de bank. 

Uiteindelijk lukte de bankoverschrijving gewoon normaal. Zonder hulp. Logisch nadenken. En alles rustig en secuur uitvoeren. En ja, er stond nog steeds dat ik nog maar één poging over had en dan zou mijn pas blokkeren, maar gewoon via de site ingelogd en niet via de app en toen ging het soepeltjes. Denk echt dat voor mijn stresshoofd dit iets teveel was verleden week.

Maar ook afgestreept. 

Kijk naar wat er allemaal goed loopt!

Zelfs geen verstopte buizen meer!

Happy de Preppie

Blij dat ik zondag al had nagedacht over wat ik maandag ga eten en hoe ik dit het snelst op mijn bordje krijg. Want lange dag, laat thuis en soms nog later want dan rijdt er geen trein, of met vertraging. Kortom; dan weet ik dat ik ervoor moet zorgen dat er iets van te voren is gemaakt (vers) en zo gemaakt kan worden.

Warmgemaakt.

Had pittige kip met groenten gemaakt. In de bus dacht ik al na dat ik dan bij thuiskomst eerst de waterkoker aangooi. Dan kan ik na een paar minuten in dat kokende water Basmati-rijst maken. Mijn Surinaamse vriendin liet me jaren terug zien hoe.

De wokpan met het gerecht uit de koelkast en op een pitje aanzetten.

Wachten.

En rijst afgieten, kijken of de kip warm genoeg is. Opscheppen en lekker eten! En genoeg rijst gemaakt (wilde bijna schrijven "gezet") om morgen ook nog nasi van te maken. Dat gaat beter met koude rijst.

Zag ook dat zondagavond een herhaling van Vera was. Dus die ga ik vanavond lekker rustig bekijken. 

En verder even niets meer moeten *nou ja, de afwas.

Nadenken wat ik morgen aandoe heb ik het weekend al gedaan en gewijzigd, want heel koud in de ochtend. Dus vanochtend toch maar winterjas aangedaan en was er blij mee want zag mensen hun autoruiten krabben.

Op tijd weer naar bed. Vandaag drukke en volle dag op mijn werk gehad. Word beetje leeggezogen door dat inwerken. Laat haar het allemaal zelf doen, maar ze vraagt telkens naar bevestiging of wat ze denkt zegt ze ook direct en dat komt onzeker over. Maar weet ook dat dit is hoe sommige mensen in elkaar steken. 

Happy vandaag dat ik goed nadacht over mijn avondeten. En het er dus zo stond. 

En Happy met zoveel reacties op mijn blog. Lees alles en het raakt me dat ik gelezen/gezien ben.

Ja, maar..

 Loop een beetje vast merk ik. Mijn kop zit te vol. De eerste gedachte meestal als ik wakker werd was wat ik tegen de schoonzus moet zeggen. Of tegen mijn broer. 

Letterlijk.

Maak domme fouten in bankieren voor mijn moeder (verkeerde pincode tot tweemaal toe en nu bevries ik want de derde keer blokkeert mijn pinpas dus..). Bummer! Moet ik niet in het weekend doen als ik niemand van de bank hierover kan bereiken. Even parkeren dus maar.

Ongezien. Nul reacties op wat ik hier schrijf. Nou ja, een paar van de fanclub dan. Zou ik fan van mijzelf zijn? Denk het niet. 

Naar een tuincentrum gefietst dus maar. Eindelijk die potgrond gekocht. Hop; in de fietstas en wat aardbeienplantjes, dat lijkt me vooral zo leuk en lekker voor de kleinkinderen in de zomer. En Rabarber, dat wilde ik ook zo graag in de tuin. Klein plantje, maar die kan de komende jaren gaan groeien.

Even zuchten dat ik geen auto had, niet mijn karretje kon volgooien, maar nadenken wat er in de fietstassen kan. En ook zien dat het superfijn is dat ik a. kan fietsen, b. nog droog over kwam en c. nog kan fietsen! En uiteindelijk weinig gekocht. Hahah...dus miepen over een niet bestaande auto is ook weer onzin.

Zeur dus niet zo. Zie wat er wel kan en goed is. Hou dat vooral in het oog. En de liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen. 

Over

Las online in de Linda een interview over ouders die hun zoon zijn verloren door een vliegtuigongeluk. Artikel in Linda

Wist direct waar dit over ging. En heb er toen ook over geblogd. Blog 2012 over ongeluk.

En nu, 12 jaar later, geven de ouders aan hoe het voor ze is. Zonder hun zoon te moeten verder leven. En ook weten hoe dit ongeluk is veroorzaakt. De plek hebben bezocht. 

En ondanks dit grote verlies ook de veerkracht hebben om door te kunnen leven. Vooral dat. Dat raakt me.

Besefte toen al goed dat dit ook mijn zoon had kunnen zijn. Heeft dezelfde opleiding gedaan, op dezelfde plek, zelfde vliegtuig. Alleen is mijn zoon nu 35, piloot inderdaad met een lieve vrouw en sinds kort ook een superschattig dochtertje. Rijk! Maar voel me ook al rijk omdat hij er is. Net als mijn dochter. 

Werkte hard en nog even langer. Wel bewust een goede maaltijd gemaakt, want ik voelde aan alles dat mijn lijf dat nodig heeft. Ook al was het laat. Alles lekker gesneden en in de oven gezet en ondertussen even verder werken. Alweer een hele ochtend inwerken. Weinig tijd dus voor mijn eigen werk. 

Was al vroeg wakker. Vond het koud gisteren. Kachel aangedaan. In de nacht wakker en toch maar mijn gewatteerde sprei op mijn bed extra erbij. 

Zag toen ik naar mijn werk reed dat het 3 graden was. Oh...nu snap ik dat het koud was.

Blog aangepast; ter zelfbescherming. Bedankt voor jullie fijne reacties!

Confabuleren

Een term in de psychiatrie: confabuleren, waarmee wordt aangegeven dat iemand de hele boel bij elkaar fantaseert. ,,In mindere mate gebeurt dat ook in de liefde. ‘Wij zijn voor elkaar gemaakt’ of ‘Er is niemand zo mooi, knap of fantastisch als mijn geliefde’. Hoe meer je dat verhaal hebt, hoe duurzamer je relatie zal zijn. 

Dat je die roze bril opzet, gaat vanzelf. Het is een natuurlijk proces dat in gang wordt gezet als je intiem bent met elkaar.’’

Mijn demente moeder doet dat ook: confabuleren. 

Waarom een hele goede vriendin geen contact opneemt (wat niet waar is, vriendin belt haar iedere zaterdag). 
Of hoe de vriendin van een kleinzoon haar kind verloor.

Of hoe ze altijd extra geld pint bij de supermarkt. Ze pint al ruim drie jaar niet meer en boodschappen doet steelzus voornamelijk van haar door broer gepinde cashgeld.

Mensen die Korsakov hebben schijnen dit veel doen, maar ik denk dat er in het hele leven van mijn moeder één fles wijn doorheen gespoeld is. Er werd thuis vroeger nooit gedronken. Mijn vader slikte medicatie en mocht daarbij niet drinken, mijn moeder was uit een sober gereformeerd gezin die de wijn bij het avondmaal al zonde vond, want iedereen was te zondig om zelf daaraan mee te doen. 

De vrouw in deze Netflix serie confabuleert ook. 

Lang leve de diepvriesvoorraad

Bespreking om 16.40 uur en die duurde tot 17.30 uur. Dan is mijn trein al weg en komt de volgende een half uur later. Nog inpakken en dan blij zijn dat het net even droog is en snel naar het station. Dat gaat vanzelf snel want het waaide keihard en wind mee (hoezeee).

Bespreking ging over een nieuwe medewerkster. Beviel niet zo, want te traag vond men. Te traag hoe ze dingen oppikt. Terwijl ze een interne training volgt en juist daar wordt gezegd dat ze juist de tijd moet nemen om de zaken te leren. Wat een verschil met de dagelijkse praktijk dus.

Als er iets is, wat men hier niet heeft (in dit concern) of neemt is tijd. Als moet snel. Supersnel en binnen 2 weken moet je al geroutineerd zijn. 

Kan je dat niet; dan val je af, of wordt je zo gefrustreerd dat je vanzelf weg gaat of weggepest. Geen echt inwerkschema. Men doet maar wat en de inwerker dat doet is dan dus ook al gefrustreerd want ook al te druk. Ik krijg als feedback dat ik duidelijk en overzichtelijk dingen uitleg en methodisch werk. Dus kom niet als commentaar bij mij dat ik allerlei lijstjes bijhoud. Alle info staat in het CRM systeem alleen leest de helft niks.

De dames vergeten dat zij zelf ook nog maar net-amateur af zijn met echt niet allemaal 10.000 uur vliegtijd op hun kaart. 

Blijf me er toch telkens weer over verbazen. Ook over het groepsgedrag. Een soort schoolplein-vibe. 

Nu heeft men een ander soort werk voor haar bedacht en een stuk ondersteuning bij mij ook voor de dag dat ik niet werk. Dus de komende tijd moet ik haar inwerken, terwijl de systemen daar niet op zijn ingericht. Oh ja.

Van die ad hoc besluiten, want morgen loopt de proeftijd af. Maar voorlopig kan ze helemaal niet die vrije dagen van mij invullen hoor, zei ze tegen me, want ze had die al volgepland. Nou; lekker dan; vragen ze wel door?

Was dus later thuis dan de bedoeling en planning. Wist dat ik nog wel een bakje met een maaltijd in de diepvries had. Dacht Risotto te hebben gepakt, maar dat bleek toch een restje Andijviestampot met vega-spekjes. Ook prima. 

Even ontspannen daarna dan maar. En blij zijn dat ik ook net voordat het hier weer ging gieten binnen rolde. 

Niet te laat naar bed vandaag. Was een hele druk dag met de hele dag iemand inwerken en dan niet eens weten of dit zin had. En werd een uur te vroeg wakker dus ook niet fijn starten. 

Goed slapen geeft ook weer energie. 

Carpe Diem

Zonnig en vooral droge zondag, dus geniet van mijn tuin. Hang mijn twee 'goede' jeans, na ze te hebben gewassen, te drogen in de zon. Lekker dat het kan.

Lees de krant gedeeltelijk (te veel ellende) met een geroosterd volkorenbroodje met roerei en lekkere verse koffie op mijn terras. Zalig zeg (Hoor de stem van Jeroen Meus in mijn hoofd).

Doe wat dingen in de tuin.

Lees her en der wat.

En spring weer terug in mijn tuin die momenteel te veel bodembedekker heeft. Ga er helemaal in op. Verwijder wel 1 m2 bodembedekker en onkruiden en dek die plek af met een plastic vuilniszak om de wortels helemaal te laten uitdoven. Nou ja, eigenlijk om niet volgende week alles van voren af aan te kunnen doen. Wat lekker om niet op de klok te hoeven kijken en te mogen en kunnen doen hoe ik zelf denk dat het het beste is. 

Dan nog een hele late lunch met een lekker volkoren desembroodje en fijn beleg. 

Ben echt tevreden dat ik me niet heb laten verleiden tot doelloos winkelen of zoiets. Hier, thuis, is liefde en aandacht nodig voor mijn tuin, wil ik ook daar een tevredener gevoel over hebben. En tuinieren geeft me meestal energie. Ook goed dus.

En lees dat het de komende week waarschijnlijk elke dag weer gaat regenen en wat kouder wordt, dus nu doen. Want nu kan het. 

En wat nog fijner was van het tuinieren dat mijn hoofd niet afdwaalde naar andere zaken. Alleen maar bezig met snoeien, knippen, weghalen en bewonderen van wat er groeit. 

Pluk de dag heet dat geloof ik. 

Leuk

Opgepast in het nieuwe huis van mijn zoon en schoondochter. Met de bus handig te bereiken vanuit mijn woonplaats, dus dat is ook fijn. Ik was er zo en wist de route gelukkig nog van de bushalte naar hun nieuwe huis. 

Ging een uurtje eerder weg van mijn werk, maar vond wel dat het kon, want had deze week alweer 3 uur extra gewerkt en een hele ochtend iemand ingewerkt, waardoor ik geheel niet aan mijn eigen werkzaamheden toe kwam.

En dan niet dat de leidinggevende de volgende dag zegt; joh...ga lekker eerder weg vandaag. Want hij gaf aan dat hij zag dat ik de dag ervoor inderdaad tot rond 19.15 nog aan het werk was. Dus moet ik zelf goed op mijn grenzen letten en zorgen dat ik niet overkook.

En nog heerlijker: mijn trein had vertraging. Slechts 5 minuten, maar dat kon wel, doordat ik eerder was gestopt. En tijdens het reizen kreeg ik meldingen in de NS-app dat de trein erna 15 minuten vertraging had en die erna ook en jemig...was ik dus braaf op tijd weggegaan, dan was ik dus veel te laat bij mijn kleindochter geweest. Wat een mazzel dus!

Ze gaven, toen ik aankwam, haar net haar flesje en zoonlief las haar nog even een boekje voor (dat vind ik zo schattig dat hij dat doet!) en toen viel ze heerlijk in slaap. Ouders gingen samen uit eten. Belangrijk om ook weer samen dingen te doen en niet alleen maar papa en mama te zijn, dus daar spring ik graag in. Als ze thuiskwamen, dan zouden ze haar nog een flesje voor de nacht geven, maar meestal sliep ze tot dat punt door. En na het flesje ook gewoon weer de hele nacht doorslapen. Wat heerlijk!

Er lag een babyphone met geluid en beeld bij mij in de woonkamer, maar toch ben ik ieder kwartiertje even in het echt gaan kijken en horen of alles goed ging met die lieverd. Ze lag af en toe als een biggetje te knorren in haar slaap. Wat gaat het allemaal hard; ze is alweer bijna 6 maanden.

Een huis met veel verdiepingen, dus traplopen. 

En even kijken of ik hun high tech huis snap. Hoe werken de apparaten. Deur gaat electronisch op en van het slot via wifi via een app, de verlichting bedienen ze ook met een app, maar gelukkig voor deze simpele ziel hadden ze ook een handmatige bediening liggen. Want die app heb ik niet op mijn (bijna Ruttiaanse Nokia) telefoon.

Ze vroegen wat ik wilde kijken op tv. Nou ja...eigenlijk  Endeavour op RTL8 later, maar die app hadden ze niet of kon ik niet vinden. Kijk ik dan nog wel vandaag of morgen. Vertelde dat ik thuis regelmatig geen tv kijk, maar iets lees of andere zaken doe. En ook nogal saai, vrij vroeg naar bed ga omdat mijn wekker vroeg gaat. 

Ik keek een stukje naar True Detective serie 1 op een app die ik niet heb (heb er maar eentje eigenlijk, maar toen dus gaan zoeken naar mijn programma, maar kon niets vinden en toen maar wat geNetflixt, want wist niet meer op welke app die True Detective draaide.  Die Netflix app deel ik met mijn zoon. En hij wilde niets ervan weten dat ik hem zou betalen hiervoor.

Mijn tv is dan echt very old school (ja, ook oud!). Zonder apps, nog net wel met een afstandsbediening, en wel plat, maar ook niet enorm wandvullend. Maar boeien. Ik heb liever ruimte voor mijn boeken en het speelgoedplekje voor de kleinkinderen. Zal wel rommelig en geheel niet stylish ogen, maar wel uitnodigend en al heel vaak met veel plezier gebruikt door de oudere kleindochters. 

Ook dat alles hier niet heel stylish is en nogal oud en mijn huis een sociale woningbouw woning is, met een keuken die in 1994 hip was (alleen de deurtjes werden toen vervangen en het keukenblad) en waarschijnlijk dan binnenkort ook weer, want trends komen terug na 30 jaar.  Maakt me ook niet uit. It does the job.

Wel moet ik echt iets met de vloer gaan doen. Ook uit 1994 en ruim versleten. Dus daar schaam ik me wel een beetje voor als ik de huizen van anderen zie waar alles zo up to date is (denk aan visgraat parket en zwarte stalen binnendeuren met glas en buiten een overkapping of royaal scherm met passende tuinmeubels) en niet versleten en oud(bollig en kleurig).

Moet ik mijzelf er ook even eraan herinneren dat volgens de normen van het Juridisch loket ik nog steeds hulp daar mag vragen want val onder de norm van een laag inkomen. Dus dan heb ik ook minder financiële ruimte om met elke trend mee te waaien. En zeker omdat ik het belangrijk vind reserves te hebben. Mijn reserve olie voor mijn olielampje gevuld te houden. En misschien inderdaad ook ooit voor een tripje naar Zwitserland.

Dus niet miepen.

De zon schijnt, koffie was heerlijk, de was draait en straks mijn bed lentefris weer opmaken (winterdekbed eraf ritsen dus). 

Kijk naar alles wat er wel is. Zo direct de was buiten ophangen en even buiten koffie kunnen drinken. In vrijheid met genoeg te eten. 

Advies

Ben bij het Juridisch Loket geweest en hun advies is om die aanvraag niet voor akkoord te tekenen. De rechter zal beslissen of de aanvraag ingewilligd wordt, dus er komt een zitting en dan kan ik dan ook mijn bezwaren laten horen. 

Bovendien kreeg ik van een jongere zus ook vragen en gaf zij aan sowieso niet van plan was dit te tekenen.

Dus broer krijgt 2 handtekeningen wel en 3 niet. Dat lijkt me toch ook wat zeggen. 

Natuurlijk denk ik na over wat mij dit brengt. Hommeles is er sowieso al en door te tekenen gaan wij niet als familie opeens in harmonie leven. 

Blij mee

De was gisteren voor het eerst buiten gehangen. En daar oprecht blij mee zijn. 

In staat om nieuw rijbewijs en paspoort aan te vragen (qua geld) en dan er weer tien jaar vanaf zijn. Met kleurenfoto! En vingerafdruk. En een leuk praatje met de ambtenaar die binnenkort ook aan de herbruikbare gemeente-beker moet voor koffie of thee. Nog lelijker dan die bij mijn opdrachtgever.

Jullie opbouwende commentaar op vragen waar ik soms zelf niet goed zie welke keus het beste is of blijf hangen in mijn overtuigingen. Dat helpt enorm. Om het van een andere kant te zien, maar ook gezien te zijn in inderdaad iets wat nogal eenzaam is. Lees me gek in het boek over familie-opstellingen trouwens. En het gaat mij niet om een eventuele erfenis (die is door desbetreffende broer al verkwanseld toen hij mijn moeder adviseerde geld uit te stenen te nemen via een opeethypotheek. In een tijd waar hij als adviseur daar commissie over kon krijgen. 

In plaats van hypotheekvrij te zijn, wordt haar huis ieder jaar meer van de bank. Maar weet dat ze comfortabel kan leven zonder financiële zorgen en al maakt ze alles op; haar keus. Net als haar keus om aan goede doelen te geven - wat die broer belachelijk veel vond), maar dat mijn moeder nog een paar prettige jaren heeft, zonder dwang en druk.

Uitslag van bevolkingsonderzoek darmkanker dat er geen vervolgonderzoek nodig is. Weer twee jaar relatieve rust, want snap ook wel dat een poliep of iets zich morgen kan ontwikkelen.

De lieve foto's van de twee oudste kleindochters in hun feestkleding. 

Image by Marlies V from Pixabay

Tekenen

Moet deze week een moeilijke knoop doorhakken. Mijn jongere broer heeft een formulier doorgestuurd ter ondertekening, zodat hij bewindvoerder van mijn moeder wordt. 

Vind dit moeilijk omdat zijn plotseling interesse in alles omtrent mijn moeder, nu ze zwak is, zo haaks staat op constant in de contramine liggen en zeer zeer weinig contact en contact met haar kleinkinderen onthouden.. Plus de ideeën die hij heeft over hoe de zaken moeten gaan. Waarbij anderen dit dan voor hem mogen uitvoeren. 

En, net als zijn vader altijd zich gedroeg, is ook hij daar zeer dominant in. 

Is dit het beste voor mijn demente moeder?

Maar ook; er ligt een handgeschreven brief van vorig jaar waarin zij dit aangeeft en alles terugdraait hoe het jarenlang, via de notaris geregeld, liep. En alle regelzaken nu onder die broer gaan vallen. Heel duidelijk gedicteerd door steelzus en deze broer. (Maar dat kan ik uiteraard niet bewijzen). 

Dus dan is dit kennelijk hoe zij het wil. 

Heb haar wel later gevraagd of ze beseft hoe dan de taken verdeeld gaan worden. 

Oh maar dat wil ik niet. Ik moest de financiën blijven doen en na haar dood mijn andere broer haar testament uitvoeren. 

Wat zou er gebeuren als ik protesteer? Wederom een hoop gedoe, heibel en weet ik veel. Dan ben ik alweer de kritische zeikzus. Die in zijn ogen ook nog niet genoeg doet voor mijn moeder. 

Hij vond het toentertijd al enorm raar dat hij niet als bewindvoerder voor onze vader werd aangesteld, maar mijn moeder mij aanwees. En hij is rancuneus dus daar zal zijn pijn en huidige gedrag ook wel inzitten. 

Ik kan slecht tegen onrecht en onrechtmatige zaken. Maar ben ik daarin ook niet tegen Windmolens aan het vechten? Heb ik nou echt de hoop dat iemand opstaat en zegt: Nou...je ziet het heel goed en nu gaat alles anders. Echt niet. De grote bekken winnen altijd. Altijd.

Het zijn gecompliceerde familieverhoudingen, met een incest-broer, steelzus en zo'n dominante broer, die ook zijn handen niet thuis kon houden toen mijn zussen jong waren. Maar dat stopte omdat zus nee zei. Genoeg voer voor een zwaar boek.

De rest is letterlijk ver weg gaan wonen of houdt zich liever afzijdig, want het ouderlijk huis doet haar teveel aan die slechte herinneringen denken - wat ik volkomen snap en respecteer. 

En is hoe ik de dingen zie wel juist? Wat heeft een rechter aan een buikgevoel? Het draait om feiten en bewijzen.

Dus toch maar gewoon tekenen en inderdaad loslaten en accepteren dat dit is hoe het gaat. Dat dit ook het resultaat is van een moeder die niemand wil en kan afvallen en nooit harde keuzes kan maken. Niet voor haarzelf en dus altijd het onderspit delft. 

En haar leven overleven noemt al jaaaaaren en nooit genieten van alles wat er wel is. Heel zwaaaaar leven om met Brigitte Kaandorp te spreken. Is ook zo, maar de optie om zelf dingen anders te gaan doen heeft ze nooit aangegrepen. Lijdzaam alles ondergaan. 

Zie dat ik ook zulke neigingen krijg....dat dit dilemma lijden is en zwaar is. Oh oh oh...wat heb ik het moeilijk. Eet mijn zorgen het liefste weg, maar uiteraard helpt dit ook geen meter. 

Niet zie hoe fijn mijn kleinkinderen zijn, hoe rijk ik daarmee ben. Fluiten omdat de zon schijnt.  Blij mag zijn dat ik toch weer een betaalde baan heb, geen zorgen over controlerende instanties of ik wel genoeg mijn best doe om aan het werk te komen. 

Japan

Nu op de juiste tijd (de vorige in Australie werd ik wakker toen het al gedaan was) de wekker gezet, zodat ik de F1 van Japan live kon zien. Eerst nog via de app op mijn telefoon, maar toen er een Rode Vlag wapperde (stopzetten race) al heel vroeg in de race, douchen en aankleden en toen verder beneden op mijn laptop de race gekeken. Kan ik ook ondertussen online ergens wat commentaar geven. 

En ondertussen een lekkere kop koffie met opgeklopte soja-melk gemaakt en een heerlijk broodje uit de oven erbij. En toen verscheen ook nog de zon achter de wolken vandaag, want zo vroeg zag ik nog donkere wolken en nul zon.

Verstappen won deze race overtuigend. 

Mijn Japanse Kers is uitgekomen. De roze bloesem is heel mooi. Meestal pas eind april, rond Koningsdag, nu een paar weken vroeger. 

Vrijwel geen winter gehad voor mijn gevoel. Zo van de herfst doorgegleden/geregend naar de lente. 

Nog even voor wat Suikerfeest-kadootjes gekeken. Het was nogal druk bij ons in het winkelcentrum, dus was voor mij alleen naar winkel 1 en 2 en dan weer snel naar huis. Zo geen behoefte aan drukte en gedrang. Kon ik ook gisteren doen natuurlijk, maar toen wilde ik graag in de rozige mood blijven. 

En na het winkelen, nog even lekker achterin de tuin de laatste zon opgevangen en merkte dat ik telkens bijna in slaap dommelde met de krant in de hand. Was heel ontspannend kennelijk.

Hard nodig, die ontspanning, vanwege weer nieuwe, nou ja, te verwachten ontwikkelingen met betrekking tot mijn moeder. 

Hakken in het zand of gewoon maar helemaal accepteren dat dit alles is ontstaan door het niet willen kiezen van mijn moeder. 

Terrasjes-weer

Doe het te weinig, maar nu was er een mooie gelegenheid. Even lunchen met een vriendin. Zocht naar een plek waar je ook voor het terras kon reserveren; die waren er weinig. Nog even doorzoeken en kijken waar het lag qua zonnekans en gevonden, na advies van mijn zoon. 

Ook nog route met de bus bekeken, mocht de energie wat laag zijn. Het viel mee, dus lopend door de al drukke stad erheen. 

Wat een vakantiegevoel geeft dat. In het zonnetje (thuis al zonnebrand op gedaan), zonder jas (had zij al niet meegenomen en dat kon prima) en op een fijne plek. Vooral ook om mensen te bekijken. 

Doe dat, gewoon ergens lekker zitten in de zon, te weinig. Ja, kost geld, maar levert ook een hele prettige tijd op. 

Met een fijn mens ook nog eens. 

De Nederlander herken je aan het in een hemdje en korte broek rondlopen bij een straaltje zonneschijn en de slippers. Want het was al over de 20 graden immers.

Leuk artikel las ik over Nederlanders en hun terras: Terrasjescultuur

Grappig ook dat het weer toch wel degelijk invloed heeft op hoe ik de dingen ervaar. Veel luchtiger dan grauwe luchten en regen. 

Jullie ook?

Bloemkoolbezorgwijk

 Lastig blijkt het al jaren, om het juiste adres te vinden voor pakketjes. Vaak vind ik een kaartje in de bus (na mijn werk) dat men geweest is. Maar ik had niets besteld en ja hoor, voor het huis met hetzelfde nummer, maar andere straat in onze Bloemkoolwijk.

Of hoorde vrij vroeg de voordeurbel gaan. Toch maar even een broek aangedaan en naar beneden. Niemand.

Lag er van de week een klein pakketje achter mijn vuilnisbakken (mijn dirty mind denkt dan..goh toch een Satisfyer bezorgd) en ik zag dat dit voor mensen een straat verderop was. Maar even gebracht. Hij vertelde dat ook een zorgtaxi de weg kwijt was. Oh...dan was dat die bel die ik hoorde en de dag klopte waarop hij die taxi nodig had.

Niet bij nagedacht hoe ingewikkeld het is hier, in de bloemkoolwijk, een adres te vinden. 

Jullie bekend met de bloemkoolwijk?

Lentegroen

Die kleur had mijn avondeten vond ik.

Blij met mijn kleine tray-bake plaat. Heb maar een kleine oven en daar past niet zo'n grote bakplaat in, plus dat alles rond is. Zag bij de Blokker een één-persoons bak en heel fijn om daar dingen uit de oven in te maken. Vandaag dus met groene Broccoli (meestal eet ik wel een heel stronkje op) en courgette en dan voor de extra kleur nog paprika en wortel en voor de smaak een sjalotje gesnipperd. En wat stukjes aardappel, maar dat hoeft niet echt. Alleen moesten ze op.

Image by Nataly from Pixabay

Zo blij dat ik alles in huis had, dus na toch weer even langer doorhalen dan normaal, groente snijden en alles in de oven. En dan even bijkomen van een hele volle en drukke dag. Het regende aanmeldingen. Had de telefoon nog niet opgelegd of de volgende kwam door. En anders wel collega's die zo'n telefoontje aannamen. 

Sex and the city

 Nu op Netflix te zien.

Wat een jonge koppies toen. Leuk om even weer te zien. Als het regent en het regende veel. En net toen ik dacht dat ik wel even tussen de buien door kon fietsen, begon het ook tussen de buien door te regenen. Nou ja, droogt wel weer. 

Explosief

Vorige week kwam ik uit mijn werk op mijn busstation aan om in de middag thuis te gaan werken. Zag de bus aan komen rijden, en heel fijn, de tussendeur was precies voor mijn neus en ik zag al een lege stoel. 

Toen stormde een peloton Marchechaussees over het plein bij de bushalte, met getrokken wapens en gaven de wachtende passagiers aan dat we WEG moesten. WEG, niet instappen, WEG!!

Wachten wij dus maar een heel eind van de bussen vandaan. En zagen wat er gebeurde.

De passagiers in die bus moesten allemaal hun handen op hun hoofd doen en werden stuk voor stuk gefouilleerd. En opeens was het over en achteraf snap ik ook waarom. Ze namen de verkeerde bus op de korrel en moesten een bus hebben die vanaf dat busstation de andere kant opreed. Alle aandacht ging nu daarheen. Maar dat las ik pas veel later.

Man in bus aangehouden

Van de week ook een metrostation in Amsterdam (Rokin)  afgesloten vanwege dreiging. 

En een paar maanden terug op mijn werk ook een ontruiming vanwege een bedreigend uitziend pakketje bij ons in de hal. Het duurde uren voordat mijn werkplek werd vrijgegeven en we weer naar binnen mochten. Politie, brandweer en de explosievendienst waren aanwezig.

Je maakt nog eens wat mee. Heeft dit invloed; ben ik nu heel erg op mijn hoede of zelfs angstig? (Oh en nul nazorg he...).

Nee, helemaal niet. Overal kan dit gebeuren en de grootste dreiging is juist in de kleine kring. Van mensen die je kent en het niet verwacht. 

Uiteraard kan op mijn werk gebeuren dat iemand zo uit zijn vel springt dat hij/zij me verbaal bedreigt of erger fysiek aanvalt. In dat geval zijn er alarmknoppen. En lopen er beveiligers rond (de V-tjes noem ik ze altijd en die zijn super-alert). Dus van die potentiele dreiging ben ik me altijd bewust en probeer daarom dus ook die gesprekken zo rustig mogelijk te laten verlopen. Geen extra stress door mij of mijn gedrag bij een cliënt. Maar ja, dan nog weet ik uiteraard niet wat iemand kan triggeren. 

En vandaag op een treinreis terug ook weer een hele treinpolitiemacht op het perron. Maar leek erop dat ze juist iemand hielpen. Wel met heel veel man- en vrouwschappen. Het was ook zo'n beetje laatste trein zag ik.

Veilig thuis, fiets in de schuur en dankbaar zijn dat dit kan. Na middernacht naar huis fietsen, zonder bang om je heen te hoeven kijken. Of bang te zijn dat er een bom op je hoofd valt.

Mand

Kort en krachtig een verhaal doen. Op papier of gewoon live. Daar kan ik wel wat zaken verbeteren vind ik zelf.

Dan denk ik altijd weer even aan dit filmpje:

Dus schrappen wat niet nodig is. Kill your Darlings zei mijn schrijfcoach altijd (ook al honderd jaar geleden dat ik zoiets leuks deed). 

Wat wil je vertellen en ook aan wie? 

Soms ben je gelimiteerd door een vooraf bepaald aantal woorden wat je kwijt kan in een stukje. Meer past niet. Meer mag niet.

Of in zo'n (braak!!) Elevator-pitch. Is de lift boven, dan moet je praatje klaar zijn. 

Waarom ik aan "mand" dacht, was een mail die er al eventjes in concept staat aan één van mijn broers. Die niet blij was dat ik van vele giften die mijn moeder al vele jaren doet, er maar eentje af had gehaald, na overleg met haar. En uiteraard me nog even erop wees hoe dit naar zijn idee had gemoeten. Het waarom van verminderen van die giften geeft hij niet aan, maar wel liet hij mij weten dat hij dit belachelijk veel vond. 

Dus zonder enig respect voor wat voor mijn moeder belangrijk is en telt. En mij voor zijn karretje willen spannen.

My way or the high way. Dominant en manipulatief gedrag. 

Snap heel goed dat ik zijn gedrag echt niet kan veranderen. Zeker niet met een snedig mailtje. Maar wel mijn grens aan moet geven. 

OV-Flirt

Als ik op de bus sta te wachten, stapt er aan de overkant een man uit en al een tijdje groeten we elkaar. Hij komt zo te zien dan net van zijn werk terug en verdwijnt dan op zijn fiets richting huis (vermoed ik).

Op het station waar ik na de bus de trein pak,  staat er altijd een man op dezelfde trein als ik te wachten en ook hij groet mij. Moet in dezelfde stad als ik eruit, maar ik loop zo snel als een slak die afremt in de bocht, dus ik zie hem dan al ver vooruit me lopen als ik het gebouw inga waar mijn werk is.

Op de terugreis zien we elkaar zelden. (We stappen meestal helemaal achterin de trein in; daar is er nog plek.)

Andere werktijden denk ik, maar deze week zagen we elkaar wel op de terugweg. En hij stapte niet op ''ons'' station uit, maar eentje eerder. 

Het is prettig om een beetje te flirten. Breekt de dag aangenaam en ook het inzien dat ik voor sommigen toch nog een prettige misschien zelfs wel aantrekkelijke uitstraling heb. En ook net een beetje meer je best doen op hoe je staat (rechtop, niet met bochel en hangrug van de zware tassen) en een beetje olijker kijken.

Joh!

Plof

Toen ik, alweer ergens midden in de nacht, wakker werd, keek ik even op mijn NS-app. Oh..verstoring op mijn traject. Leek erop alsof er helemaal geen trein richting mijn werkstad reed vanaf mijn vertrekstation.

En ook nog een wisselstoring. 

Had al helemaal geen zin meer in dat gereis. Kon ook niet meer doorslapen. Maar toch maar wel naar de bushalte gegaan, ook daar had de bus vertraging en zat propvol. Maak maar zin! Zo erg is het allemaal niet; niet zo miepen.

Op vertrekstation stond aangekondigd dat mijn trein wel ging, maar niet op het tussenstation zou stoppen. Lastig als je daar werkt. En juist op dat station stappen veel mensen in en uit.

Lees ik dat er een plofkraak was geweest op het station en de treinen daar niet konden stoppen. Wel langsrijden (gelukkig).

Plofkraak

Op de terugweg had mijn trein ook vertraging, maar dat is al bijna 'normaal'. Bus terug was ook later dan de planning, maar ik nam me voor me nergens over op te winden. Totaal zinloos. 

Alweer erg druk op mijn werk, alsof er steeds meer mensen in de problemen zitten. Had maandag 4 huilende mensen of aan de telefoon of aan mijn balie. Dus mijn reis- en werkstress is dan nogal een luxe-probleem.

Toch merk ook ik het effect van mijn luxe-stress en de familieperikelen. Voel me nogal alleen staan. Geen verbondenheid. En een conclusie (van mijzelf) dat ik ook niet kan verbinden en daarom dus alleen ben. Ben moe en ga al vroeg naar bed.  Niemand die even in de avond tegen me praat en dingen relativeert of gewoon me een knuffel geeft. 

Moet echt goed beter voor mijzelf zorgen en daar ben ik niet zo goed in momenteel merk ik. Beetje inspiratieloos. Laag in energie. Buiten is het grijs en ik vind het ook nog koud. Kon ik maar drinken of drugs gebruiken; lekker wegdoezelen. 

Dus wil ik kijken naar mooie dingen, lieve dingen, wat er allemaal prettig is. Niet zoals mijn tulpen in de vaas, het koppie laten hangen. Dus nieuw bosje gekocht voor een diepte investering van 3 euro!

Daarna toch maar even in de tuin wat dingen doen, maar brrrrr...koud. En daarna even stukje fietsen en alvast wat kadootjes voor het Suikerfeest voor mijn kleindochters gekocht. 

En een goede gezonde maaltijd gemaakt. 

Doekoe

 De zanger van deze 'klassieker' is overleden. Net 53 jaar werd hij. 

Zat de hele dag met dat liedje in mijn hoofd. Ook omdat mijn broer vorig jaar al vond dat onze moeder belachelijk veel geld aan giften betaalde. En of ik daar eens doorheen kon gaan met mijn moeder.

Moeder vond dat alles zo moest blijven; goede doelen waar ze al jarenlang aan geeft en gaf. Niet omdat ze nu dement is en aan alles geeft en er opeens rare goede doelen bijgekomen zijn. Helemaal niet.  Op haar verzoek er eentje afgehaald; dat was een goed doel waar vooral mijn vader wat mee had en dan konden ze ook samen kastelen bezoeken. Maar vader dood, auto van mijn moeder ingeleverd en dus sprak het haar niet meer aan. Dus geregeld voor haar.

Had ik het volgens mijn broer helemaal niet begrepen. 

Oh jawel hoor. Hij vindt al die giften aan goede doelen onzin. En zijn wil is wet. Vanuit haar geloofsovertuiging geeft mijn moeder ook graag. Als Christelijke opdracht. En ook dat snapt hij niet. Of daar wil hij denk ik niet aan. Uberhaupt wat mijn moeder belangrijk vindt.

Zijn mailtje aan mij dat is van een toon daar lusten de honden geen brood van. Aanmatigend en kleinerend. 

Hij kan niet wachten, naar mijn mening,  tot hij alle touwtjes in handen heeft en ook de geldstromen van mijn moeder in zijn rugzak heeft. Terwijl mijn moeder dat jaren terug bij een notaris geregeld heeft dat ik haar bankzaken doe. En dat vond hij toen al stom. Waarom kreeg hij die taak niet? 

Ik voorzie dat hij binnenkort bij een rechtbank een volmacht gaat halen zodat hij al dit soort zaken zelf kan doen. Niemand die meekijkt. Nul transparant. Nu weet ik van de procedure bij mijn vader, waarin mijn moeder en ik bewindvoerder waren van mijn vader, dat iedereen voor akkoord moest tekenen. 

Gevaarlijke situatie momenteel. Vind ik.

Al met al slaap ik slechter hierdoor en voel ik me nogal rot. Dat de grote bekken altijd winnen, zo'n gevoel.