Ja; ook ik ben Oma!

Gisteren geboren, de langverwachte kleindochter.

Door drukte in de hoofdstedelijke ziekenhuizen nog even een zoektocht waar ze dan wel terecht kon in plaats van het ziekenhuis bij haar om de hoek, maar gelukkig nog wel in een ziekenhuis in de stad.

Ze vertelde me die ochtend dat haar vruchtwater was gebroken en nog voor de middagthee was haar dochter al geboren. En wat was mijn schoonzoon blij dat hun kind er was. Zelden zo'n gelukkig gezicht gezien.

En wat is een pasgeboren baby klein!  Helemaal vergeten. Alles erop en eraan, maar moest bijna mijn leesbril erbij om de nageltjes goed te zien.

En die geluidjes en dat mondje. Oh, zo schattig. Ben zo dankbaar dat alles goed is gegaan en ze heerlijk met hun drietjes thuis zijn.

Partridge family zwijmel

Hoorde dat de actrice, Florence Henderson,  die de moeder van het hele zooitje speelde, overleden is. Geheel terecht gecorrigeerd; dat was een andere actrice. Bedankt Pourquoi Pas!

Nou ja...ging daardoor weer even terug naar series uit de jaren 70 en kwam bij David Cassidy uit die in de serie de Partridge family speelde als oudste zoon.

Ach...wat was die David lief en mooi vond ik in de jaren 70  en wat was het heerlijk zwijmelen bij foto's van hem en wat was die moeder gezellig. Maar ook modern.

En wat een zalige manier om deze song te gebruiken jaren later in een even zo heerlijke film. Geweldig als iemand zoiets tegen je zegt en nog fijner als het niet alleen bij zeggen blijft maar het jaren en jaren duurt. Och zwijmel..

Ophouden nou - Zip it!

Bovenstaande moest ik te vaak zeggen merkte ik op. Had gordijnen gemaakt voor de babykamer van mijn aanstaande kleindochter. En maar denken dat het nog niet goed genoeg was. Zou ik niet nog een extra vlinder erop appliceren? Zou ik niet...
Bij het nakijken van de materialen om de rail op te hangen, bleek ik de verkeerde ophangdingen te hebben gekocht dus maandag uit mijn werk, lekker in de druipende regen met de bus naar de Ikea om eea om te ruilen. Had ik het nou goed gedaan? Check, check en dubbelcheck; alles lag klaar voor de volgende dag.

En bij mijn dochter aangekomen bleef ik onzeker of het echt wel leuk genoeg gevonden werd. Ook had ik wat kussenovertrekken & kussens gemaakt (gebreid) voor hun bank, want die hadden ze nog niet. In de kleuren die bij de bank passen en eentje met een grote stoffen zelfgemaakte knoop erop. En weer...is het echt wel leuk. Ziet het er niet uit als kneus heeft ook een hobby?

Idem met het hemeltje. Was het echt wel naar de smaak van mijn dochter? Of was het zoiets wat je direct achter de rodondendrons dondert als ik in de lift van hun appartement sta.

De gordijnen konden nog niet opgehangen worden, want ik dacht dat ze een trap hadden, maar die was van een oom en nu niet meer in huis. Dus gaat haar man de rails ophangen. Hopenlijk nog voor de bevalling.

Dus moest ik echt de hele weg in de trein naar huis tegen mezelf aanlullen dat het WEL goed genoeg is. Mijn dochter zei toch dat het leuk was.

Die stem is zo dominant aanwezig. Ik snap die stem wel..Stel dat ik me opeens ga gedragen als iemand die wel dingen kan..poeh...dan heeft die stem geen werk meer!

Ik snap ook dondersgoed waar het vandaan komt en dat al die mensen die me klein hielden dat vooral deden omdat ze zelf klein van geest waren. Bang waren dat doordat iemand iets kan, zij naar hun eigen Zip it moesten luisteren. Dan is het fijn om een ander ook zo klein te maken.

Om niet een talent te prijzen, maar te zeggen dat ze iemand kennen die heel goed kan breien/naaien/schilderen/zingen/verzin het maar. Wat jij hebt gedaan of gemaakt, dat is de moeite niet waard om een compliment over te geven. Nee..die ander...die kan pas goed kleding naaien, tekenen, schilderen, opruimen, schoonmaken. Dus voor de goede orde: JIJ niet.  Ga jij maar naar je kamertje; jij bent niets om trots over te zijn. Niet als dochter, niet als echtgenote en al jaren niet meer als werknemer.

Dus Zip it! Moet het maar uit mijn tenen halen, maar Zip it, Zip it.

November: Geef maand

Her en der lees ik hele mooie geef verhalen. Over hoe mensen door kleine en vooral lieve dingen voor anderen te doen,  invulling geven aan deze maand.

En dan probeer ik ook in mijn leven te geven. Al is het maar een vriendelijk woord voor de cassiere. Want ik vind het moeilijk dat ik dat nog maar zo weinig doe. Alsof ik nu in de ' doneren' sectie terecht ben gekomen. Wat veel doet voor mijn onafhankelijkheidsgevoel.

Dus om een lang zeikverhaal heel kort te maken:

Las de blog Mijmeringen en wil graag oproepen om hieraan te geven. Geen verhalen over voedselbank, maar weer sterk maken van gebroken mensen. Wat een wereldvrouw!!

De link naar Mijmeringen Kerstactie

Regenluchtenzwijmel

Regen, hagel en donder en bliksem vanochtend en nu.  Dus heel lui lang liggen lezen en internetten en heel laat uit mijn heerlijke warme veilige bed. Soms zou ik willen dat ik daar altijd kon blijven.

Gisterenavond op tijd gaan slapen, maar werd toch in de nacht weer wakker en kon niet in slaap komen.

Prachtige luchten wel. Van de week liep ik naar mijn werk en bedacht me dat ik ervoor kon kiezen om me erheen te slepen of te kijken naar wat er aan mooie dingen zo maar om me heen te zien waren. Kijk naar de herfstkleuren van de bomen op je weg. Hoog Sammy, kijk omhoog!
En prompt keek ik omhoog naar een supermooie regenboog. Die 2 minuten later weg was, want toen was de lucht al weer veranderd.

Nog een paar weken dan wordt mijn kleindochter geboren. Het lijkt wel alsof ik er - in mijn hoofd - nog drukker mee ben dan mijn dochter. Ze is redelijk ontspannen. Van de week ga ik de gordijnen ophangen en het hemeltje om het bedje. Die stang heb ik bij hun thuis laten bezorgen, Dat scheelt weer meeslepen in de trein. Van een oude blouse die al 2 jaar in een kast lag te wachten op dunnere tijden, heb ik mooie applicaties gemaakt en zo direct nog even een strik.

Ik heb mijn OV extra opgeladen met meer saldo dan budgettair gepland staat, want stel dat mijn schoonzoon me appt dat ik Oma ben geworden, wil ik wel kunnen reizen. Dan baal ik als een enorme stekker dat ik niet direct in mijn auto kan springen (nou ja..me laten zakken in de bestuurderstoel) en naar het ziekenhuis kan rijden. Maar soit. Ik ben niet de enige zonder auto en gelukkig rijden hier veel bussen en treinen.

Onder het werk, als de telefoon automatisch doorbelt en je wacht totdat er wordt opgenomen, of een voicemail hoort of niet, maak ik altijd tekeningen, plannen en dat soort dingen. Kleuren wordt ook veel gedaan op het werk. Sommigen ontwerpen nieuwe tatoeages. Want soms hang je wel een kwartier achter elkaar voicemails af te luisteren. Dus teken ik een applicatie en kan ik die later thuis gewoon uitknippen van stof en op het gordijn naaien.  Dus het is niet alleen maar kommer en kwel. Onder het slavendrijven kan ik nog steeds mijn eigen plan trekken.

Omhoog blijven kijken dus!

En soms achter de klikko; daar heeft een Blog-Engel zomaar een tas vol heerlijkheden en planten achtergelaten!

Volkop

Vaak nemen mensen mij in vertrouwen en dan snap ik niet waarom. Praten tegen me in de bus of op mijn werk. Maar kennelijk straal ik iets uit, waardoor er van alles waar ze zich zorgen over maken vertelt wordt.

Dingen waar ze mee zitten. Die ze niet elders kwijt kunnen of bij andere collega's of vrienden of familie.

Dat heb ik al jarenlang. Dat geeft wel een prettig gevoel; dat anderen je als een rots inschatten of weinig loslippig, maar is ook gevaarlijk. Want andersom schatten maar weinig mensen in dat ook een rots behoefte heeft aan mogen delen of dat die rots ook maar van poreus gesteente is gemaakt.

Gelukkig is papier, nou ja internet, geduldig. En kan ik hier wat zaken kwijt. En dat lucht vaak al op. Mis ik natuurlijk wel een bemoedigend kneepje in mijn arm (he...in mijn familie is dit al heeeeeeeeeel wat qua knuffelen), maar goed..knijp ik mezelf wel weer.

Zou eigenlijk vandaag naar de grote stad moeten om een stuk lint te kopen voor het hemeltje voor het ledikantje van het aanstaande kleinkind. Maar het was zulk slecht weer en ik had geheel geen zin om met de bus te reizen, dat ik dan wel van de week doe.

Naar de eerste aflevering online van Cold Feet gekeken - die uit de jaren negentig. En oh wat een feest van herkenning. Maar ook dat je weet dat sommigen er niet meer zijn (Rachel!!), sommige stellen niet meer bij elkaar zijn, die kleine baby nu bijna 20 is. Alle hoofdrolspelers vijftigers met vijftig-plus problemen. Hoe snel gaat de tijd. Mijn tijd. Laat ik toch mijn tijd niet zomaar voorbij gaan door muizenissen of een opmerking van mensen of familie. Ik mag er zijn, simpelweg Omdat ik er ben.

Ook online gekeken naar die documentaire over Schulden op NPO1. Ik werd daar heel triest van. Heel triest. En wat een held die man die iedereen probeert te ondersteunen in de papierwinkel.Of door een simpel woord van troost. Het ontroerde me. Als je kop vol ellende zit en je niet eens meer geld hebt voor brood, waardoor je niet meer voldoende functioneert om de administratie goed te voeren. Op te letten en door stress schuld op schuld stapelt.

Al te herkenbare kost. En ook in de hand gewerkt doordat de afdeling Toeslagen van de Belastingen het niet leuker, maar gecompliceerder maakt, zeer gecompliceerd. En als je kop al vol zit, dan trek je dat niet meer. Ik ben zo dankbaar dat mijn administratie nog steeds klopt, er geen ongeopende brieven zijn, geen achterstanden. Maar dat kan zo maar anders zijn. Een aantal jaren achter elkaar allerlei stressfactoren, geen aandacht voor je administratie en hoppa...daar staat de deurwaarder. En lopen je schulden op.

Bedacht dat het tijd was voor (troost) Speculaas-muffins. Geen recept, maar op de bonnefooi gemaakt en ze zijn gelukt. Alleen al die geur in je huis maakt gelukkig. En even iets anders doen. Daarna nog een restje pompoensoep gegeten en een lekkere pesto spaghetti, met alleen maar groene groenten gemaakt, gewoon omdat ik vond dat ik het waard was.

Ik ga gewoon lekker vroeg naar bed. Had mijn winterdekbed aan elkaar geritst verleden week toen het overdag ook maar een paar graden was, maar nu was het vandaag zo rond de 13 graden en in de nacht ietsje minder en dan drijf ik mijn bed uit. Dus toch maar weer alleen het herfstdeel erop.

En morgen redelijk ontspannen op mijn werk want een leuk project waarin het scoren minder telt.

Piet

Altijd fijn om de nieuwe week met een lekker negatief bericht van een familielid te beginnen.

Dat deze ALTIJD alles alleen moet doen voor onze moeder, dat NIEMAND ooit eens helpt en er NOOIT eens iemand van ons de taken overneemt of alles maar half doet.

Liep net op weg naar de bushalte naar mijn werk terwijl deze persoon nog even lekker kon uitslapen en vanuit haar warme bed deze tirade over me heen stort. Zij woont om de hoek, ik moet 2 uur heen en 2 uur terug reizen met OV.

Kon me toch echt nog herinneren dat ik een paar weken terug pas na middernacht terugging naar huis, een dag onbetaald vrij nam en ook nog een aantal zaken heb gedaan die ik kennelijk nooit doe of maar half. Om maar niet te spreken van de vele telefoontjes, die zolang duren dat de batterij van mijn telefoon helemaal op is. Wekelijks.

Als commentaar op dit alles had ik dan ook het nogal vinnige: Je zeurt.'

Niet zo aardig, maar ben wel een beetje klaar met alsmaar begripvol, aardig, geduldig en weet ik veel te zijn.

Oh en daarna nog wel een afzwakkert hoor; dat ik het begrijp, maar dat ze dan niet anderen moet uitschelden (oh ja...dat zat er ook nog bij), maar bij onze moeder aan de bel moet trekken dat het teveel voor haar is. En ja, onze moeder is een kei in het bij iemand op het bordje leggen van taken en taakjes en dan zuchten dat niemand eens uit zichzelf belt of langskomt.

De komende tijd is het heerlijk rustig want er werd beloofd niet meer te appen.

En ja, ja, ja liever lezertjes; natuurlijk zag ik in de spiegel direct hoe ik dan zelf altijd miep en piep. En zeker ook een zeurdert wordt gevonden (denk ik maar zo).
Dus moet ik me hoeden om te zeuren. Dat scheelt zomaar weer een blogje of 45.