Ik droomde vanacht over mijn vader. Ik met hem op stap maar was hem onderweg kwijtgeraakt. Ik vroeg nog aan een zus of zij hem had gezien, maar die begreep niet waar ik me ongerust over maakte.
Vandaag kreeg ik een bericht van mijn moeder dat mijn vader (hij heeft al een aantal jaren Alzheimer) een verzorgster had verwond; bewust. Buiten Alzheimer was hij hiervoor ook nog psychiatrisch patient en had zijn hele leven al problemen met het bedwingen van zijn impulsen (lees woede-aanvallen). Juist die kant van zijn persoonlijkheid was een beetje vergeten, doordat hij door de Alzheimer milder leek te zijn geworden.
Het verbaasde me dan ook niets. Dat er iets met hem was gebeurd en de inhoud van het bericht. Het was me al aangekondigd in mijn droom. Ik ben mijn vader immers al jaren kwijt. De laatste keer dat ik bij hem was moest ik hem helpen op de wc en de poep van zijn handen wassen. Hij begreep nog wel dat het niet zo goed was - poep op je handen - maar bleef toch maar doorgaan met voelen of alles eruit was..(sorry als het te grafisch is..).
Nou heb ik me voorgenomen om de komende tijd over de winnende combinatie van de Staatsloterij te gaan dromen. Dat lijkt me winstgevender. :)
En tjakkaaa......de -100 kg grens is genomen. Wat zeg ik....97,8 kg schoon aan de haak vanochtend!!!
Ik kijk al met verlangen uit naar de 95 kg grens. Ik taal helemaal niet naar Paaseitjes. Zo heerlijk; want dat was altijd een niet te vermijden snoepcraving. Hele zakken gingen er moeiteloos doorheen.
Ik ben er nog niet...want ik weet dat ik nog steeds kan verlangen naar brokkelige oude kaas..mmmmm..
Maar goed...net weer keurig een kop soep met extra groenten genomen. En dat al 3 maanden lang nu. Gewoon niet meer snaaien.
Was net even in een grote stad (niets te doen; je moet toch iets...hahah) en zag in de grote maten winkel hele leuke dingen. Tegelijkertijd dacht ik: Wat nou grote maten winkel. Daar wil ik eigenlijk NOOOOIT meer iets MOETEN kiezen. Ik wil graag een doorsnee maat en niet XXL of XXXL of maatje 54 (wat nou maatje)... Gewoon door de straat lopen zonder te moeten voelen dat "men"mijn kont wel erg breed vindt. Of mijn buikwel erg zwangerachtig... Gewoon normaal zijn.
Of nee...dat klopt niet. Niet meer opvallen doordat je lichaam niet past bij hoe je je voelt. En waar ik zelf iets aan kan doen. Uiteraard niet door iets wat aangeboren is. Dat hoofd dat zit er nou eenmaal :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Commentaar wat kwetsend of gewoon stom is haal ik weg. Mijn blog is mijn veilige plek.