Nog maar weer eens de zin van dit alles zoeken.

Alhoewel ik meestal mezelf goed kan motiveren om gewoon iedere dag mijn zegeningen te tellen en vooral niet te wanhopen, deed een zin dit weekend in mijn gratis Trouw me even wankelen.

Ons dagelijks werk is meer dan levensonderhoud alleen, het bepaalt onze waardigheid

Die zin kwam even hard aan. Heb ik, doordat ik onvrijwillig mijn baan kwijt ben, geen waardigheid meer dan? Is wat ik doe, wie ik ben?

Is uberhaupt het feit dat ik een betaalde baan heb/had, een baan met leuke vooruitzichten, een auto van de zaak, iets wat mij meerwaarde gaf? En heb ik dat dan nodig, zoek ik die meerwaarde in mijn betaalde baan?

Ik merk dat ik moeite heb hiermee.

Ben dus niet meer Citroenvlinder, accountmanager. Werkzaam in Sales, die hele dag bij klanten in het hele land, meer dan 40 uur werken in de week, ook in het weekend de werklaptop open en de database bijwerken, zoeken naar nieuwe klanten, nieuwe kansen. Voor de buitenwereld met een fijne zakelijke leasebak, gratis...(echt niet!!) Zakelijk gekleed, colbertje, hakjes. En dat alles.....niet meer.

Er staat geen nieuwe auto meer voor de deur, maar een nieuwe H alfords-in-de-aanbieding-fiets. Met verschrikkelijk oude fietstassen (maar wel heul fijne fietstassen!).

Nu begint de maandag niet meer met een ontzettend vervelende vergadering waarin mijn collega-accountmanager vertellen hoe goed ze bezig waren (bla bla bla bla) de afgelopen week en wat voor vooruitzichten op nieuwe business ze en ik hebben, maar met een rondje Bless the House.

Wat betekent dat ik alle oude kranten/tijdschriften wegdoe, alle prullenbakken leeg, alle spiegels en deuren schoonmaak, oppervlakkig stof, de stofzuiger door de huiskamer en gang gooi en de vloer van de keuken dweil (dat moet ik zo nog even doen). Daarnaast hangt er alweer een was buiten te wapperen (na op buienradar te hebben gekeken of dat wel kon) en tussendoor even koffiepauze.

Bovendien elke dag minimaal anderhalf uur speuren naar vacatures en een sollicitatie uitsturen en dit dan weer verwerken in mijn UWV pagina.

Maar goed: die waardigheid.....wat is er zo waardig aan het feit dat ik een nijvere huisvrouw geworden ben? Al die taken deed ik al, maar dan gewoon naast mijn fulltime baan. Vooruit; ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik een tamelijk slechte huisvrouw was/ben, maar boodschappen, de was, opruimen etc....ik deed het allemaal wel. Zonder hulp van een werkster die in fulltime werkend Nederland (tenminste in mijn laatste werkkring) helemaal normaal was. Zonder een partner die het zware werk deed/doet.

Het volwassen kind wat nog thuis woont, heeft mijn inbreng echt niet meer nodig. Het moederen is klaar. Het voelt alsof de rollen zijn omgedraaid. Zij werkt, ik zit thuis. Ik herken dat niet.
Vorige week heel even Nodig geweest, omdat ze last van buikgriep had midden in de nacht en dan is het heerlijk om er voor haar te kunnen zijn en daarna de rotzooi op te ruimen en de heerlijkheid van het moederschap maar weer eens te ervaren.

Ik heb altijd gewerkt. Ook toen mijn kinderen klein waren. Ik moest wel, wat mijn voormalige echtgenoot droeg - toen hij mocht werken -  nog niet eens de helft van zijn inkomen aan het gezinsinkomen af. De rest had hij 'nodig' voor zichzelf en ik liet dat toe. Mijn verantwoording dat ik dat jarenlang voor normaal heb aanvaard en dat ik daardoor niet kon kiezen voor thuisblijven, minder werken, maar gewoon ervoor verantwoordelijk was dat alle rekeningen op tijd betaald werden. En dankzij Vola Vola Vola voor geld ook nog extra verantwoording.

Nadat ik gekozen had om niet langer getrouwd te willen zijn met deze man en ook geen partneralimentatie te claimen, betekende dit dat ik alweer fulltime moest blijven werken. Ik heb ook een tijd nog een eigen bedrijf naast mijn werk gehad en toen werktte ik helemaal hard en veel. Dus werken, hard werken, vind ik normaal.  Dat ik van al dat harde werk, weinig terug zie in een mooi pensioenbedrag of een leuke spaarpot is ook resultaat van mijn domme gedrag. Zelf gedaan!

En dan nu deze periode.

Deze week heb ik een eerste bijeenkomst van een netwerkkring. We hebben elkaar ontmoet op een workshop van de KvK. Kijken hoe we elkaar kunnen versterken, motiveren etc. Volgende week ga ik collecteren voor een landelijke collecte. Vanmiddag het gras maaien. Alle ramen beneden zijn gezeemd. Bedacht dat de ramen van de bovenverdiepingen ook al tijden geen sopje meer hebben gezien.
Het weekend heb ik een grote tas met overbodige spullen naar de kringloop (op de fiets, dus niet wachten totdat ik een auto heb..) gebracht. Er volgt nog meer, want ik ben flink aan het opruimen. Hoeveel kopjes en bekers heb ik tenslotte nodig?
De voorraad kast ziet er ook al toegankelijker uit (kapmes was niet nodig om iets te kunnen pakken uit de kast).

En dit alles doe ik niet omdat mij een target is gesteld (wat altijd onbereikbaar hoog was), maar omdat ik me hierdoor beter voel. Niet nuttig, maar omdat mijn huis daardoor meer een thuis is. Voor mij, voor mijn kinderen misschien ook wel, maar vooral voor mij.

De zin van het verliezen van mijn baan moet erin zitten dat ik ga inzien van werkelijk belangrijk is. Wat werkelijk waarde heeft en waarde blijft houden. Als het maar niet jaaaaaaaaaren duurt voordat ik dat ga inzien. Ik wil toch echt in 2013 weer bij de werkende Nederlanders horen.