Gevallen vrouw

Gisteren bij de C1000 een aanbieding gehaald en mijn fietstassen zaten overvol. Maar wel wat geld bespaart, dus dat was goed. Minder goed was dat ik mijn evenwicht verloor bij plotseling moeten remmmen voor een auto die nogal onduidelijk reed en ik opeens omklapte en met de fiets en al omviel. Op mijn knie. Lekker geschaafd, maar gelukkig broek nog heel.

Ik dacht eigenlijk meer dat mijn fiets schade zou hebben dan mijn lijf en voelde me tamelijk opgelaten zo onder de fiets bedolven met alle flessen over de grond gerold. Een hele lieve mevrouw kwam me helpen om op te staan en vroeg me heel vriendelijk of het echt wel ging met me. Ik voelde me op de terugweg helemaal jankerig worden ervan. Wat een beetje aandacht al niet doet me me.

In de avond had ik een gezellige borrel bij een vriendin in een stad een busreis verderop die een paar maanden terug haar man plotseling had verloren. Haar zoontje is nu net iets ouder dan een jaar. Ze beklaagde zich dat ze na 15 jaar relatie met deze man helemaal niets over had. Geen koopwoning, geen auto, geen geld, geen bedrijf. Niets. Zelfs geen naam van haar man, want trouwen was ook niet gelukt.

Haar ouders komen uit een zeer goed milieu en hechten erg aan titels en aanzien. Ze vindt het dan ook erg moeilijk om staande te blijven onder hun kritiek. Ik was samen met een andere vriendin en we wezen eigenlijk tegelijkertijd naar haar vrolijke zoontje.

Is dat niet het allermooiste, allerkostbaarste wat je hebt?  Is dat niet de erfenis van je partner.? Jullie kind?

Ik begrijp haar wel, vooral als je het voordien altijd erg goed hebt gehad financieel en nu je wereld is ingestort door het overlijden van je partner die allerlei zaken had verzuimd te regelen. Niet eens een begrafenisverzekering. En je nu niet één stapje terug moet doen, maar een hele avondvierdaagse terug moet. Dat is slikken en komt nog even bovenop het rouwproces van het overlijden.

Maar ze heeft een dak boven haar hoofd, een uitkering en een hele berg vrienden die veel voor haar regelen. Ze hebben laatst gezorgd dat ze een mooie bakfiets heeft gekregen zodat ze weer vervoer heeft.

Ik weet maar weinig van hoe het voelt als je partner overleden is. Die van mij daar ben ik ooit van gescheiden, dus ik kan hem nog elke dag zien als ik zou willen. Dus ik kan ook niet tegen haar zeggen dat ik begrijp wat ze voelt. Want dat doe ik niet.

Wat ik niet goed begrijp is dat ik dacht dat ze haar zaakjes allemaal goed op orde had, maar dat ze minder inzicht had in de gezamenlijke financieen en administratie en gang van zaken dat ik voor mijzelf zou willen.
Dat is wat ik mijn kinderen mee heb gegeven. Zorg dat je je zaakjes op orde hebt en leun niet en vertrouw er niet op dat een ander dat wel voor je doet. Heb inzicht in je administratie, regel zaken op tijd. Wees je bewust van alles. Misschien ben ik wel geemancipeerder dan ik zelf denk.

Juist omdat ik zelf jaaaaaaaaaaaaaaaaaaarenlang struisvogelpolitiek heb bedreven. Ik wilde zaken niet weten want dan hoefde ik niets te regelen. Ik liet me voorstaan op mijn status; gescheiden en kinderen en merk dat ik veel te vaak een zurige houding had. Zij wel...ik ik niet. Ja...makkelijk voor anderen want die hebben twee inkomens...ik boehoehoe niet. En zo door en zo door...Wat levert dat nou op, zo in het leven staan, zo verongelijkt.

Ook ik heb maar een huurwoning en geen kapitale buffer van tienduizend euro's, geen auto, momenteel even geen betaalde baan, geen meerdere malen per jaar met vakantie...maar ik merk dat ik het allemaal niet zo erg vind. Mijn vrijheid...die is belangrijk. Plezier in het leven wat ik leid. Genieten van een mooie herfstdag. Genieten van de mooie mensen die mijn kinderen geworden zijn en genieten van nieuwe mensen die ik op mijn pad ontmoet. Het kan zo maar veranderen. Door ziekte, door crisis, door het verlies van een baan, door de huizenmarkt en God verhoede, door oorlog.

Ik denk altijd maar aan de Bijbeltekst dat als de vogels zich geen zorgen over dag van morgen maken en ze wel gevoed worden...waarom zou ik me dan wel zorgen maken. Ik kan het niet uitleggen, maar het is een zeker weten, voelen dat ik onderdeel van een groter geheel ben. Dat ik meer ben dan kleine zorgjes, dat mijn leven waarde heeft. Dat ik waarde heb, gewoon omdat ik er ben. Ik hoef niet extra lief, extra aardig, extra zuinig, extra hard te werken om waarde te verdienen.
Helemaal sentimenteel zo op de zaterdagochtend. Zou ik dan toch op mijn hoofd zijn gevallen??