Achter de voordeur

Vanochtend als eerste een blokje rondom mijn wijk gewandeld. Het was erg rustig, kennelijk sliep iedereen nog; ik zag alleen mensen hun hond uitlaten. Een fijn begin van de dag.

Gisterenavond kwam het bericht dat de 2 jongens die vermist waren gevonden zijn. Dood. Achtergelaten door hun vader in een plek ver van de bewoonde wereld; kennelijk met het doel om lang niet gevonden te mogen worden.

Misschien wel met de gedachte als ik ze niet meer mag zien, dan mag mijn ex ze ook nooit meer zien. Ik weet het niet; ik heb zelf nooit mijn ex-man het recht op omgang met onze kinderen ontzegt. En ik weet van veel vriendinnen dat ze daar heel anders overdenken, in de felheid die een scheiding, een vechtscheiding, met zich meebrengt. Als straf...voor de partner. Wat een egoisme.

Meer dan 13 jaar geleden gebeurde er in mijn buurt ook iets dramatisch met kinderen en hun ouders. De impact op de buurtbewoners en vooral de kinderen was enorm. Hoe kunnen jouw ouders, die je vertrouwt, jou dat aandoen en beslissen dat je leven eindigt?  Ik herinner me dat er op scholen uitgebreid aandacht was voor de gevoelens bij jonge kinderen hierover. Mag je papa en mama nog wel geloven en vertrouwen.
Nu bedenk ik me dat er nog maar een paar jaar terug, ook in mijn woonplaats, een heel gezin omkwam omdat de vader hun huis bewust in de brand stak.

Dit leek zo'n leuk gezin. Altijd aardig voor de buren. En dan toch zoiets.

Het doet me ook wat als ik naar de F acebookpagina van mijn ex kijk. Nu staat er dat al zijn kinderen zo blij zijn omdat hun geliefde vader jarig is. Met een foto van al zijn kinderen, gezellig bij elkaar.

Toch vreemd als je dat zelf schrijft - niet de kinderen - en als ik weet dat zijn huidige gezin ook bij J eugdzorg loopt vanwege losse handen van de moeder. En dat hij zich zorgen maakt over hoe zijn vrouw met hun kinderen omgaat.

Sommige mensen moeten geen ouders mogen worden.

Mijn gedachten zijn bij de familie van de 2 jongens.