De persoon die ik aan de telefoon had heeft een zeer klein kringetje. Heeft geen partner, geen kinderen en geen baan en solliciteert al meer dan twee jaar en krijgt afwijzing op afwijzing of wordt het net niet.
Daarbij ook nog last van paniekaanvallen en dwang. En is klaar met een traject bij een psycholoog die zegt dat het traject wel verder kan gaan als er dan maar even € 80,-- op tafel gelegd wordt per keer. Terwijl die paniek veroorzaakt wordt door oa slechte financiële vooruitzichten en angst voor nog minder. Lekkere psycholoog. Ook niet op de helft van het traject even gevalueerd hoe het nu gaat, of de therapie effect heeft en of er iets anders moet worden gedaan of ingezet of hoe de client met financiele zorg toch zorg kan krijgen die in het financiële plaatje past.
En dan zou je willen dat zo iemand ook een partner heeft met een fijn inkomen. Geen zorgen hoeft te hebben of er wel of geen baan komt. Rustig kunnen uitzieken en uitzoeken wat bij jou past.
Maar nee, helaas zit de wereld zo niet in elkaar. We moeten heel veel. Teveel voor sommigen.
Gaf aan dat deze persoon niet echt de optie heeft gehad deze jaren om bij te tanken. Kan niet echt ontspannen en vakantie zit er al helemaal niet in. Maar ook niet het gevoel van even wat anders in het hoofd, gewoon met een boek wegdromen op je eigen balkon of achtertuin of park. Kan me voorstellen dat het zwaar voelt dan. En vraag me af wat ik kan betekenen behalve een paar uur aan de telefoon luisteren.
Gisteren ook een hele tijd mijn broertje aangehoord.
Ik het licht van de eeuwigheid zijn bovenstaande problemen natuurlijk overkombaar. Misschien al over een jaar staan beiden er anders en hopenlijk beter voor. En wie weet ik ook nog wel. Maar in het nu is het zwaar kommer en kwel. Inktzwart, benauwend en angstig en gebroken harten.
Zou graag willen toveren en hen een wat luchtiger toekomst kunnen laten zien.
.png)
zo heb ik via internet iemand leren kennen die een maatje zocht om eens gezellig naar een rommelmarkt of kringloop te gaan, we konden goed met elkaar praten en zijn 2 keer samen op pad geweest, toen ik hem weer eens wilde uit nodigen reageerde hij afwijzend het ging niet goed met hem en hij had te veel problemen om er even uit te gaan en iets leuks te gaan doen, oke dat kan dacht ik en zei dat als hij behoefte had om een gewoon te praten , ik er voor hem was, nee daar had hij ook geen zin , hoorde een tijdje niets en nodigde hem opnieuw uit om er even op uit te gaan ,maar ook nu kreeg ik hetzelfde antwoord en nee een luisterend oor had hij ook geen behoeft aan. ik snap hem en ik begrijp zijn dilemma, maar vind het ook jammer want eigenlijk laat hij geen ruimte om contact te blijven houden, want hij wil niets doen en ook niet praten, waar sta ik nu?als ik hem blijf benaderen en hij blijft daar afwijzend tegenover staan voelt dat voor mij ook niet goed , want misschien voelt hij zich dan te veel gedwongen om iets te doen.ik heb hem uit eindelijk een berichtje gestuurd dat ik even afstand neem ,maar dat mijn deur openstaat mocht hij van gedachten veranderen meer kan ik nu niet doen voor mijn gevoel en toch voel ik me hier ook niet echt goed bij.
BeantwoordenVerwijderenHé, mijn reactie is verdwenen..
BeantwoordenVerwijderenHeb even gekeken, maar ik vind je reactie niet terug; ook niet in de spam. Vreemd zeg.. Zou je 'm nog een keertje willen plaatsen?
Verwijderen