Handen en voeten aan iets geven

Gisterenavond laat was er op de Belgische tv een reportage over een bergbeklimmer die zonder handen en voeten (die was hij 15 jaar geleden kwijtgeraakt door bevriezing tijdens klimmen) de Matterhorn beklom. Hij haalde zijn doel net niet - de top bereiken - maar was toch tevreden met wat hij had bereikt. En wist dat als hij wel door zou klimmen - nog maar een relatief klein stukje, hij zijn eigen leven en dat van zijn begeleider in gevaar bracht. Bovendien, zo zei hij, had hij zijn vrouw en kinderen beloofd om weer terug te komen.

Ik vond het inspirerend te zien, maar ook onbegrijpelijk. Als je door je hobby zo erg gehandicapt bent geraakt, hoe kan het dan dat die bergen toch blijven trekken. Als je weet hoe gevaarlijk het is. Ik snap dit zelf niet, maar ben dan ook geen klimmer, hooguit een keukentrapje. En ook mooi om te zien dat hij nu beter zijn risico's afwoog en niet toch maar doorging, maar genoeg had aan het feit DAT hij zo'n berg kon beklimmen. En graag weer terug naar zijn geliefden wilde.

Verder zijn er mensen in mijn omgeving die inspireren door een groot mens te zijn bij groot lijden. Net als de klimmer boven zichzelf uitstijgend en tegelijkertijd ook heel menselijk blijven. Geen Dalai Lama, maar een mens met gevoel voor humor en relativeringsvermogen. 

Dit alles zet me aan het denken over hoe ik, zonder handicaps en beperkingen, mezelf klein hou en te vaak denk dat iets niet kan of mogelijk is. Met handen en voeten! Het is geen Faal-angst, maar Slaag-angst. Kom in beweging! Zelfs zonder handen en voeten kan je omhoog komen. 

Wat heb ik dan nog een hoop te leren met mijn gezanik over een afgedwongen logeerpartijtje. Want wie weet inderdaad hoe vaak dit nog kan. Voor beide partijen. 

Dus logeerkamer is klaar, bed is opgemaakt, nog net geen chocolaatje op haar kussen, maar voor de rest heb ik vandaag wat kleine boodschapjes gedaan; dingen waarvan ik weet dat mijn moeder daarvan geniet en die zelf niet (meer) koop. Zelfs nog binnen mijn zelfopgelegde maandbudget gebleven en daar ben ik blij mee. Ik merk dat ik veel minder inkoop dan ik voorheen zou doen. Niet omdat ik te zuinig ben en niks in huis haal, maar omdat ik nu eerst nadenk en goed kijk wat ik allemaal in huis heb en wat er echt nodig is. Het is niet nodig om verschillende soorten koekjes te halen, want dat hoeft helemaal niet voor mijn moeder. Wel ga ik straks nog mijn bananenmuffins bakken; altijd lekker iets vers uit de oven en die banaan loopt anders vanzelf naar de groenbak. En weggooien daar doe ik liever niet aan.