Je weet het niet!!

Een nieuwe maand ligt voor me. Voor sommigen is oktober een maand om te stoppen met bijvoorbeeld roken en noemen ze deze maand dan ook Stoptober.

Voor mij is het de maand om weer te beginnen met van alles en nog wat en in het kort opgenoemd eigenlijk weer voluit te leven. Het leven vooral te vieren. Me niet te verstoppen in de veilige omheining van mijn huis of mijn eeuwige tuinwerk. Of achter mijn laptop.

Maar echte ontmoetingen te hebben. Te toetsen dat ik echt weer 'normaal' ben (hahaha.....neem dit normaal met een grote korrel zout, want van jongs af aan heb ik al het label 'afwijkend van de norm' meegekregen en eigenlijk bevalt dat prima!) en weer mee doe.

Niet dat ik nu verwacht dat George Clooney inziet dat hij een grove fout heeft begaan door toch met die andere vrouw te trouwen en standtepee richting Nederland afreist om daar op zijn mooie blote knieen me vergiffenis te smeken.
Of een andere soort van George opeens out of the blue verschijnt. Of verwacht dat De Georgen van deze wereld de oplossing voor het richting geven van mijn leven zijn. Of het leven in mijn leven.






Ik zie hoe in mijn familie pijn wordt geleden als de eenheid die je vormde met die ander en de indruk die jij had van gelukkig zijn, hard onderuit wordt gehaald als die ander aangeeft dat hij helemaal niet zo gelukkig was en oh ja...I want half! Of zo is de wet en dus neem ik dat gewoon. Doei toedeloei.

En die ander nu moet toezien hoe die ander schijnbaar een heerlijk onbezorgd leven tegemoet gaat met die helft. Schijnbaar. Het lege en ongelukkige gevoel is er niet door opgelost. Er is niet gepraat over waarom je je zo voelt in je huwelijk. Hoe je dat beter kan doen de volgende keer.

Natuurlijk kan je het gevoel wel veel makkelijker verdoven door leuke kleding te shoppen, lekker lang op vakantie te gaan diverse malen per jaar, naar de Spa, uitgaan en alles wat je maar niet aan Soulsearching doet denken.

Ik bewonder mijn familielid omdat hij wel zijn best doet om naar zijn eigen aandeel in het geheel te kijken. Om bepaalde fouten in zijn gedrag aan te pakken; niet om zijn vrouw terug te krijgen, maar omdat hij zelf vindt dat het nodig is en beter voor hemzelf is om die te veranderen.

Vandaag besef ik nog maar weer een keer dat grote plannen maken voor ooit later en dan nu en de komende jaren daarvoor heel hard werken, sparen en jezelf van alles ontzeggen, niet de weg is. Je vergeet dat je nu leeft. Dat vandaag de zon schijnt en geniet van die zonneschijn. Morgen kan het namelijk regenen en dan had je gewilt dat je even lekker met je koppie in de zon zat.

Misschien haal je je pensioendatum helemaal niet samen. Is er geen samen meer dan. En zou je willen dat je niet elke avond toch nog wat langer door had gewerkt, toch nog even die 300 emails had gelezen en ook nog maar beantwoordt.

In mijn kring iemand overleden aan kanker deze week. Wilde nog graag al die reisjes maken, of gewoon nog werken en daarna met pensioen.

Of ben je tegen de tijd dat je klaar bent met hard werken ziek. Alzheimer, Parkinson of de reguliere hartkwaal, waardoor je al die bergen niet meer kan beklimmen. Al die leuke tripjes naar het buitenland niet meer kan maken. Of je vrouw moet je duwen in je rolstoel. Of je moet een vrouw hebben die wil en kan duwen. (Maar misschien hebben ze tegen die tijd wel robotduwers).

Zet niet 100% in op een financieel vrij leven over 20 jaar,  maar leef ook nu. Niet omdat je dan wel ziet hoe of wat en dat anderen jouw sores mogen oplossen, maar omdat je het gewoon niet weet. Wanneer het leven over is hier.

Echt niet.

Hoeveel Superfoods je er ook ingooit.

Zo; vanaf nu is het weekend vind ik en ga ik genieten van de zon, van mijn lieve kinderen (op afstand, maar ik weet dat het goed met ze gaat) en van de herfstgeuren om mij heen.