Niet verder duwen zwijmel

Gisteren lang gesprek gehad met een collega - na het werk- en hij gaf aan dat hij het gevoel had dat het leven aan hem voorbij ging.

Ook hij was goed opgeleid, had een eigen bedrijf gehad, een langdurige carriere achter de rug en merkte opeens dat zijn geboortejaar niet meer in zijn voordeel werkte. Alle arbeidservaring werd nu alleen nog maar vertaald als 'te duur'. Terwijl we allebei nu voor een tientje per uur voor A-bedrijven en financiele instellingen in Nederland klantenservice gesprekken voeren. Hoezo te duur?

En door het domino effect van verliezen van een goed inkomen, aanpassen van je uitgaven aan inkomsten en steeds minder reserves hebben omdat je net tussen alle regelingen valt, want net teveel spaartegoed (want je wilt je eigen broek op kunnen houden  en weet hoe belangrijk een buffer is, maar juist door het hebben van een buffer kom je niet in aanmerking voor allerlei hulppotjes her en der) staat het water je aan de lippen. Weet je soms niet meer hoe je genoeg saldo hebt om met de trein naar je werk te komen.

Ja...ga dan in je eigen woonplaats werken. Grapjas!! Moet er wel werk zijn natuurlijk. Ik bedoel; een werknemer die jou aanneemt. En dan werk je dus maar ergens waar je reiskosten voor moet maken. Die je eigenlijk niet hebt.
En loop je bijna iedere maand achter de feiten aan. Komt dan ook nog de Belastingdienst je in je nek hijgen dat je bepaalde toeslagen weer terug moet betalen, omdat je net iets meer hebt verdiend bruto in een heel jaar dan de het grensbedrag, dan voelt het als onderstaande song.

Begin jaren 80, toen de werkloosheid ook hoog was in Nederland hoorde ik The Message. Ik had nergens last van toen, want was jong, had een goede opleiding en men stond al bij mijn diploma-uitreiking met diverse baan-aanbiedingen op de stoep. En dus altijd fulltime gewerkt. Mijn hele werkleven lang. Nooit toeslagen gehad.

Dus altijd gewerkt, totdat de maatschappij bedacht dat mensen die boven de 50 zijn,  eigenlijk te oud, te traag en te duur zijn om nog in een bedrijf te werken. Ik snap het wel, want ooit verzuchte een werkgever dat mijn pensioenpremie (wat hij alleen voor mij betaalde, want eigenlijk vond hij dat maar gedoe!) opeens enorm ging stijgen voor hem omdat ik ouder dan 45 zou worden. Was niet zo vreemd dat ik precies in dat jaar ontslagen werd. Dus misschien moet er ook eens kritisch worden gekeken naar alle zaken die nog steeds het duurder maken om een oudere werknemer in dienst te hebben. En te houden.

Kijk...dan doen ze het bij mijn callcenter heel erg slim. Iedereen - of je nou 18 bent of 63 - krijgt precies hetzelfde uurloon. Dat tientje. (en nog een paar dubbeltjes) En verder niks. Geen vakantietoeslag, geen oude lullendagen, geen pensioenopbouw, geen atv-dagen, geen CAO (oh ja...die is er niet haha) verhogingen, geen reiskosten, geen ziektedagen - helemaal nada de noppes.

Dus als ik lees dat de regering zich sterk maakt dat oudere werknemers van bijvoorbeeld V&D dan wel in callcenters kan werken....nou lieve schatten, maak je V&D borst dan maar nat. En hoop maar dat je niet bij mij komt te werken.

En toch doen mijn collega's en ik dit wel. Want er is voorlopig nog geen alternatief. Ik werd wel verdrietig om een collega te horen zeggen dat hij vond dat hij nu volkomen waardeloos was geworden en zich ook zo voelde. Niet meer meetellen en de dagen aan je voorbij zien trekken. Geen vooruitzicht zien dat de tijden gaan veranderen en we weer in een normaal bedrijf kunnen werken. Of zelf weer iets kunnen opzetten.

Raar toch dat ik hier op zaterdagochtend, kan genieten van mijn kopje koffie, de zon in mijn tuintje, de was in de wasmachine, weten dat ik straks een lekker fris knisperend schoon bedje heb en dat mijn waarde niet wordt bepaald door mijn uurloon. Dat ik die macht niet wil geven aan werkgevers die mij zo weinig willen waarderen. Dat ik steeds meer voel dat mijn waarde niet afhangt van het hebben van een baan met een leuk inkomen en nog fijnere secundaire arbeidsvoorwaarden.

Misschien piep ik wel anders als mijn buffer ook leeg is, maar dat zien we dan wel weer. Laat ik me niet gek maken voordat de zaken echt zo zijn. Voorlopig mag ik gratis van de zon genieten, heb ik nog genoeg voorraad om te kunnen eten en slaap ik veilig.

Goh...mag mijn ramen wel eens even zemen zie ik: ga ik zo maar eens lekker doen. Een sopje over alles doet wonderen. Een sopje over de ziel ook. Dus ik ga voor song nummer 2!!!