Koude Koningsdag

Het is een guilty pleasure; vind het heerlijk om te kijken naar wat de koning allemaal voorgeschoteld krijgt op Koningsdag.

Het liefst met een Oranje tompouce erbij en een oranje bittertje en dan Leve de Koning roepen tegen mijzelf. Of tegen de koning natuurlijk.

Mijn opa was in mijn geboortestad jarenlang voorzitter van de Oranjevereniging dus het zal wel ergens in mijn genen zitten. Toch ben ik geen enorme Koningsklant. Maar bezie het meer als een soort van toeristische attractie. En verkneukel me op wat er aan jurken, hoeden, schoenen  en dat soort dingen gedragen wordt. En door wie.

Jurken, wie droeg wat



Errug he?

Herinner me nog wel dat ik met mijn vader op de fiets naar Soestdijk ben geweest, volgens mij samen met mijn broertje achterop in het zitje bij mijn vader. Andere broertje was nog te jong. En dat we daar voor de hekken naar het defile hebben staan kijken. Wat een groot paleis vond ik dat toen. En zo mooi wit.

Toen ik er jaren later eens binnen keek, samen met mijn moeder, vond ik het maar een klein burgerlijke paleisje. Een beetje truttig zelfs. Niks geen grandeur. Gewoon een beetje zoals Koningin Juliana was.

Gisteren, of eigenlijk al een tijdje, voelde ik mij niet zo heppie de peppie. Dat ligt aan mijzelf. Het regende gisteren hier de hele dag door, met af en toe fijne hagel erbij. Lopen ging helaas niet door. Dus miste mijn loop/praatmaatje. En betrapte me erop dat ik de hele dag niks heb gezegd. Nou is dat wel rustig als ik het vergelijk met wat ik meestal voor mijn werk moet doen, maar ik had behoefte aan iemand die zei: Wat een rotregen he...kom...we gaan even wat gezelligs doen.

Ja, ja..ja...ja.....ik weet. Die slingers liggen in de kast en ik hoef ze alleen maar op te hangen, maar ik had er even de kracht niet voor. Of iemand bellen...La maar.

Misschien vond ik het wel lekker om me in mijn regenachtige bui te wentelen. Weet ik veel.
Nou ja...in ieder geval ga ik dan niet iemand lastig vallen met mijn Moody Blues. Ik zou niet weten wie mij in zo'n bui nog leuk gezelschap vindt. Ik mijzelf in ieder geval niet. Laat mij dan maar onzichtbaar zijn.
Wel heb ik in de avond de kachel aangedaan; het was kil en koud. En een gewatteerde sprei toch maar weer uit de kast getrokken. Om mezelf warm te houden in bed.

En weet dat ik gewoon weer even terug op het pad moet; dat ik me niet over alles en iedereen zorgen hoef te maken - in stilte. Dat ik hele scenario's verzin hoe ik, en wanneer ik en ...terwijl dat niet nodig is. Men redt zich prima. En van een beetje tegenslag wordt je uiteindelijk slimmer en sterker is de bedoeling. Dus redder niet zo.

Dus ik was blij dat ik vanochtend mezelf had voorgenomen de dag een Oranje tintje te geven. Feest. Nou ja...soort van feest. Niet meer dat depri gedoe.

Gelukkig kon ik tussen de buien door nog net even een buxushaagje knippen. Lekker! En eind van de ochtend was het even droog, dus snel naar de winkel voor de tompoucen. Wilde ook nog even in de andere supermarkt wat halen, maar daar gingen de rolluiken al dicht. Nou ja..jammer dan. Niet piepen. En improviseren dan maar.

Gelukkig nog maar 2 dagen werken en dan weer weekend. Na een hele dag niet praten, zal het morgen wel weer wennen zijn. "Goedemorgen, u spreekt met bladiebladie bla van Blablabla...spreek ik met meneer huppeldepup? Komt het gelegen?? Fijn dat ik u even tref..."

Weet iemand trouwens of het 'mag' dat als je werkgever opeens bedenkt dat hij eerder dicht wil, je wel ingeroosterd staat voor een hele dag, je dat laatste ingeroosterde uur niet doorbetaald krijgt?
Ik heb al aangegeven dat ik ervan uit ga dat ze dit doorbetalen, maar ja...zag toch echt op mijn werkbriefje een uur minder.

Kom...we nemen nog maar een glaasje Oranjebitter. Op betere tijden. In ieder geval betere arbeidsvoorwaarden. Meer geld is nog niet eens mijn eerste wens. Eis durf ik niet eens te schrijven.