Ja maar versus Ja en?!

Zelf val ik alweer geruime tijd, tot mijn eigen teleurstelling onder de categorie "Ja, maar" mensen.

Van die mensen die bij ieder initiatief, iedere andere weg of nieuw plan altijd en eeuwig als commentaar hebben: "Ja, maar..." Dan vind ik mijzelf een enorme zuurpruim. Ik ben ook altijd kritisch, wat op zich niet negatief hoeft te zijn. Wel als je op alle slakken zout legt, want dan is er geen slak meer over.

Van mijn zoon kreeg ik alweer een paar jaar terug het boek - Ja, maar wat als alles lukt? Kennelijk heb ik dat alleen als vulling voor mijn boekenkast gebruikt en gedacht - Ja maar dat geldt niet voor mij.

Dus heb ik me voorgenomen om dat deze week af te stoffen  dit boek opgezocht en ben dit maar weer eens goed aan het lezen. En dat niet alleen; ook wat zaken toe te passen.

Want die Ja, maar houding houdt me klein. En houdt me af van een leven waarin ik minder twijfel en meer doe. Misschien ook wel weer mijn kop stoot, maar dan voel ik tenminste weer iets.

Wat ik gisteren bij het bezoek aan de vriendin die aan de kade woont ook meekreeg is dat het goed is om maar gewoon te beginnen. Zonder Ja-maren. Wel met '"een gewoon maar doen" attitude. Want zij krijgt zoveel meer gedaan van haar wensenlijst. Ze HEEFT uberhaupt een wensenlijst. Die van mij ligt volgens mij onder dat boek, dik onder het stof en is een klein, bescheiden lijstje.

Naast mijn durf en moed. Op hetzelfde rekje waar mijn talenten liggen te verstoffen.

 Zei een coach me ooit niet dat ik Groot moest denken. Heb ik waarschijnlijk verkeerd verstaan en gedacht dat ik me groot moest denken. Dat is gelukt in ieder geval.

Wat was het trouwens heerlijk om op een plek te zijn in een stad die levendig is met een vrouw die ik al jarenlang bewonder.

Vandaag de eerste dingen van mijn "bullet'' list gedaan. Ook al zijn het kleine stappen, er is weer beweging.