Dat ik een tijd later hoor dat die persoon daar is geweest, maar het zo fijn had, dan voel ik me toch wel een sukkel. En snap dat ooit eigenlijk nooit betekent.
Beloof het dan niet. Of geloof het dan niet. Ik denk vooral het laatste.
Blijf ik maar geloven in de Rose Gardens. Of de leuke tijden die er echt wel komen. Wanneer dan??
Ik ben - zo denk ik dan - niet belangrijk genoeg. Alweer niet.
En wanneer word ik eens kwaad, echt kwaad op mensen die klakkeloos van alles beloven, maar hun beloftes nooit inlossen. De mooipraters, de wortel-voorhouders.
Of; waarom LAAT ik mijzelf me die wortel voorhouden? Heb ik dat kennelijk nodig. Ga toch je eigen wortels kweken mensch!
Dus moet ik zelf die leuke weekenden, of het leuke verzinnen. Er is geen samen. Er komt geen samen. Ik ben kennelijk toch een eiland. Zonder boot. Zelfs geen bal.
Soms staat het idee van nog 10 jaar onaangeraakt, ongezien, aan de zijlijn te moeten leven me zo enorm tegen.
Dus hoppa; op de fiets maar weer en eens kijken of ik wat bramen kan plukken in het bos.
Metafoor van bramenplukken gisteren; het lekkerste fruit hangt buiten mijn bereik en waar ik bij kan is overheen gepiest.
Of in een ander perspectief: Je kan zomaar GRATIS fruit plukken wat wel binnen handbereik hangt; heerlijk en je bent nog lekker buiten ook. Had trouwens een tuinharkje meegenomen, zodat ik wel wat hoger kon reiken. Dus ik kan ook ervoor kiezen om dit laatste te denken.
Kijk maar welk uitgangspunt meer voor je doet. De Zuurpruim of de Zoetsappige aka de goedgelovige muts.
Was bij mijn zoon en zijn vriendin en mijn dochter en haar man waren er ook en dan zie ik 2 (of 4 eigenlijk) hele leuke, lieve en enthousiaste mensen en denk ik dat ze waarschijnlijk bij geboorte zijn verwisseld of zo. Had ik maar een stukje van hun ondernemingslust!
Na weer een dagje navelstaren ben ik mijzelf uitermate zat. Dus snap ik dat ik milder mag zijn voor mijzelf en gewoon morgen met frisse tegenzin verder moet gaan met stap voor stap komen waar ik wel wil zijn. Werken wat voldoening geeft, geen hoge stressfactoren op dat werk en genoeg vrije tijd om straks een leuke oma te zijn voor mijn kleinkind. En een leuker mens voor de omgeving.
Geen ouwe zuurpruim.
Ik begrijp je gevoel. Alleen is maar alleen. En je ziet het goede in de mens. Blijf zoals je bent.
BeantwoordenVerwijderenSoms zou ik ook gewoon alleen willen zijn. Dat ben ik geen dag meer. Dat mis ik. Mijn eigen gedoetje, ruimte. Want het werkt erg benauwend, iemand de hele dag om je heen. Die overal tekst en uitleg over vraagt. Overal mee naar toe wil en als je dan doorzet om een keer alleen weg te gaan, dan is er herrie in de tent.
Misschien idealiseer ik het, het alleen zijn. Maar soms.... soms..... lijkt het mij heerlijk.
Liefs Frederique
Tjsa...ieder voordeel hep zijn nadeel he, zoals JC al zei.
VerwijderenMensen zeggen soms dingen in hun enthousiasme omdat ze iets leuk vinden, maar weten later vaak niet meer tegen wie ze het gezegd hebben. Voor hen was het dus geen belofte maar gewoon een enthousiast verhaal. Niet leuk, maar waar. Ik kan je alleen aanraden als je dus ergens graag heen wilt met die specifieke persoon, zelf het voortouw te nemen om een afspraak te maken. Ben ook alleenstaand en zelf initiatief nemen is gewoon de realiteit als je alleen woont. In de meeste gevallen kun je anders wachten tot je een ons weegt. Dus bel ik zelf of stel ik zelf voor om iets te gaan doen. Niet altijd leuk, maar beter dan het gevoel overgeslagen te worden. Ze bedoelen het vaak niet eens zo maar mensen zijn gewoon soms lompig de druk met henzelf. Dat heb ik ook wel eens. ;)
BeantwoordenVerwijderenJe hebt gelijk; in mijn geval is wachten tot ik een ons weeg wel een hele lange rit. En ja; ik besef maar al te goed dat het aan mij ligt, mijn verwachtingen, mijn gevoel.
VerwijderenDa's ook mijn ervaring; als je alleen bent moet je het zelf leuk maken. Dat doet niemand anders voor je. Dus niet afwachten, maar gewoon zelf plannen. Desnoods die persoon erbij uitnodigen en misschien creeer je uiteindelijk een leuke kring met mensen waardoor het wat meer vanzelf gaat.
BeantwoordenVerwijderenLieverd, jij maakt jezelf ook zo klein heb ik t gevoel. Als ik maar niemand tot last ben. Zou je niet af en toe bij je kinderen aan de bel kunnen trekken voor wat meer gezelligheid?
BeantwoordenVerwijderenJaja, ze hebben het druk, nou en?
Ik herken het best hoor toen ik alleen was durfde ik me ook nergens "öp te dringen" . Toen iemand me ooit voor de kerst had uitgenodigd lag ik zowat op mijn knieen van dankbaarheid. Zij zei; ik heb je niet uitgenodigd omdat ik je zielig vind maar omdat ik je leuk vindt.
Ja dat zou ook zomaar kunnen.
Ik herken t ook van die tijd dat iemand je iets toezegt en dat je er blij van wordt maar dat t inderdaad zomaar een uitspraak is en dat er niets meer van komt.
Word nog steeds teleurgesteld hoor.
Het is echt heel vermoeiend als je alleen bent en het voelt alsof je met jezelf moet gaan zitten leuren of mensen je aub willen zien.
Heel veel sterkte lieverd.
Dat zeg je goed: ik voel me het vijfde wiel aan de wagen meestal. Het vijfde reservewiel wat nog een thuiskomertje is bovendien (dus geen topkwaliteit).
VerwijderenDus deze week terugtrekken en nieuwe plannen maken; hoe ik het WEL wil.
Ik vond het heerlijk toen ik eenmaal alleen was. Deed alles waar ik zin in had, had echt mijn eigen leventje. De slingers ophangen doe ik zelf wel zei ik toen.
BeantwoordenVerwijderenMaar inderdaad, alleen is maar alleen.. En ik kan me mijn leven zonder Jan nu niet meer voorstellen..
Maar kom op Cellie... je bent een mens en je bent het waard om er te zijn! Haal eruit wat erin zit. Stoot je neus nog maar weer eens, dat overkomt ieder mens, goedgelovig zijn zit in iedereen, ga niet bij de pakken neerzitten dan, onderneem iets nieuws.
Bramen, ik ben er dol op, pluk ze ook graag hoor als ik er langs fiets. Overheen gepiest? Hmmm niet eens aan gedacht ;-)
Kop op hé! X
Dank je, Trees
VerwijderenHahaha, wat een super blog Weer! Je bent echt zo onwijs grappig.
BeantwoordenVerwijderenJij hebt de levenswijsheid heel duidelijk in pacht!
Blijf schrijven!
Yvonne