Fake it until you make it.

Daar ben ik kennelijk erg goed in. De schone schijn ophouden. Of meer een soort van niemand weet wat er echt in mijn hoofd gebeurd.  Mensen zien niet snel aan mij of aan mijn leefomgeving hoe de vlag erbij hangt. En kennelijk heb ik ook geen behoefte eraan om aan iedereen te vertellen hoe of wat. Ik kan mijn angsten goed voor mijzelf houden. Of dat goed is, is een tweede natuurlijk.

Jammer genoeg ben ik niet dramatisch dun, maar komisch dik. Dat helpt ook al niet om veel empathie te krijgen. Ik zie er niet breekbaar uit. Mijn hele leven hoor ik al dat ik zo sterk ben, een doorzetter.
Sterker nog, toen ik als dikkig kind met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, werd er aan mijn ouders medegedeeld dat als ik niet zoveel reserve had, ik het niet gehaald zou hebben. Het had geen half uurtje later moeten zijn.

Hoe komt het dan dat ik me, de meeste tijd, totaal en helemaal niet krachtig voel. Of veerkrachtig.

Terwijl ik wel inzie dat ik kennelijk ergens, in mijn pink nu wellicht, die kwaliteiten en kracht bezit. Anders was ik al eerder in elkaar gedonderd. En, belangrijker, niet telkens weer opgestaan.

Ik moet even terugdenken aan de tijd dat ik me spiegelde aan een collega, een man. Hoe hij naar klanten ging, zich zorgvuldig kleedde als de succesvolle man die hij wilde zijn, koffertje en dasje en ook zijn manier van spreken gaf overwicht aan. Bij mij alleen overgewicht.
Toch heb ik in die tijd geleerd To fake it until you make it. En was succesvol. En soms helpt een beetje bluffen, net als die mannen deden, ook.

Niet het vrouwenautootje als lease-auto uitkiezen, maar een mannelijke grote bak. Omdat het in die wereld toen nog steeds zo eraan toeging dat men al naar je keek als je op de parkeerplek uit je auto stapt. Waar stap je uit, hoe stap je uit. Waar staat dat voor.

Natuurlijk, natuurlijk moet ik daar nu, met mijn oude Halfords Oma fiets uit de opruiming voor
€ 100,-- met nog oudere zadeltassen erop,  daar enorm om lachen, maar als je het spel wil spelen, moet je de spelregels kennen.

Maar wat moet ik nu nog faken en al helemaal maken? De harde commerciele zakenwereld trekt helemaal niet meer. Heb maar al te goed onthouden dat je zo goed bent als je laatste verkoop.
Toch is het denk ik wel een voordeel dat ik de spelregels ken en herken.

Maar voorlopig fake ik maar dat ik een groot hardgekookt ei ben in plaats van het zachtgekookte exemplaar wat ik nu ben. Van de buitenkant nog steeds niets te zien.

Het doet me goed om al mijn zelfopgelegde regels los te laten. De wereld draait nog steeds door en ik word - door dat loslaten - juist weer sterker.

Grappig dat ik mijn eigen allergie - MOETEN - toch telkens weer ontkende en allerlei zaken toch deed omdat ik dacht dat dat moet. Zo hoort. Verwacht wordt. Normaal is.