Energie

Een dagje mijn dochter geholpen, want ze was nog ziek (buikgriep) thuis en dan weet ik uit ervaring, dat je eigenlijk niet veel meer kan en wil dan rusten en snel naar de wc lopen met een emmer in je armen. Dus ook nog op een kind letten en de rest dat heb ik even overgenomen. Haar man moest werken.

Want ik voelde dat ik dat wel aankon - lichamelijk en vooral in het hoofd - dus de wekker vroeg gezet en de inmiddels vertrouwde route - genomen. Ik miste net de bus en dus de aansluiting op het station, maar ik was zo blij dat ik alleen maar kon denken: Nou en! Ik ken inmiddels uit mijn hoofd de opties ervoor en erna en dat gaf een meer ontspannen gevoel. Had bovendien geen tijd afgesproken. Wat ook al helpt om niet te stressen over 'op tijd' komen.

De omstandigheden waren wat minder - mijn dochter ziek, zwak en misselijk - maar wat heerlijk om ze weer te zien en mijn lieve donkerbruin geroosterde kleindochter. Ze was in het begin nog een beetje verlegen, maar zodra ze mijn oorbellen had ontdekt en ik haar konijn ook begroette, was dat over.

Dora deed de binnen- en de buitenboel, terwijl ze allebei nog sliepen in de ochtend (heerlijk...kan je lekker opschieten). Niet stofzuigen vanwege het lawaai, maar even de bezem en stoffer en blik door de kamers. Heel prettig om dat te kunnen doen voor ze. Toch merkte ik wel dat ik nog niet op volle kracht ben, want na al dat bukken, strekken, etc wel een beetje moe. Maar goed...vandaag mag ik de hele dag bijkomen!

Nog even lekker naar buiten en wat boodschappen gehaald (oh..daar helemaal?? Nou...toch maar gaan; het was heerlijk weer en voor kleindochter is het ook een avontuur om lekker erop uit te trekken. Ik gebruikte de wandelwagen bijna als rollator; lekker hangen!). Als ik moe ben, loop ik een beetje in elkaar gedoken. Een boek valt direct van mijn hoofd. Kleinkind zwaait naar iedereen en dat heeft een vrolijk effect, zelfs op oude chagrijnen. Iedereen wordt een beetje vrolijker en ook dat is weer een gratis les.

De was uit de droger gehaald en er lag nog een wasmand met een mega stapel nog op te vouwen en op te ruimen was en ook nog hun koffers met vakantiekleding. Echt een soort van chaos waar ik nu een beetje de kriebel van krijg, omdat ik vroeger precies zo was en nu mijzelf heb geleerd om direct op te ruimen. Omdat die choas energie zuigt.

Ik kocht, toen ik met kleindochter wat boodschappen ging doen, een goed formaat plastic doos voor alle snoeren van telefoons of laptop etc die her en der in hun huis liggen en ook al meewerken aan het gevoel van chaos. Juist door een beetje methodiek te hebben in wat je waar opruimt, hou je overzicht.
Ik had het liefst de hele tafel leeggehaald, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid. Maar goed voorbeeld doet goed volgen, dus door wat kleine dingen wat logischer op te ruimen, inspireert dat.

Gekookt voor iedereen en zelf ook nog daar gegeten (was ik eigenlijk al te moe voor) en toen merkte ik dat ik zo moe was dat ik het liefste in een taxi tot de voordeur gebracht zou willen worden, maar ja..ik moest nog een stuk lopen, met een trein, met de bus en weer een stuk lopen. En in de trein bedacht ik dat ik thuisgekomen niets meer hoefde en misschien was een voetenbadje wel fijn. Inmiddels lag iedereen te slapen, want de nacht ervoor wilde kleindochter niet slapen en hield iedereen wakker, dus even bijslapen na het werk dat ging wel. Ook haar middagslaapje deed ze niet, dus die was ver over haar kookpunt. Had gewoon slaap nodig.

Als klapper op de vuurpijl belde om 16.58 uur een anoniem nummer. Terwijl ik druk bezig was. En de moeheid voelde optrekken. De fanclub. Of ik dan en dan en zo laat op kon komen draven. Ik gaf aan dat het telefoontje niet gelegen kwam, want ik kon nu niets noteren en zeker niet onthouden, of ze morgenochtend even terug konden bellen. Bijna beledigd dat ik durfde te zeggen dat het niet gelegen kwam!

Nee hoor...we sturen ook nog een brief. Kunt u het dan teruglezen. Whoahahahahahaah......whatever!

Maar omdat ik zo moe was, kon ik niet snedig reageren en je wordt dan ook overvallen - zo voelt het - door het tijdstip en anonimiteit.
Zou ik thuis zijn, had ik pen en papier en mijn agenda bij de hand (hahah...altijd leeg!)...en bovendien; wat ik hoorde had ik zo'n afspraak net gehad! Alweer naar de bedrijfsarts? Huh?

Maar nu ga ik gewoon braaf de brief afwachten. Als die op tijd komt. Want zit nog steeds op de voorgaande uitnodigingsbrief te wachten. Echt!

Geen zin om hierdoor mijn dag te laten bepalen. Zo direct de was lekker ophangen (waait hard genoeg!) en vooral rustig aan doen vandaag. Energie weer opbouwen.