Archie Bunker soortgenoten

Regelmatig 'hoor' ik hem. Hij praat op volume keihard en vooral tegen zijn vrouw/partner/vriendin. Als ze de honden uitlaten. Hij een bruine, zij een witte. Van hetzelfde ras. Soms sleurt hij de witte wel eens voort, maar je ziet de tegenzin. Een man met een witte hond..Kan niet. Alsof die bruine zijn mannelijkheid bevestigt.

Maar omdat hij zo hard praat, hoor ik dat zijn toon altijd verongelijkt is en altijd op een zeurtoon staat afgesteld. Tegen diegene met de witte hond. Jammer dat zij hem nooit eens afblaft!

En het lijkt zo 'gezellig'; samen de honden uitlaten. Uberhaupt 'samen'.

Voor iemand die na een huwelijk al weer heel wat jaartjes alleen leeft, op een korte relatie van net een jaar na (met ook weer een foute man; hij viel alleen op dikke vrouwen en alles wat een normaal postuur had waren kutwijven (zijn woorden)), lijken vooral die 'samen' zaken zo fijn. Daar kan ik me natuurlijk ook enorm op verkijken. Het te rooskleurig zien.

Dat je niet alleen op de bank zit, maar je tegen iemand aan kan leunen. En/of praten. En nu de kinderen alweer jaren de deur uit zijn, is er ook geen 'nest' meer. Niks nest; hobbykamer en dan helaas geen boudoir.

Ik vergeet dat een partner natuurlijk ook keihard kan snurken, of last heeft van jouw snurkgeluiden. En dat jij dan weer last hebt van zijn last. Je schuldig voelt.
Of dat hij altijd het hele dekbed pakt in zijn onrustige slaap. Of als hij wakker wordt, hij wil dat jij dat ook doet. Maar nooit andersom.

De schoonfamilie die je er gratis bijkrijgt. Bij een relatie. Waar je dan verplicht 'leuk' mee moet doen, ook al staan ze mijlen ver van jouw normen en waarden. Voor de 'lieve' vrede, ook al is de vraag natuurlijk wat er zou gebeuren als je eens op jouw voorwaarden die lieve vrede bewaart onderhou je het contact. En jouw grenzen beter bewaakt. Jouw eigen lieve vrede.

Denk dat vrouwen die verzuchten dat ze graag weer eens 'vrij' zouden willen zijn van alle verplichtingen of gewoon van 'die vent', het alleengaande leven ook een beetje mooier schetsen dan het vaak is.

Als ik van de trap af donder, lig ik er drie dagen later nog. Niemand die mijn afwezigheid opmerkt.

Is er iets kapot in huis, aan mijn fiets of weet ik veel moet ik dat altijd alleen maken, repareren, timmeren etc. Geen handige Harry bij de hand. Alle zware dingen moet ik alleen sjouwen, sleuren of weet ik veel. Bomen omzagen; zelf doen. Snoeien etc..zelf doen. Tegels opnieuw leggen; zelf doen.

Bij de 'gezellige' familiedagen, kom ik altijd alleen. Voel ik het 'niet in staat om iemand van me te laten houden' nog even harder binnenkomen. Oh ja...precies dat wat ik al hoorde toen ik een jong meisje was. Vooral als er een familielid maar blijft verkondigen dat scheiden haar nooit zal gebeuren, wrijft dat er nog even extra in.

En vergeet niet hoe fijn de financiele inbreng van een partner kan zijn. Laten we er dan maar van uitgaan dat dit geen negatief kapitaal is. Anders ben je natuurlijk in den Aep gelogeerd.

Dat veel vrouwen om me heen niet werken, of zoals een schoonzus maar 8 uur per week, is voornamelijk mogelijk omdat ze een partner hebben. (Of natuurlijk toch stiekem de Staatsloterij een keer hebben gewonnen).

Maar zoals bij alles is het aloude gezegde weer van toepassing dat ieder voordeel zijn nadeel heb..en vice versa. Dus tel ik mijn zegeningen maar, dat lijkt me veel gezonder.

En lach nog maar een keertje hartelijk om alles.