Normaal is niet normaal meer

De hele ochtend klonk van de week het prettige geluid van een schuurmachine. Want; mooi weer, iedereen verplicht thuis, dus dan moet er geklust worden.

Daar gaat de weldadige stilte.

Maar dat weet je als je in een rijtjeswoning woont; stilte is een luxe ding.

In de middag het gedrein van kinderen die op een trampoline springen. Snap ik ook; die moet je toch ergens 'veilig' laten spelen en dan is buiten in de eigen tuin een goede optie. Zou ik ook gedaan hebben en gun ik mijn kleindochter heel erg momenteel. Die heeft alleen een balkon.

Dus moet ik niet zo zeiken van mijzelf en de knop omzetten. Of oordoppen in.

De post bracht een lief kaartje van een medeblogger. Blij mee!!

En ik fietste  als een speer naar een brievenbus, want een oud-oom (de jongste broer van mijn Oma) is overleden op zeer hoge leeftijd en ik hoop zijn kinderen en kleinkinderen zo een beetje troost te kunnen bieden. Gelukkig had ik nog mooi briefpapier in huis en een postzegel (al weet ik dat ik die nu ook online kan kopen) dus ik hoefde alweer niet een winkel in. Het was ontzettend rustig onderweg en dus besloot ik een rondje te fietsen en dan niet waar iedereen altijd komt. Goed voor de moraal en zo kon ik eventuele anderen snel ontwijken als ik een kriebelhoest voelde opkomen. Wat ik niet voelde. Ook thuisgekomen niet.

Vandaag voor het eerst na 2 weken boodschappen gehaald. Vooral verse groente, groen groen groen en fruit, dat was ook niet meer aanwezig, maar ik dat haal nooit zo heel veel, want ging liever nog een keer dan spullen weggooien.

Afbeelding van pasja1000 via Pixabay 

Ging vroeg in de ochtend - na het bejaardenuurtje - en nog vond ik het druk. Er stond wel dat er niet meer dan 100 mensen in de supermarkt mochten zijn, maar tel daar het personeel bij op dan kom je daar al snel aan. Ze hadden schoongemaakte karretjes staan en ik had van thuis een setje plastic handschoenen meegenomen. Die zitten altijd bij een verfsetje voor je haar en die bewaarde ik voor rare klusjes in huis. Uiteraard heb ik ook wel van die gele huishoudhandschoenen, maar dat vond ik een beetje opzichtig en nogal overdreven.

Mijn haar weggestoken, want dat wappert door de wind snel in mijn gezicht en dan zit ik dus weer eraan. Wat niet zo verstandig is. Contactloos betalen, dat is ook prettig. En de zegels maar even laten zitten, net als de bon, want zo min mogelijk 'contact'. Ook voor de cassiere fijn lijkt me.

Zag ook iemand met een mondkapje op. En mensen die hun sjaal als mondbedekking gebruikten. En nu dacht niemand aan terroristen.

Goed nadenken dus bij wat voorheen routineklussen waren. En om je heen kijken of je niemand in de weg loopt (daar was ik toch al goed in - ontwijkend gedrag). En onderweg niet aan je gezicht zitten (goed idee die clip in mijn haar dus) en thuisgekomen eerst handen wassen. (Als een mantra in mijn hoofd; was handen, was handen) en na het opruimen van de boodschappen nog een keer. En daarna maar handcreme op de schrale handen smeren.

Maar dankbaar dat er genoeg was (behalve wc papier) vooral voedsel. En dat is helemaal niet zo normaal. Nu hoef ik voorlopig een tijdje niet meer richting winkels en dus mensen. En terug naar mijn kluizenaarsbestaan.

Oh ja...omdat ik 2 weken niets te snaaien in huis had, nu ook niets meegenomen. Nou ja, 1 rol volkoren bescuitjes. Alleen maar enorm veel zin om gezonde spullen te halen. Wel binnen mijn budget passend uiteraard. Oh en zo blij dat er weer yoghurt was! Alles wat een paar weken terug nog normaal was is nu bijzonder geworden.

Hoe is het bij jullie. Thuiswerken, stilte, of juist gewoon aan het werk in een ziekenhuis of bij een huisarts?