Iets wat ik eigenlijk ook altijd zeg. Dat alles goed komt. Op wat voor manier dan ook. Op een dag sta ik weer in een volle bus. Of loop ik op een druk station, zonder dat er 1,5 meter tussen mij en mijn medepassagiers zit.
Wanneer dat zo is weet ik niet. Ik ben helaas niet in het bezit van een glazen bol. Of noem mijzelf trendwatcher.
Maar dat de zaken die voorheen zo normaal waren, ooit weer terugkomen en ik me dan (weer) erger dat mensen niet even wat afstand houden, want allemaal zo druk. Ja, die tijden zullen er weer komen. Of misschien niet en moeten we leren omgaan met een langere tijd afstand houden van elkaar. Of met een mondkapje op naar buiten. Al dan niet van een oude bh gemaakt. Met een koffiefilter in de cup.
In mijn kleine cocon lijkt het alsof er niets aan de hand is. Kan ik doen alsof er niets veranderd is en de buitenwereld buiten houden. Maar ik ben onderdeel van een groter geheel. Een gezin, een familie, vrienden, een stad, een land en wereld. Die wel geraakt zijn door deze crisis. Of geraakt gaan worden. Hun inkomen kwijt raken en ik weet hoe ingewikkeld en zwaar het is om van een hoger inkomen terug te vallen opeens, naar een veel lager inkomen. Dat doe je niet even in een maandje. En is andere koek als je toch al weinig gewend was. En niemand kan voorspellen hoe lang deze onzekere tijden duren. Een paar maanden de broekriem aantrekken is andere koek dan een paar jaar.
Dus kan ik het niet maken om zelfgenoegzaam blij te zijn hoe goed ik door deze tijd kom en hoe fijn het is dat het zo rustig is en zo stil, vind ik. Of dat ik zo goed weet hoe je van een laag inkomen rond moet komen. Zo fijn! Doe als ik. Dan komt het goed.
Dan schaam ik me. Dat vind ik nogal egocentrisch gedacht, dat ik het zo 'goed' heb en weinig empathisch voor alle mensen die of nu keihard werken in de zorg bijvoorbeeld of zich enorme zorgen maken over hun toekomst. Of gezondheid. En financiele toekomst.
Ik begrijp je, hoor, maar probeer toch om niet teveel naar anderen te kijken. Ik snap het als je je zorgen maakt om je naasten, maar je kan moeilijk de problemen van een heel land of de hele wereld op je schouders nemen. Dat gaat gewoon niet en dat hoeft ook niet.
BeantwoordenVerwijderenIk snap het ook, maar er is niks aan te doen. Het is zoals het is en somberen omdat anderen het minder hebben, dat helpt niemand. Maar dat weet je heus wel.
BeantwoordenVerwijderenOh en ik bespeur hier toch ook een klein calvinistisch trekje.
Het is ook erg hoor klagen mag niet maar blij en tevreden zeker niet. Ik snap je helemaal, heb er ook last van , maar kom op zeg, overdrijven we niet een beetje?
BeantwoordenVerwijderenLaat je gevoel je gevoel zijn en geniet. Laadt op. We weten nooit wat ons te wachten staat maar dit genieten pakken ze ons niet meer af. Geniet en schaam je niet.
Ik begrijp je helemaal, zelfgenoegzaamheid geeft mij ook jeuk.
BeantwoordenVerwijderenIk ken een stel dat altijd tegen elkaar zegt als er iets ergs in hun omgeving gebeurt: wat hebben wij het toch goed he...zo'n stel dat hun hele leven lang nooit iets gedurfd heeft, nooit eens buiten de lijnen gelopen, nooit iets onverantwoordelijks of raars gedaan, altijd in hun veilige baantje blijven hangen, ook als er zich mooie kansen voordeden, als een nachtkaarsje doodgaan...maar wat hebben ze het goed gehad.
ze zullen die behoefte niet hebben gehad om iets doldwaas te doen, dat is hun keuze, prima. Wie zijn wij dan om daar iets van te zeggen.
VerwijderenEn dat goed is misschien anders dan je nu voor ogen hebt.
BeantwoordenVerwijderenHa Cellie,
BeantwoordenVerwijderenja... ik snap precies wat je bedoelt.
Wij hebben het zo goed en zijn zo veilig en hoeven eigenlijk niets te doen dan zorgen dat we afstand houden...
Ik realiseer me dat ook... "onze kline cocon..."
Liefs van Marlou
Vanmiddag hadden mijn dochter en ik het over hetzelfde. Of we ooit weer door de stad konden lopen, of naar de bioscoop zonder het gevoel te hebben dat de mensen "boven op ons lip zitten." Vreemd, hoe snel afstand een gewoonte wordt...
BeantwoordenVerwijderenHet irriteert me wanneer mensen constant zeggen dat we onze zegeningen moeten tellen. Die ken ik nou wel.
80 jaar geleden begon WOII. Mensen moesten vechten of vluchten. Dan kunnen wij toch wel binnen blijven zitten?
Lieve groet ♥
We doen wat we kunnen... elk op ons eigen manier en er is een handjevol vervelende klieren, na een vette boete, luisteren ook die wel...
BeantwoordenVerwijderenvoor mij is het niet veel anders dan anders, mja... ook ik mis mensen.
xxx