Welkom

Dames, welkom op de training voor single moedertjes!

Hoorde deze uitspraak, nou vooruit het verkleinwoord werd niet gebruikt - nog net niet, daardoor  schoot ik direct in mijn 'WTF' stand. Weg Teflonlaag. Weg Pokerface. Denigrerend taalgebruik. Kom op zeg!

Zo heb ik mij nog nooit gepresenteerd. Staat ook nergens op mijn CV. Niet relevant. 

En dit is een training die ons, single moedertjes, weer terug in het werkproces moet brengen. Schiet mij maar lek dan. 

Plus dat ik de luxe heb gehad, altijd werk te kunnen vinden of zelf te maken. Tegen de stroming of economische toestand in. Altijd. Dus thuis zitten met de kinderen - wat geen optie was, want in de bijstand belanden vond ik voor mijn kinderen een slecht voorbeeld - nooit hoeven doen. Tot nu dan en ik vind dat nog steeds moeilijk. Dat ik mijn eigen stelregel niet op mijzelf meer kan toepassen. 

Eigenlijk moet ik wat meer compassie voor mijzelf opbrengen, want juist doordat ik altijd gewerkt heb en op het laatst werk ging doen - om toch die eigen broek op te kunnen houden - wat geheel tegen mijn normen en waarden inging (in opdracht de waarheid verbouwen), ging mijn lijf protesteren. Totdat ook mijn kop knapte. En dat is knap lastig. Want ben niet meer de 'oude'. 

Die stelregel is altijd geweest: Hou je eigen broek op; wees zelfstandig want de zekerheid dat er altijd iemand is die voor je zorgt, kan alleen jij zelf maar bewerkstelligen. Niet de overheid. Niet een partner.  En dan moet je er ook nog eentje hebben natuurlijk. En houden. En eentje zonder geldproblemen.

Dus vond deze introductie al enorm rolbevestigend. En ondanks dat ik voorafgaand aan de training mijn mond had afgeplakt met tape, moest ik er wat van zeggen. Ik kon het lonken niet laten zeg maar.

Verder was er denk ik ook etnisch geprofileerd. Dus ik hou dan helemaal mijn mond over mijn achtergrond; (die daar bijna naadloos bij aansluit, dat etnische profiel) want ook dat is niet relevant. En daar wil ik niet op beoordeeld worden. 

Trouwens, mijn beide kinderen zijn al jaaaaaaren het huis uit en hebben hun eigen leven. En werk. Daar maak ik me wel zorgen over - dat werk of meer de werkgelegenheid - , want door de Corona-crisis staat hun sector 'aan de grond'. Maar dat heeft verder niets met mij te maken. Sterker nog; ik ben een alleenstaand omaatje!! Zou ik dat eens in mijn CV zetten? Kijken of dat helpt?

Wat erg grappig is, dat er altijd op zo'n training wel eentje is die constant het hoogste woord moet voeren. Al direct haarzelf het stempel geeft dat ze een 'moeilijke vrouw' is. Nou...meer een vrouw die moeilijk haar kop kan houden. Die dan ook nog erbij zegt dat ze eigenlijk niets wil zeggen. 

En totaal niet wordt afgeremd door de trainer. 

Waarom moest ik dan constant hieraan denken: het is toch zo eenvoudig!

Waar een andere cursist ook niet mee ophield was hoesten. Mijn huisarts kan helaas mij geen brief geven dat het voor mij - ik val na online overleg met huisarts volgens huisarts inderdaad in een risicogroep wat betreft Covid-19 - niet verstandig is met deze training mee te doen met een hoestende cursist. Hij geeft aan dat hij dat niet mag, zo'n brief maken. Ik moest het maar met de trainer opnemen. 

Dat maakte dat ik me daarin vrij ongezien voel. Ongesteund. Zoek het maar weer verder alleen uit, maar blijf vooral je pilletjes slikken. En succes met je stressbeheersing he!!

Dus heb mijn ongerustheid bij de trainer neergelegd. Wat goooooooooooooooooed dat u dat durft aan te geven!! (Ok; ik haal het tape wel weer uit mijn handtasje, want dit noopte tot zeer sarcastische opmerkingen. Niet doen. Niet doen. Hou je in)

Er werd verder alleen gevraagd of de hoester  Covid-19 had want die daar, ik dus, maakt zich ongerust. Waar heeft de trainer zijn diploma gehaald. Bij een pak ontbijtkoek gekregen?

We hebben nu de optie om te testen toch. Er zijn Corona protocollen. Liever zetten we al die werkzoekenden lekker bij elkaar. Laat ze elkaar maar besmetten joh. Zijn de cijfertjes voor werkzoekenden straks weer lekker lager. Natuurlijk verloop. 

Baal er enorm van want wekenlang nergens heen geweest, kinderen en kleinkind niet gezien en zeer zorgvuldig geweest en nu...nu 'mag' alles kennelijk. 

Bij wie moeten we ons beklagen? Wij moedertjes. Die zijn toch allemaal te bang nog dieper dan dit putje te zakken en met maatregelen te maken te krijgen. Strafmaatregelen in de vorm van korten op je uitkering. En dat is precies nog een portie extra stress die ik vooral niet kan gebruiken. Laat staan een moeder(tje) zonder partner. Dan moet je pas echt veel bordjes draaiende houden. Of moeder van een kind die niet zo lekker in zijn of haar vel zit. Dat vreet pas energie. 

Dus eigenlijk heb ik het nog luxe. Als omaatje.