Gelukkige gezinnen

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze".

De openingszin uit Anna Karenina van Tolstoi. Niet de minste.

Kom je uit een stabiele omgeving, fijne moeder (en/of allebei), fijne vader, lieve grootouders, die ook nog eens goed voor je zorgen, die je verteld hebben en laten voelen dat jij lief (mooi, goed etc) en liefde waard bent, dan is het ingewikkeld om je in te leven hoe het is als je anders opgroeit.

Onveilig.

Geen veilige of erg liefdevolle thuishaven. Geen veilige basis om op terug te kunnen vallen. Altijd op je hoede zijn. Altijd op eieren lopen. Altijd, want doe je dat niet, dan merk je dat. In gedrag van je ouders, in een klap voor je kop, in negeren, in schelden - de Koude Oorlog thuis. Waar geen van je ouders denkt aan wat dit voor impact op de kinderen heeft. Maar wel aan het plaatje naar de buitenwereld. Dus zwijgen over hoe het er echt aan toegaat. Mondje dicht.

Dat je die patronen meeneemt in je volwassen leven. Je partnerkeuze(s). Niet omdat je dom bent, maar omdat het nou eenmaal bekende patronen zijn en die je een 'veilig' gevoel geven. Dus he...die partner lijkt qua gedrag precies je vader. Kom je na een tijd pas achter. En je had je nog zo voorgenomen het helemaal anders te doen. Helemaal. Radiciaal anders. Of..misschien kan je deze man wel veranderen. Door jouw liefde. Nu zal het wel goedkomen. Goedkomen wat er thuis mis was. Jij maakt het verschil. 

Bang bent dat je die patronen niet doorbroken hebt, maar ook weer doorgeeft aan jouw kinderen. Misschien juist daarom helemaal niet aan kinderen wil beginnen. 

En oh wee als ook maar iets daarop lijkt - die bekende patronen van thuis - dan stijger je al. Want je wil zo graag die pijn voor jouw kinderen wegnemen. Dat het stopt bij jou. 

Maar met een gat in je hart, kan je niet telkens eerst anderen maar helpen. Net als met een gat in een emmer, loopt je energie telkens weg. En valt er weinig aan te vullen, want dat gat repareer je niet. Je weet niet eens dat er een gat zit, want je denkt dat het normaal is om je zo te voelen. Dat alle emmers uit de fabriek komen met een gat erin.

Dat je misschien het wel verdient om niet echt gelukkig te zijn. Dat je niet eens de liefde van je kinderen of kind verdient en goed voor jezelf zorgen? Waarom? Hoe eerder ik weg ben, des te beter.  Niemand heeft mij echt nodig (meer). Chronische ziekte? Mooi; kan ik er voortijdig tussenuit piepen door me gewoon geen moer aan de regels te houden.  

En dan zie je in alles bewijs dat dit ook zo is, zonder dit ooit te hebben gevraagd. Aan je kind, aan je kinderen, aan de mensen die om je geven. Of zelfs aan mensen die niet om je geven. 

Las een interview met Ronald Giphart. Dat hij het juist goed vindt dat kinderen zien als ouders elkaar kussen en liefdevol met elkaar omgaan. Net als ik vroeger, dacht hij dat andere ouders een toneelstukje opvoerden als ze dat deden als hij bij een vriendje speelde en dat zag. Ouder die lief zijn voor elkaar. Thuis nog nooit meegemaakt. Dat was zijn realiteit. Al het andere zal wel gespeeld zijn concludeerde hij met zijn kinderbrein.

Hoe ironisch dat het juist andersom is. Maar dat (her)kent een kind in een ongelukkig gezin niet. 

Knap shit.