Nu eens een ervaringsdeskundige als spreker

Een tijd geleden moest ik "verplicht" meedoen met wat ik maar noemde de Moedertjestraining. Een training die werd gegeven door een extern bureau aan mensen zoals ik (toen), die vanuit de participatiewet een uitkering ontvangen. Ik had een IOAW uitkering. Klik op deze link om de uitleg vanuit de overheid te lezen: Wat is IOAW

Direct bij de eerste sessie en door die introductie voelde ik dat ik daar niet echt op mijn plek zat. Ik schreef er eerder over: Dat klopte ook, want de intake was nogal 'vreemd'. En ook diegene die de intake afnam was vreemd. Lees Catweazle vreemd. Lees bevreemdende schoenendragend vreemd. Lees Alu-hoedje vreemd. Onbehoorlijk dat wij aan dat soort onprofessionele mensen worden onderworpen.

Maar het leerde me wel dat ik in hetzelfde schuitje zat als al die andere 'moeders'. Dit waren alleenstaande moeders met vooral nog jonge kinderen thuis. Nog veel aan het moederen dus. Ik was een tsja..een alleenstaande Oma dan maar haha! Die zich alleen nog maar over haarzelf druk hoefde te maken, dus in feite was dat minder zwaar. 

Wat ik, maar dat ervaar ik heel vaak bij trainingen, helemaal bijzonder vond is dat er 'over' ons werd gesproken, maar niet vanuit een ervaringsdeskundige positie. Al vonden de trainers zelf heilig van wel. 

Enfin: Toen ik doorgaf dat ik werk had gevonden, werd mij gevraagd of ik een praatje wilde houden bij een training. Mensen die, net als ik, weer hoopten terug in the ratrace in de werkwereld, de betaalde werkwereld te kunnen komen. Zonder gezemel aan je hoofd of je die week op alles had gereageerd aan vacatures. Of alweer verantwoording moest afleggen over een tas boodschappen die je van je moeder kreeg. 

Gaf aan dat ik dan graag een boekenbon wilde ontvangen voor mijn 'praatje'. Want bloemen kan je niet 'eten'. En zij declareren beide zaken toch, dus dat maakt niets uit. Daar kon ik dat mooi een boek voor aanschaffen, dat kleurboek van Mizee. 

"Wat goooooooooooooooooooooooooooooooooed dat je dit aangeeft!" Man...dat zalvende toontje. Ik ben toch geen debiel, maar een vrouw met ruim 40 werkjaren op de teller. 

 

Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay 

Wilde eigenlijk het vooral doen om die cursisten een hart onder de riem te steken. Niet een nogal arrogant praatje te houden in de vorm van "Als ik het kan, dan kan u het ook". En het komt altijd weer goed (dus). Want dat is een dooddoener, daarmee stoot je mensen af die heel diep zitten en de moed verloren hebben op verbetering of verandering. En in hun hoofd bezig zijn met overleven. Kan ik de rekeningen wel betalen deze maand? Hoe hou ik die deurwaarder weg? Eindig ik in een doos onder de brug?

Dus ik begon mijn betoog dat ik dan wel als succesnummer werd geïntroduceerd, maar dat in feite nog helemaal niet ben. Ik moest nog beginnen en dan is het ook nog maar afwachten of het allemaal lukt en klikt. En had nog niet eens een getekend contract ontvangen, dus zo succesvol ben ik helemaal niet.

De eerste lach was er. 

Vertelde erover dat ik vooral heel erg opgelucht ben niet meer aan trainingen zoals de huidige 'verplicht' mee moet doen. Want werd er niet heel duidelijk vermeld dat als je niet aanwezig bent, dit doorgegeven zal worden aan je Keesmanager. Nou...dan snappen we natuurlijk wel hoe of wat. 

Dus hoe gemotiveerd ben je dan, op een training. Wil je dit echt, past dit echt bij je of is dit een verplicht nummertje? 

Alweer lachen en instemming en herkenning. Ja, dit is al de derde keer dat ik zo'n training volg! Dat hoorde ik ook uit de feedback. 

En hoe uitermate demotiverend is het dat ik in al die jaren vrijwel nooit voor een gesprek bij een werkgever ben uitgenodigd. Dan zinkt de moed je echt wel in de schoenen. En laten we elkaar niet voor de gek houden; als een recruiter met de leeftijd van mijn kinderen mijn geboortejaar ziet dan wordt er al snel geconcludeerd dat ik een (te) oude muts ben, traag en niet meer in staat met computers te werken of überhaupt te werken. 

Hoorde van het commentaar dat men vaak al veel jaren werkervaring had, maar dan nu een gat in het CV en dat alleen dat gat telt. Niet alles wat je daarvoor hebt gedaan. En juist omdat je nooit aan tafel komt (of aan de Zoom) krijg je ook niet de kans om jezelf te laten zien, hoe gemotiveerd je bent en graag weer mee wil draaien. Wat jouw talenten zijn, waar je ingezet kan worden. Niet naar functies kijken, maar naar de werkzaamheden. Zou je dat kunnen; heb je daar ervaring in. 

Gaf ze ook de tip mee om eens te kijken naar vrijwilligerswerk. En vooral daarnaar te kijken voordat dit wordt opgelegd door de fanclub. Wees ze voor. Ga je kennis en ervaring eens inzetten als vrijwilliger. Je komt onder de mensen, je hoort eens wat anders dan de 4 muren thuis, je krijgt gratis koffie en/of thee, de kachel hoeft thuis dan niet aan en je voelt je vooral weer gezien. 

Bovendien zit je zo soms dichter bij het vuur. Misschien zoeken ze in die organisatie vaste krachten. Of kom je in beeld omdat ze hebben gezien wat je waard bent. Of hoor je dit soort nieuws als eerste. 

Vertelde wat ik doe als vrijwilliger en dat daar ook juist het prettig is dat ik ervaringsdeskundige ben. Weet hoe uitermate ingewikkeld Toeslagen kunnen zijn, dat ik heb moeten ontdekken dat er diverse potjes bij de gemeente zijn voor mensen met een laag inkomen zoals wij en dat ik over de schaamte heen heb moeten leren stappen om daar gebruik van te maken. Is het allemaal te gecompliceerd - vertelde ook dat de stress van omgaan met een veel lager inkomen en daardoor weer stress over hoe je al je rekeningen moet betalen en bezuinigen, je dommer maakt, dat je daar ook hulp voor kan vragen - zonder kosten - bij de organisatie waar ik vrijwilliger ben. 

Dus neem die stap, schaam je niet, ik heb geleerd dat ik niet de enige ben in deze situatie. 

En, gaf ik ze ook mee, ga ook nadenken in welke branches er nog wel leven zit. Waar zoeken ze nu in deze tijd wel mensen? Dus laat ook los wat je droomberoep is, als dat nu niet pragmatisch is. Kijk eens naar een heel andere tak van sport. 

Vond het een warm bad om te zien en merken dat er oprechte interesse was in mijn verhaal door de groep. Niet mijn succesverhaal - want dat had met meerdere factoren, waarvan de grootste Mazzel is, te maken. Maar dat ik vanuit ervaring sprak. 

Niet vanuit 'geleerd op de opleiding en dan moet je dat soort 'meeleef' zinnetjes zeggen, dat valt goed'. Dan lijk je empathisch. Maar empathisch zijn of  dat lijken zijn twee verschillende smaken.

Beviel me goed, in het openbaar spreken en ik kan dat ook goed - in het verleden vaak genoeg gedaan - en uiteraard had ik in mijn hoofd en op papier een soort van mind-mapping gemaakt over welke aspecten ik het wilde hebben en wat mijn rode draad moest zijn. 

Dat ik de boekenbon niet hoefde te gebruiken voor mijn boek, dat is een ander verhaal en dat volgt nog.