Als je valt dan is het handig om op je achterwerk terecht te komen. Daar zit het meeste 'vleesch'. Een soort van airbag maar dan ingebouwd. Nou ja, meer een Fatbag.
Wilde even snel naar de brievenbus wat post voor mijn werk voor 17.00 uur erin droppen, dus fietsje gepakt en snel snel snel. Het aloude Haastige Spoed is Zelden Goed telt nog steeds, want bij het opstappen op mijn bejaardenfiets verloor ik mijn balans en ik wist nog dat ik dacht; Op mijn derriere landen!! en dan zie je zelf bijna in slowmotion vallen en die fiets ergens half bovenop me.
Het stootkussen deed zijn werk. Alleen mijn ego hevig gekwetst en ik wist niet hoe snel ik weer op kon krabbelen. En hoopte even onzichtbaar daar te liggen hahah!! Wat ook klopte, wat niemand interesseert het. Helaas was de fiets nogal zwaar en viel ik nog een keertje tegen de grond met die klotefiets. Maar ik hield me voor dat ik met beleid moest opstaan, die zonnebril - die ergens heen was gestuiterd - die pak ik zo wel (toch een goedkoop dingetje) en ik verbaasde me erover dat ik nogal snel en soepel weer overeind stond. Misschien toch springveren in den derriere? Ruimte zat.
Naar huis gefietst. Verder gewerkt. Nu voel ik wel wat stijfheid in mijn spieren trekken, maar dat was te verwachten. Alles nog heel. Aan en in het lijf (hoofd weet ik niet; dat was altijd al een warhoofd), kleding en fiets ook.
Maar man man man...wat een fraai staaltje weer van sukkeligheid. Gelukkig kan ik erg om mijzelf lachen en blijf ik maar hardop zeggen dat ik het goed heb afgehandeld. Vallen en weer opstaan. Altijd weer opstaan.
Je hebt geluk gehad, ik ben 12 februari door onze enthousiaste hond omgegooid en ook mijn derrière gevallen met als resultaat een gebroken bekken
BeantwoordenVerwijderenTot 18 maart volstrekte bedrust en ik kan je vertellen dat is geen lolletje
Jij zal over een paar dagen wel bont en blauw zijn. Heel veel sterkte
Veel sterkte, Cisca; ik voel met je mee.
VerwijderenOp 9 januari smakte ik op een stuk beijzeld wegdek met de fiets tegen de straat: 5 gebroken ribben, waarvan twee met dubbele breuken, en een scheur in mijn bekken. Ben er nog lang niet. Ik hoop terug op mijn oude, mobiele niveau te komen. Het kost tijd, heel veel tijd, wat ik wel op kan brengen; ben inmiddels 66 jaar, dus minder drukte in mijn dagen, maar wel meer allenigheid....
En de constante, venijnige pijn, die wel minder, maar nog steeds niet weg is, valt me ook niet mee.
Maar: moed verloren - al verloren.
De kop gaat er elke dag weer veur!
En Cellie: wat een schrik moet dat zijn geweest. Denk aan jezelf, doe kalm aan, veel sterkte ook voor jou.
Liefs,
Jeanneke.
altijd weer opstaan cellie,
BeantwoordenVerwijderenfijn dat dat nog lukt,
ik heb het vandaag ook toevallig over een derriere, maar dan anders :-)
geniet van vandaag
xxx
Gelukkig niets ernstigs. En inderdaad een zware fiets weer oppakken vraagt bijna inzicht
BeantwoordenVerwijderenVallen went nooit, gelukkig. Even een paar stijve pijnlijke dagen en je bent er weer. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenAi pijnlijk! Hopelijk durf je hierna gewoon weer op de fiets te stappen.
BeantwoordenVerwijderenDan heb je toch echt wel geluk gehad al zal dat niet meteen zo gevoeld hebben
BeantwoordenVerwijderenJa mooi Cellie: goed en soepel onderuit gegaan.
BeantwoordenVerwijderengelukkig niks gebroken...
Toch maar niet meer doen!
Groetjes, Marlou
Kijk je moet het zo zien. Dat engeltje op je schouder zit er nog steeds. En het is nog lang je tijd niet. Wat vlees rond de botten is alleen maar gunstig in zo'n geval. En een warhoofd heb je helemaal niet.
BeantwoordenVerwijderenJe kan nog heuuuuul wat jaren mee!!! Zo moet je het dus zien.
Ik heb trouwens wel moeten lachen om je verhaal maar dat komt door de manier waarop je het beschrijft.
Is een lichte(re) fiets misschien een idee?
Je weet pas hoe sterk je bent wanneer je gevallen bent en weer opstaat. Ik zou (thuis, vooral niet terplekke!) ook lachen om mezelf.
BeantwoordenVerwijderenMaar Cellie, je had het slechter kunnen treffen. Daar wil ik niet aan denken. Ik ben blij dat je alleen wat stijf bent.
Lieve groet.
Uitdrukking bij ons: aan je derrière oxideren, kwam zo op.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt me toch weer aan het lachen gemaakt Cellie... Je schrijft zo beeldend dat ik het echt helemaal voor me zie 😄. Maar lastig is het wel. Hopelijk duurt de stijfheid en waar je nu last van hebt niet zo lang. En geen haast meer hebben, dat zit er bij mij de laatste jaren echt wel in... Ik ben veel voorzichtiger dan voorheen.
BeantwoordenVerwijderenHoe doe je dat, doelbewust op je derrière vallen? Ik viel een half jaar geleden toen ik de trein probeerde te halen, dat was toch meer plat op de snuit...
BeantwoordenVerwijderenSoms lijkt de tijd te vertragen als je een ongeluk hebt. Dan heb je inderdaad de tijd om na te denken hoe je het het beste aan kunt pakken.
VerwijderenMaar inderdaad, bij andere ongelukken lig je al op de grond nog vóórdat je doorhebt dat er een probleem was.
Ik weet niet waarom het soms het ene is, en soms het andere.
AU! Dat was WEL een goede valtraining, maar met de "ouderdom" (relatief dan) komt ook het minder snelle reageren, dus sneller omvallen. Ik sta soms ook te hannesen - hoe werkte "opstappen" ook alweer? En afstappen, zonder te balanceren op 1 been???
BeantwoordenVerwijderen