Hoorde van mijn dochter en even later ook van mijn zoon dat hun vader op de IC lag. In het weekend in de nacht met benauwdheidsklachten opgenomen, in de ambulance vervoerd en aan de beademing.
Dat doen ze natuurlijk niet als je een beetje hyperventileert. Dus schrok er wel van. Ook dat mijn zoon vertelde dat hij een chronische longaandoening heeft. Al lang.
Ben ook al geruime tijd niet meer heel close met mijn ex-man, maar zag hem nog hier thuis een paar weken terug toen hij samen met onze zoon wat aan het regelen was voor zijn zoontje van de tweede (of derde) leg en zijn nieuwe school. En zijn er verjaardagen of iets dan zien we elkaar en slaan we niet elkaars koppen in. Nooit gedaan ook trouwens.
Had ik net bedacht, rond de uitvaart van Peter R. de Vries hoe ik dingen zou willen en bezig dat ook vast te leggen, want je weet maar nooit wanneer die man met de zeis langskomt, komt het opeens (nou ja..opeens) weer dichtbij. Dus schoot het door mijn hoofd of mijn kinderen het met hun vader ooit over zijn wensen op dat vlak hebben gesproken. En zijn jonge gezin; die kunnen toch niet zonder vader?
Dus nogal katterig de week begonnen.
Vroeg ook vakantie aan; als de zomer al voorbij is, iedereen kennelijk al weer terug is, maar nee...dat komt niet zo goed uit, want dan is er nog geen vervanging voor mij (lees een goedkope stagiaire) geregeld. Toen ik een paar dagen ziek was, bleef alles ook gewoon liggen.
Maar goed; voorlopig nog geen vrij, terwijl ik merk dat ik er wel aan toe ben; miauw...nog katteriger!! Gelukkig is het weer ook ruk.
En een beetje jankerig toen ik met een dubbel gevoel mijn zoon belde voor zijn verjaardag en hij nu niet kon praten dus het gesprek even afkapte en ik dacht...Jemig straks heeft hij het ziekenhuis aan de lijn en is zijn vader dood...en hij daarna nogal laconiek deed over zijn verjaring. Gelukkig was het goed nieuws. Ex was van de beademing en mocht (hoera..nou ja...wat vinden ze daar dan nog) naar de longafdeling.
Dat jankerige - ik dacht dat ik daar vanaf was. Daar heb ik vrijwel nooit meer last van. Maar nu wil ik onder een dekentje liggen en dat er iemand voor me zorgt. Of in ieder geval een feestelijk taartje eten. Maar ja....ik mag van mezelf nog steeds niet naar de winkel. Zelf-isolatie. Al driehonderd jaar lang!!
K@t, k@t en nog eens k@t.
Katterig genoeg toch??
5 opmerkingen:
Zeker k@t allemaal! Sterkte ermee!
Soms is het allemaal wat veel.Misschien gewoon onder dat dekentje liggen als zelfzorg?
Ach jeetje toch...met zoveel gedoe, zieke ex, druk met dochter helpen en werken...en géén vakantie in het vooruitzicht...dat is echt terecht dat je even goed jankerig bent hoor.
Btw, zeg die baas van je ook even dat als je niet op tijd vakantie kan nemen, je toch wel uitvalt door ziek worden. Misschien wel wat netter dan ik het hier opschrijf, maar je snapt het punt wel.Mensen die niet uit kunnen rusten worden ziek.
Het is ook allemaal bij elkaar wel veel zeg. Ik zou niet alleen jankerig zijn, maar hard janken. Sterkte hoor!
Je hebt je portie wel binnen. Even goed aan de zelfzorg, en stapje terug waar mogelijk. Hug
Een reactie posten