Pluizen

Bijna saai om (weer) te schrijven hoe druk het weer was op mijn werk, maar goed; dat was het dus wel. En nogal chaotisch aangezien er een flinke krimp in FTE's is plus geen leidinggevende plus vervangende niet beschikbaar door trieste omstandigheden. Plus ingewikkeld als niet iedereen even helder communiceert of dat nog niet geleerd heeft.

Tel daar ook nog wat software problemen bij op, die direct invloed op onze clienten hebben. Dus dan is de telefoonshift vol en daardoor weinig tijd voor normale werkzaamheden. 

Dus vrij laat (en ook al vroeg geopend) de laptop dichtgedaan, maar bewust, want wilde in alle rust overzicht hebben wat er morgen te doen is. Wat prioriteit heeft en wat wel even kan wachten. Waar, wat ooit een manager zo vrolijk riep, geen bloed uitliep.

Wel al nagedacht wat ik zou willen koken. Surinaamse Bami. Had nog kip in de vriezer (op tijd eruit gehaald) en genoeg groenten en kruiden en bami daar gebruiken we dan spaghetti voor. Zo heb ik het van mijn Surinaamse vrienden geleerd. Sommigen die weinig geld te verteren hadden maakten juist daarmee alle restjes op. Pluizen gebakken kippenvleugeltjes zodat echt het allerlaatste restje vlees eraf is. En zoveel zit daar niet aan. Van weinig kunnen ze veel maken. Restje rijst nooit wegdoen. Opbakken of in een ander gerecht hergebruiken.

Wat me weer even terug deed denken aan een client aan wie ik vroeg waar ze geboren was en Paramaribo zei. Ja, in Suriname, zei ze er nog bij. Dat wist ik ook toevallig, maar ook dat er geen tweede stad met dezelfde naam van is in de wereld, dus ja...dan klopt het. Maar maakt zo'n gesprekje net wat losser. 

Of die jongen die een stad opnoemt waar ik ooit geweest ben. Goh...niemand weet dat (hoor hem denken..van die witte kantoormensen).

Heerlijk hoe de keuken naar knoflook ruikt. En nog heerlijker dat ik dat ruik, want lees her en der dat door Covid je je reuk kan verliezen. Tijdelijk of heel lang met de hoop dat het ooit terugkomt. 

Of door een chronische hersenaandoening dat je daardoor ook minder ruikt. En het genot van een simpel kopje thee al zoveel minder is daardoor.

Ben ik toch dankbaar voor wat er wel is. En dat ik uit mijn eigen voorraad zo'n lekkere maaltijd kan maken wat me rust brengt en even genieten van alle geuren en texturen. Het snijden van alle zaken,voorbereiden. En de werkdag daarmee bewust afsluit, door iets geheel anders te doen.

Zo; afwas doen en dan kijken wat ik nu mag doen. Niks is ook een optie (maar daar ben ik niet zo goed in).