Was aangezet. Alle bonte was lekker wassen.
Schone slopen.
De ramen tegen elkaar opengezet; frisse buitenlucht even naar binnen. Mijzelf onder de douche haha! Rete-laat. Ook weer opgefrist. Schone kleren aan. Allemaal symbolische handelingen, maar die helpen wel voor een beter gevoel. Buiten nog steeds bewolkt en grauw.
Dit alles tegen de lamlendigheid en niet zien waar ik heen moet. Heen kan. Heen wil. Het voelt allemaal heel eenzaam in ieder geval.
Las dit online, bij een interview met een vrouw die uitprobeerde hoe het is om stand-up comedian te zijn:
Wie weet blijkt dat droomberoep wel helemaal niks voor je te zijn, dan ben je daar in ieder geval achter gekomen
Nu dacht ik heel lang dat ik in de branche waar ik nu werk zou willen werken. Dat dit echt zinvol zou zijn. Maar kennelijk is het saai invullen en aanmaken van dossiers en allerlei - in mijn ogen - nutteloze zaken doen omdat die software dat aangeeft en dit is hoe we nou eenmaal het doen, niet de mensen en ook niet hun toestand, niet mijn ding. It does not sparkle joy. Het gaat ook steeds meer tijd vragen, want niet efficienter werken, maar juist omslachtiger, want zo is de nieuwe software ingericht. Niet door mensen uit het veld ontwikkeld.
Zoveel handelingen om iets simpels te doen. Is dat nou de bedoeling. Dan ging ik wel bij de Belastingdienst werken!
Maar omdat ik al een aantal ervaringen heb gehad dat MIJN kop eraf moest als ik dingen aankaartte (als enige, want de rest zat bang onder zijn bureautje) ben ik daar ook klaar mee. Don Quichote rijdt niet meer uit.
Het is niet mijn taak om dit bedrijf te redden. Alsof ik dat zou kunnen he....de arrogantie van die gedachte alleen al.
CV maar weer eens gefinetuned. Nieuwe zoekopdrachten uitgezet, nog specifieker en tegelijk ook breder. Heb er zooooooooo geen zin meer in. Weer zoeken naar werk, solliciteren, weer die eindeloze stroom van mailtjes beginnend met "Tot onze spijt"... Had ik genoeg spaargeld dan begon ik er niet meer aan en ik ging zinvol vrijwilligerswerk doen!
Maar doe ik het niet, weer solliciteren dus, dan krijg ik juist reuze spijt. Dat ik maar heb zitten afwachten tot het beter wordt. Ik voorzie juist dat het alleen maar ingewikkelder gaat worden.
Schoon genoeg van! Van afwachten en lijdzaam toezien.
Denk dat het heel goede stap is, en je kunt rustig zoeken met al een baan. Ik duim voor je!
BeantwoordenVerwijderenHi Cellie,
BeantwoordenVerwijderengoed zo... op de barricades voor jezelf!
Ik duim ook voor je: duimduimduim...
Succes!
Marlou
Heel goed plan van je, je weet wat "we wachten maar af" oplevert, weinig tot niks.
BeantwoordenVerwijderenIk gun je een baan waar jij met jouw capaciteiten volledig tot recht kunt komen.
Succes met zoeken
BeantwoordenVerwijderenIk gun je een fijne nieuwe plek waar je wél gewaardeerd wordt. Eigenlijk zou je zelf bijvoorbeeld gemeentes in je omgeving moeten benaderen, om te melden dat je als schuldhulpverlener kunt werken. Mijn ervaring is dat diploma's dan minder belangrijk zijn dan wanneer je langs sollicitatieprocedures werkt.
BeantwoordenVerwijderenBekijk het andersom: waar wil je wél werken en meld je actief aan.
Succes!
Heel veel succes! We gunnen het je!
BeantwoordenVerwijderenGoed zo, ACTIE!!!
BeantwoordenVerwijderenSolliciteren, terwijl je een baan hebt, heeft vaak meer resultaat. Ik heb op afd. personeelszaken van een groot bedrijf een periode stage gelopen en het viel mij op dat werkende mensen positiever werden beoordeeld dan ‘niet werkende’.
BeantwoordenVerwijderenTrouwens, zelfstandig schuldhulpverlener is dat niet iets voor jou?
De ramen open, vind ik ook altijd heerlijk. Het is alsof alle muizenissen en negatieve energie er dan uit kunnen, en daarna is het huis weer fris.
BeantwoordenVerwijderen