Piet

Een hoge piet zou vorige week langskomen, maar niet langs mijn werkplek, nee; niet nodig en ik snap precies waarom. Dan ziet hij onze stagiaires met twee uur ervaring natuurlijk die het werk van medewerkers uitvoeren. En dat willen we natuurlijk niet wereldkundig maken. Al VerRuttiaanst mijn leidinggevende dit ongetwijfeld ook weer prachtig. Dat een ervaren kracht meekijkt. Oh ja, die zelf ook maar 2 ervaringen heeft, maar dat is ook ervaring uiteraard. 

Ooit las ik dat je 10.000 uren moet hebben gedraaid wil je echt routine hebben. 

Niet op reageren Lena. Is totaal zinloos en meerdere collega's zijn hier al op stukgelopen of een burn out door opgelopen. Of gewoon weggegaan. Zo goedkoop mogelijk is het beleid zo lijkt het. 

Hoorde dat er alweer een collega is opgestapt. 

Wat zou ik graag in zijn sollicitatie-schoenen staan; kunnen zeggen dat je weggaat omdat je iets hebt gevonden en niet omdat je weg moet omdat het werk 'op' is. Mijn werk niet nodig is daar. Dat gaan stagiaires doen. De klok tikt door en ik heb het gevoel dat ik keihard de boot ga missen. 

Dan laat ik me dus regeren door de angst weer terug te vallen in het grote niets. En zelf weer een niets te zijn. Met niets. 

Daar wil ik niet meer zijn, niet in mijn hoofd en niet fysiek, dus moet ik slimmer solliciteren. Nam expres twee treinen later, zodat ik kon zitten. Had die ook nog vertraging, dus feest. Maar niet zeuren; zitten kon ik. Net als in de bus terug. Had een stuk van de zaterdagkrant mee, dus kon ook nog lezen. Zeur niet zo! Trouwens; niemand om tegenaan te zeuren, dus dat schiet ook niet op. 

Thuisgekomen mijn relaxoutfit aan (nachtkleding alvast), kleding voor morgen uitzoeken dan hoef ik daar helemaal niet meer over na te denken. 

Eten had ik al uit de diepvries gehaald, dus opwarmen en klaar. Erop letten dat ik op tijd naar bed ga, zodat ik voldoende slaap krijg. 

De boot missen, de trein aan me voorbij zien rijden; allemaal dynamisch en kennelijk voel ik me dat nu geheel niet. Hoe kan ik dat veranderen?