Aardige tante

Mijn overleden tante kon je opbellen om wat te vertellen of te vragen hoe het was met haar en dan kon je gewoon de telefoon op het kastje leggen, want ze ratelde aan een stuk door, zonder te luisteren of te bedenken dat jij misschien ook wat had te melden. Ze woonde al jaren ergens bij Rotterdam in de buurt en kreeg ook een beetje dat zangerige Rotterdamse accent. Niet dan, nou dan?

Of ze aardig was? Ze was in ieder geval nooit hatelijk of achterbaks. Hield erg van de gezellige dingen in het leven. Winkelen en ergens op een terrasje zitten. Geen museummens, ook niet van de diepgang, lekker door tijdschriften bladeren, boeken liever niet. En veel tv-kijken (teveel zou mijn moeder zeggen, de hele dag stond dat kastje aan). Een qua uiterlijk totaal andere vrouw dan haar zus. Donkerharig, langer dan mijn moeder en ook voller. Verzorgd en make-up gebruikend. Smartphone dus veel online met kinderen en kleinkind. Mijn moeder heeft dat niet. Wil het niet meer snappen.

Nooit heb ik of een andere nicht of neef bij haar gelogeerd. Ook niet toen ze dichterbij mijn moeder woonde toen ze nog getrouwd was. Daar was haar leven te druk voor en kwam ook niet in haar op. Stuurde haar altijd een kaart voor haar verjaardag en dat waardeerde ze. Of belde haar op. Ook altijd fijn dat je belt, kind. Maar ook dit was altijd eenrichtingsverkeer. Ik kreeg nooit een kaartje terug. 

Jaren terug gescheiden. Wat fijn was, want nu hoefde ik die oom met zijn grijpgrage handen niet meer te zien.  En toen was het financieel een moeilijke tijd voor haar. Ze heeft heel lang op haar kleinkind opgepast. En reisde met het OV van West naar Oost daarvoor. Ze kon niet autorijden en na de scheiding ging ook de optie om met een auto ergens heen te gaan met haar ex de deur uit. Maar ze pastte zich aan en ging met de metro, de trein en de bus heen waar ze moest zijn. 

Toen mijn moeder ook alleen kwam te staan na het overlijden van mijn vader trokken ze meer naar elkaar toe. Gingen met elkaar op vakantie (mijn moeder reed auto, bedacht de vakantie en de uitjes, mijn tante genoot, logeerden bij elkaar. Maar mijn moeder wist altijd goed te vertellen wat haar zuster helemaal fout deed. Ook nog aan de opvoeding van haar reeds lang volwassen kinderen. Aan mij dan. Dus was mijn moeder eigenlijk niet zo aardig, want zelf had ze ook best wel wat steken laten vallen. Maar kritiek geven zit ingebakken. Complimenten geven helaas niet. Dan zou het beter in balans zijn. 

Denk dat mijn tante voor haar dochter en zoon een fijne en lieve moeder was en voor het kleinkind een zorgzame en leuke oma. En dat is alles wat er toe doet.