Laatste dag van 2023

Genoten van het oppassen en vooral spelen met mijn kleindochters. Ze vonden de Kerstboom heel erg mooi, ik moest wel tien keer horen dat dat ding bovenop een Piek heet. En de jongste wilde eigenlijk alle ballen even bestuderen, vasthouden en bewonderen. 

Had al eerder die week nog wat glitter knutselspul (nee, niet dat losse in een buisje, want dan weet ik al dat ik tot 2027 overal glitters terugvind) gekocht. Nu vooral in de vorm van tape en glitterkarton. 

Slapen wilden ze het liefste allemaal bij mij in mijn bed. Niet in het logeerbed dat klaarstond op mijn kamer. En dan met de grootste Bambi-ogen zeggen dat ze bang zijn...waarvoor wisten ze eigenlijk niet, maar mag ik bij jou in bed Oma? 

Ach...wat zou het bommen. Gezellig is het en een warm en veilig gevoel voor de meiden. Ze hoorden de wind rondom het dak - dat was nieuw, want in een appartement hoor je dat minder en vooral door de schuine ramen hoorde je de regen en wind stukken harder. En af en toe vuurwerk. 

In de ochtend samen ontbijten. Lekker hen alles zelf laten doen. Dus nogal een knoeiboel. Maar een doekje erover en klaar weer. Haalde de knutselspullen tevoorschijn en de oudste is echt creatief, die ging direct mooie kaarten maken en wilde daarna voor haar nieuwe Barbie in nogal een saai jurkje een nieuwe outfit maken. Met glitters. Ook glitterhakken wilde ze maken. 

Uiteraard ook lekker buiten spelen als het weer het toeliet. Want het regende nogal. Buiten bellen blazen. Of een nieuwe pot vogelpindakaas in de houder doen. 

Naar een ander speeltuintje geweest dan normaal, want men was de vloer aan het egaliseren met een enorm lawaai makend apparaat. Maar voor de dames altijd weer leuk om nieuwe dingen te ontdekken. Hoger schommelen, harder ronddraaien. Lekker hun energie kwijt.

Thuisgekomen de jassen weer zelf ophangen aan hun eigen kapstokje (speciaal voor hen gemaakt op hun hoogte) en de schoenen ook weer in de gang en slofjes aan. En verder met knippen, de jongste is helemaal dol op knippen. Tot ze ook even wat van het haar van haar zus afknipte. Of bijna in haar eigen oor knipte (hoe dan?). Altijd lachen met ze. En op tijd de zooi een beetje indammen, gemorst drinken opvegen. En klaar met bouwen met Lego, dan alles graag weer terug in de doos doen. Er ligt denk ik nog een duplo-auto onder de bank, maar die komt wel weer tevoorschijn. 

De hele dag nul schermtijd. Nul. Gewoon spelen, lezen, voorlezen, fantaseren. Niet passief kijken. Toen hun moeder ze kwam halen wilde ze liever nog een nachtje blijven. Dat is toch heerlijk om te horen. Dat ze het fijn vinden hier. 

Verbaas me erover dat ik kennelijk zoveel slaap nodig heb. Sta ik op een werkdag op om 05.30, nu kan ik zomaar rond 09.30 wakker schieten.  En ik ga niet echt mega-laat naar bed. 

Ook nog bij mijn moeder langs geweest. Om zelf te constateren hoe het met haar gaat in plaats van de nogal drammerige en wij weten het het beste berichten van broers en zus als waarheid aan te nemen. Er is geen waarheid trouwens. Alleen onze eigen perceptie daarvan. Ook mijn idee van hoe het echt is, zal wel niet helemaal kloppen.

De rollator stond ingeklapt in de gang. Had mijn broer met haar aangeschaft. Vond ze wel aardig dat hij dat had betaald. Nou...mam; jij hebt dit betaald hoor. Ze wist er niets (meer) van hoe dit gegaan was. Kennelijk toch gepind, dat zag ik al eerder in haar bankzaken. Dat zal mijn broer wel hebben gedaan. 

Maar mijn moeder snapt daar echt de ballen van. Wel wist ze nog dingen over mijn Finse broer van verleden jaar te vertellen (zonder hints van mij) en dat ze binnenkort jarig zou zijn. En hoe jammer het is dat haar zuster overleden is. Wie kent haar verleden nog?

Vroeg wanneer ze de rollator gebruikte. Ze doet nog steeds de boodschappen met haar fiets aan de hand en dan de boodschappen in haar fietstassen. Ook naar de kerk lopen met rollator is niet nodig, want een leuke jongeman komt haar ophalen en dan loopt ze gearmd naar de kerk. Ze had het ding dus helemaal nooit gebruikt.
Ook stond er een klok voor Vergeetachtige Bejaarden op haar bureautje. Kon ze direct zien welke dag het was en hoe laat en welk jaar. Wat een uitermate lelijk ding plastic ding. Ja, maar ik wil dat niet hoor en dan neemt je zuster hem maar weer mee. Die had dat bedacht. Echt niet. Zo gaat het namelijk al jarenlang. Er wordt iets meegenomen. Leuk he mam en mam mag de rekening betalen, ook al vind ze het niet leuk, niet nodig. Maar in plaats van dat ding tegen de muur te smijten, gedoogd ze het.

Het standaard antwoord. Tegen mij. Tegen de rest zegt ze, om van het gezeur af te zijn zo vertelt ze, dank je wel of is goed. En gebruik het ding vervolgens niet. Maar eigenlijk doet niemand het echt goed of fijn in haar boekje. Dus ik dan ook niet.  Maar ook dit is gedrag wat ze al jarenlang vertoont. Niet werkelijk zeggen wat je dwars zit, wat je echt wil. Maar wel mokken. En ik snap dat dit gedrag is ontstaan om tijdens haar huwelijk mijn vader 'rustig' te houden. Wat dat had een psychiater ook tegen haar gezegd is haar uitleg. Ze moest mijn vader voornamelijk heel rustig houden. Geen opwinding, boosheid of dat soort zaken. 

Verhalen over haar vader, een strenge man in mijn kinderogen, die op het laatst van zijn huwelijk bij haar moeder weg wilde naar een andere dame. Bij hen in de straat. Alle plannen lagen er al. Toch niet doorgezet. Niemand wist hiervan. Pas na zijn dood sprak mijn moeder met die andere vrouw. 

Goh...dan ben ik de enige kennelijk die wel uit een slecht huwelijk durfde te stappen. Wel de consequenties accepteert ook al zijn die soms nogal pijnlijk. Maar nog pijnlijker zou het zijn om mijn kinderen op te zadelen met mijn probleem van schijterigheid.

Was blij dat ik mijn eigen tijdsgrenzen in de gaten hield en voor mijn doen op tijd weer naar huis ging. Of eigenlijk te vroeg voor korting voor reizen buiten de spits.

Iedere keer als ik via de mooie lanen weer terug naar huis loop, naar het station, vraag ik me af of dit de laatste keer is. Woont ze er dan nog steeds? Of leeft ze nog en hoe ziet haar leven eruit. Kan ze nog zelfstandig in haar huis wonen? 

Nu heeft de buurtgek van de straat hier een grote partytent op 4 parkeerplekken gezet. Daarmee dat stukje van de straat tot asodorp gemaakt. Zijn ManCave in de tent, lekkere grote speakers ook en buiten brandt al vanaf de ochtend in een groot oud olievat de eeuwige vlam. Gevoed met allerlei sloophout uit zijn achtertuin. Lekker nat hout, dan geeft dit zo'n fijne geur in de hele straat. Het regent nu en dan, maar dat mag de pret niet drukken. Uiteraard heeft zijn zoon de grootste klappers van de straat. Hoe leger het hoofd hoe grootster de vuurwerkknallen. Wat een aso's. 

Straks maar de gehoorapparaten uit laten. Ik investeer liever op Oudjaarsdag in een goed doel dan voor honderden euro's de lucht in te knallen. 

Rommel de avond door, kijk wat op Netflix. En hoor de Hazes en consorten muziek boven de knallen uit in de straat. Zelfs zonder hoorapparaten in. 

Wat een bijzonder jaar was dit. Voor de derde keer grootmoeder mogen worden. Het gaat goed met mijn kinderen en hun kinderen en hun geliefden. En eigenlijk is dat waar leven en leven doorgeven om draait. Liefde. In het donker toch het Licht blijven zien. 

Blijf dat zien!