De sleutel

Kreeg half december een appje van een broer met een filmpje van mijn moeder achter een rollator lopend. Als een kievit. Die broer had dus geregeld dat mijn moeder een rollator had gekocht. Waar hij mee was en dan is het geen advies, maar Sturm und Dwang! 

Hij weet toch al dat mijn moeder heel slecht NEEEEEEEEEEEEEEEE kan zeggen of gewoon "Rot op met je Rollator; ik wil dat niet. Ze denkt het wel, maar zegt het niet. En vooral niet als ze weet dat ze nog thuis moet komen (broer rijdt) en hoe dan als broer boos wordt en haar laat staan. 

De eerste poging moeder aan een rollator te dwingen was mislukt. Moeder heeft dat ding toen terug" laten brengen en kreeg haar geld geretourneerd.

Ze gebruikt haar fiets om lopend naar de winkels te gaan en in haar fietstassen de boodschappen te doen en dan weer lopend naar huis. De winkels zijn bij haar om de hoek. Fietsen doet ze niet meer sinds ze een keer viel met de fiets en nogal hulpeloos onder die fiets op de weg lag. Want de dokter had ooit gezegd dat ze heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel voorzichtig moet zijn met haar kunstheupen en ze voorzag het ergste. Gelukkig niets gebroken, maar wel haar vertrouwen in goed kunnen fietsen nog.

Dat vonden die familieleden ook maar niks. Zware fiets en neem toch een rollator. Alsof mijn moeder niets meer in te brengen had. 

Enfin. Mijn broertje uit het Hoge Noorden was bij haar op bezoek en hij wilde even in het centrum van haar stad een boodschap halen. Hij nam dan of haar auto (die is verkocht; ook al dramaverhaal) of haar fiets. 

Fietssleutel zat niet in de fiets, die netjes in haar schuur stond. Sleutel zit altijd in haar fiets. 

Nergens te vinden en het viel hem op dat mijn moeder zeer veel tijdelijke opslagplekjes heeft. Potjes, mandjes, kopjes; een soort hel voor minimalisten. En misschien ook wel een voorbode van een minder goed geheugen of aankomende dementie. En/of warrigheid. Maar mijn moeder heeft dat eigenlijk altijd al gehad. 

Moeder vond het zeer vervelend dat zij die sleutel niet konden vinden. Daar raakte ze een beetje van slag af door. Broer was ondertussen gewoon gaan lopen. Ik zou daar niet blij van worden zo'n eind, helemaal aan het einde van de binnenstad, maar hij loopt elke dag minimaal een uur, dus voor hem was het geen probleem. Ondertussen kwam ik ook lopend vanaf het station bij mijn moeder aan. (Ook geen probleem voor mij, gelukkig).

Toen ik hem zag vertelde ik hem wat mijn - voor mijn gevoel zeer negatieve en zwarte -  gedachten waren bij het kwijtzijn van die fietssleutel.

Dat of mijn steelzus of die broer die sleutel uit de fiets had gehaald onder het mom dat mijn moeder dan wel verplicht was die klote rollator te gebruiken om haar boodschappen te doen. Want weg fiets! Ik schaamde me voor die gedachtestroom. Denk ik nou zo negatief over ze? Wat ben ik voor naar wijf!

Mijn broertje bevroeg Steelzus de volgende dag en die gaf aan dat mijn andere broer die misschien had weggehaald. Ze appte hem direct (hoe toevallig) en ja hoor; hij kwam in de avond de fietssleutel terugbrengen.

Dan is mijn broertje toch weer een zacht ei, want om mijn moeder niet van streek te maken, maakte hij zijn broer toen niet duidelijk wat hij er echt van vond. Ik was er niet bij dus kan er niets mee.

Foto van Thomas van Pixabay

Maar wat een klotestreek. Precies hetzelfde dominant gedrag vertonen als mijn vader. Ik wil dat zaken zo gaan en DUS pak ik de fietssleutel af. Dat is mijn volste recht. 

Mijn moeder is (nog) niet dement, wel korte termijn geheugen nogal prut, woont zelfstandig, slikt nul medicatie, de huisarts heeft niet geconstateerd na bevraging door de POH ouderenzorg dat mijn moeder onder curatele moet worden gesteld, dus hoe haalt hij het in zijn hoofd. Voor en over haar hoofd dit te beslissen? En haar dan ook nog laten denken dat ze nu wel erg vergeetachtig is. 

En nog erger; dat ik het al vermoedde en verdorie nog gelijk had ook. En als die fiets niet toevallig gebruikt moest worden dat dus helemaal niet gedeeld is. Dat hij de sleutel had ingenomen. 

Hij gebruikt heeeel graag het woordje transparant. Voor mij is het zeer transparant hoe kloterig en geniepig hij handelt. 

Merk dat ik heel erg slecht trek als mensen duidelijk liegen of eromheen lullen of mij laten denken dat IK gekke Henkie ben. 

Op mijn werk met iemand die ik vraag en uitleg geef de zaken op die manier op te pakken en dat dan telkens 'vergeten is'. Oepsie. Kan ik het alsnog weer zelf doen. 

Of op mijn werkplek de boel anders aansluiten en daardoor mij confronteren met shitzooi en dat dan ontkennen terwijl de de usb kabel gewoon over mijn bureau ligt. Zeg dat dan gewoon in plaats van eromheen te draaien. 

Kan ik slecht tegen. Als het overduidelijk is wat er is gebeurd (of juist niet). En ik heb er ook een goed gevoel voor wat waar en en wat niet. Wanneer iemand een lulverhaal vertelt dus.