Klokloos

Voelt heel erg prettig om geen horloge te dragen en niet te weten hoe laat het precies is. Niet op de klok te leven, terwijl ik door de week altijd op de klok leef. Op tijd *vroeg* op staan, op tijd uit huis weg om de bus te halen, hopen dat de bus op tijd komt, want moet de trein op tijd halen. Op tijd op mijn werk zijn, want ik wil mijn cliënten niet laten nodeloos laten wachten (dat doen die cliënten soms wel - komen zonder afzeggen niet op hun afspraak). 

En dan aan het eind van de middag weer hetzelfde in omgekeerde volgorde plus dan natuurlijk op tijd naar bed, want die wekker he, de volgende ochtend vroeg. Nu is het nog donker als ik wakker word.

Dus in het weekend probeer ik dat vooral los te laten. 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Moet ik dan wel ergens op tijd zijn, kan ik daar een beetje opstandig over zijn. WIL niet!

Behalve als het wat leuks is, maar dat plan ik te weinig vind ik zelf, dus kan ik volop klokloos leven. En me dan weer storen aan mijn lamlendigheid ook maar iets leuks in te plannen. Want spontaan - als ik opeens toch zin heb in iets -  dan merk ik weer dat alles vol zit, dicht is of niet werkt.

Plannen moet dus ook. Op tijd.

Gelukkig op tijd ons bezwaar naar de rechtbank gestuurd. Ook zus heeft dat gedaan. En ook allemaal nu de tijd voor de zitting doorgekregen.