Kinderlijk genoegen

 Kijken naar het Sinterklaasjournaal. 

Uitgesteld, want ik ben meestal nog onderweg als het uitgezonden wordt. Ik mis Dieuwertje en hoop dat ze volgend jaar weer mee wil en kan doen. 

Hou van de grapjes die vooral op volwassenen zijn geschreven (Een ruk naar rechts maken, op de stoomboot).

Van de gastoptredens van bekende of (voor mij dan) onbekende Nederlanders. De Hoofdpiet. De sukkelige grapjes. 

Even in een weldadige prettige wereld zijn. 

Heerlijk!

Merk dat ik momenteel geniet van het niets moeten, juist omdat er al zoveel moetjes zijn op mijn werk en het loskomen/maken van de zelfbenoemde mantelzorgclub van mijn moeder. Dat kost energie. Dan is het kijken naar onschuldige zaken weldadig en prettig. En ja, kinderlijk misschien ook. 

Kan mij het schelen! Kocht voor mijn broer in het hoge noorden een Sinterklaasverrassing en het versturen is nog duurder dan het hele pakketje zelf. Maar het gaat om het idee. Dat hij weet dat er iemand aan hem denkt. 

Dacht het bij het postkantoor een paar wijken verderop te kunnen aanbieden: was hun printer kapot (die van mij moet ik nog koppelen, gewoon lui dus) en moest ik uiteindelijk toch naar die verre post heen. Maar ja, het is droog, je KAN tenminste nog fietsen, dus hoppa en doooooorrr. 

Dan ook daar maar, misschien wel voor de laatste keer, naar de Blokker. Stond gewoon nog helemaal vol, alleen de kado-kaarten (vvv bonnen etc) waren helemaal weg. Dat heeft waarde dus kan weer naar het hoofdkantoor uiteraard. Wenste de dame achter de kassa succes met alles en hoop dat iemand De Blokker toch wil opkopen. We hebben het ook aan onszelf te danken, dat alles thuis moet worden afgeleverd of gewoon goedkopere zooi elders inkopen. 

Heerlijk ritje vond ik en lekker thuis voor een kop thee en even ontspannen. Daarna nog maar een keer de afgevallen blaadjes van de stoep vegen (in de tuin vegen zoveel mogelijk) en de rest had ik al in een vuilniszak verzameld om bladerencompost mee te maken. 

Zie dat de vogels genieten van wat ik voor ze heb opgehangen. Vooral parkieten zijn blij met de pinda's. Het lijkt hier wel de tropenkas van Artis dan. Ook Kauwen komen graag. Vreten in één dag alle mezenbolletjes op, die ik in een ijzeren houder had gedaan, zonder netje. In de ochtend de koolmeesjes en mussen en daar heb ik vooral in de achtertuin een en ander opgehangen. Maar daar zie ik ze ook, die grote Kauwen en ook Eksters. Allemaal op dat pindakaaspotje. 

Met aandacht groenten snijden en een lekkere saus maken. Gehakt is nog niet ontdooid, dus ik verzin iets anders. Soms ook niets, met alleen groenten ook prima. Nu een klein blikje Ansjovis meebakken. Geeft een diepere smaak aan het geheel. Heb ook een blikje tonijn uit de voorraad meegepakt, maar ik weet nog niet of ik dat ga gebruiken. 

En dan straks ook nog genieten van Oogappels. Fijn om op die manier de dag te eindigen. En weten dat ik in een warm veilig bed mag slapen. En morgen gezond weer op. DV.

Sint Maarten

Zou ik op tijd thuis zijn om nog Sint Maarten snoep uit te kunnen delen. Een man die naast me zat in de bus vroeg zich dat ook af. En voor ik het wist hadden we een prettig gesprek over dit soort tradities en hoe dat zit in Nederland. 

Toen ik in dit gedeelte van Nederland kwam wonen, kende ik geen Sint Maarten. Stond ik daar met mijn pak speculaasjes en 3 mandarijnen. 

Mijn kinderen gingen nog niet naar school of iets, dus daar had ik ook niet van meegekregen. 

Het jaar erop beter voorbereid. 

En ging ik ook zelf met mijn kinderen lopen. 

Nu aan het wachten op de eerste kinderen. Maar het is best al laat en nog niemand aangebeld. Heb buiten een lantaarn staan met een waxinelichtje erin. Dan moet het duidelijk zijn dat er hier iets te halen valt. 

Maar er is geen peil op te trekken. Soms heel veel, soms eentje en dan weer een jaar dat alle kinderen uit de omgeving komen aanbellen. 

Nog even wachten met eten. Nog steeds nul kinderen aan de deur. Zie en vooral hoor ze wel buiten lopen. Misschien al helemaal high van alles snoep inmiddels, want ik zie grote supermarkttassen die nokkie-vol zitten. 

Ja...de bel. Drie kinderen en hun ouders bij het hekje. Pak maar lekker veel hoor. Wat leuk. Ik ben denk ik echt zo'n kneuterige Oma aan het worden. 

Wel gooide ik mijn schort snel af... Scheelt dat?

En dan ook nog geen Vera (meestal op zondagavond en dan kijk ik dat op maandagavond terug). Ook al ontregelt.

Hoe was Sint Maarten bij jullie? 

Anticipatie

Mooie quote hieronder. Want al een paar weken voorpret omdat ik naar een voorstelling ga van Brigitte Kaandorp.

In het kader van "leuke dingen wil ik vaker inplannen", een tijd geleden deze voorstelling geboekt. Ik hoop nu vooral dat het mijn vriendin waarmee ik ga, ook een beetje afleiding biedt. Ze verloor onlangs haar moeder. 

Heb er zin in. Ook om eens eruit te zijn en gewoon te genieten van een heerlijke voorstelling. 

Las in een artikel over voorpret:

Anticipatie, ofwel het vooruitkijken naar iets leuks, vergroot namelijk je geluksgevoel. Elke geplande gebeurtenis kun je verdelen in vier stadia: anticipatie (verheugen op), genieten van (in het moment zijn), expressie (de gebeurtenis delen met anderen) en reflectie (terugkijken op). Als je het mij vraagt, is anticipatie misschien wel het belangrijkste stadium. Door iets te hebben om naar uit te kijken, breng je geluk in je leven lang voordat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Of zoals de Engelse schrijfster Angela Carter het zo krachtig samenvat: Anticipation is the greater part of pleasure.

Jullie iets om naar vooruit te kijken? (Ik merk dat ik al met één ding heel tevreden en blij ben, hoe is dat als je elke week wel 'hoogtepunten' hebt en je gewend bent aan een altijd volle agenda?).

Koud en nat = film kijken

Zo geen zin in iets buitenshuis doen. Zelfs geen boodschappen. Voor de vorm (dan heb ik toch wel iets gedaan) de bonte was in de machine gestopt als eerste.

Eerst maar eens kijken of mijn chromecast aan de praat te krijgen is. Dus alles weer resetten. En Google chrome ook installeren. Met Edge kan ik niet casten. Misschien wel via een omweg, maar goed....Chrome werkte altijd. 

Want ik wilde de film Thelma graag zien. In mijn nogal late zomervakantie wilde ik die in de bioscoop zien, maar had telkens van die Gerard Joling momenten (Daar heb ik de kracht niet voor), dus was al weer nergens te zien, behalve in Timboektoe in een zaaltje achteraf. 

Ondertussen maakte ik de sjaal voor mijn jongste kleindochter af. (Jahaaa...nu pas). En begon aan wantjes. Moest ik eerst even zoeken naar het patroon, want bijna 7 geleden voor mijn oudste kleindochter een setje gemaakt. 

Maken, lanterfanten, wat voor de vogels buiten ophangen. Heerlijk pruttelen thuis. Bezig met de wantjes, patroon gevonden in mijn opschrijfboekje in mijn brei-tas. 

Wat het vooral aangenaam maakt is dat ik geen tijdsdruk ervaar (wil ervaren), zoals wel de hele werkweek. Ik hoef van mijzelf niet om 09,00 uur bij de supermarkt te staan.  Kan ook prima om 16.00 uur. Of niet. Of morgen. 

Ook dankzij de voorraad. En vooral aan het niet persé moeten. Ook dat is loslaten. 

Toch nog maar even naar buiten en wat boodschappen gehaald. Motregent. Maar heerlijk rustig want na de grote drukte. Ondanks de motregen toch wel fijn om even buiten te zijn. En daarna weer lekker thuis. 

Ook iemand die film gezien, waarin de kinderen denken dat het beter is als moeder beschermd gaat wonen. Dat kwam me iets te bekend voor. 

OV vertragingen

 Had eerder moeten kijken of alles wel normaal reed, want er reden geen intercity´s naar mijn werkstad. Gelukkig ben ik altijd nogal met marges ingebouwd op tijd op het station en kon het boemeltje nemen. Deed ik er een half uur langer over.

En ook terug geen snelverbinding. Wel stond er aangegeven dat het niet druk zou zijn. Zo aan toe, even rustig zitten want zelden zo´n drukke vrijdag op mijn werk meegemaakt. Spoedzaken, veel bellers, veel afspraken en dus aan één stuk door doorwerken en doorwerken.

Trein was mega propvol a la Japanse treinen met aanduwers. Kwamen er ook verderop nog mensen met fietsen bij. De conducteur maakte onderweg in drie talen zijn excuses voor de drukte. Zal wel een te korte trein zijn. 

Was even bevreesd of ik er wel uit kon op mijn eindstation, maar een kwestie van doorduwen. Hehe...heerlijk weer gewoon ademen.

Bus had er ook geen zin in. Vertraging van 15 minuten. De volgende ook, dus nam ik een andere bus, die ergens anders stond, ik wist dat ik onderweg kon switchen naar weer een andere streekbus die bij mijn busstation zou stoppen. Blij dat ik weet hoe eea loopt of eigenlijk rijdt.

Zat me al helemaal te verheugen op iets warm eten. Ook daar had ik al rekening mee gehouden. Had van de week Andijviestamppot gemaakt. Een portie in een bakje en een portie in een ovenschaaltje. Dus ovenschaaltje nu maar eens snel opwarmen in de magnetron en genieten maar. 

En voor volgende week vertraging of helemaal geen treinen door stakingen. Maar daar ga ik me volgende week pas druk over maken.

Nu is het weekend!!

Inschatten

Merk dat ik de laatste tijd mijn omvang toch verkeerd, lees te groot, inschat. Het enige wat dan helpt is passen. Of meten. Meten is weten zei mijn natuurkunde-leraar altijd. 

Zo dacht ik vorig jaar al dat ik mijn winterjas niet meer aan zou kunnen. Past gewoon. Dit jaar weer even die gedachte, maar ook nu zit de jas prima. En zo lekker warm, vooral vroeg in de ochtend. Te lang mijn zomerjas aangehouden. 

Broek; denk dat hij niet meer dicht kan (de ultieme broek waaraan ik kan zien of ik werkelijk dikker ben geworden. Er waren tijden dat ik de knoop niet dicht kreeg). Gepast en doe maar gewoon aan. Hij past. Knoop kan dicht, geen al te erg muffin-top effect en de rits geeft geen probleem. Zit allemaal in je hoofd dus.

Trui zien hangen. Of nee, eerst online gezien en daar alle grote maten al uitverkocht. Na mijn werk loop ik altijd langs hun winkel dus daar gekeken of ze 'm nog hadden. Wel een maat kleiner genomen dan de allergrootste want die leek me erg wijd op het rek. Geen tijd om te passen, want mijn trein wilde ik echt halen. 

Thuisgekomen past de trui wel, maar nog een maat kleiner kan prima. Misschien wel twee. Dus omruilen maar weer. Niet in slobberkleren rondlopen, dan lijkt ik juist nog forser. Passend is goed. Mag ook. Sterker nog; ik let daar beter op. 

Trui teruggebracht, dus weer meeslepen naar mijn werk en dan voordat ik richting huis ga omruilen voor een kleinere maat. Die er niet meer hing. Maar de aardige verkoopster keek bij de voorraad - noppes en daarna online en ze zag dat er nog eentje was in die maat. Dus besteld en ik haal 'm wel weer op als ik uit mijn werk kom ergens volgende week. Wel de trein gemist, want voor mij had een dame een zelfde verzoek (iets bestellen want hing niet in de winkel) en ik wachtte geduldig mijn beurt af. Mijn keus om dat op dat moment te gaan regelen. En ach...echt niemand mist mij enorm. En trouwens had alweer genoeg extra tijd gemaakt deze week. Maar tevreden. 

Zo kocht ik daar 2 jaar terug een geweldig leuke ivoorkleurige blazer. Maar kocht die iets kleiner dan mijn buik/heupmaat, want jasjes draag ik nooit dichtgeknoopt en doordat dan de schouders kleiner gesneden zijn, oogt het ook slanker. Moet het niet trekken bij de mouwen uiteraard, want dat staat weer lelijk. Volgens mij ooit een tip van Trinny& Susannah.

Maar viel me op dat dit jasje toch beter viel over de buik/maag. Ook lang niet aangedaan. Hoort ook een broek bij, maar dat is nogal zomers nu.

BH's; kocht een aantal van dat Zweedse merk, maar vind dit model toch niet goed zitten. Ook niet een maat groter. Deze soort BH doet niets voor mijn postuur. Hangbrugvergelijking en dan van te slap materiaal. Hangt erg door.  Ook terugsturen dus. Zojuist gedaan. Dan storten ze mijn geld weer terug en kan ik verder zoeken naar iets wat meer een hefbrugeffect heeft. 

Vanmiddag tijdens mijn werk alvast soep gemaakt. Van een kant-en-klaar pakket. Wel vers, maar niets te snijden of zo. Alleen aanfruiten, water erbij en daarna even de staafmixer erdoor.

Want wist dat ik later thuis zou zijn, want rond 18.15 uur moest ik geprikt worden. Dat is altijd heel goed geregeld qua doorloop. Maar nu zat de huisarts, tijdelijk, op een andere plek. Toch werden we door de ander deur het pand uitgewezen. Goede logistiek dus. 

Had expres alleen een T-shirt met korte mouwen aangedaan, dus was echt jas uit, formulieren geven, prik erin en doorrrrrrrrrrrrrrrr.... Goede prikkers ook, ik voelde er niets van. 

Flink doorgewerkt ook tot die tijd dus dan weet ik dat ik morgen redelijk bij ben met invoeren van nieuwe dossiers. En vandaag wederom 2 spoedgevallen. Het blijft maar komen. Dat is niet in te schatten zo lijkt het. 

Jullie wel eens een verkeerde schatting gedaan?

Hoe

 

How you feel, Cellie, is more important than anything else. And this is something you get to choose, moment by moment. Supercoolhappy works for me,   The Universe

Weer Trump dus

Merkte in de bus vanochtend dat mijn kop toch weer volzat met allerlei gedachten over de mantelzorgfamilie. En sprak dus mijzelf toe dat ik die via mijn rechteroor maar weer snel kwijt moest raken. 

Voegt niets toe en je lijkt meer op een soort van ouderwetse koffiemolen. Malen, malen, malen.

Hoor dan ook: Hang op, Leg neer, doe dicht (slogan over internetbankfraude). Dat helpt ook. 

Gelukkig was het vandaag weer zo idioot druk op mijn werk dat die gedachten geen plek hadden om op te poppen.

Plus dat ik met mijzelf had afgesproken dat dit totaal zinloos is. Men gaat niet veranderen of opeens openheid van zaken geven. Niet, niet niet. 

Nog op de valreep een spoedafspraak regelen. Dat moet dan vaak de volgende dag al rond zijn, anders kunnen de stukken niet op tijd bij de rechtbank worden aangeleverd. Ook weer gelukt. Besloot om 1800 uur te stoppen. Niet dat het af was, maar wel weer genoeg geweest. Had met gemak nog een uur verder eraan kunnen werken. 

Hoorde ook dat er een overleg was geweest over wie vrij neemt met Kerst en dat nogal uit de hand liep. Huilende dames, weglopen en ziekmelden. Feest! Kerstfeest.

Blij dat ik thuiswerkte. En uberhaupt geen vrij hoef dan. En me niet in dat soort discussies hoef te mengen. 

Heel terecht gaven collega´s aan dat dit nou juist voor leidinggevende een knoop zou moeten zijn om door te hakken, maar hij begrijpt weinig van hoe vrouwen onderling kunnen zeiken. En hakken in het zand zetten. En onderling daar dus helemaal niet uitkomen. 

Hoor dat de man met de oranje make-up kennelijk gewonnen heeft in de VS. 

Vreemde tijden.

Wat een heerlijkheid

Niet om 05.30 uur de wekker zetten maar om 07.00 uur. En dan nog veel te vroeg aan den arbeid. Thuis, want had een afspraak waardoor ik niet snel heen en weer kon reizen vanaf of naar mijn werk en waarvan ik ook niet wist hoe ik me daarna zou voelen. Al 1,5 maand geleden aangegeven en dan kan er gelukkig wel iets geregeld worden, maar nog steeds niet structureel een achtervang hebben opgezet. 

Was daar al met al zo pissig over, dat ik begin van het jaar 1,5 week vakantie heb ingepland. Niet met de Kerst; laat maar; iedereen wilde en nam direct vrij. Dat er dus dagen zijn dat ik als enige aanwezig ben. En als eerste reserveerde wederom de leidinggevende zijn vrije dagen, dus klaar ermee. Hopen dat het rustig is met die dagen en ik gewoon in stilte mijn werk kan doen. 

Maar wat heerlijk, de rust van thuis (NUL geluid) en dan even op de fiets naar de afspraak. Die ook nog eens om de hoek was. En omdat het toen toch pauze was op mijn werk (= geen inkomende telefoontjes), lekkere verse broodjes gehaald bij een winkelcentrum verderop. Beleg had ik genoeg in huis en dan weer, in het zonnetje, terugfietsen. 

En dan zo'n zin om te spijbelen. 

Doe ik niet. Daarvoor ben ik te plichtsgetrouw denk ik (of een grote schijterd). En er was nog genoeg te doen. Hoorde van leidinggevende dat er nu al 10% meer aanmeldingen zijn dan vorig jaar het hele jaar.

En ook heerlijk; na einde werktijd 2 stappen naar de keuken, pan soep opwarmen en dan op tijd kunnen eten. Op een tijd waar ik anders hutje-aan-mutje zit in de trein. 

Zalig he!

Ik werk op een plek waar een inloopbalie is. Die zit op een fysiek andere plek dan waar onze kantoren zijn. Dus daarom zit ik daar altijd, want een functie die je niet op die andere plek kan uitoefenen. Sterker nog. Binnen het gehele concern ben ik de enige met zo'n functie. 

Nu nog even me los te maken van hoe mijn familie, die nu alle touwtjes qua uitvoering in handen hebben rondom mijn moeder, zich gedraagt. Opeens heb ik ook geen toegang meer tot het zorgportaal, waarin ik kon meelezen en vooral het origineel kon inzien van de Kees manager. Want heb sterk het vermoeden dat mijn familie met de teksten heeft geknipt en geplakt. Maar bewijzen kan ik dit niet, want kreeg pas toegang nadat die erop waren gezet en je kan niet verder terugkijken tot de dag van aanmelding. En de Kees manager mengt zich niet in dit soort familiepolitiek. Dus aan haar vragen om de originele teksten is denk ik Water under the Bridge. Ze gaf al meerdere malen aan dat ze er voor mijn moeder is. Over wat een Kees manager doet lees ik toch andere dingen.

Ik voel het aan mijn water dat het zaakje stinkt, maar wil ik dit geheel en al uitdiepen, moet ik diep graven en die tijd is voorbij. Tenzij ik een advocaat in de arm neem. Maar wat zou dat betekenen, vooral voor het welzijn van mijn moeder? 

Maar ook dat moet ik loslaten. Protesteren, een zaak ervan maken. Voor mijn eigen gezondheid. Niet meer doen. Pas heel recent slaap ik weer normaler. Gewoon zonder piekeren en malen en telkens wakker worden. Erg slecht voor mijn gezondheid. En nog maar niet te spreken over alle wegvreetstress.

Hoop dat Karma inderdaad een Bitch is. 

Scheuren

Mijn weekend/thuis spijkerbroek is zo dun geworden dat ik nu de modieuze tear and wear look heb. Prik zo met mijn vinger door de stof, precies op een vouw. 

Maar daar houd ik helemaal niet van, dus een lapje vlieseline erachter gestreken. En zojuist (hoor nu de stem van Prinses Juliana op de Dam terwijl ze probeert de menigte te overstemmen die liever een woning heeft dan een kroning) zojuist weer een scheur erbij. Bummer.

Fijne broek om in de tuin mee te werken, dus strijk er straks nog wel een lapje achter. En gewoon prettig om als ik thuis ben mijn 'goeie goed' goed te houden. 

Of misschien wat meer goed goed als basis hebben. Dat kan ook. Jemig...ben ik in een vrek aan het veranderen?  

Zag trouwens een Roodborstje in mijn tuin. Dan gaat het kouder worden weet ik. 

Soep gemaakt, pompoen en wortel,  en ondertussen naar de F1 kijken. Viaplay deed het niet in de ochtend, toen de kwalificaties gereden werden en gelukkig net op tijd weer wel. Lag niet aan mij, ook anderen hadden dit probleem las ik online. Oh en laptop startte niet. Deed niets. Even rondje google wat ik zou kunnen doen en ook dat lukte. 

Ook mijn tv had kuren en wilde niet aan. Gelukkig via de afstandsbediening van de tv (een oudje) eea kunnen resetten en toch weer beeld.

In de avond weer hetzelfde. Geen geluid nu. Weer resetten. Nu groen beeld. Dan blauw. Misschien is hij wel aan het einde van zijn levensduur mijn tv.  Maar gelukkig deed hij het weer. Wel is hij boekhoudkundig afgeschreven en is er een potje voor vervanging. 

En zo heerlijk; morgen de hele dag thuiswerken. Doktersafspraak midden op de dag, dus dan is heen en weer reizen niet efficiënt. Gelukkig wist ik het ruim van tevoren, dus vervanging in de ochtend is geregeld door leidinggevende. 

 

Maar weten dat ik zeker een anderhalf uur later mijn bed uit kan en dan nog ruim op tijd start is heerlijk ontspannend.

Heel blij met de gewonnen F1 race door Verstappen. Van positie 17 (van de 20) naar 1. In de stromende regen. Dan kan je echt wel rijden. Goed gedaan. 

Iemand ook gekeken? 

Popeye

Ook huishoudelijke taken horen erbij. Ook al is er niemand die commentaar levert als ik het niet doe. Maar sinds ik via The Flylady heb geleerd dat bepaalde routines juist bevrijdend zijn en respect voor jezelf opleveren, doe ik dat toch maar wel. 

Zo zorg ik ervoor dat elke avond mijn keuken vrij is van afwas. Geen hordes lege borden etc. Kost maar 10 minuten om dat even af te wassen en klaar is Klara. Een lege spoelbak. 

Wekelijks even door de kranten en andere post gaan en vooral veel, veel wegdoen. Wekelijks mijn administratie bijhouden. Op tijd wassen. Geen bergen was meer te doen. Wat sowieso moeilijk is nu, want woon alleen.

Dus gestofzuigd, keukenvloer gedweild (en dan verzucht ik heel soms dat ik ook best wel zo'n robot stof en dweilzuiger zou willen hebben als mijn zoon en zijn vrouw hebben. Maar ja, die hebben een veel ruimer budget en een klein kruipend mensje in huis). 

Toilet gestofzuigd en de vloer even dweilen. Alles in huis gestoft (met zo'n plumeauding). Overal even wat aandacht aan geven. Wat ook aandacht voor mijzelf betekent. Dat ik in een prettige en opgeruimde woonomgeving verblijf. 

Wel is alles nogal oud. Ik wacht erop dat de jaren 80 vorige eeuw weer hip worden :)

Gordijnen zou ik wel willen vervangen, maar dan moet ik eerst zo lang wikken en wegen dat we alweer tien jaar verder zijn en ze opeens weer modieus zijn. Of versleten.

Dook weer eens de achtertuin in. Grote struik gesnoeid, die al jaren niet meer bloeit en niet echt op een goede plek staat dus wil ´m weg hebben, dus eerst maar korter maken. Alweer een groenbak propvol. Maar wel lekker gevoel dat ik die klus afmaakte en voel, net als Popeye die spinazie eet, mijn spierballen groeien. 

Vol!!

De trein terug stond in de app als druk, maar niet zo druk als het echt was. Gelukkig stapten er wel wat mensen uit, maar een paar lege plekken en mijn rijtuig was afgeladen vol. Beneden aan de trap stond mensen die geen plek hadden. Met grote koffers. 

Lekker gewerkt, ondanks maar één gehoorapparaat. Ik wilde echt even meters maken. Helaas kwam er iemand die bij ons een snuffelstage loopt vragen wanneer ze aan mijn werkplek mocht snuffelen en of dat nu kon. 

Nee, gaf ik aan. Vandaag komt echt niet uit en voorlopig ook even niet; ik hoor alles slechter en dat werkt niet fijn. Voor beide partijen. Toch wel even tijd genomen om een sociaal praatje te maken. Want daar zijn we als bedrijf slecht in. We werken door en door en door en door. Omdat het werk zoveel is.

Vond het wel prettig om overeenkomsten te zien. In hoe het is om van een laag inkomen te moeten rondkomen, soms nog onder het sociale minimum. Maar ook hoe mensen die het gewoon beter hebben financieel, niet snappen dat als je zelf je reiskosten moet betalen (oh ja...dat had ik ook bij het c allcenter waar ik gewerkt heb) je dat eigenlijk niet kan missen. Want een week boodschappen. Wij dachten allebei in boodschappen. 

De collega's die iedere dag broodjes gaan halen, die zeggen dan dat het 'maar' broodjes zijn en beleg en nog wat extra's. Voor een persoon met een laag inkomen is elke dag broodjes kopen het hele huishoudgeld van de week. 

Voelde me dankbaar dat ik nu ook zomaar ergens een lunch kan kopen (als ik erg laat ben bij de AH to Go en alleen als ik geen lunch mee heb genomen omdat ik erop rekende thuis te kunnen lunchen). Maar het kan en is soms ook een traktatie. Of dat kopje koffie ergens. Maar nooit achteloos meer. Zo van doen we even, want dat verdien ik. 

Dus ondanks het opgesloten gevoel in de drukke trein, overheerste dat gevoel. Dankbaar dat het nu stabieler en beter is op financieel gebied. 

Zo zaterdagochtend koffie gemaakt, de weekendkrant ligt er, ik zie de zon ook. Allemaal fijne dingen. En ook fijn dat Pourquoi Pas weer is opgedoken op haar blog.

Plus: ik hoef niet persé in een volle trein te zijn. 

Niet opgeladen

De bus in de ochtend stopte bij een volgende halte maar de deuren gingen niet open. Mensen in de bus die eruit wilden en mensen bij de halte die erin wilden konden nergens heen. Alsof de bus niet goed was opgeladen (electrisch). Het duurde even voordat alles gereset was. 

Mijn hoor-apparaat had hetzelfde euvel. Alsof eentje niet opgeladen was. Ook kon de app het apparaat niet vinden. Heb geprobeerd als ik de linker in het rechtergedeelte van de oplader stop of dat helpt, maar niks. Een flauw knipperend lichtje, maar niet constant. 

Dus wederom een tripje naar de hoorwinkel. Wat ik had al verwacht klopt. Daar moet naar gekeken worden en het ding is opgestuurd. Dus nu ben ik half-doof. 

En weer tijd kwijt, onder werktijd, om daar heen te fietsen en dan weer snel terug. En daarna nog even wat zaken afgerond. Maar had me al voorgenomen op een bepaalde tijd te gaan eten. En dan klaar met al dat extra werk. Eten alvast opgezet dan kon ik op tijd aanschuiven. En dan ook echt klaar en opruimen. 

Het lijkt maar niet op te houden die aanmeldingen. 

Wel viel me op dat het heel lekker herfstweer was. Niet koud, windstil en heerlijk om te fietsen. En de route die ik nam, daar herinnerde ik me dat ik jaren terug daar viel met de fiets. Op weg naar een psycholoog om over dat soort zaken te praten. Nou...hoefde niet meer, want gevallen, maar gewoon weer opgestaan en verder kunnen fietsen. Fietstherapie. Ik weet nog dat ik moest lachen om wat er gebeurde en ook hoe de kracht zit in toch weer doorgaan. En dat ik dat kan en kon.

Lekker in nachtkleding met een dik vest nog even wat bekijken (De Ring) en dan lekker op tijd gaan slapen. 

Nog één dagje werken en dan weer weekend!