Niks

Waar ik bij andere bloggers lees van dingen die ze nog dit jaar willen, gaan of kunnen doen of alvast voor volgend jaar een Wensenlijst of (erger) To do lijst hebben gemaakt, merk ik dat ik niks heb.

Geen verlangens
Geen wensen
Geen lijst
Niks

En ook geen durf. Durf om te dromen. Om iets te willen, want te bangig dat dit niet gaat, kan, mag of een absurde droom of wens is. Leuk voor andere mensen, maar niet voor mij.

Kennelijk ben ik net als deze Leeuw een bangerik. Of bang gemaakt.

Maar; is dat echt zo. Kijk eens goed.

Financieel is het even rustig. Geen schulden al een paar jaar lang, zelfs nu met een minimum inkomen. Dus ik weet de tering heel goed naar de nering te zetten. Mooi! En moedig.

Elke dag maak ik iets van de dag. Al is dat iets piepkleins. En voor de meesten onzichtbaar.  Toch vind ik heel zelden een dag een rotdag. Want ik word elke dag nog levend wakker. Er zijn vrienden die dat niet meer mochten.

Vandaag vond ik dat ik iets 'leuks' moest gaan doen, dus na een lange discussie met mijzelf

besloten om dan maar met de bus ergens heen te gaan. Voor de zekerheid bibliotheekboeken mee. Mocht ik in de buurt zijn, kon ik ze inleveren. Ik wilde het liefste naar een grote stad. Even iets anders. Even iets zeggen tegen iemand. Al is het maar tegen iemand achter de kassa. Ik zie te lang alweer niemand. En dat doe ik zelf.

Bijna bij de bushalte realiseerde ik me dat mijn OV-kaart nog in het sleutelkastje hing. Mmm...niet handig.
Dus teruggelopen en waarom pak ik niet de fiets eigenlijk, weer terug dat hele eind naar de bushalte is ook stom (eng!!! Fiets!!! , ik val om ben ik bang, ik kan niet soepel opstappen ben ik bang, iedereen lacht om mijn stuntelgedoe ben ik bang) deed de schuur open thuisgekomen, pakte de fiets en inderdaad; stuntelig stapte ik op maar was onderweg naar bibliotheek.

Boeken ingeleverd, nieuwe boeken - een paar maar - gevonden nog een gratis boek gekregen omdat ik meedeed met een enquete over Robots.

Joehoe!

En omdat ik er toch was, nog even wat bladen gratis doorgelezen, waarbij me opviel dat er geen enkel tijdschrift gericht is op mensen met een laag inkomen en een groot verlangen. Want al die zogenaamde hebbedingetjes moeten allemaal bij de dure winkel worden aangeschaft. Van dat blad dan. Ik kan er smakelijk om lachen. Hoe heel Nederland zich in die klote rieten stoeltjes uit de jaren zeventig perst. Die toen al niet lekker zaten.
Of opeens - hoe leuk - een hanger om een bloempot maken. Macramee of nee. En al je kunst in zwarte lijstjes. Die grenen lijstjes zijn absoluut uit!

En over een jaartje staat iedereen weer bij de Kringloop de zaken in te leveren. Want dan zijn de jaren 80 in. En moet iedereen zo'n witte Jan de Bouvrie inrichting hebben. Kan ze niet wit genoeg zijn. En al die tuintjes in een fles worden aan de weg gezet. Zo 2017!
En die schoudervullingen? Naai die maar weer in je blouses.
Leuke blauwe muur. Nee....die wordt wit. Alles wit. Origineel he??

Wat een onrust stralen die bladen uit. De onrust van meer meer en anders anders. Altijd anders. En zo heerlijk dat ik er geen eentje hoefde te kopen om te concluderen dat dit niet mijn 'ding' is. Lekker terug in het schap. Wel gelezen, maar niet de behoefte aan het kopen van tsja...gebakken onrust.

Lekker terug op de fiets. Nog steeds niet blij met de fiets, met mijn onzekerheid  en aan het bedenken wat ik daaraan kan doen. Oefeningen om soepeler te worden, langere benen krijgen, kijken naar opties om nieuwe fiets om te ruilen voor lagere instapfiets??? Geef ik dan toe dat ik al in de categorie Bejaard val? Nou ja, als Anita Witzier al jarenlang reclame maakt voor een Electrisch aangedreven fiets met haar soepele en slanke lijf, dan mag ik toch wel naar een passende fiets verlangen?
Mag ik dat; moet ik niet maar gewoon genoegen nemen met deze fiets? Goed genoeg?

Anyway; ik ga dit idee eens even laten sudderen. Eens kijken wat ik daarmee kan. Hoe realistisch is dit idee. En ja, dan zal ik met een fietsenmaker moeten gaan onderhandelen, praten of weet ik veel. Maar he.....in een vorige leven werd ik Salestijger genoemd. Dus..van Tijger naar Leeuw zonder moed is een kleine stap toch?

En zo merk ik dat ik dus wel dingen wil. En verlangens heb.