Eindelijk Thuis

Op dinsdagen heb ik als vaste prik staan, dat ik mijn administratie bijwerk, nakijk en update. Dat klinkt heel interessant, maar meestal ben ik er niet langer dan een kwartiertje mee bezig. Want kennelijk heb ik de zaken goed in de smiezen. En dat is iets waar ik heel blij mee ben. Dat geeft rust en dat is heel fijn.

Voor vandaag een extra taak qua administratie. Kijken naar de Inkomstenbelasting. En aanvullen wat er al vooraf ingevuld stond. En nog wat aanvulzaken qua giften. Zijn het allemaal Anbi's en is alles daarvan te reproduceren.

Je kan er maar druk mee zijn.

Liet mij een beetje afleiden door een opgenomen tv programma te bekijken over adoptie-kinderen die met hun adoptie-ouder(s) naar hun land van afkomst terugreizen. En ze leefden nog lang en gelukkig na afloop van het programma. Alle hindernissen uit de weg geruimd.

Eindelijk Thuis

Wat daartussen zat/zit, dat wordt slechts een klein beetje uit de doeken gedaan in dat programma. En ik merkte dat ik in tranen op de bank zat te kijken. Die vrouw, beide vrouwen trouwens - moeder en dochter, kwamen me maar al te bekend voor. Hun verhalen. Hun uitgangspunten en hun leven nu. Hun ongemakkelijkheid bij en met elkaar was van hun lichaamstaal te lezen. Voor mij althans. En ja, misschien ook wel omdat er een camera op hen gericht stond. Maar alle triggers gingen moeiteloos af. En dan ben ik zelf niet eens geadopteerd. (Al vroeg ik me dat wel eens af, haha...want ik vond mezelf zo anders).

Maar ook hoe het is als je een Orchidee in een Nederlandse vensterbank zet. En alleen maar Nederlandse potgrond geeft. En zelfs de Orchidee gewoon Margriet noemt. En die Orchidee zich als een Margriet moet gedragen.

En het gat in het hart van de Orchidee, die eerste paar jaar, wegmoffelt onder de deken van vooral dankbaar zijn dat je nu hier leeft. En eruit ziet als Hollands Welvaren.

Voor de boze buitenwereld blijf je altijd 'anders'. Ook al heb je nog zo'n Hollandse naam en opvoeding gekregen.

Of dat alle aandacht naar het adoptiekind gaat en de eigen of andere kinderen het maar een beetje moeten uitzoeken in hun pot in de vensterbank. Wat altijd zo is als er iemand in de familie is die altijd alle aandacht nodig heeft. Of opeist. Of ze nou Orchidee zijn of Viooltje.

Dus hoog tijd om mijn eigen potgrond te verversen, een grotere pot op te eisen en hoe ze het zo mooi in Belgie zeggen - fier te zijn op wie ik ben. Ook in de schaduw bloeien planten namelijk.

Genoeg regen weer gehad zou ik denken voor vandaag.

Om mijn brein te kalmeren heb ik een stapeltje slopen gestreken. De repeterende bewegingen zijn rustgevend. En ik hou van gestreken slopen. Vroeger nooit hoor...alles hup uit de droger rechttrekken en in de kast. Goed genoeg, want al druk zat.