Tuttutuuuuuuut, het leek wel alsof de hele provincie bij ons aanklopte om hulp. En nu direct graag. Want anders noodsituatie. Een collega merkte al op dat het wel leek alsof 'men' alles op een bepaalde datum als ultimatum had staan. Allemaal tegelijkertijd.
En al die zaken moesten bevestigd worden, ingepland, geregeld en de deur uitgestuurd. En dan denk ik nog maar even niet aan de collega's die daarna een dossier moeten bijhouden. Veeeeeeel werk. Weinig collega's. Te weinig.
Dus werkte wat langer door om de zaken op tijd af te hebben. Maar gelukkig werkte ik thuis, dus geen reistijd en de route naar de kantine was 2 stappen. Moest ik nog wel de groenten snijden en wokken, maar lekker vers, zelfgemaakt en in rust gegeten.
Even niet meer aan mijn werk denken. Ik heb mijn best gedaan en meer kan ik niet doen. En ik denk dat ik voor de clienten even een luisterend oor ben geweest, voor mij ook niet onbelangrijk. De zingeving uit mijn werk zeg maar.
En nu even niks dringends...Verstand op nul en blik op oneindig. (Dat eerste is niet zo moeilijk).
Dat luisterend oor is belangrijk
BeantwoordenVerwijderenDan kun je heel tevreden zijn, lijkt mij
BeantwoordenVerwijderen:-) verstand op nul, kan ik ook erg goed al sik buiten ben :-)
BeantwoordenVerwijderenInderdaad: even verstand op nul!
BeantwoordenVerwijderenhahaha verstand op nul!
BeantwoordenVerwijderenDaar ben ik ook redelijk goed in.
Vooral als ik aan het fietsen of wandelen ben.
En eigenlijk ook vanmorge op het koor.
Dan ben je echt alleen maar met zingen bezig.
Heerlijk!!
groetjes!
Heerlijk hoor, een gezonde kantine op twee stappen afstand! ;-)
BeantwoordenVerwijderen