Lees nog even terug in mijn blog over de tijden dat ik me bij die Uitermate Waanzinnige Vereniging moest melden en hoe stressvol ik dat heb ervaren. Simpelweg omdat degenen achter de ontvangstbalie nogal arrogant omgingen met mij (en met mij velen) als cliënt.
Niet te vinden in het systeem (heuh...stond daar toen toch echt met hun brief in mijn handen, hun uitnodiging).
Of u moet daar zijn!
Of toch weer terug naar beneden en geen kanskaart
Of zittend aan zo'n gespreksbalie met iemand met de empathie van een lekkende drinkfles.
Of voorstellen dat ik alles maar moest aanpakken wat er was, na 200 sollicitaties.
En als je niks kan, kan je altijd nog bij een callcenter gaan werken hoor!
Nu werk ik ook met cliënten en ben hun eerste contact. Mensen die vooral geldstress hebben. En ik weet dat ik goed ben in luisteren (als mijn gehoorapparaten werken) en het op hun gemak stellen van cliënten.
Heb niet het dedain van sommige van mijn collega's die vinden dat schulden ook echt hun eigen schuld is, omdat ik uit ervaring weet hoe snel je op een hellend vlak terecht kan komen. En wat stress voor effect heeft op je besluitvorming.
En dan op het uur van de afspraak cliënten rustig 10 minuten laten wachten. Want eerst nog een plas of eerst nog hun koffie opdrinken. Terwijl ik die afspraak toch echt in hun agenda heb geboekt. Makkelijk zo'n houding als elke maand op de 23e je salaris wordt gestort.
Dat eerste contact en het daarna goed inplannen van de zaken dat is mijn zingeving dus. Dat ik de mens zie en blijf zien en niet een cliënt. Niet arrogant of hooghartig doe en zeker niet denk of zeg (tegen de collega's) dat mij dit nooit zou gebeuren. Alle dames op mijn werk kunnen minder werken omdat hun man het hoofdinkomen binnenbrengt.
Maar mijn zingeving zit ook in het niet zomaar nutteloos een afspraak boeken, waardoor onze kassa rinkelt (had een foto moeten maken van de glunderende kop van mijn leidinggevende toen hij riep hoe meer afspraken des te beter!) en na drie weken of zo een advies volgt wat ik ook had kunnen geven, maar even doordenk wat echt nu helpt. En cliënten daarop wijs. De kortste klap zeg maar. En lukt dat niet dan kunnen ze uiteraard altijd nog een afspraak maken. Dus ook nog wat aan hun zelfredzaamheid doen. Je kan het!
In al hun sores hebben je clienten geluk,als ze jou treffen
BeantwoordenVerwijderenHeel goed!
BeantwoordenVerwijderenZeker, je werk gewoon goed doen geeft ZOVEEL zin, aan jezelf, EN aan degenen voor wie je (echt) werkt, je cliënten....
BeantwoordenVerwijderenJij kunt misschien (soms) het gevoel hebben dat wat jij doet weinig zinvol is omdat de waardering van boven uitblijft...maar dénk je eens in wat de mensen over jou denken die jij met raaf, daar, liefde, empathie en een luisterend oor bijstaat. Dát is onbetaalbaar. Zoals mijn vader altijd zei: het gaat in het leven niet om bereiken maar betekenen
BeantwoordenVerwijderenRaad en daad hè...pffff
BeantwoordenVerwijderenZo ongelooflijk fijn iemand tegenover je te hebben die empathie toont...
BeantwoordenVerwijderenIk heb vijf jaar als vrijwillige budgetcoach gewerkt voor de gemeente. Nu is de gemeente zeker sociaal vaardig en fatsoenlijk, dus ik heb nooit medewerkers meegemaakt die er met de pet naar gooiden. Het kan dus wel. Maar qua belastingdienst en het UWV waar ik dus telefoongesprekken mee had samen met de hulpvragers om te zien of er een oplossing voor problemen kon komen, kan ik beamen dat we echt dolgelukkig waren als we 'een mens' troffen die meedacht en zich redelijk opstelde. Maar vaak waren het mensen, die van zo laat tot zo laat als een machine werkten en niks hadden met de mensen, die ze eigenlijk van dienst moesten zijn. Blijf jij je vooral als 'mens' opstellen, want weet dat dat ontzettend gewaardeerd wordt door 'de andere kant', ook al zullen ze dit niet altijd komen vertellen.
BeantwoordenVerwijderen