Oud en onschuldig

Ooit had ik een pittige discussie met een directeur van het bedrijf waar ik toen werkte. Hij vond dat gedoe rondom oorlogsmisdadigers en dat gezoek en opsporen (dit is ruim 10 jaar terug) allemaal maar onzin, want al die mannen waren nu toch oud.

Ik begreep niet wat hij bedoelde en vroeg door. Hij vond dat als iemand oud was hij tamelijk onschuldig was en ach...wat kon zo'n opa nou nog zich herinneren.

Alsof met het klimmen der jaren je een mildere versie van jezelf werd en alles wat je had gedaan toen je jonger was niet echt meer telde. Nu waren ze allemaal lieve opa's.

Van de week las ik dat de heer Van Agt dit jaar het Groot dictee gaat voorzitten. De ijdeltuit. Toen ik in mijn jonge jaren de geuzennaam Rode Vrouw meekreeg kon ik de beste man al niet uitstaan door zijn gedraai en kijk mij nou eens. En dan heb ik het niet eens over zijn politieke standpunten.

Nu is bekend geworden dat hij wel degelijk opdracht heeft gegeven tot nogal drastische maatregelen in de jaren 70.

Ik geloof dan ook helemaal niet in het credo van mijn oud-directeur dat als je oud bent je automatisch een lief oud opaatje (of omaatje) bent geworden. En je alles van wat je vroeger hebt uitgespookt je maar niet meer aangerekend hoeft te worden.

Je vel is weliswaar gekreukeld, je kop iets ouder, maar wat er in je karakter zit en je overtuigingen, die kunnen nog net zo fel (en fout/goed - ligt eraan welke kant je aanhangt) zijn als 40 jaar terug. Misschien nog wel feller zelfs.

Het doet mij altijd denken aan die Britse kok, die nogal laconiek reageerde op de stelling dat vegetariers allemaal geweldige mensen waren, omdat ze geen dieren eten.
Haar commentaar; 'Hitler was a vegetarian!

(Niet dat ik dus iets tegen vegetariers heb, maar meer tegen zwart/wit denken).