Kwebbel en kwabbel

De zus van mijn moeder logeert een tijdje bij haar om haar bij te staan tijdens haar revalidatie en mijn zoon vertelde me van de week al lachend dat hij -  als die twee bij elkaar zijn - weinig hoeft te zeggen. Ze praten voor 4.  Kort en bondig zijn twee woorden die in hun vocabulaire niet echt voorkomen.

Mijn moeder was vroeger stug, nors  en gesloten en pas sinds mijn vader niet meer in beeld is, is ze meer haarzelf geworden. Praat ze meer en lacht ze meer. Koketteert met haar Franse roots en in haar hoofd zou ze zo Frans kunnen praten. Parbleu!!

Jammer dat ze die losheid niet had toen wij - haar kinderen - jonger waren. Snap het wel - de bangheid voor mijn vader en zijn onvoorspelbare gedrag hielden haar in het gareel.
Dus was ik blij om te zien dat ze wel die zachtheid aan de kleinkinderen kon tonen. Of buurkinderen.
Niet in een arm om je heen of zo...daar doet ze niet zo aan, maar een snoepje of aandacht.

Ze beweegt alweer aardig en loopt een aantal keren per dag de steile trap op en af met haar krukken en dat is wonderbaarlijk om te zien. Maar het kan met de huidige technieken, dus hoop dat ze voorspoedig vooruit gaat.