Dikke tijden, magere tijden

Onrustig ben ik te regelmatig. En ik weet en snap ook waardoor. Door mijn werk en mede daardoor door een laag inkomen. En als gevolg daarvan weinig mogelijkheden.

En daardoor het gevoel te hebben dat ik klem zit. Ik kom niet vooruit, ik word achteruit geduwd en niets helpt. Het gaat niet meer beter worden. Dit is het.

In de eerste plaats stress door monotoom niet uitdagend werk. Ik solliciteer, word blij als ik een leuke vacature lees en moet daarna weer teleurgesteld lezen dat ik niet in het team/plaatje/functieprofiel etc. pas.

Of dagdromen over hoe het zou zijn als ik mijn ontslag kon nemen en denken hoe leuk die nieuwe werkkring zou zijn en dan al op mijn vingers kunnen natellen dat ook deze sollicitatie niks gaat worden, want op 1 september beginnen en nu nog niets gehoord?

Dagdromen over dan een paar weken vrij nemen en dan straks wel een zinnige baan. Hou maar op; geen vrij en geen zinnige baan; ik ga straks weer 60 x "Goedemorgen, u spreek met Cellie Citroen van grote financiele maatschappij, fijn dat ik u even tref. Komt het gelegen??

Die onrust dus. Die kalmeer ik door het weg te eten. Dat helpt niet natuurlijk, maar het is een oude manier van met stress omgaan. Die nog meer stress oplevert. Ik zie het mezelf doen en toch doe ik het.

Ik zag laatst een documentaire van Louis Theroux over alcoholisme en zag een overeenkomst met teveel eten, mijn gedrag. Ook een verslaving en het middel werkt verdovend op tsja..op alles. En hoe misbarend wordt er naar een dik iemand gekeken die in het openbaar eet (ik eet nooit op straat). Dezelfde blik als een dronken iemand krijgt. Of een man die zeker weet dat hij nooit, nooit meer gaat drinken en het volgende shot is totaal van de wereld en wil zelfs in de afkickkliniek van het ziekenhuis even naar buiten om een halve liter wodka te halen. Want dat zou hem rust geven.

Maar ook het afkicken van het middel (lees slanker worden) het applaus wat je krijgt als je afvalt, maar daarna de stilte bij het 'normaal' zijn en dan is de terugval al snel daar. Loop je weer dronken/dik door de afkickkliniek dat je nu echt echt echt het anders gaat doen.

Want nooit geleerd waarvoor je met eten zaken verdoofd. En het middel (eten) is overal voorhanden en ik kan niet zeggen dat ik nooit meer eet, zoals met roken.

Ook zapte ik langs zo'n Amerikaans superafvalprogramma waarin een veel te dikke vrouw wel eens eventjes haar halve gewicht ging afvallen. Tsjakka...een programma van alleen maar sporten, sporten en sporten en hoera.....missie geslaagd. Oh nee...in 3 weken 14 kilo aangekomen.
Hoe dat kwam? Het sneeuwde, het regende, ze kon niet naar de sportschool, ze was in haar eigen omgeving, niemand die aan haar aanmoedigde, haar gezin at gewoon (nou ja..Amerikaans veul gewoon) en ach het is toch wel even heerlijk om uit de band te springen.

Maar gelukkig leefden ze nog lang en gelukkig want de supertrainer nam haar weer onder zijn hoede en hoppa....de laatste vellen en kilo's eraf, prodent smile erop en nu is alles goed.

En dat geloof ik niet. Iemand die zo kan terugvallen, kan dat makkelijk een jaar daarna weer doen.

Mea Culpa.


Van de week kon ik me met moeite naar mijn werk slepen. Ik voorzag alweer een dag die nooit leek te eindigen ook al tel ik de kwartieren. Hoe kon ik dat omdenken, anders doen lijken? Kom op Citroen!!
En ik kon het omdenken, kon de dag doorkomen, maar wat vreet dat negatieve energie. En dan heb ik nog relatief  "leuke projecten".  Het is niet zo raar dat iedereen bij ons rookt en veel ook. Alleen ik niet. Ik rook mijzelf op. En snoep in het geniep. Zou ik gaan roken? Of drinken? Of aan de XTC?

En ik baal ervan dat ik telkens maar weer moet putten uit mijn creativiteit/positiviteit en kennelijk het optimisme wat me wordt aangeschreven. Terwijl ik me dan zo klein, stom, nutteloos en vooral verschrikkelijk onaantrekkelijk vind. Dan zou ik in een gat in de grond willen verdwijnen, want het is allemaal zo uitzichtloos.

Of die werkgever uitlachen met zijn tientje per uur. Die mij voor een grote opdrachtgever op laat draven want dan ben ik kennelijk wel goed genoeg om een goede indruk te geven van de compententies binnen het bedrijf. Maar me wel afzeiken, want ik haalde niet genoeg hits op dat project naar zijn mening. Dat dit niet klopt heb ik wel even bij opdrachtgever teruggekoppeld en die wilde zelfs voor mij wel even met mijn baas gaan praten. Heeft geen zin; maar ik baal van deze kleine dictator. En dat ik hier maar blijf werken. Als een dom schaap die zich naar de slachtbank laat leiden.

Wachten totdat de bliksem inslaat en ik opeens mijn Mojo weer vind?

Toch maar, zoals sommige dames kennelijk in mijn omgeving doen, voor die rijke vent gaan of uberhaupt voor een vent gaan, zodat je meer financiele zekerheden hebt? Maar ja...ook daarin ben ik wel realist; ik heb niets te bieden. Geen lekker lijf, geen lekker wijf.

Voorzichtig ben ik mezelf aan het corrigeren in mijn eetpatroon. En dat is moeilijk. Want zo verleidelijk om toch maar liever voor het zoet in plaats van het zuur te gaan. Het is moeilijk om mijzelf toch goed genoeg te vinden, terwijl ik overal in de maatschappij te horen te zien en te voelen krijg dat ik nergens meer mee doe.

Uitgerangeerd, afgekoppeld; niks meer waard.

Gelukkig heb ik nog wel mijn gevoel voor humor en kleur. Dus in een vrolijk gekleurd shirt naar mijn werk. Zie ik er kek uit terwijl ik niks waard ben.

En in het weekend maar weer aan de oplader.