Vakantiegevoel faken

Mijn dochter gaf me een goede tip vorig jaar (pfff zeg...werk ik al weer zo lang bij dat bedrijf) over een zomerabonnement voor de bus. Daarmee kan je onbeperkt (echt??) reizen op alle lijnen van het busbedrijf in deze regio.

Moest wel een groter bedrag per maand ophoesten dus even wat zuiniger aandoen, maar het betekent wel een besparing over twee maanden van 30 euro totaal, dus hier wat erbij en daar wat eraf.

En dus...om het lamlendige zware gevoel te verdrijven en wat anders te doen dan anders in het weekend maar wel geheel budget neutraal, stond ik heel vroeg op en reisde richting de Hoofdstad, op dat abonnement. En verrek, het klopte inderdaad. Sta je zomaar in het centrum van de wereld (denken ze daar zelf).

En hoefde daar helemaal niet in de rij te staan voor die plek waar ze onlangs wat centjes hebben uitgegeven aan 2 schilderijtjes.

Mooi hoor. Dat doe ik meneer Van Rijn niet na.

Al vind ik de trouwfoto's van mijn dochter leuker.

Maar het meeste vakantiegevoel kreeg ik van de bedriegertjes in de tuin van dat museum. Waar ik in de vroege ochtend genoot van zitje op een bankje in de zon en kijken naar kinderen die met of zonder hun vader (allemaal van die gescheiden papa's die ieder weekend perse iets leuks verzinnen, want gewoon er zijn, dat zit er niet meer in - mijn gekleurde gedachten hoor) lekker door het water sprongen.

En dan of net droog of net nat er weer uitsprongen. Heerlijk!! Donderde ook nog een bekertje koffie over mijn broek, maar ja...ik kon me er niet echt druk over maken. Stop die broek wel in de was en het is mooi weer, dus die droogt wel op tijd. Of niet.

En dan weer thuis zijn op een tijdstip waar ik normaal net de ochtend begin met een kopje koffie. Nu had ik al een hele ochtend mooie en leuke en lieve dingen gezien.

Ook nog een aantal rare dingen gezien, maar ja...daar heb ik kennelijk een oog voor. Op de terugweg reed er voor de bus een grote glimmende grijze bus en daarachter een autootje, met in de laadklep een man met een filmcamera. Uiteraard even een foto gemaakt, lekker onscherp, want in rijdende bus met een telefoon, maar goed...wel grappig om te lezen dat diezelfde glimmende grijze bus de dag erna een proefrit had gemaakt; als eerste zelfrijdende bus op dit traject.
Dus omscholen als buschauffeur hoeft ook niet meer.

Dat ik in de middag nog een keer die bus nam, maakte qua uitgaven niks uit. Kon ik even op de werkplek van dochterlief een setje werkkleding ophalen van haar want aangeboden die te verbouwen tot zwangerschapskleding. Als haar bedrijf dit soort kleding levert is het kind al bijna geboren, dus bood ik aan dat voor haar te maken/aan te passen.

Voel ik me tenminste nog een beetje nuttig.

Morgen op het werk weer geheel nieuwe werkplekken, de aloude stoelendans, want dat komt de baas beter uit in verband met nieuw project.

Nu nog maar even van de zon en warmte genieten, want morgen weer de hele dag in de kilte van de baas en de airco zitten. Had liever morgen ergens aan een watertje gezeten, maar ja...moet volgende maand ook weer de rekeningen betalen, dus doe maar niet. Lang genoeg een krekel geweest dus nu maar mevrouw De Mier (inclusief mierenzuur).

Nabericht (of nagekomen bericht):

Mijn eten in een bakje gegooid, vork meegenomen en flesje kraanwater, lekker dekentje mee, gratis boek in de tas en lekker bij het water gezeten in de zon.

En dat is nou vakantiegevoel; dingen anders doen dan je gewend bent, met een zonnetje erbij. Nou die lekkere vent nog. Alhoewel - het is  komkommertijd.