Knorrig..waar komt het vandaan?

Die knorrigheid en het verwijt aan mijn moeder (Goh...lijkt wel therapie) dat ze ze weinig knuffelig is, tsja.. Mijn moeder vertelde me ooit dat zij als jong kind altijd voor haar broer moest zorgen. Haar moeder lag dan op bed en riep vanuit bed dat ze zijn ontbijt moest maken (en voor haarzelf) en samen met hem naar school moest. Niks geen liefhebbende of gewoon een aanwezige moeder die op zijn minst een boterhammetje smeerde of een kopje thee inschonk. Haar moeder lag in bed. Mijn moeder was toen een jaar of zeven.

Ik vroeg haar of mijn Oma dan depressief was, maar neen, ook volgens de familie van mijn Oma was mijn Oma een oerlui mens. :)

Op maandag, wasdag, was ze altijd de laatste huisvrouw die warm water kwam halen (goh...klinkt als iets van eeuwen terug, het is net na WO II) en was dan pas klaar met de was als haar man weer uit zijn werk kwam. Dus was die Oma ook daardoor altijd knorrig. Ik denk dat ze het liefste de hele dag niets wilde doen, lekker op de bank luieren en dat huisvrouw zijn niet bij haar pastte. Maar ja...geen keus in die tijd. En al helemaal geen carriere buitenshuis.

Mijn moeder verbleef uit school het liefste bij haar Oma, die tegenover hen woonde. Met haar broertje was ze altijd daar en die Oma was wel zorgzaam en lief. En mijn moeder vertelde me ook dat haar moeder en vader eigenlijk weinig belangstelling voor hen hadden. Schoolresultaten, rapporten....het maakte ze niet warm of koud. Alsof mijn moeder onzichtbaar was. Haar broertje viel beter in de smaak.
Ook heeft ze weinig huishoudelijk dingen geleerd van haar moeder. Dat heeft ze allemaal zelf moeten uitvinden toen ze op heel jonge leeftijd moest trouwen.

Koken heeft ze uit een kookboek geleerd en wat basiszaken op de Spinazie-academie. Daar ging je heen in haar milieu en niet naar het Gymnasium wat ze met haar cijfers makkelijk had gekund. Maar ach....je moet je niets verbeelden. Ons soort mensen ging niet naar zo'n school.

Kijk, als ik dat allemaal zo weet, dan snap ik ook wel dat je dan veel meer moeite moet doen om een knuffelmoeder te zijn en misschien is dat ook niet nodig, maar gewoon tsja...wat zachter. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn moeder wel veel veel zachter is geworden nu haar echtgenoot geen bedreiging meer voor haar vormt.  Dus nu hij dood is. Maar zo jarenlang eerst geleerd dat je toch niets voorstelt, dan jarenlang van je echtgenoot hetzelfde gehoord, waar en hoe kan je dan toch jezelf goed genoeg gaan vinden. Of tegen die mensen ingaan.

Dus val ik mijn moeder niet teveel lastig met wat ik belangrijk vind, omdat ik zie en weet hoe kwetsbaar haar pas gevonden zelfbewustzijn is. Als er één kind op het knopje drukt "niet goed genoeg" valt ze snel terug naar...ik verdien niet beter. Is ze niet in staat om op een normale toon te zeggen dat ze het gesprek niet prettig vind, maar jaren van bekvechten met mijn vader, hebben haar niet geleerd (en ik ook niet denk ik) om op een normale toon dingen te zeggen. Zonder direct in de vechtstand te schieten. Vecht of verdedigingsstand. Of slachtofferstand.

Mijn moeder is geen knuffelmoeder. Ze komt met een warm vest of met een pak koffie, of het zoveelste theeblad met waxinelichtjes. Of een pak koekjes voor bij de thee. Of een kamerplant.

Ik moet beter waarderen dat ze haar best doet en dat het gewoon ongelovelijk moeilijk is om iemand te zijn die je nooit hebt gekend, waar je geen rolmodel van hebt en waarvan je denkt dat je geen recht hebt om je zo licht en luchtig te gedragen.

Want mijn moeder kwam ook nog eens uit een zwaar gereformeerde omgeving. Waar eigenlijk niemand goed genoeg was en toch naar de hel zou gaan. Wat je ook deed.
Dus bang om te leven en ook nog eens bang om dood te gaan.

Heel vermoeiend.