zondag 19 oktober 2025

Jazeker, leuke dingen gedaan

 Heerlijk in de achtertuin nog een keertje het gras gemaaid. Ruikt altijd zo lekker en het effect is ook altijd weer rustgevend. Buiten zijn, genieten ervan dat ik buiten kan zijn en zien hoe mooi sommige stukken van mijn tuintje zijn, nu de herfstkleuren tevoorschijn komen.

In de ochtend appte mijn dochter of ik kon kijken of ze nog een bepaald merk frisdrank hadden bij mijn Appie. Want bij haar was alles overal uitverkocht. 

Dus eerst maar even kijken, want ik wist van vorige keren, dat dit altijd heel snel uitverkocht is. Joehei, er stonden nog 5 blikjes. Helaas ging er eentje op de band voor de kassa al open, dus had er uiteindelijk maar 4.

Omdat ik geen plannen had en besloten had - wel een plan, maar bij nader inzien geen slim plan - dit plan te laten varen, stapte ik mijn fiets nogmaals op en reed naar een winkelcentrum een stuk verderop, richting het zuiden van mijn woonplaats. Ook daar was een AH.

Slechts één blikje stond er nog. Mee!

Daarna doorgereden naar het westen, want daar wist ik ook een AH en daar hadden ze nog 6 blikjes staan. 

Toen vond ik het welletjes (er zou in het midden van mijn woonplaats nog een XL zijn, maar ik vond het dus genoeg gespeurd en ook omdat het opeens zonnig was, wilde ik graag nog wat in de tuin doen. Het gras groeit ook gewoon door.

In de ochtend had ik trouwens, na een zweterige nacht, direct mijn bed afgehaald en wilde ook mijn herfstdekbed gaan gebruiken in plaats van het zomerdekbed. De nachten zouden kouder gaan worden. 
En opeens vond ik mijn nog oudere dekbedovertrekken niet zo leuk meer. Nieuwe zijn van katoenen satijn en die voelen heel lekker zacht aan. En kreuken minder snel zo lijkt het. 
Maar eens even nadenken wat ik dan wil. 

Hoeft niet direct bevredigd te worden dat verlangen/wens/idee. 


zaterdag 18 oktober 2025

Klokje rond

Om 06.45 vertrek ik met de fiets naar de bushalte, daarna de bus en de trein en vrijdagavond reed ik om 18.50 uur mijn straat weer in.

Klokje rond dus. 

Nog donker als ik wegga en bijna donker als ik thuis kom. Toch heb ik nog mijn zomerjas aan. Tijd genoeg om me warmer te kleden en in drukke bus en trein is het meestal warm genoeg met al die hete lijven. 

Blij dat ik gisteren een heerlijke fantasiesoep maakte. Het pakket gaf aan Mosterdsoep, maar daar had ik nul trek ik. Dus een andere variant gemaakt, uit het hoofd. En sommige ingredienten weer in het groentemandje gedaan. Voor een andere keer.

Heel erg drukke dag. Net als de hele week trouwens, want er moet vaart gemaakt worden met het wegwerken van achterstanden. Zoveel vaart dat het bijna onmogelijk is. Maar nieuwe collega en ik hebben flink doorgewerkt en vandaag was de nieuwe manager blij verbaasd. Ook leuker dan het dreigement dat als we niet op tijd die opdracht af krijgen, dat de extra plekken om in te plannen worden teruggetrokken en de collega's het zelf mogen doen. Maar beide manipulatie. 

Zo grappig. Gaan ze me nou een schuldgevoel aanpraten? Nee, daar trap ik niet in. Denk dat ze vergeten dat ik letterlijk hun moeder had kunnen zijn en in mijn werkzame leven al die praatjes al eerder heb gehoord. 

Frappant is dat ik te weinig plekken in de planning heb, maar dat gaat allemaal goedkomen want er is weer een blik sollicitanten opengetrokken en die kunnen volgens het nieuwe management al binnen 2 weken doen, waar meestal 2 maanden voor staat minimaal. 
Moet je natuurlijk geen mensen hebben die het met een afspraak die nog moet komen al zoooo druk hebben, dat er niks meer bij kan. Vervolgens komt die afspraak niet, had de afspraak die ik afzegde ook gewoon door kunnen gaan en moet ik dus twee afspraken opnieuw inplannen. En dank u wel voor het flexibel zijn.

Uiteraard ook nog mensen met heel jonge kinderen, die langdurig en hard moesten huilen (de kinderen dan he). Heel hard en toen kwam er nog een gezin met kind, waarvan kind dacht dat dit hier zo hoorde en ook op geluidsniveau 99 jankte.

Veel bellen, bellen bellen en plannen. En dan soms zien dat mijn nieuwe collega nog niet zorgvuldig genoeg is en smaak A inplant op een verkeerde plek. Dus nog een keer uitleggen en dan even op mijn handen zitten en het haar zelf laten oplossen. 
Daar leer je het meeste van.

Ook nog inloop en direct een afspraak gemaakt. Maar zag een beetje mijn voorland. Eenzame heer, die geen geld had voor nieuwe brillen, daardoor niets meer kon lezen en online was helemaal een brug te ver geworden. Aanmaningen van een waterbedrijf over een jaarafrekening die al zo hoog was, dat ik vroeg of hij 4 x per dag onder de douche ging met ondertussen de kraan open? Hij wist het allemaal niet en was al blij dat hij een afspraak kon krijgen. Slecht gebit en daar was ook geen geld meer voor. 

Alle hulp afwijzend met het aloude (dat doe ik dus ook te vaak) "ja, maar.".

Zo blij dat  ik heel erg op tijd de laptop dichtklapte en maar het weekend begon. Ik was klaar met de werkdag en wilde echt op tijd weg. 



vrijdag 17 oktober 2025

Liefde

 The evolution of all spiritual life, Cellie, includes 3 absolutes:


  1. You will love.
  2. You will be loved.
  3. And #1 will eventually be far more important to you than #2.


Grasshopper,

  The Universe




donderdag 16 oktober 2025

Sneuneus

Stond vanochtend toch op tijd op, want wilde even bij mijn moeder langs in het verpleeghuis. Dus op tijd de bus, nog overstappen om ietsje dichterbij de ingang van het station te stoppen (ze zijn daar aan het verbouwen, alle haltes op de schop en dus stop je een stuk verderop), zien dat jouw trein vertraging heeft (nou...dat is ook helemaal nieuw) en dus nog even koffie halen. Had mijn thermosbeker al in de tas gestopt. Maar één euro tijdens Happy Hour bij de AH to go.

Koffiemachine kapot. 

Maar gelukkig nog wel zwarte koffie en dat was precies wat ik altijd neem. De trein haalde onderweg de vertraging in. Dat kwam zeer goed uit, want heb op het station aldaar nog maar een paar minuten om de bus te halen, die ook maar 2 x per uur komt. 
In de trein al verder naar achteren gelopen, want zat eerst voorin om in mijn geboortestad daar de bus te kunnen nemen, maar was dus niet nodig. Lange trein dus naar achteren lopen is beter want dan stap ik bijna bij de trap bij de uitgang uit en kan de bus nog halen.

Mijn moeder begroet dan altijd met het altijd passende "He hallo, wat leuk je te zien!". Of ze nog weet wie ze ziet? Ze feliciteerde me niet. Dus dat is ook al verdwenen en misschien ook wel de koppeling met dat ik haar dochter ben.

Vond haar lichamelijk heel erg kromgetrokken, dat had ze thuis nooit zo. Maar had het al met mijn (aardige) broer erover dat toen ze nog zelfstandig woonde, ze elke dag de trap op en af moest (ging prima nog) en een tuin had, waar ze ook regelmatig iets in deed of gewoon lekker van kon genieten, vooral van buiten zijn. Ook heeft ze heel lang op yoga gezeten dat hielp ook natuurlijk. 

Nu hoeft er niets meer; nul lichamelijke inspanning. Vind haar nog steeds te goed voor een verpleeghuis, maar dat is een discussie die ik sowieso niet kon/kan winnen van de Bewindbroer. Zodra hij de kans schoon zag, heeft hij haar daar laten plaatsen. 

Hoe dat kan? Want geen urgentie, niet dwalen, geen gas aan laten staan, geen gevaar voor haarzelf of anderen en een indicatie die niet hoog genoeg was voor zo'n snelle plaatsing. Het zaakje stinkt, maar ja...hebben we niets aan.

Het is gedaan en hoop dat hij zichzelf nog in de spiegel durft aan te kijken. Of liever...misschien doen zijn kinderen hetzelfde met hem te zijner tijd.

Weer terug met bus en trein en bus en een andere bus richting huis gepakt, dan kon ik een pittstop bij de H ema doen voor de Verjaardagstompouce. Een klein feestje vind ik dat altijd. En nadat ook mijn eigen moeder mijn verjaardag was vergeten was dat een soort troostprijs (hoor dramatische muziek op de achtergrond...).

Bij de taartenbalie scande de dame mijn mail. Ik zag alleen nul tompoucen liggen, dus misschien wel een uitdaging.
Klopt.
Tompoucen op.
En u bent te laat. Bon maar tot en met gisteren geldig. 

Jammerdebammer en ga maar met niks naar huis ouwe sneuneus. Moest echt even slikken (en vond mijzelf direct een ontzettende dramaqueen, dus er kwam gelukkig niets nats). 
Ook de supermarkt waar ik dan maar voor iets wilde kijken werd verbouwd dus dicht. Zag ik pas toen ik voor een dichte deur/roltrap stond.

Naar huis.
Bus in.
Fiets pakken en klaarrrrrrr.

Sneuneus dus. 
Dat je je zo laat kennen door één gemiste gratis tompouce! Kop op zeg! 

Moest wel een beetje gniffelen om hoe het ging. Is bijna comedy toch? Slechte comedy weliswaar.

Later lachen we erom. 









woensdag 15 oktober 2025

34 procent

Dat is de korting die ik krijg op reizen met de bus door mijn leeftijd. Hoera! Aangezien ik een persoonlijke OV-card heb, wordt dat automatisch berekend. 

Dat scheelt toch alweer. 

Net als mijn maandabonnement voor reizen voor mijn werk met de bus. Al mag ik dat gelukkig declareren. Dus dan is de baas blij met die korting.

Iedereen blij. 






dinsdag 14 oktober 2025

Groot Feest

Voordat jullie concluderen dat ook mijn kinderen niks aan mijn verjaardag hebben gedaan, dat klopt niet helemaal.

Belde ze zelf of ze zin hadden om langs te komen dat weekend. Jahaaa...ik snap dat dit heel laat was. En ook niet want het was al 65 jaar bekend dat ik op die datum verjaar. 

Zoon moest werken, dochter had ook dingen te doen. 
Dus stelde ik voor om ergens in de middag (had die ochtend al een activiteit in de planning) iets in zijn stad te gaan drinken. Zijn voorstel was eerst nog bij een pannenkoekenrestaurant iets te eten, maar de herinnering aan de laatste keer, zoveel lawaai en gillende kinderen vooral, heel veel prikkels en weinig hoorgenot, deed me doorgeven dat ik daar geen behoefte aan had.  Grumpy old lady speaking he..

Dus spraken elders af in zijn stad. Zat ik alsnog te wachten, want hun kindje sliep en daarna zouden ze op de fiets, uiteraard een bakfiets,  naar de locatie komen. Tsja..zo werkt dat nou eenmaal met jonge kinderen, die kan je niet programmeren om op jouw tijd wakker en aangekleed te zijn. Dus zat 20 minuten te wachten, maar daarna was het gezellig en warm. Gaf kleindochter mijn kinderboekenweek cadeau en gelukkig had ze dat boek nog niet. 
Al snel verdween ze naar een speelhoek en wij ook die richting op, dan konden de ouders haar beter zien en dus zal ik alsnog bij de gillende kinderhoek. Zal je krijgen!

Met dochter afgesproken dat ze me meeneemt naar een high tea. Alleen nog datum prikken. 

Na de afspraak met zoon en schoondochter en lief kleinkind naar de bioscoop geweest. Lekker onderdompelen in een film. Over door deuren uit je verleden stappen en dingen anders doen. Of juist niet. En met een voorspelbaar happy end. Ook wel eens fijn. 

En om het feestelijk af te ronden daarna een kroketburger met frites bij de Mac om mee te nemen op de hoek bij de bushalte gekocht. Mega druk, veel heel veel van die jongens die eten bezorgden en ik moest even wennen aan alles op een megagroot scherm in te toetsen (zoveeeeeeeeeeeeeel keus en alles is fout natuurlijk, daar hoef je geen 65 voor te worden) en daarna te wachten op het nummer wat op mijn bon stond. Heeel lang wachten.  Echt heel lang. Ik had allang thuis achter de CV kunnen zitten!

Had ik nou maar een feestelijk hoedje opgezet. Oh nee, dan was ik de Dorpsgek. Oude muts zoekt aandacht en oh wat een heerlijk gek mens. In haar eentje. Brigitte Kaandorp, maar dan veel minder grappig. 

Thuis kreeg ik de kurk niet uit een fles bubbelwijn, die al een jaar in de koelkast lag, dus schat in dat die bubbels eruit zijn inmiddels, dus geen bubbels dan maar. Glas spa rood van huismerk. Bubbelt ook. 

Dat was een Groot Feest dus. 

Vanochtend de wekker gezet, niet voor een werkdag, maar om iets te ondernemen. Het was donker, grijs en grauw vanochtend. Toch maar mijn bed uit. En eerst lekker douchen. 

De moed uit mijn schoenen opgetakeld, bus gepakt en toen na de streekbus een miniritje met de trein en naar Ikea. 

Hej....jij bent jarig en dan mag je een taartje! (Achteraf bleek dat de keus uit 2 soorten was, die ik niet echt heel erg aantrekkelijk vond). En de koffie bij de Ikea gaat ook anders dan mok onder apparaat zetten en tanken maar. Nee, barcode bij machine ernaast houden en dan heb je 2 uur de tijd om koffie te drinken. Dus iedere keer (mocht je daar gezellig met iemand zitten te kletsen of zo) die bon met barcode gebruiken. Lekker al dat extra papier en gedoe. 

Maar hej.....ik had al van te voren gekeken waar het object te vinden zou zijn waar ik voor kwam en vond het inderdaad op de kinderafdeling. Daarna direct door naar de kassa, maar eerst nog even wat stompkaarsen erbij. 

Ga je afrekenen krijg je ook nog te zien of je niet toch nog een ijsje wil, een hotdog, een minder hotte dog...over verleiden gesproken.  

Waarom?

Nee, alleen dit en doorrrrrrr. De bus die ik wilde nemen was net weg en een half uur wachten had ik geen zin in, dus ook weer terug met het boemeltje. En gelukkig zag ik daar direct mijn bus terug nog staan, dus fijn. 

Nu aan de thee, zonder barcode en onbeperkt verversen en het relaas van een vriendin horen. Dan is bovenstaande appeltje eitje. Niks aan de hand, want eigen vrije wil en keus. 

Eind van de dag toch nog maar wat lekkers voor naar werk gekocht. Gelukkig heb ik een geweldig salaris en kon het wel uit :) 

Vond trouwens de bladeren van de bomen heel fraai. Oranjeschitterend. En was blij dat het mee opviel.
















maandag 13 oktober 2025

Zo´n soort dag

Dat je om 06.00 uur op de NS appt kijkt en ziet dat vrijwel alle treinen die ochtend richting mijn werkstad niet rijden. Maar een paar nog en dan moet ik dus nog vroeger de bus pakken en als de wiedeweerga douchen en ontbijten.

Dat je je jas wil aanschieten, maar havermoutpap op je shirt ontdekt, uiteraard precies middenvoor. Schnelll...doekje, want nul tijd meer voor omkleden en sjaal van de kapstok gerukt. Cover up methode dan maar.

Dat de systemen op je werk supertraag zijn.

Dat je weet dat men popelt om wat voor je verjaardag te doen eind van de ochtend (nieuwe manager die juist heel erg van trakteren en snoep  en koek is en kaarten en wel attent probeert te zijn). 

Dat het heel druk is op mijn werkplek en de middagafspraken precies in de pauze zijn gepland. Die clienten moet/wil ik opvangen, dus eet wel achter mijn bureau. 

Dat de oude manager, die me heel vaak op vrijdagen alleen liet zitten in de pauze, dan had hij weer een meeting of iets en de rest werkte thuis en nul bezetting altijd die dag, dat juist hij nu vraagt of ik nog kom lunchen en het dan niet leuk vindt dat ik alleen achter mijn bureau moeten eten. Tamelijk doorzichtig.

Lul...dat heb je echt jarenlang prima gevonden. Personeels-welzijn interesseert je niet; alleen targets halen.

Was natuurlijk om te vissen wanneer ze Lang zal ze leven konden aanheffen. Ambivalente houding, want vind het wel heel fijn maar ook niet om zo in het middelpunt van de belangstelling te staan. Snap goed dat dit nogal dubbel en verwarrend is. Maar he....zo ben ik!

Dus uiteindelijk riep een aardige collega me naar kantoor - dat er iets spoed was - en ja hoor..Lang zal ze leven, een grote bos bloemen (ben niet meer zo van de verse bloemen, behalve uit mijn tuin,  maar goed - dat heurt erbij en een leuke kaart met aardige wensen van de collega's erop en een doosje hele goedkope chocolade (wat ben ik een ondankbaar kreng he, maar ik dacht dat die bijzondere leeftijd ook een bijzonder cadeau verdient en geen zeevruchten-fabriekschocolaatjes van de Action - Fout). 

Had mijn timer gezet, want moest die cliënten ontvangen dus na 10 minuten was het over. Had ook niets meegenomen ter traktatie, want dat wil ik volgende week doen. Als ik de verjaardag ook echt heb gehaald. DV. Nu ik dit typ, heb ik het gehaald dus. 

Zou die vrijdag eigenlijk vrij zijn, maar teruggetrokken. Neem ik wel op in de herfstvakantie of zo, kan ik wat met de kleinkinderen doen. Maar, dus wel werken want teveel werk, te druk en bovendien wilde ik niet thuis met de leegheid in mijn sociale leven geconfronteerd worden. Dus ontliep dat door te gaan werken. Laf toch! Vind mijzelf tamelijk laf leven tegenwoordig.

Een uurtje eerder weg dan normaal en dan nog racen om trein te halen, want nog cliënten ontvangen voor collega, terwijl ik dan eigenlijk al onderweg moet zijn, want weet dat de opties schaars zijn. 

Wat een dag weer. 

Mijn verjaardag was niet groots en geheel niet uitbundig. Dat doe ik allemaal zelf, want nodig niemand uit, organiseer ook helemaal niets (terwijl ik al maanden terug tegen mijzelf riep om in ieder geval WEL iets te organiseren, maar nul energie of zin voor iets) en ga dan toch zitten mokken dat het zo eenzaam is zo´n dag.  Prinsesjes-gedrag? Wil ik op handen gedragen worden. Een blaasorkest in de straat, een Toyboy in mijn bed en een ober die alles aanreikt wat ik maar blief?

Eigen schuld dikke bult. 

En een stemmetje wat roept dat het klopt dat je stom bent, niet geliefd, gewenst, gezien dus dit klopt precies met hoe men je inschat. Roept nog net niet dat ik niet bij het groepje wel leuke mensen mag staan. Ga weg! Of, ik zie het echt wel, niet bij de zorgende familie voor mijn moeder hoor. 
Die zorgt dat ze haar geld afpakken, haar betuttelen en echte zorg graag door een verpleeghuis laten geven. Dat soort zorg, waarbij de kritische zus ook kalltgestelt wordt. En volgens goed familiegebruik wordt verstoten uit de kring.

Oh ja...al eerder meegemaakt.  Nul contact door mijn partnerkeuze toen. Nul vreugde, nul vieren, niks, nul liefde of je geliefd weten dat is wat mijn plek is was de boodschap. Hoe kut het voelt dat echt werkelijk niemand feliciteert als je een jaar bent getrouwd, 5 jaar, 10 jaar. Nooit een kaartje gehad. Alsof het er niet toe deed. Wat ook zo was. Voor hen deed het er niet toe. 

Niet de liefste, de eerste, de wijste, de grappigste en al helemaal nooit de mooiste. Verbeeld je maar niets.

Dus hard werken om die stem stil te krijgen. Om wel te voelen dat in ieder geval je kleine kring van belangrijke mensen voor je - mijn kinderen en kleinkinderen - me mogen. En nee, niet alleen als er weer oppas nodig is, denk niet zo cynisch. 

Maar even gaan fietsen om niet in kringetjes te blijven denken. Uberhaupt denken. Gewoon fietsen. Niks online lezen. 

Las een mooi artikel over iemand die in een mortuarium werkt als obductie-assistent. Om me te realiseren dat de tijd doortikt. Of misschien morgen al stopt.



Bij ons in het mortuarium hangt een prachtig tegeltje waarop staat: 

Geniet nu, het is later dan u denkt.’













 





donderdag 9 oktober 2025

Ga toch koken!

In de voortuin gewerkt, dan kan alles met de groenbak mee. Maar een beetje onzinnig werk, want morgen liggen alle opgeveegde bladeren er weer. Maar wel wat struiken gesnoeid. Niet te lang doorgegaan. 

Administratie bijgewerkt, was een beetje blijven liggen (het bijwerken dan, alle betalingen zijn gewoon bij en gedaan). Ook altijd prettig om te zien dat alles soepel loopt. 

Zit een beetje mijzelf in de weg, dus ga fietsen, lopen of weet ik veel...

DOE
IETS

Kom uit je hoofd.

Merk op mijn werk dat sommige collega´s wel heel cynisch zijn en werkelijk niets meer goed is. Wil graag mijn eigen mening behouden en de zaak van alle kanten blijven bezien. En vooral doen wat voor mij goed voelt. Wel plezier in mijn werk houden. Vooral dat. Niet meelopen met de meute of meehuilen. Of elke dag zo negatief starten of doorkomen.

Bedacht dat ik best weer eens soep kon maken. Is sowieso een fijne bezigheid, snijden van alle groentes. Dus nu staat er een tomatensoep te pruttelen. 






woensdag 8 oktober 2025

Leren dankbaarder te zijn

Gisteren was mijn middelste kleindochter jarig. Zo grappig om haar het cadeau van haar moeder, met haar zus samen, te zien uitpakken en de blijdschap. En dat koppie erbij. 

Dankbaar ook dat het goed met haar gaat. En met haar zus. Ook met jongste kleinkind gaat alles voorspoedig en dat is ook wel eens anders geweest.

Vind dat ik daar wel wat meer stil bij mag staan. Want zo gewoon is het niet, geboren worden en daarna opgroeien en het leven. Gewoon in de ochtend je bedje uitgaan, je moeder of vader is er en je kan en mag gewoon naar school. Zonder enge drones boven je hoofd of mijnen op je pad.

Vind ook dat ik in een Oude Witte moppervrouw verander.

Zeuren over alweer vertraging in het OV - zinloos, want dat is inmiddels al vrij normaal. 
Zeuren over drukte op werk - zinloos want bij dit bedrijf zal het nooit veranderen.
Zeuren over dat de bus zo vol is - tsja..allemaal mensen die net als jij ook ergens heen moeten en dat per OV doen (of moeten doen) en ja ook in de spits. 
Zeuren over mensen met 20 koffers maat XXXL in de bus, waardoor iedereen klem staat - moeten die van jou dan maar een taxi nemen?
Zeuren over een lege agenda - VUL die dan eens!
Zeuren over je onzichtbaarheid - kleur jezelf dan wat pittiger in!




Huilen zonder tranen is het zeuren eigenlijk. Niemand houdt van een zeur. Ik ook niet eerlijk gezegd. Hou ik dan niet van mijzelf? Nee, van mijn gedrag! En dat houden van mijzelf werk ik nog aan. 

Hoor dat er vandaag minder vervoer mogelijk is op mijn route en dankbaar dat ik vandaag niet werk!





dinsdag 7 oktober 2025

Koopwoning

Nee, zei het inwonende meerderjarige kind. Ik ga echt geen kostgeld betalen, want ik spaar voor een koopwoning.

Dat vader met schulden aanklopte en mijn collega dit in het gesprek voorstelde, was voor kind een grote No Way. Vader zijn schuld dat hij in de problemen zit; ga ik hem niet mee helpen door kostgeld te betalen. Hij heeft die schulden gemaakt, mag hij het ook zelf oplossen. 

Aparte insteek. Wel gratis wonen en bij ouder thuis leven, maar niets willen bijdragen ondanks dat een instantie aangeeft dat dit toch vrij normaal is. 

Maar is dat zo, of is dat vooral in onze ogen zo. 

Maakt het allemaal lastiger om van schulden af te komen als je volwassen inwonende kinderen, die ook verdienen, niet meewerken. Dat misschien dan de consequentie is dat, omdat de huur of hypotheek niet meer betaald kan worden, ze helemaal straks met elkaar onder de brug kunnen slapen, dat wil er nog niet in. 

Dat zal ons toch niet overkomen?




maandag 6 oktober 2025

Anders doen-gedaan

 Belangrijk om nu echt de zaken rondom mijn werk en vooral mijn inzet, anders te doen. Want dat vele extra werken brengt me niets. 

Het is schijnveiligheid en zo maakte ik het onduidelijker dat er echt teveel werk is. En er iemand bij moet. Dat duurde langer dan een jaar, voordat dat inzicht kwam. Een jaar lang iedere keer weer aankaarten van de zaak. 

Die is er inmiddels en zit in haar inwerkperiode. 

Nog belangrijker om het werk eerlijk te verdelen. Want ik ken mijzelf, dan doe ik het wel even ´snel´ zelf en voor je het weet doe ik 80% en die ander 20%. 

Ook opgehouden met in het weekend nog even een paar uurtjes wat dingen wegwerken. 

Ook opgehouden om langere werkdagen te blijven maken.

Wel eng, want nu ben ik - in mijn ogen - minder betrouwbaar. Terwijl ik gewoon elke dag op mijn werk verschijn, ruim op tijd en gewoon doorwerk tijdens mijn werkuren. Dus minder betrouwbaar?

Dat is onzin en zit alleen in mijn hoofd en komt ook vanuit een oude instelling dat je liefde/waardering vooral eerst moet verdienen. Dat krijg je niet onvoorwaardelijk. 

Laat die denkbeelden maar heel snel samen met de herfststormen de deur uitwaaien! Want niet waar. Echt niet waar. 

Nu gedraag ik me niet lief en loop ik risico ook niet meer zo aardig gevonden te worden. Maar is dat zo?? Of denk ik dat. 

En stel dat dat wel zo is, nou....dat is dan ook een vreemde instelling van mijn bedrijf. Is kennelijk ook wel de bedrijfscultuur. En past die heel goed bij mensen die veel te verliezen hebben. Jarenlang op zoek naar werk en nu eindelijk gevonden. Of gewoon op zoek naar werk en hier wel, zonder ervaring, aangenomen. Dus zowel voor junior als senior een fijne plek, want hier nemen ze je nog aan. 
Dan krijg je dus niet de besten, maar wel mensen die graag willen. Dat kan goed uitpakken, maar vaker niet, want te zwaar het werk en te weinig begeleiding. 

Nog even wat eten en dan ontspannen zodat ik morgen weer energie heb om mijn werk aan te kunnen. En het reizen. 










zondag 5 oktober 2025

Weekend

Heerlijk met een kopje koffie met opgeklopte sojamelk Twee voor Twaalf bekeken. Altijd fijn als ik ook nog wat antwoorden weet. Voel ik me een slimme dame. Dit keer niet zulke moeilijke vragen, maar ja, ik ben van de generatie Apollo Henkie.

Regent hier op zaterdag al de hele ochtend. 

Was draait al. Dan heb ik ook direct het gevoel iets aan mijn huishouden te hebben gedaan. Geen Mount -Washmore hier. 

Ook de stapel kranten, post etc uitzoeken en vooral alles wat weg kan direct in de tas oud papier doen. Niet wegleggen, maar opruimen dus.

Was opgehangen.

Stoel voor de tweede keer in de beits gezet. En wil in de schuur ruimte maken voor de tuinmeubelen. 

Mijn bloemstuk nu met herfstbloemen opgemaakt (allemaal nepbloemen) staat wel leuk bij de gevonden kastanjes. 

Ripley op Netflix bekeken, nog niet helemaal af. Mooi en door in zwartwit te filmen extra dramatisch. 

Misschien komt mijn dochter haar kinderen brengen wat ze wil meelopen met de Rode Lijn demonstratie in Amsterdam met een vriend. Haar kinderen meenemen vindt ze geen goed idee. Ze hebben alleen nog een verplichting tot in de middag, dus ze weet het nog niet. Sowieso of ze de stad door- en uitkomt.

In ieder geval is alles hier beneden redelijk stofvrij. Net gestofzuigd en gedweild, zodat kleindochter zo min mogelijk last van stof etc ervaart. 

Dus alweer een andere indeling van een rustige zondag zou zijn, maar dondert niet; blij dat ik het kan doen. Ben wel in gedachten bij de demonstranten. Hoop dat het wederom vredevol, respectvol en rustig verloopt.
En een beetje droog.


cc van de site Holistik.nl










zaterdag 4 oktober 2025

TGIF

Drukke werkdag, maar ik heb me heel bewust niet druk gemaakt over alles. En ook heel bewust op tijd gaan opruimen, afsluiten en wegwezen. 

Goed  gewerkt, direct al cliënten die zaten te wachten, dus ik kon meteen fijn mijn werk doen. En zag de opluchting en daar doe ik het voor. 

Enfin, met regenjas aan heen en idem terug en allebei nodig. Ook mijn Vera hoedje bewees goede diensten. Bij thuiskomst direct snel wat boodschapjes halen, want morgen de hele dag regen voorspeld en wie weet heb ik dan nul zin om dat te halen. 

Belde heel lang met mijn tante. Haar zoon was levensbedreigend ziek en is nu aan het herstellen, maar of het echt klaar is, dat horen ze pas eind van het jaar. Maar nu gaat het steeds slechter met haar man, die Parkinson heeft. Dus zwaar voor haar, zorgen voor haar kind en zorgen voor haar man. 

Dan is even luisteren naar haar verhaal het minste wat ik kan doen. 

Het is al weer snel laat, dus laat het hierbij. 

Blij dat ik weekend mag vieren.

vrijdag 3 oktober 2025

Death cleaning

Las een artikel in de krant over een boek over het leven na je 60e. Nu leef ik dat al een tijdje, dus ben wel ervaringsdeskundige. 

Een van de zaken die je zou moeten aanpakken is het zogenaamde Death cleaning (opwekkende titel zeg!). Je rommel opruimen voordat je naasten dit na je dood allemaal nog moeten doen. 

Als ik even terugkijk naar hoe dit ging bij mijn moeder - die nog niet eens dood is hoor, maar wel keurig opgeruimd naar een verpleeghuis is, dan weet ik dat alles waar zij waarde aan hechtte, het merendeel van de kinderen er niets mee had/heeft. 

Meubelen, die mijn moeder altijd heel graag antiek noemt, maar waarvan er 13 in een dozijn zijn in Kringloop Nederland. Dingen die juist weer bijzonder waren, die donderde ze weg, want daar zat voor haar een nare herinnering aan haar man en zijn familie aan. Een schilderij van een redelijk bekende schilder van Schapen wat altijd bij mijn Opa en Oma aan de muur hing en mijn vader na hun dood aan zijn muur hing...zodra mijn vader uit huis moest vanwege Alzheimer en psychische ziekte, verdween het schilderij van de muur. En het kastje waar het onderhing, want ook van die kant. 

Ja...ze had het maar verkocht. Voor een appel en een ei, want ze hield niet van dat schilderij. Nu hing er een lelijk bloemenschilderij. Nog net niet painting by numbers, maar zoiets. 

Er is niemand van mijn broers en zussen die zijn woonkamer heeft ingeruimd met antieke meubelen of van die tapijtjes over de tafel. Ook haar kastje met snuisterijtjes op poppenhuisformaat, hangt nu bij haar in haar kamer in het verpleeghuis.

Ze had vanuit de familie wel een mooie notenhouten kast geërfd. Die stond stampensvol met oude serviezen. En Engelse porceleinen kopjes. Een taartbordjes. 

Maar goed; gaat over wat IK allemaal in huis heb waar ik niets mee doe en waar mijn kinderen al helemaal niets mee hebben. 

Dus kan dat weg?

Mag dat weg?

Ja dus.

En hoe dan?

Doe het vooral SMART. 

Al zo blij dat ik toen ik een auto voor Texel had gehuurd ook nog een paar grote zaken weg kon gooien bij de milieustraat (kapot, dus geen nut voor de Kringloop). Een beetje netter in de kamer waar het opgeslagen lag. 

Nog wel wat rondes opruimen te gaan. Maar ja, dan heb ik wel weer iets te doen in de donkere wintermaanden. 

Jullie ook aan het opruimen, weggooien of juist bewaren?

donderdag 2 oktober 2025

Woensdag

Was dinsdagavond moe, vooral van alle gedoe en dat nou juist die ene kundige collega weggaat. Wat ik helemaal snap en voor hem een positieve stap vind. Want hier blijven dat holt je uit. Telkens weer nieuwe managers en toch heel veel controle op je werk want de opdrachtgever wil meer en meer info. En in ons bedrijf is dat ingewikkeld.

En moe van overleggen, besprekingen en daarnaast nog de druk van werk wat af moest. Vooral zag ik dat mijn nieuwe collega ook telkens weggeroepen werd voor overlegjes, dingen te regelen, dus ik rekende al niet teveel op haar bijdrage bij de grote inhaalslag. Kan ook niet, daar heeft ze nog te weinig ervaring voor.

Blij dat de collega´s ook direct zaken wilden hebben van mij waarmee ze aan de slag konden. Dus direct boter bij de vis. Ik zag mijn lijst kleiner worden. En was hun taak af, vroegen ze of er nog meer gedaan kon worden, want zij zagen ook hoeveel er was. Maar nog meer wat het met me deed. 

Dus eind van de middag mail verzonden met dank aan de collega´s voor extra hulp dat het af is. Niet om te slijmen, maar om iets vast te leggen. Want - mocht dat toch NIET de opdracht zijn - dan hadden ze tijd om te reageren dat ik het niet begrepen had.

Ik kreeg alleen een toppertjes respons. En dat mijn inzet zo gewaardeerd wordt. Prima. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop dat ik echt ontzettend gewaardeerd wordt. Want met die waardering kan ik straks echt mijn boodschappen niet mee betalen. 

Dus ging op tijd naar bed. Zag wel een interessante serie op BBC NL, maar kon mijn hoofd er niet bijhouden. Lekker naar bed. Morgen kan ik het nog terugkijken. Bookish heet de serie.

Op zondagen kijk ik ook graag naar Outrageous, een serie over de Mitford zussen, meestal wordt dat ook op maandagavond terugkijken, want net iets te laat voor mij. Las eerder een boek over deze familie. Jaren terug alweer. Of van de schrijfster uit het gezin. 




Vanochtend bed afgehaald en lekker spullen in de witte was. Kan ik eind van de middag weer in een schoon fris bed stappen. Ramen ook lekker open en hopen dat de buurtkat niet denkt op bezoek te komen. 
Nu eerst koffie en dan wil ik daarna iets versturen, maar heb geen passende enveloppe meer. Dus even op zoek naar iets.  
Oh ja en naar kastanjes! Als een kind zo blij met kastanjes. 

Die kinderlijke blijheid, die ben ik een beetje kwijtgeraakt. En zou ik graag weer terugvinden. 

Dus begin maar met kastanjes. Als ik maar niet met eikels eindig.




woensdag 1 oktober 2025

Tuinwerk

Het was zondag heerlijk weer, maar ik was redelijk sloom. Toch maar de tuinspullen erbij gepakt en ik merk dat alles veel langer vochtig blijft, vooral het grasveldje. 

Pak de handgrasmaaier uit de schuur en MAAAAAI het gras. Ziet het direct verzorgder uit en wie weet hoe vaak het nog nodig is? 

Lang gras en licht vochtig dus aardig wat werk en een kantenknipper die telkens dicht slaat als ik knip. Grrrrrrrr...

Maar goed, even doorgaan, dan ziet het er beter uit dus. En je bent lekker buiten bezig. Ook heel goed voor me. En werk ik in de tuin, staan de gedachten even stil. 

Op mijn werk was het alsof al mijn werk was blijven liggen tot ik er weer was, hoewel ik diverse malen heb aangegeven dat er achterstand is.

Het welkom van de ex leidinggevende was na zogenaamd belangstellend luisteren of ik zaken die in een apart mapje staan voor het begin van de nieuwe maand allemaal ingevoerd kon hebben. 
Dat is dus voor woensdag.
Heb hem niets toegezegd. 

Diezelfde dag tijdens een bespreking gaf ik dit aan de nieuwe leidinggevende aan en hoe ik dit uitermate vervelende druk ervaarde hierdoor. Meteen al. 

De nieuwe manager die altijd vertelde dat cijfers niet zo belangrijk waren gaf aan dat het toch echt wel moest. Ja, vervelend, maar de komende tijd nog meer vervelende dingen om weer rust in de tent te krijgen. 

Whoahahahahaha.....

Want nu bemoeide het managementteam met ons en dan worden er opeens hele andere verhalen verteld. Waarin uiteraard de cijfers zeer belangrijk zijn. 

Bijna comedy.

Ging de eerste dag op tijd weg. Alleen had de trein terug een kwartier vertraging en was ik alsnog niet vroeger thuis. 

Vandaag weer een overleg en daarin gooide ik dit wederom op tafel. Maar nu gaven een aantal collega´s aan dat ze me graag met deze klus wilden helpen. Heel blij mee, want het was veel werk en daarnaast ook nog iemand inwerken, die ook al haar steentje bijdroeg aan het verwerken, heel fijn en opletten dat de normale zaken doorliepen. 

Alweer een collega ontslag genomen. Een hele goede die zich de materie snel eigen maakte. En zo blijven we achter de muziek aanlopen. 
Maar nu zal het helemaal anders gaan. 
Echt waar.













dinsdag 30 september 2025

Herfst hier, zomers daar

Toen ik de auto op zaterdag weer terug moest brengen, maar eerst nog even naar de vuilnisstort reed om wat grote dingen te kunnen weggooien en op weg daarheen bijna verdwaalde, helemaal volgebouwd nu, de laatste keer dat ik daar heen ging gewoon een landweggetje en dan aan het einde de vuilnisstort, viel me op dat waar ik woon compleet herfst lijkt.

Mistig, geen zon, grijze lucht en wat zijn die bomen al aan het verkleuren en wat veel bladeren op straat en op de stoep. Dat was nog niet zo een weekje terug, maar kennelijk gaat het dan toch hard. En ben even vergeten dat ik een kleine week met mijn hoofd wel ergens anders was dan bij herfstkleuren. Als ik thuiskom van het terugbrengen van mijn auto, heb ik inspiratie om de voortuin wat te snoeien en het daarmee wat netter lees verzorgder, aanzien te geven. De rest van de straat heeft keurige hekjes, tegels en dat is het dan wel. Blij dat ik heb gesnoeid, want weet niet hoe ik me de rest van de werkweek voel.

Maar hoe genoot ik, heel bewust, van de blauwe lucht, zonnetje en de geur van de zee. Had geen behoefte aan wandelingen in mijn eentje door bos of wat dan ook, alleen de zon op mijn hoofd en genieten. 

Heerlijk dat ik mijn eigen dagindeling kan bepalen. Na het ontbijt in het hotel, wat zeer goed verzorgd was en ook werd bijgevuld als dingen op waren, bedacht ik welk stadje, of eigenlijke welke strandtent bij het stadje, ik heen wilde. Keek een beetje op Google maps hoe of waar, maar alles is redelijk goed op de borden aangegeven. De huurauto die ik had had geen actieve navigatie, dus moest ik dat via Carplay doen zei mijn dochter, maar te vol hoofd om dat allemaal te fixen. Plus niet de juiste kabel. Maar weet dat ik me redelijk kan oriënteren, waar is het noorden en waar het zuiden en wat ligt waar en dan kom je er wel. Had geen haast en wilde ook geen haast hebben. Niets op de klok doen. Niets.

Had een parkeervignet online gekocht, dan kon ik overal staan en dat was een goed besluit want ook niet hoeven nadenken over parkeerkosten en hoe dat te betalen. 

De eerste dag reed ik gewoon maar tot ik ´strandtent´zag op de borden. Er zijn er heel veel, dus keus volop. Want kon pas in de middag inchecken en leek me leuker om dan al wat gezien te hebben of eigenlijk ervaren hebben. Reed door het Texelse bos, kende die weg nog van toen ik met mijn moeder bijna 20 jaar terug op vakantie was daar, ze wees me ook op het Hummeltjespad en ik het zo´n bejaardenoord vond met toeristen allemaal in fleectruien. Nu ben ik zelf ook een Witte Oude vrouw hahah...(alleen geen enkele fleecetrui in mijn collectie) dus helemaal op mijn plek zou je zeggen.

Fijne parkeerplek achter de duinen en dan het duin over en daar was de de zee!

Had ik natuurlijk op de boot ook al gezien. Die boottocht geeft al vakantiegevoel! 

Maar hoe heerlijk was het, vond ik tenminste, dat ik op het terras zat, de lucht knalblauw en de zon vrolijk schijnend. Ik hoefde alleen maar te genieten. Rond drie uur bij hotel, toen kon ik inchecken. Auto op de parkeerplaats bij hotel gezet, maar die stond nogal vol, met aan de andere kant fietsen. Vrijwel allemaal elektrische fietsen. Fijne kamer. Lekker bed zo te voelen, ook prettige badkamer. Alles compact want was eerst een oude boerderij. 

Even ontspannen, maar toen wilde ik toch echt verder erop uit.

Besloot naar een dorp te gaan waar ik wist waar veel eettentjes waren. En niet er honderd uur over te doen om er eentje uit te kiezen. Geen perfectionisme. Gewoon uitzoeken op intuïtie en vooral op nog zon op het terras uitzoeken. De auto kon ik kwijt op een plek die niet helemaal legaal was, maar ach...leef eens gevaarlijk.

Had het oude vertrouwde gevoel van zere vinger van het snijden van mijn pizza gevoel bij het Italiaanse restaurant. En raakte even ontroerd toen ik de kerkklok hoorde. Kerk waar ik ook in de vakantie met mijn moeder heen moest. Want dat wilde mijn moeder graag. Wat ik wilde deed er niet zo toe en vooral toen ze zei dat ze niet alleen wilde gaan naar de kerk. Nou ja, dat uurtje kwam ik ook wel overheen. 

Maar alles die dagen moest lopen zoals zij dat wilde en gewend was. Ontbijten op haar tijd, de avond ervoor werd de tafel gedekt,  niet te gek hoor, elke dag ergens een kopje koffie drinken, dat doen we echt niet, naar rommelmarkten, terwijl ik al genoeg zooi heb/had, uit eten? Ze kookte altijd thuis. Dus me toen al voorgenomen nooit meer zo een vakantie door te brengen. En oh ja, de halve supermarkt meegenomen, want dat is altijd zo'n gedoe als je dan ook nog boodschappen moet doen. 
Huh...supermarkten lagen vlakbij en ik vind het altijd grappig om nieuwe dingen te zien of te ontdekken daar. Zo deed moeder dat nou eenmaal al heel lang en daar viel niet aan te tornen. Maar misschien ben ik inmiddels ook wel heel star in mijn gewoontes geworden. Niks flexibel meer.

Dus die vrijheid, van gewoon doen wat in me opkwam en niet verplicht uitstapjes hoeven doen, ieder kerkje, museum, etc, dat ervaarde ik juist als ontspannend. En dat was ook precies wat ik wilde ervaren; ontspanning.

Zo ging ik de tweede dag naar een dorpje aan de andere kant van het eiland, maar ik kreeg het daar zo benauwd (oude herinneringen en ook vast projectie) van de degelijkheid en de grote aanwezigheid van nu geen fleecetruien meer maar van die doorgestikte jasjes en fietshelmen, dus pakte de auto weer en besloot Noordelijk te rijden. Gewoon omdat ik daar zin in had en met niemand hoefde te overleggen wat we daar dan gingen doen en hoe met lunch en waar moesten we parkeren. 

Gaan en doen.

Kwam bij een dijk uit, met waarschijnlijk daarachter een mooi uitzicht op de zee (Waddenzee), maar eerst nog even gekeken bij een Vogelreservaat, gewoon omdat ik te ver was doorgereden en wilde keren. Had ik nou maar een verrekijker. Oh nee, die is uit de inboedel van mijn moeder opeens verdwenen. 
Keerde weer om en parkeerde auto op een fraai plekje en beklom de trap. Ook weer een uitkijkpunt voor strandvogels, maar nu dus aan zee en zelfs in zee een lange pier en ik waaide zowat die trap af. Moest even slikken hoe iedereen daar in paren zat of liep. Maar ja, ik hoefde dus niet te overleggen of ik nog een uur in de wind zou blijven staan en kon gaan wanneer het mij uitkwam. Ieder nadeel hep zijn voordeel.

Reed op de weg op de dijk verder want had de grote rode vuurtoren al gezien en wist dat het daar een superbreed strand was. Plus een plek om even te zitten en een lekkere kop koffie of iets te nemen. 

Genoot van het terras, het uitzicht, de vuurtoren, de zon op mijn hoofd en verder geen gedachten. Behalve toen ik dacht dat de invasie nu was begonnen als in een film die de toekomst voorspelde, want ik hoorde telkens straaljagers. Dat geluid herkende ik van vroeger want bij mijn ouderlijk huis was er vlak bij een basis voor straaljagers en regelmatig zo'n knal in de lucht als ze door de geluidsbarrière vlogen. Maar nu met al die verhalen over drones op vliegvelden en de Russische agressie, ging ik even aan mijzelf twijfelen. Dus ik vroeg of ik het goed hoorde. 

"Ja hoor, dat komt van Vlieland, daar is een basis en ze doen nu nog regelmatiger oefeningen." Aha. Ik was niet gek of toch overspannen.

Laat die gedachte maar weer los en wees blij dat je hier in vrijheid zit. Laat los...

Vrijdag: uitchecken en daarna wilde ik toch heel graag nog genieten van het zomerse gevoel en dus weer op weg naar een strandtent. Had de naam gelezen en die vond ik erg grappig. De Dikke Zeehond, dus daarheen. 
Had mazzel met een parkeerplek. De dame achter me vroeg of dit echt gewoon parkeren was en geen gehandicaptenplek. Nee, dat zijn de plekken naast ons wel, kijk maar naar het bordje. Hier staat niets, dus normale plek. (Alsof ik dagelijks hier parkeer).

Zag de strandtent liggen en nog genoeg lege plekken, want net open. Zocht een zonnige plek uit voor me, myself and I. En supersnelle bediening dus zat aan een heerlijke Latte Machiato en een punt appelgebak. 

Het terras stroomde vol met paartjes of viertallen. Voelde me heel even bekeken en alleen, maar ja...iedereen kijkt dus zo werkt dat. Ik kijk ook. 

Opeens ging het betrekken, er kwamen wolken aan en daar verdween de zon achter. Het werd niet meer zonnig, want meerdere wolken en dikkere bewolking ook. 

Toen besloot ik lekker de boot terug te nemen. Ik wist dat de boot terug op het hele uur ging. Tijd zat en anders daar gewoon wachten. Geen navigatie nodig. Honderden bordjes gaven de route zeer goed aan. Behalve bij dat dorpje waar ik zat, daar waren ze aan de weg aan het werken, maar ja...immer gerade aus aanhouden. En snappen waar je ergens bent op de kaart. 

Eerste werkdag vertrok ik in het donker. Moest mijn fietslampen aan. Dus vanavond thuis maar wat kaarsen aan voor licht. (Kon natuurlijk ook de TL-balk aanzetten, maar dat is dan direct weer heeeel fel.

Is het al weekend?




















maandag 29 september 2025

Pinkeltje

 Toen ik van de boot afkwam en door de haven reed, zag ik een huis met felgele kozijnen. En moest aan Vlasje denken. 

Zij woonde niet aan die straat, maar had wel die gele kozijnen. En dat raakte me op de een of andere manier en er pinkelde een traan weg. Beseffen hoe snel een leven voorbij kan zijn. Leef ik wel genoeg, maak ik de juiste keuzes. Mis haar wijsheid. Maar ook haar mildheid. 

Ergens bij Julianadorp was het weer droog.

Maandag, vandaag als dit gelezen wordt,  weer werken. Nul zin in. Nou ja, het reizen erheen heb ik niet zo'n trek in. Lunch al klaargemaakt - wil bewuster omgaan met wat ik eet en voor de zwakke momenten altijd iets gezonds bij me hebben, zoals tomaatjes of fruit. Mijn dochter had een zak kleine appeltjes voor de kinderen in het ziekenhuis, die zijn lekker en klein, dus die liggen nu ook hier.

En de dagen dat ik in de middag thuis ga werken, ook een lunch mee. Het is te lang om pas rond 13.30 uur iets te kunnen eten thuis. 
Ook een heerlijke pastasaus gemaakt. Alles vers. Altijd fijn om dingen te snijden en rustig de tijd te hebben om te koken. Ook met het oog op de werkweek. Kan ik wat in bakjes doen en weet ik nu al dat als ik morgenavond thuis kom, ik niet hoef na te denken over wat ik ga maken.

Ben benieuwd hoe het de nieuwe medewerkster is bevallen. Voor mijn gevoel heb ik amper de tijd gehad, doordat het management bedacht om allerlei trainingen in te plannen, om haar grondig in te werken. Maar weet ook dat als ik nog langer zou doorwerken, ik mijzelf kon opvegen. 

Dus op tijd aan de rem trekken en ook genoeg en regelmatig dagen vrij inplannen. Er zijn nu een aantal mensen die gewoon vier weken vrij hebben genomen (en gekregen; dat was voorheen alleen bij uitzondering). Dus misschien iets voor volgend jaar. Een hele lange uitrustvakantie. Als ik er dan nog werk. DV.






zaterdag 27 september 2025

Gematigd lange midweek weg geweest

Blij dat ik voor mijzelf toch wel een uitstapje ( naar een Waddeneiland) heb gepland voor de laatste week.  Na lang, veel te lang nadenken, zo lang dat ik enorm van mijn eigen lummelgedrag ging balen. 

Maar ook mijn vermeende slachtoffer(van mijn eigen gedrag dus, nog erger bijna!)gedrag. Boehoe...nergens heen geweest (alweer niet). Alsof ik wil uitstralen, dat ik - zoals Brigitte Kaandorp dit soort vrouwen goed bezong - een heeeeeeeeeeeeeel zwaar leven hebt. 
Joh...hou toch op. Je kiest er toch zelf voor niets te doen??

Dus dat. Zo klaar met mijzelf. Dus wil ik iets anders, dan moet ik ook iets anders doen.

Maandag vooral bezig met wat uitzoek zaken. Zo wist ik de pincode van mijn creditcard niet meer. Of  gewoon niet. Want eigenlijk nooit gebruikt. Hahah...ook niet in hotel gebruikt. Kon gewoon pinnen na afloop. De creditcard was slechts ter garantie 

Dus in mijn administratie gezocht en zag dat ik ondertussen al een ander merk creditcard van de bank had ontvangen en al in gebruik voor diverse online zaken die alleen een creditcard accepteren en ik toen nog gebeld had over de pincode. Die zou apart worden opgestuurd en kon niet gewijzigd worden. Aha...dus wat ik in mijn hoofd had, want het zou kunnen zijn, dat klopt al niet.

Zoeken naar de opgestuurde pincode en tsjonge...in mijn administratiestukken nog OP te ruimen, zat een ongeopende brief. Ook weer opgelost, maar aan accommodatie mijn nog oude creditcardnummer doorgegeven (die had een lange geldigheidsduur), dus dat maar even rechtzetten. 

Koffertje nakijken of alles nog werkt en een enorme laag stof eraf stoffen (jaaaaaaaaaaren niet gebruikt meer dus ook al heel en veel te lang niets leuks gepland waarbij een overnachting hoort) en de code opzoeken voor het slot. Maar nogal overbodig, want ik ga niet vliegen en heb de koffer altijd bij de hand of in de kofferbak. Dus op slot hoeft niet. Wel gevonden hoor, de code.

Paar dagen nog weg geboekt dus deze week en ik hoopte wat ze daar altijd zeggen, dat het weer op het eiland altijd anders is dan op het vasteland. In de zin van beter dan. In de zin van droger. Dat de buien overwaaien. Zit dit nu ook in de regen te typen namelijk.
(Ben inmiddels weer thuis).

Dan is het zo heerlijk om even een huurauto te hebben. En wel dat grote ding (wasmand voor in de badkamer, de huidige had een gat op de hoek en begon steeds meer materiaal, gevlochten plastic stroken die spontaan afbreken te verliezen)  te kunnen halen, wat moeilijker is op een fiets. En dat dit maar weinig tijd kost. Voelt als vrijheid. 

Was op Texel. 

Had daar een hotel geboekt en dat leek me prettig, zakelijk en alles netjes geregeld. Schrijf er nog wel over, maar nu ben ik vooral even aan het landen na een hele fijne tijd. Maar een paar dagen, maar het voelt als veel langer. 

En met mijn oudste kleindochter gaat het ook steeds beter. Zo  goed, dat ze alweer fijn aan het vechten was met haar zusje toen ze weer thuis was. 






maandag 22 september 2025

Kleindochter opgenomen in ziekenhuis

 Woensdag ging ik eindelijk iets voor mij zelf doen. Na 9 maanden weer eens naar de kapper. Een nieuwe kapper, want de kapper hiervoor knipte me zo erbarmelijk slecht en saai en zo niet wat ik liet zien hoe ik het wilde. 

Ook de kapster zelf had een stom kapsel, wat al een rode vlag zou moeten zijn. En klepte meer dan ze knipte. Of naar mij luisterde.

Enfin; deze kapper luisterde wel. En omdat het regende had ik al gezegd dat drogen dan onzin was. Maar het was droog volgens haar, ze voelde buiten of het zo was, dus toch maar drogen, dat is wat anders dan fohnen. Vond het nogal prijzig, maar was echt jarenlang een budgetkapper gewend. Het was terug op de fiets niet droog.

Niet miepen; het kon en het mag. 

Helaas kreeg ik toen ook een appje dat mijn oudste kleindochter door de huisarts naar de spoedeisende dienst van het ziekenhuis was verwezen vanwege benauwdheid. 
Ik bood aan om dan jongste uit de BSO te halen, dan hoefde mijn dochter niet te stressen of ze er wel op tijd kon zijn.

Dus direct door naar de bushalte, daar naar het station en daar de trein naar de hoofdstad gepakt. Bij haar halte eruit en dan nog de bus, die wel - heel fijn - precies voor de BSO stopt. 

Het duurde langer dan verwacht en uiteindelijk moest kleindochter opgenomen worden. Helaas was er daar geen plek, dus moest ze naar een ziekenhuis elders, buiten haar stad,  vervoerd worden. In een ambulance. In haar eentje, want mijn dochter kon haar auto daar niet laten staan, dan had ze geen vervoer. 
Ik bleef uiteraard bij jongste. Had helemaal niets bij me om te overnachten, maar ja, dan improviseren maar. 

Dus contactlens in een glaasje water gestopt. Mijn hoorapparaten zaten vrolijk thuis in de lader, want regen en naar de kapper, dat is geen goede combi. Dus die had ik thuisgelaten. Nou ja, jammer de bammer. Ik heb nooit een schone onderbroek bij me, maar dat zou zich ook wel oplossen (mijn dochter kocht een aantal onderbroeken bij de Zeeman voor me). 

In het andere ziekenhuis waren ze heel vriendelijk en lief op de kinderafdeling. Ze had een kamer alleen, want moest ook om het uur verneveld worden en dan was het protocol in dat ziekenhuis als bij isolatie. Ze had van de ambulancemensen een beertje gekregen. die ze Ted noemde. Dappere Dodo.

Maar toen ik de tweede dag langs ging leek het meer een knutselkamer, want een aardige dame had gezorgd voor knutsel en knip en plak materiaal, glitters etc. 
Zusje wilde uiteraard ook knippen en plakken. Altijd handig met al die draadjes aan het lijf van haar zus, verbonden met apparatuur die haar waarden in de gaten hielden. En bij 85 bij zuurstofgehalte ging het alarm af. 

Ze dachten dat ze vrijdag naar huis zou mogen, maar haar waarden zakten toch weer naar te laag. Dus nog weer terug naar zuurstof en regelmatiger medicatie. Zondagmiddag mocht ze pas naar huis, nadat die nacht haar waarden stabiel bleven, zonder extra zuurstof.

Lang verhaal kort; zondagavond bracht mijn dochter, met de kinderen in pyjama op de achterbank, mij naar huis of nee, de fietsenstalling bij de bus, waar ik zag dat iemand geprobeerd had mijn ketting door te zagen/knippen, maar niet gelukt. Dikke en dure ketting gelukkig. Poging mislukt. Maar laat mijn fiets daar dus liever niet in de nacht staan. Maar ja, dit was een noodgeval.

Kreeg van mijn dochter nog avondeten mee, kant en klaar. Ook fijn. Ze moest veel heen en weer rijden en parkeren is ook niet gratis bij een ziekenhuis. Stelde voor dat ik de parkeerkosten betaalde. Nee, hoeft niet; zijn haar kinderen. Ja, maar jij bent MIJN kind! Nee hoeft niet. Ook benzine betalen toen ze ging tanken hoefde ook niet toen ik al bij de pomp stond met mijn betaalpas in de hand. Hoeft niet.

Maar was wel klaar met alles aan het eind. Blij dat ik er voor dochter kon zijn, haar ex was niet in Nederland want met vakantie. Dus alles kwam op haar schouders terecht. Ze doet het heel goed, meer dan goed, maar ik zie ook wel dat het soms wat veel is. 

Plus dat het gedrag van jongste af en toe me deed verlangen naar behang. Om haar achter te kunnen plakken. 
Heel dik behang graag! 

Combinatie met rotweer dus weinig optie om lekker lang buiten te spelen, plus speeltuin vol met etterjes op fatbikes en haar tabletverslaving (hahah), want zo kon ze samen met zusje spelen. Plus dat de hele straat bij hen openligt. Er wordt al maanden aan het riool gewerkt, dus overal zand. 

Moest, toen ze in het ziekenhuis het omeletje van haar zusje opat, iedere ochtend een plat ei maken. (Gebakken ei dus of in de vorm van een omelet).  Geen brood erbij, maar alleen ei. Viel me nog mee dat ze geen Latte machiato bliefde, waar ze altijd over zong. Mi amore!




Nee oma, wassen hoeft niet hoor van Mama. En haar borstelen ook liever niet. Allemaal wel gedaan, hoort er gewoon bij lijkt me. Tandenpoetsen idem. Dat hoefde ook echt niet van Mama. Hahaha...daar trappen wij niet in. 

Bijna vijf en ze denkt dat ze net zo oud als haar zus is, die ruim acht, bijna negen is. 

Ik ga nu vooral even bijkomen en volwassen dingen doen. De was. Stoel afbeitsen en alles wat ik verder zou willen is geen tijd meer voor. Noch energie. 

Wel dankbaar dat ik het kon doen, maar man man man heel vermoeiend, want altijd aan moeten staan en ook bezorgd uiteraard over de gezondheid van kleindochter. Mi amore.

Zat ik normaal in tranen in het ziekenhuis. Nu komt er niets. Niets, nog geen pinkeltje. 






dinsdag 16 september 2025

Onvergetelijk

 

Most people quickly forget car types, brand names, and who could throw a Frisbee, Cellie, but forever remember the broadly smiling, animal talking, tree hugging eccentrics they befriended.


Go for the latter.


Putting the "U" in Unforgettable,

  The Universe

maandag 15 september 2025

Zon, zon en zon

Werd veel te vroeg wakker en begon maar aan een volgende online leesboek. Een thriller. Daar slaap je zo lekker weer bij in. Uiteindelijk wel, maar had al gezien dat de zon opkwam. Dus wist wel hoe laat het ongeveer was. Rare tik. 
Mijn hoofd zit vol snot en hoesten is er ook nog bijgekomen. Olé!
Dus eerst maar lekker douchen, dan voel ik me altijd frisser.

Toen ik de zon zag, wist ik dat ik in ieder geval even lekker kon genieten van een bak verse koffie en ontbijt buiten. Want  - hoe lang zou dat nog zo maar kunnen? Misschien morgen weer geheel ander weer.

Pluk de dag.

En goed voor het snothoofd.

Alsof nu pas de algehele moeheid van werk indaalt. Heb ook nu geen behoefte aan naar plekken te gaan waar het heel druk is. Weet dat het Monumentendagen zijn, maar voel me momenteel zelf een monument, in de steigers. Laat me maar. Weinig zin in plukken. 

Laat me dan maar de kleine dingen waarderen. (Reik het vergrootglas eens aan!).

Alweer slecht geslapen en snothoofd. Alhoewel er geen regen was voorspeld, fietste ik toch door de regen om o.a. mijn oud papier weg te gooien. 

Alle bakken vol met karton en dozen. Alle bakken hier in de buurt. Dus nam het maar weer mee naar huis. Komt wel een andere dag. 












zondag 14 september 2025

Regen, regen en nog meer regen

Blij dat ik donderdagavond de klikko al bij het verzamelpunt had gezet, want het regent hier al de hele ochtend. En hard ook. Was vroeg wakker, werktijd wekkertijd, maar met dat geluid op de schuine ramen, totaal geen zin om energiek uit bed te springen.

Nou, dan niet.

Maar toch wel redelijk op tijd eruit, rustig douchen. Er hoeft niets, dus hoef me niet door mijzelf en ``Ik moet wat leuks doen` laten opjagen. Of gewoon íets moeten. 

Laat
Los

Donderdagavond grappige uitzending van de reünie van B&B vol liefde. Of mijn voorspelling wie er met een partner zou eindigen uitkwam. 

Maar ja, wat weet ik er nou van. 

Al zo lang geen partner meer. Ook niet meer op zoek naar. Kijk ook niet om mij heen hiervoor. Er wordt ook nul naar mij gekeken schat ik in. Denk dat ik gewoon het moet doen met hoe het nu is. Alleen, beetje lullen tegen mijn beeldscherm en dat is het dan wel. Ben geen geschikt partnermateriaal. Misschien kan ik me nog aanmelden bij een klooster. Non de jus!

Oh ja, ben wel heel goed in de was doen. En dat doet eigenlijk de wasmachine. Goed in de was ophangen dan. Dat wel. 
Wat een kwaliteit.

Tussen de buien door in de middag even snel mijn schoon gestoomde herfstdekbed ophalen. Gewoon goed proppen dan past het nog in mijn fietstas. Plus wat kleine boodschapjes gedaan, maar minimaal wat ik nodig heb (of denk nodig te hebben). Lekker droog weer terug. Enig uitje! Enig! Genoten.

Dekbed boven achter het luik opgeruimd, tot het nodig is. Nu nog zomerdekbed in gebruik. 

Droomde een bijzondere droom over mijn bewind-broer. Weet dat ik ook  al eerder droomde over de aankondiging dat de recent overleden man dood was. Nu is dat niet zo bijzonder bij een man van 87 met een broze gezondheid, dus ik zou er geen beroep van maken, dromenuitlegger.

Maar het klopt altijd. Nu ging broer niet dood in de droom, maar had wat te verbergen. Goh...

Ondertussen ook maar een klein tripje naar een wadden-eiland geboekt. Want ik baalde zo van mijn lamlendigheid. Een thuis/vakantie. Alweer. Te laat, te stom, te sloom.
Dus:
Ga
Wat
Doen.
Of in ieder geval verzinnen.

Niemand regelt dat voor je, moet je echt zelf gaan doen. Pak de regie: Hup......zoeken heb ik al gedaan, nu alleen nog op de knop boeken klikken. Gedaan. En niet sneu in een één-persoonsbed, maar graag comfortabel slapen. Dat gun ik mijzelf. 

Vooral iets waar ik blij van gaat worden. En alleen het tripje met de boot is altijd al een vakantiegevoel. Hahah...wat zeg ik; dat gevoel krijg ik al op de pont in Amsterdam. Niks gewend he en dus snel tevreden.

Maar nu ben ik wel tevreden. Wat zeg ik; heel tevreden, want niet alleen maar lamenteren, maar in actie gekomen. Zelluf gedaan.

Iets om naar uit te kijken. Maar voel het nog niet helemaal. Dat moet nog komen denk ik. 

Al werd ik vanochtend wel wakker met een verkoudheid. Dat is minder fijn. Maar wel gewend aan een vol hoofd. 

Luister naar het boek wat als aanrader bij Bertiebo stond; Zachtop Lachen. Zo mooi en ook zo herkenbaar wat haar overlevingsstrategie is. Met zwarte humor geschreven. Dat ligt me wel. Later op de dag lees ik het boek, want het luisterboek gaat me te traag. 

Moet ik zowaar er ook even van huilen. En dat kan ik al tijdenlang niet meer. Een snik op de begrafenis vorige week, maar meer kwam er niet uit. 

Ook zij maakt tijdens therapiesessies omtrekkende bewegingen. Om maar niet te hoeven praten en vooral niet te hoeven voelen. 

Nu bezig de tuinkast opnieuw in te ruimen. Rustig aan. Hoeft niet in 10 minuten af. Mijn tempo. Mijn kast, mijn huis. En hij staat scheef, dus ook even beter doen. Met een waterpas. Dan is het echt recht en niet op het (schele) oog. 

Snothoofd mag snel weer over gaan. Waarom nou net als ik vrij ben? Hoesten ook nog erbij. Bah. Baal hier wel een beetje van. 

Vroeg naar bed dan maar. 

























vrijdag 12 september 2025

Tamelijk zoet

De film was prettig, maar ik vond ´m wel wat lang. Alsof iedereen nog even langs moest komen voor een allerlaatste keer. Nu had ik het wel gezien. Klaar. Opperdepop is het verhaal. En de allerleukste speelde niet meer mee. Want overleden in het echt. 

Op de heenweg begon het al te regenen, maar ik wist dat ik maar drie stappen hoefde te doen en ik was al in de bioscoop vanuit de bus. Terug ook regen, steeds harder en onweer in de buurt, dus maar even bij aankomst bij het bushokje gewacht, wat ook een voorkant heeft, dus stond redelijk beschut tot de bui eventjes minderde in intensiteit. Toen snel huiswaarts en daar de geleegde Groene bak opgehaald.  
En nog even 20 liter uit de regenton getapt x 2, want er komt nog veel meer neerslag. 

Genoot enorm van vooral de kostuums. Driehonderd jaar geleden had ik veel interesse in kostuumhistorie en ik weet nog steeds wat voor soort jurken bij welke periode horen. Doen ze dat fout in films en series dan kan ik me aan dat soort details storen. 

Bij deze film niet. Goed nagedacht over zaken en kennelijk ook een groot genoeg budget. 

Fijn om een paar uur even geheel ergens anders te zijn met je hoofd. Lijf bungelt er dan wel achteraan. In de relaxstoel van de bioscoop.



Heerlijk dat er even geen verplichte nummertjes - werken en op tijd opstaan - zijn. Ben al dingen - jahaaaaa  superlaat uiteraard - aan het opzoeken om te bekijken, te doen. 
Weinig. Loop voor niet veel warm. 
Meer. 

Hoop alleen dat het niet twee weken lang regent. Maar zo te zien wel. 

Vagijn met Peren!


donderdag 11 september 2025

Zoet

Mijn bioscoop-reservering net maar omgezet naar eentje in de late ochtend, want ik zie dat het hier in de middag gaat regenen en misschien ook wel onweren en precies zo rond einde filmtijd. Geen zin in nattigheid. Dus dat als eerste gedaan. Nog plek zat. De ochtenden zijn niet zo populair en ik geniet juist van weinig mensengeritsel om me heen dan.

Oppassen bij mijn dochter was gezellig maar wel anders als je op een schooldag er bent. Eerst uit de BSO halen. De bus van het station stopt voor de deur van de school, dus direct daar de dames ophalen. Ze waren in de gymzaal, lekker aan het sporten. Voelde mij daar inderdaad een witte oude vrouw.

Ze lieten met even zien dat in de kleedkamer ook een wc was en waar ze beneden hun rugzakken hebben. En her en der een vestje. Oh ja...moet ook mee.

Zag hun fietsen al aan het fietsenrek staan. Met een dik slot. Daarvan had de oudste de sleutel bij zich. Was lastig openmaken, dus of Oma dat even wilde fixen. Tsja..ik moet elke dag mijn fiets aan een dik slot vastleggen, dus kom maar door. Daarna naar een speeltuintje, bij hun achter, die nu ook eindelijk gebruiksklaar is (er wordt heel veel gebouwd in hun wijk, dus veel bakfietsen te zien nu ook). De oudste wilde vooral rondjes fietsen, de jongste schommelen en bloemetjes plukken. 

Ik moest nog eten voor ons koken, maar alles stond al klaar en er was ook lekkere kip in de koelkast al kant en klaar dus alleen opwarmen. Was een bijna Nederlandse maaltijd, een AVG-tje en ze smulden ervan. Daarna wilden ze nog even spelen, terwijl ik alles opruimde en in de vaatwasser zette.
Wilde ze op een redelijke tijd in bed hebben, want morgen weer schooldag, maar van mama mochten ze toch echt heeeeeel laat naar bed. Als het al donker is. De zon ging rond 08.05 uur onder en dan is het snel donker, dus prima tijd. Of ze op het balkon mochten spelen? 
Hun moeder had het gezellig gemaakt, een beetje aangekleed, dus ook prima. Hun kamers komen uit op het balkon. 

Dat ik eerst de jongste in bed deed vond ze niet leuk. Waarom?? Is niet eerlijk... Ja, lieverd, jouw zus is vier jaar ouder, dus zo gaat dat. 
Verhaaltje voorgelezen met een muziekje erbij via de QR code. Maar nee, ze had geen zin om te slapen. Stom. Knuffeldekentje erbij. Dat was al beter. Ze heeft haar slaap nodig; het zijn drukke dagen nieuw op de basisschool. Zo schattig; ze kan al lezen zei ze en schrijven ook natuurlijk. Oudste zus kijkt ze veel vanaf en ze is een slimme dame, dus schat in dat ze snel gaat. Maar dat komt vanzelf goed. Het is geen wedstrijd.

Na 5 minuten stond ze weer in de huiskamer. Wanneer ging haar zus naar bed? En ze was bang (niet echt hoor, maar onthouden dat dit werkt om je zin te krijgen). De oudste ook naar bed gebracht, maar toen wilde de jongste bij haar in bed. En ze wilde weten wanneer hun moeder kwam en konden ze even bellen. Allemaal niet gedaan, want ik wist dat ze snel zo komen en de dames juist overstuur raken door te bellen. Dat dit iedere keer dan nodig is. En ook leren dat Nee ook een antwoord is. 

Als jullie maar gaan slapen. Gezellig bij elkaar dus. En de jongste viel al bijna in slaap met haar knuffeldekentje in haar armen. Oudste zapte nog door mijn foto's en toen kwam mijn dochter al thuis, toen de jongste al lekker lag te slapen.

Zag op de app dat ik de bus naar het station nog kon halen. Dan zou ik met een uurtje thuis kunnen zijn. Dus nam afscheid en liep snel naar de halte. Bus kwam niet. Duurde maar en duurde maar dus maar door het park naar de tramhalte gelopen, want wachten een half uur tot de volgende misschien zou komen; geen zin an. Daar gaat altijd wel iets. Gelukkig wist ik de weg. Maar een stuk later thuis dan de planning. Trein sloot goed aan en besloot door te rijden tot mijn woonplaats, want nul zin over een winderig terrein te lopen en ook daar kon ik een aansluitende streekbus pakken en uiteindelijk weer prima, want geen werkdag morgen Dus miep niet zo! Ok...miep een beetje als ik weet dat het met de auto maar 20 minuten rijden is. Alleen nu dan nul parkeerplekken daar vanwege de verbouwing van het riool. 

Nu lekkere koffie en ontbijten. En dan de aflevering van B&B vol liefde bekijken van gisterenavond. De groenbak al aan de weg gezet. Zit bijna niks in, maar goed....doe nou maar. Leeg is leeg. 

En daarna heerlijk als uitje naar de bioscoop. 

Weet nu al dat ik de Oude Lady enorm ga missen en haar rake opmerkingen. Dus hoop niet een te zoetige verhaallijn.