Oudste kleindochters waren bij me, hun moeder was naar een reünie van haar middelbare school.
Zo gezellig. Ze hadden een ding vol met slijmachtige klei bij zich en kraaltjes om te versieren. Daar gingen ze lekker mee aan de slag. Nadat het eindelijk geopend was. De tafel was al leeg, dus konden ze heerlijk hun gang gaan.
Vond het er net als kwallen uitzien, maar zij genoten van het slijmgevoel aan hun handen, lekker kneden en knijen (zou mijn Utrechtse Oma zeggen).
Daarna nog meer spelen, met de Barbies en de auto. Daarna schooltje spelen en ieder kind kreeg een boek, ook de onzichtbare kinderen.
Rekje is goedgekeurd trouwens.
Toen ik het verjaardagscadeautje voor jongste gaf zei de oudste...goh...ik denk een boek! Heeft nu al gevoel voor humor. Dat was het niet, het was een sieradendoosje van Nijntje, op Texel gekocht nog.
En toch wel boeken gegeven nog voor de Kinderboekenweek, die heel erg in de smaak vielen, vooral bij de kritische kleindochter dat het wel weer een boek zou zijn... Ze wilde het zelfs mee naar huis nemen. Hoop dat het daar niet in de Bermuda driehoek verdwijnt.
Jongste viel al snel in slaap op de bank, onder een dekentje. Oudste wilde eindeloos foto´s kijken, maar echt niet slapen. En wilde even appen met haar moeder. Ze wist al precies hoe dat moest. Ook bijzonder he, dat je je kleindochter gewoon ziet typen en een hele zin ook.
Apart toch, de liefde die je voelt voor je kleinkinderen. En zo mooi en heilzaam.
Dat ik ze nog maar veel boeken cadeau mag geven. Heb hier trouwens al een paar jaar Het dagboek van Anne Frank liggen. Als ze wat ouder zijn mogen ze die van me hebben.
Net alle slijm van de tafel geschraapt en alle kraaltjes die al verkleurden en de tafel idem ook maar schoongemaakt. En nu slapen. Het is al bijna November!
