Droomland en Dreamschool

Wat een heerlijke zonnige ochtend. De tuindeur staat wagenwijd open, de wasmachine draait en ik ga zo mijn tweede kopje koffie eens lekker in de zon opdrinken. Vanmiddag verwachten 'ze' al weer regen, dus ik pak mijn moment. En zo nog even fijn in de tuin wroeten. Nu ik energie heb en het droog is.

Altijd goed om na te denken of ik nu die administratie moet gaan doen of liever even in de zon wil zitten (of werken). Niet dat ik een voorstander ben van uitstelgedrag, maar wel van effectief gedrag. En voor mij is het enorm effectief zoveel mogelijk zon te pakken. Heel goed voor het humeur! Buiten zijn is heerlijk. Hoe vaak zat ik niet ergens op een kantoor achter de ramen (bij mijn vorige werk waren er niet eens ramen!) te kijken hoe de dag voorbijgleed en ging ik in het donker weer naar huis.

Als het dan vanmiddag inderdaad weer regent, dan pak ik die administratie (lees Belastingen en kwijtscheldingsvoorwaarden) er wel weer bij. En alweer; niet uuuuuuuuuuren zitten blokken, maar effectief en kort. Zodat mijn hoofd niet overkookt.

Oh...ook leuk voor het humeur: aan de overkant zie ik een hele smakelijke blonde klussen-meneer ergens in een tuin aan het werk. Kan me nog herinneren dat ik ooit heel lang naar hem heb staan kijken, zo'n prachtig exemplaar. En nog handig ook. Fijn om over te dromen.

Zag bij Dreamschool de leerlingen les krijgen over hoe het brein reageert op bepaalde prikkels. Zo interessant. Zag ook de vliezen waar Kliefje last van had omdat ze drooggelegd waren. Hoe mooi zit alles in elkaar. Maar ook hoe kwetsbaar.

Kijk met heel veel belangstelling naar Dreamschool. Hoe ga je om met leerlingen die in de klas constant op hun (dure) mobieltjes kijken of zelfs in slaap vallen in jouw les. Die hele pauzes staan te roken in hun jassen van rond de €400,-- met dikke politiek niet correcte bontkraag. Of gewoon niet komen, te laat komen en alles en iedereen de schuld geven dat zij iets niet kunnen of mogen. Snel op hun teentjes zijn getrapt. Hoe geduldig ben je, hoe begripvol, maar ook en ik denk dat dit enorm belangrijk is, hoe consequent blijf je. Duidelijk maken dat als je kiest voor bepaald gedrag er wel degelijk een consequentie aan vast zit.

Als ik dit soort programma's zie dan zie ik ook direct die gastdocenten die de klik niet krijgen. Omdat ze denken dat wat zij doen of hun kennis zo 'leuk' of zo bijzonder is, of gewoon omdat ze een BN-er zijn, dat dit al genoeg is om de aandacht vast te kunnen houden. Of simpelweg omdat het intellectuele niveau van hun leerlingen lager is dan ze gewend zijn. Of zich echt helemaal niets kunnen voorstellen van hun voortraject.

Maar dit zijn nu eenmaal leerlingen die al een heel circuit achter zich hebben van teleurstellingen, van mislukking en afwijzing. Zelfs van hun eigen ouders en/of familie. Dus wie ben jij nou om mij te gaan vertellen dat ik ook zo succesvol zou kunnen zijn, want jij kon dat ook. Ja, jij met je gouden lepel in je mond geboren. Met ouders die gewoon er voor je waren. Er is gewoonweg geen 'gevoel' tussen de gastdocent en leerlingen.

Wel bij gastdocenten die heel interessant kunnen vertellen en vooral aansluiting hebben bij hun wereld of bij gastdocenten die zich even kwetsbaar durven opstellen als de leerlingen zijn. Die uit eenzelfde situatie wel een uitweg vonden. Heel mooi.

Datzelfde gevoel wat die leerlingen hebben, die weinig aansluiting voelen of begrip ontvangen, dat ervaar ik ook wel eens. Als volwassenen vrouw die van een redelijk modaal zelfstandig verdiend inkomen naar bijstandsniveau is gegaan. En waarvan sommigen mensen dan ter bemoediging zeggen dat ik vooral veel leuke dingen moet doen. Net als zij doen. Lekker een avondje uit of naar een musical of gezellig een keertje ergens uit eten. Of naar een andere stad.

Zelfs bij bijeenkomsten  - die ik zelf organiseerde - van mensen die hun baan waren verloren en waar we samen gingen bedenken en uitvoeren hoe we zelf weer terug in het arbeidstraject konden komen - was er soms geen benul van wat het nou echt betekent als je geen cent te makken hebt. Dat je als je bijstand krijgt niet eens een paar euro over hebt voor een kop koffie en je daarom dus maar niet meer wekelijks komt.

Geen benul omdat je een echtgenoot/partner hebt die nog wel een baan heeft en je afbetaalde huis op een plek staat waar de groenteboer, groentejuwelier heet. Omdat de bank jou een fijne oprotpremie heeft meegegeven waar je nog jarenlang op kan teren. En je denkt dat het overal zo gaat, zoals bij de bank. Omdat jouw bedrijf een goede CAO had en je dus een afvloeiregeling hebt gehad. En je dus niet onderaan de pyramide van Maslov aan het rommelen bent, maar nog steeds ergens bovenin en geen contact/feeling hebt voor mensen die ieder dubbeltje moeten omkeren.

Dat die mensen gewoon niet zich kunnen voorstellen dat reizen geld kost, zelfs even naar een stad verderop, dat uitgaan geld kost en dat leuke dingen doen meestal ook inhoudt dat je geld moet uitgeven. En dat ik voorzichtig moet zijn met 'zomaar' dat soort activiteiten doen. En zeker niet wekelijks. Want dat is een te grote aanslag op mijn budget.

Ik doe het wel, maar dan 'slim'. Door inderdaad met een boekenweekgeschenk 'gratis' te treinen. En toevallig (nou nee...niet toevallig, maar uitgedacht) dat boek ook nog 'gratis' te hebben aangeschaft waarmee ik in aanmerking kwam voor dat geschenk. Dat ik eerst nog wel naar een station moet reizen...dat moet dan maar, maar af ten toe - en niet bij iedereen - voel ik een soort van onbegrip. Die paar euro...dat kan toch best??

Het zou fijn zijn als ik van mijn fiets-trauma (hahaha....trauma!!!) af ben; dat ik weer gewoon net als ik altijd heb gedaan op de fiets stap en niet denk dat ik eraf val, omval of niet meer op kan stappen. Dat ik meer vertrouwen in mijn lijf heb.

Want met fiets vergroot ik mijn actie-radius. Kan ik straks weer naar een tuincentrum fietsen. Of een doe-het-zelf zaak. Of de Kringloop.

Kortom; veel te dromen maar nog meer te doen.