De dag begint mistig. Alles voelt nattig buiten. Net haar gedroogd en even buiten zijn en weer vochtig dat haar.
Heb nul zin in wat leuks. Wat dan? En loop op tegen elke keer weer dat zelf te moeten verzinnen. Jajajajajaja; ik snap hoe het werkt met slingers ophangen etc. Maar vandaag even niet. Ik wil niet meer steeds alles zelf moeten doen. Verzinnen en uitvoeren.
Dus zal ik gewoon zaken moeten gaan plannen en dan ook uitvoeren. Opdracht voor mijzelf. Ik schrijf dit niet om op sleeptouw te worden genomen dus.
Heel nuttig (maar niet heus, morgen ligt alles weer onder) blaadjes uit de voortuin vegen, zodat de postbode niet door een bladerendek heen hoeft te schuifelen om bij mijn voordeur te komen. Even lichamelijke arbeid dus. Mist trekt nu een beetje op. Misschien ook in mijn hoofd wel. Groenbak zit weer helemaal vol.
Misschien is het ook wel omdat er alweer een wijziging op mijn werk was. Qua werkplek. Zit ik nog veel meer alleen dan voorheen. En dat voelt niet prettig. Voelt geisoleerd. Met een aantal verdiepingen tussen mij en mijn collega's. Die nooit uit zichzelf - nee dat klopt niet, één sociale collega die me soms wel eens koffie bracht of gewoon even kijken hoe het daar ging met mij. Maar die zie ik nu ook nog maar één dag in de week. Onze werkdagen matchen niet meer. En nog een andere collega die ook belangstellend is, maar voor de rest ben ik slechts ondersteunend personeel.
Verwacht dat mijn leidinggevende mijn werkplek op kantoor binnenkort ook aan iemand anders geeft - je zit er toch bijna niet meer. Of zoals mijn ex-man altijd zei: mark it on the wall.
Lunchpauze vind ik ook ingewikkeld. De meesten gaan in het winkelcentrum broodjes scoren en die dan wel samen opeten waar we lunchpauze kunnen hebben, maar hun tijden bepalen ze zelf en ik zit ook dan een groot gedeelte van de lunchpauze in mijn eentje mijn zelfgemaakte lunch op te eten.
Zelfgemaakt om niet in de verleiding te komen junkfood (zoals de collega's) te halen en ook om de kosten onder controle te houden. Ik denk dat ik als een vrij saaie voorspelbare ouwe muts overkom. Altijd dat lunchtrommeltje mee. Altijd fruit mee voor in de middag. Zo fucking verantwoord allemaal. Op korte dagen altijd een appeltje voor in de trein bij me, dan kan ik de tijd overbruggen tussen ontbijt en lunch (thuis dan).
Vooruit, soms ben ik erg laat door een late client en mis de trein of is er weer eens een bespreking precies rond die tijd. Dan mag ik van mijzelf bij de AH to go zo'n sandwichpakketje halen. Altijd volkoren, maar wel kant en klaar. En dan hopen dat ik die in de trein kan opeten en ik niet hoef te staan, want dan lukt dat niet natuurlijk. En niet hard smakken of kauwen, want dan stoot ik ook weer mensen tegen het hoofd zo begrijp ik. Het is wat.
Tsjonge...ik trek mijzelf zo de diepte van een zwart ravijn in. Niet doen. Niet zo persoonlijk maken. Onthoud nou eens hoe blij de meeste clienten met je zijn bij hun eerste contact. Dat is echt (van mijn kant dan). Dat is wat er toe doet.
Het heeft alles met 'Gezien worden' te maken. Besef ik heel goed. En ik voel me op die plek daar, door mijn collega's, letterlijk ongezien.
6 opmerkingen:
Waarom zit jij altijd beneden en niet je collega's? Doe jij het werk te goed?
Misschien toch eens aangeven bij leidinggevende dat de taken oneerlijk verdeeld worden en je ook vaker achter je bureau tussen de mensen wilt zitten.
Opkomen voor je werkplezier. Laat je horen, anders zien ze je niet.
Is best lastig allemaal.
Zet hem op!
Marijke
Ik wou dat het mij lukte om (bijna) altijd een gezond lunchpakketje mee te nemen. Soms smeer ik de boterhammen, soms heb ik geen zin of geen tijd. Fruit is ook niet mijn ding, terwijl ik wel weet dat het gezond is. Van je jongere collega's zijn er misschien ook wel een paar die af en toe denken: dat moet ik ook vaker doen, da's gezond.
En eens met de anderen dat je er in ieder geval over kunt praten. Bij ons wordt degene die beneden achter de telefoon zit afgelost voor de lunchpauze, dan kan ze boven komen lunchen bij en met de rest. (En de aflossing is een telkens wisselende persoon die dan die dag even de sjaak is en niet gezellig mee kan lunchen).
Wat jammer voor je dat je je op het werk op sociaal vlak niet gezien voelt.
Wat betreft je junkfood-etende collega's, vreemd eigenlijk dat we zo graag bij de grote 'gezellige' groep willen horen. Maar prima dat jij gewoon je eigen plan trekt!
Marja
Ik heb ALTIJD mijn gezonde salade en volkoren- of roggebrood mee, er is vaak iets lekkers te eten (gemaakt door studenten in de kookles) maar ik neem het nooit. Iedereen weet dat van mij en niemand doet moeilijk, het is altijd gezellig in onze lunchpauze. Iedereen eet waar hij zin in heeft, soms gezond, soms niet, maar nooit kritiek of druk. Jij hebt echt pech met je werk, wat een ellendige mensen en leidinggevende zeg! Zo jammer dat je zo je werk moet doen. Ik gun je echt een leuke werkplek, want ook jij zou gezien moeten worden, je bent een schat van een mens, zoveel is me nu wel duidelijk.
Ik denk oprecht dat je een lief mens bent. Ik geloof dat je niet gezien en gehoord word op het werk en ik weet uiteraard niet hoe dat komt en hoe lang dat al zo is. Maar als ik heel eerlijk ben, klink je ook niet als een gezellige collega. Je hebt op veel mensen iets aan te merken en gedraagt je nogal passief agressief door in een hoekje te gaan zitten mokken over alles wat niet goed is, in plaats van jezelf en je problemen kenbaar te maken. Mensen kunnen geen gedachten lezen en zeker niet van iemand die ze niet zien of horen. Ik zou je willen adviseren om zelf te initiatief te nemen en niet te wachten tot anderen ineens het licht zien. Het is jouw probleem, dus ook jouw oplossing. Ik wens je heel veel wijsheid <3
Een reactie posten