Kreeg in de post de kaart die het overlijden van de moeder van mijn vriendin aankondigde. Och, dacht ik. Want mijn vriendin heeft met heel veel moeite een plek in Nederland in een Verpleeghuis kunnen regelen en ook nog bij haar in de buurt. Ging het eindelijk weer stabiel met haar moeder en dus ook met haar.
Moeder woonde in Suriname bij een nicht in huis, die haar verzorgde, maar toen het nicht allemaal teveel werd iemand met Alzheimer verzorgen, moest er wat anders geregeld worden.
Haar moeder was een verzorgde goed uitziende vrouw. Hart op de tong maar wel altijd beschaafd. Mijn dochter weet nog steeds uit haar hoofd wanneer ze jarig is was. Net niet gehaald.
We zijn van een generatie waarin we onze ouders verloren hebben of gaan verliezen. En dan ons realiseren dat wij nu die laatste generatie zijn.
Toen ik haar belde konden zij en ik nog vrij droog bespreken hoe het allemaal gegaan was, maar opeens dacht ik dus aan wat mijn dochter altijd zei over haar verjaardag en was IK in tranen. Vriendin gaf aan dat ze al veel gehuild heeft deze week.
Heb een kaarsje branden bij de rouwkaart met een mooie foto van haar moeder op de voorkant.
Adieu.
2 opmerkingen:
Beseffen dat er weer een andere periode is aangebroken. Het besef dat je je ouders hebt verloren of binnenkort gaat verliezen. De meesten van ons maken dat mee. Dat maakt het niet minder verdrietig. Sterkte, Cellie
Sterkte met het verlies. Ik hoop dat je merkt dat het verdriet om het verlies een klein beetje beter te dragen is als je mensen om je heen hebt die de moeder van je vriendin ook kenden. Al is het maar uit verhalen die je met hen deelde.
Een reactie posten