Een nacht om niet te vergeten zwijmel

Deze hoorde ik vaak in 1982/1983. Woonde op kamers in Utrecht, ging uit in de stad en ontmoette daar in een heel fout wit pak en nog foutere Italiaanse witte schoenen (echt!)  mijn aanstaande echtgenoot en hoorde via hem dit soort muziek. Romantische muziek, pakkende titel, maar als ik het filmpje bekijk lijkt het meer als men een sandwich in gedachten heeft. Ach...ook lekker :)

Doe nou eens slim Pim

Kreeg gisteren de aankondiging van de Slimme Meter in de bus. Bla die bla die bla, oude meter MOET vervangen worden etc etc.

Ik las ook dat je die meter wel kan laten installeren, maar het doorgeven kan laten uitzetten. Kijk, dat lijkt me slim. Want wil/moet ik die meter over enige jaren toch verplicht aanschaffen, dan zal dat zeker niet meer gratis zijn en krijg ik toch met installatiekosten te maken. Dus nu slim zijn betekent straks ook slim uitkomen met wie weet hoe mijn budget er dan uitziet.

Terwijl het omzetten van uit naar aan een simpele administratieve handeling is (en misschien moet ik mij ook geen illusie maken dat men die meter sowieso NU al niet kan uitlezen, daar is vast al nog slimmere software voor ontworpen. Zo houdt men toch inzicht, want als de NSA al onze telefoongesprekken al kan afluisteren is zo'n metertje een fluitje van een cent).

En verder doe ik dan een beetje minder mee aan het afkalven van nog meer banen in de Energiebranche. Al die meter-opnemers die niet meer nodig zijn en al die administratieve krachten die ook de data niet meer hoeven te verwerken. Misschien ook wel een laagje managers? Allemaal tijdelijk, want de Slimme meter is mijns inziens onvermijdelijk. Het merendeel van de Nederlanders zal wel overstag gaan en hoewel in blogland veel mensen zich bewust(er) zijn van hun energieverbruik, zijn veel mensen dat nog steeds niet. En boeit ze ook niet.

Enige tunnelvisie als je alleen maar met energiebewuste mensen omgaat is ons niet vreemd.

Ben net weer terug van een rondje dorp. Het is hier een stralende blauwe lucht en dus maar even met de fiets richting centrum gereden. Niet met een echt doel in mijn hoofd, meer een beetje tijdverdrijf en bovendien lekker fietsen. Stond bij een leuke kookwinkel, had al een mooie garde in mijn handen en bedacht me...heb ik die echt nodig??? Dus hing de garde terug. Bij een sportwinkel gekeken wat goede wandelschoenen zoal kosten. Maar ja...wat zijn goede wandelschoenen. Ik heb er geen jota verstand van. Wel gelezen dat je die het beste eind van de middag kan passen, want dan zijn je voeten op zijn grootst. Als iemand nog tips heeft? Ik ga geen bergen beklimmen ermee en heb geen budget voor het duurste van duurste, maar gewoon, fijne schoenen die tegen modder en een vrouw met een hoog gewicht kunnen (en brede voeten).

Verder wel bij de Turkse supermarkt wat puntpaprika's ingeslagen en een zak ongezouten amandelen, beide een stuk goedkoper dan bij de Appie.

Vanochtend vroeg scheen de zon pal op de ramen en bedacht me dat ik met mijn Paarse Flylady doeken wel even snel een rondje schoonmaken kon doen. In het kader van Why not today. Lekker hoor, even soppen en een beter uitzicht.  Ben helaas één exemplaar kwijtgeraakt toen de stucadoor van de badkamerklus waarschijnlijk dacht...aha...daar hangt een doekie. Kreeg er bij de oplevering van mijn badkamer wel een andere - professionele schoonmaakdoek - voor terug, maar die is toch echt niet zo heerlijk en fijn als mijn Paarse zijn.

Nu even wat verzinnen als lunch en dan maar even de voortuin induiken en daar wat snoeiwerk doen. Het is droog, tijd zat en bovendien energie om dat klusje aan te pakken.

Eet eens Lam, Bram!

Kreeg een bakje van zijn zelfgemaakte Lamscurry, want hij vertelde me hoe hij nog een halve voor- cq achterpoot van een lamsbout in zijn vriezer had en hij die nu al lekker in de marinade had liggen, na het in stukken te hebben verdeeld. Hij beloofde me een bakje van zijn kookkunsten.

Lekker bakje!

En lopen in de regen is veel minder vervelend als het gezelschap prettig is, of als je uberhaupt gezelschap hebt, maar ook oog hebt voor hoe vrolijk en onbezorgd alle honden zijn. Alsof ze de lente al in hun kop hebben. En hoe makkelijk het is om met een hond erbij aanspraak te krijgen. Je zou iedere eenzame bejaarde een hond gunnen. Of middelbare eenzame vrouw hahah..

Kennelijk is er wat met honden deze week,  want door over honden te schrijven kreeg ik een hele grappige en leuke email. En wat bijzonder dat ik meer deel met meer mensen dan ik door heb. Ik maar denken dat ik hier schrijf voor 3 man en een paardenkop.

Vandaag een mooie klus van mijn Wil ik doen lijstje kunnen halen. Mijn laatste stuk kantoorkast heb ik verhuisd naar een andere kamer, zodat mijn slaapkamer weer echt een slaapkamer is. Nou ja, als ik ook nog een mooie kast zou kunnen neerzetten, nieuwe gordijnen en nieuwe vloerbedekking. Maar dat komt wel, of niet, ik zal er geen seconde beter door slapen.

Wat heb je gedaan, Daan - Niet gewandeld?

Als ik in een kookwinkel of op de kookspullen-afdeling van een warenhuis kom, dan moet ik altijd de kookwekkers op 2 minuten zetten. Zo geinig als ze dan allemaal afgaan. En ik net als Mevrouw Ten Kate doe alsof ik van niks weet. Want dat zoekt niemand achter een dame, die van goede sfeer houdt.

Make a new plan, Stan!

Jezelf in mildheid aanvaarden. Dat is iets wat Mindfulness me leert. Dus moet ik ook leren aanvaarden dat ik me, zoals vandaag  nu geheel niks en bang en alleen voel. Zonder uitzicht op..tsja..op wat. Meedoen, meetellen, gezien zijn. Ja, gewoon de angst voor mislukken, voor het einde van de ww-uitkering, zonder uitzicht op een baan. In een enorm financieel gat vallen. Een levensgroot konijnenhol.

Ik weet ook dat dit geen feiten zijn, maar alleen maar gevoelens, die komen en gaan.

Dat ik weer kan/mag kijken naar de kleine dingen van de dag die wel goed gingen.

Dat ik blij ben dat ik gisterenavond mijn voeten in een voetenbadje stopte, lekker met voeten-scrub verzorgd en daarna met een heerlijke ruikende voetencreme ingewreven. En mijn haar lekker waste, zodat het vandaag niet zo plat viel, maar door het woelen om mijn kussen in de nacht, vanzelf slaapvolume kreeg.

En ik gisterenmiddag alweer bij een H ema in de rij stond, maar nu met die handdoek. En vandaag gewassen dus die kan ik van de week heerlijk gebruiken. Beter dan een chocoladetaartje waar ik alleen maar mijn eenzaamheid en frustratie mee weg zou eten en de week daarna er nog last van zou hebben door een schuldgevoel en hoger glucosewaarden.

Dat ik vandaag door de modderpaden in het bos alweer een eind heb gelopen. Ook al regende het begin van de ochtend en had hij last van zijn rug.

En dat er zoveel leuke mensen in het bos waren. En je zomaar aanspraak krijgt en daardoor weer terug in de tijd bent toen je samen bij dat aparte bedrijf werkte, doordat je beide nog weet waar een oud-Hollands gezegde eigenlijk vandaan komt.  En op dat werk dingen meemaakte die de meeste mensen niet geloven, omdat het te fantasievol klinkt. Snif en Snuitje.

Mijn hyacintenbolletjes zijn witte hyacinten.

Mijn breiwerk is klaar. Nu in elkaar gaan zetten. Of eerst persen geloof ik. Nou ja, weer een nieuw projectje.

Voordeel van weinig mensen zien is 0% kans op griep krijgen.

Heb deze week een moodboard gemaakt om mijzelf op te peppen. Leuk om uit de gratis krant nu juist de positieve zinnen te scheuren en alle IS rotzooi en dood en verderf voor de oud-papierbak te laten.

En heerlijk om dit stukje te schrijven met opwekkende muziek op de achtergrond en een bak lekkere koffie naast me. En straks een heerlijke kom Indiase rode linzensoep.

Goh...ben ik toch weer uit de Bor-de-Wolf-stemming en nu weer in Ed en Willem Bever mood! Tijd voor een nieuw plan, Stan!

Laat maar gaan Sjaan!

Van de week een weer zeer aparte ervaring hoe men in deze tijd omgaat met werkzoekenden. Had gereageerd op een leuke functie. En eigenlijk reageer ik op alles, leuk of niet leuk, want ik wil gewoon weer mijn eigen geld verdienen. En dan is solliciteren nog steeds spoor 1.

Maar goed: goede brief geschreven en direct gebeld door het bemiddelingsbureau. Of ik echt wel interesse had in deze functie bla bla bla...."Nee, hoor mevrouw; ik moet solliciteren van het U WV, dus ik doe maar wat hahahaha...". Echt; de moed zakt je soms in de schoenen. Wel direct een uitnodiging tot een nader gesprek en het verzoek om een aantal referenties door te geven.

Dus wat oud-managers benaderd, geen probleem, doen we graag Citroenvlinder, het wordt ook wel eens tijd dat men inziet dat ze een goede kracht aan je hebben. Dus fijn en heerlijk om een hart onder de riem te worden gestoken.

Gesprek gehad, referenties ingeleverd, maar na een week had ik nog steeds niets gehoord. Zou ik worden voorgedragen voor deze functie of niet? Kwam er een lang verhaal - en dan weet ik al direct dat er iets niet klopt - dat men er echt ALLES aan gedaan had om mijn referenties te bereiken, maar ja...niet gelukt en nu hadden ze maar iemand anders voorgedragen. En ondertussen nul keer teruggeschakeld met mij.

Dit verhaal even op papier laten zetten, want het leek me zo leuk om de waarheid te achterhalen en ja hoor; al mijn referenten gaven aan niet benaderd te zijn. Behalve één en die had wel degelijk een referentie afgegeven, dus die was helemaal over de kook. Hoe kon men zo hardop liegen. Zij heeft contact met het bureau opgenomen en ze hun vet gegeven en ook gehoord dat "ze" hadden gezegd dat men dat nou eenmaal zo deed.

Dus niet direct in je gezicht zeggen dat het niets wordt en je gewoon niet eens wordt voorgesteld, maar erom heen fantaseren en ondertussen de kandidaat maar aan het lijntje houden.

Ik ben er weer zo klaar mee. Dat spelletje en dat gelieg en gedoe. En de valse hoop waarmee je opgezadeld wordt.

En dan pas vanochtend een belletje waarin het bureau, zonder een enkel excuus, me doorgeeft dat ik het niet geworden ben. En men weet heel goed hoe lamgeslagen je kennelijk bent, na jaren van solliciteren en dan maar op een klein klotebaantje reageren. Dat je toch niet Kannietwaarzijn inschakelt..

Dus ik merkte vanochtend dat ik frisse zin had, maar dat ik die ergens kwijtraakte na dat telefoontje. En dus mijzelf maar weer bij de lurven gepakt en een flinke emmer sop gemaakt. Mijn rondje Bless the house afgemaakt en nu met de buitendeur lekker helemaal open, wachten tot de keukenvloer droog is. Lekkere frisse lucht, zonnetje erbij en ook net nog een Mindfullnes-oefening gedaan. Terug naar de basis.

Terug naar weten dat ik WEL goed genoeg ben, maar alleen geen baan heb. En straks daardoor geen geld. Geen inkomen.

Maar nog steeds elke dag te eten heb, elke dag veilig in mijn bed mag slapen, de twee liefste kinderen in de wereld heb. Dus al is mijn waarde op papier te verwaarlozen, mijn waarde als mens, die staat nog steeds solide en rechtovereind.

Wat alle huppelkutjes van de uitzend-organisaties er ook van denken, of werkgevers, of HR-managers van 29.

Kreeg gisteren wel een ideetje om afslankgoeroe te worden. De markt is groot genoeg en het aantal clienten groeit (hahah, pun intended). En het leuke van die groei-markt is natuurlijk dat je je client afhankelijk maakt van jouw filosofie/idee/middel/overtuiging/methode.

Niet dat hij/zij na een tijdje het zelf kan, neeeeee....na dat tijdje val je weer terug in je oude gedrag, kom je alle verloren kilo's weer aan ben je weer die Dikke Domme Diabeet en klop je toch maar weer aan bij de verkoper/dieetist van pakjes/zakjes en het geheime tovermiddel om dat gewicht te verliezen. Want dat is juist de hele marketingfilosofie achter Afslankmethodes; ze werken maar voor een zeer zeer klein percentage van jouw markt. En de rest komt allemaal weer terug. Voor dat wonder. Kassa!!!!

Zou jouw methode voor 100% van jouw klanten werken, dan bestond er dus nu geen afslankindustrie meer. Overbodig. En les 1 in verkoop/marketing leerde me dat je je klanten altijd moet laten terugkomen voor meer. Of zo bang moet maken dat ze echt dat onderhoudscontract nodig hebben, dat ze dit voor jaaaaaren afsluiten, zonder dat het echt nodig is.

Lees ook eens onderstaand artikel:

Dikke Domme Diabeet

Walk away, Renée

Vandaag een stuk gelopen en aansluitend een klein boodschapje naar mijn dochter haar werkplek gebracht; had verder toch niets te doen en ze werkte vandaag ergens helemaal achterin dus nog een flink eindje lopen erbij. Alleen maar goed leek me.

Was fijn om elkaar even te zien en te spreken. En ik ben altijd zo onder de indruk hoe goed ze in haar werk is. Zo professioneel en zo moeiteloos.

Daarna liep ik nog even door het grote shoppingscenter aldaar en dacht aan een fijne nieuwe badhanddoek voor mijzelf. Bij de Hema. Maar opeens bevond ik me in de rij bij de taartenafdeling en er was nog maar één iemand voor me. Mijn ogen gingen naar hun chocoladetaartje. Zag er goddelijk uit. Die wilde ik. Heerlijk!

Maar toen schoot onderstaand lied door mijn hoofd en was ik in staat om goed na te denken. Had ik dit echt nodig? Was het verstandig? Wat moet ik met zo'n hele taart? Had ik net zo lekker gelopen en was ik nu 10 kg gewicht minder; waarom dan trek in taart?  Een moment van verstandsverbijstering? Doe niet; loop weg! Ik voelde me een echte verslaafde. Een shotje en ik zou weer terug in the habit zijn.

Dus omgedraaid en lekker de bus naar huis genomen. Daarna van de bushalte naar huis gelopen en thuisgekomen een lekker linzensoepje gemaakt. Een een stukje donkere chocolade als dessert. Toen boven mijn bed helemaal opnieuw opgemaakt, met verse schone lakens en dus weet ik dat ik vanavond een heerlijk vooruitzicht heb.

Geen stuk taart in de koelkast, maar een ouwe taart onder een vers dekbed.