Aantrekken

Van alles vloog door mijn hoofd. Wat moet ik aandoen, maar wel dan iets wat aantrekkelijk is, maar tegelijkertijd ook heel makkelijk uit te doen is, knopen aan de voorkant, of helemaal geen knopen, klitteband, Duct Tape??

 Heb ik nog wel matchende setjes (niet die grote witte Zeeman-onderbroeken, maar iets waar Nog in Werking in staat), heb ik nog ergens in de panty/kousenvoorraad panties, is dat nodig, is dat niet over the top, kan ik niet gewoon een broek, maar ja, wat voor schoenen en oh shit, teennagels bijslijpen en lakken, oh ja...de rest ook bijtrimmen.

Hoe deed ik dat ook alweer jaren terug, wat droeg ik toen; schoenen, met zonder sokken, wat voor kleur, uberhaupt sokken..was het een jurk, een setje..een rok...een joggingpak???

En daarna moet alles ook nog weer aan, thuis gebruik je vaak je bejaardenschoenlepel - lekker sexy - neem direct ook je depends mee.

Oh ja, en in verband met de Volle Maan ook maar een baardtrimmertje mee, want het groeit nu natuurlijk tegen de klippen op die 3 haren op mijn kin.

Wat een toestand!!

Het kan altijd erger...

Van de enige omroep waar ik lid van ben, BNN, kreeg ik een enorm grappige Sleur-alert e-mail. En die was in de roos.

Ging over beroepen van mensen die hun baan haten. Ik kikkerde er weer helemaal van op. Een kleine selectie:

Olifanten-onderzoeker

Krokodillen-verzorger

Toezichthouder bij concerten

Zorgbalans

Dochter rolde gisteren uit haar werk in huis en voelde superwarm aan. Haar ogen stonden al op apegapen en ze voelde zich ziek, zwak en misselijk. Dat had ze al de dag ervoor en toch besloot ze naar haar werk te gaan, want zo zei ze, ze kon haar collega's toch niet laten zitten. Had ze ook net de vroegste dienst van haar rooster, waarbij ze de tent moet opengooien. Bikkel!

Maar gisterenavond dus maar wel ziekgemeld en nu ligt ze weer te slapen. Voel me weer even 'moeder' want kopje thee, geroosterd broodje, temperaturen en zorgen dat ze weer een stukje gaat slapen in plaats van tv-kijken, want slaap is goed voor een ziek mens.

Mijn loopafspraak afgezegd. Dat was niet zo heel erg, want het regende hier enorm vanochtend. En nu zit ik dus maar even een blogje te schrijven. Op mijn vrije dag. Nou ja...op een dag waarop ik niets verdien. Of eigenlijk; ik verdien wel wat, maar ik krijg het niet. :) En zelfs dat geloof ik soms niet eens meer.

Misschien moet ik maar hamburgers gaan bakken in New York, die krijgen sinds kort USD 15,-- per uur en dat is meer dan dat tientje van mij natuurlijk. Een van de sollicitaties die ik uitstuurde had het aloude resultaat; tot onze spijt bla bla bla.

Gisteren had ik een klant van de grote financiele instelling waar wij voor bellen aan de telefoon en die verwoordde precies wat ik ook dacht. Over die instelling. En mijn werk. Gelukkig wist de beste man niet wat mijn verdiensten zijn, noch weet de opdrachtgever dat, want er zit nog een schakeltje tussen en nog een, dus dan wast die opdrachtgever wederom zijn handen in onschuld.

Dit weekend vierde mijn zoon zijn verjaardag. Mijn moeder wilde ook graag komen, maar liet hem weten dat ze last had van niet meer durven autorijden. En ze had, zo zei ze, aan iedereen gevraagd of ze mee kon rijden, maar niemand kon.
Ik denk en weet dat mijn moeder niet echt goed is in duidelijk vragen wat ze wil en dat ze in haar zieligheid dit dan vertaald naar 'zie je wel...niemand wil". En ik denk ook dat ze tot het laatste moment had gewacht.


Zoonlief belde mij, ik schoot direct in de "Ik los t wel op" -stand en ging dus eerst 60 km met trein en bus, daarna 70 km met auto en weer dezelfde routine terug. Dag zondag! Ondertussen durft mijn moeder wel weer auto te rijden omdat ze heeft gemerkt dat ze dat nog steeds goed kan en heeft zoonlief zijn oma weer gezien. Nou is mijn moeder geen zielig oud besje, maar een best wel vitale vrouw van in de zeventig met haar eigen auto zonder dak (u begrijpt mij wel toch?). Die van lekker hard rijden houdt.

Maar nog steeds niet heeft geleerd om diegenen die hun sores bij haar op haar bord leggen keer op keer op keer, te vertellen dat ze het hele zooitje lekker mee mogen nemen, want haar bord heeft ze zelf nodig en dank u wel. Kolen en Geiten sparen is haar grote motto geweest al jarenlang en dat levert nog steeds op dat de Wolven uiteindelijk die geiten lekker opeten. Haar agressie en frustratie slaan dus altijd naar binnen en dan lijdt ze in stilte, heeft last van haar keel, eet als een zielig musje en dan heb je inderdaad een warrig hoofd op het einde. En denk je dat je inderdaad niks kan en kon en zult kunnen en nergens goed voor bent.(heeeeeeee...oh ja...ook mijn thema).

Momenteel ben ik aan het denken hoe ik de bruidsjurk van mijn dochter helemaal naar haar wensen kan verbouwen. Heb een aantal bezoekjes gebracht aan stoffenzaken, vond niet wat ik zocht, maar door "out of the box" te denken, vond ik ergens anders wel mijn materiaal. Nu het patroon tekenen en uitwerken en dan knippen en bedenken of ik hele grote veranderingen ga doorvoeren (in overleg met haar uiteraard) of voor simpel ga. Ik denk dat het nummertje 1 gaat worden als ik mijn dochter ken, dus nog flink wat werk voor de boeg. Maar ook wel leuk; want dat is precies iets waar ik goed in ben. Improviseren en creatief zijn. Ontwerpen. En naaien.

Klinkt vaag he...Maar ja...ik heb wel iets in mijn hoofd, maar of ik het ook zo kan krijgen, dat is de grote vraag. Ben al blij dat de jurk nu hier in huis is. Dan kan ik er lekker aan werken. En is mijn hoofd niet meer vol met de scripts van mijn werk die ik 50 x per dag afratel.

Vandaag dus een beetje rare dag voor mijn gevoel. Ik mis mijn loopje, ik mis de man en zijn hond.

Knutselen voor grote jongens (en meisjes)

Net terug van het opladen van mijn OV-kaart. De oplader bij de supermarkt was defect en het was al laat (eindelijk droog) dus moest ik even hard denken waar ik dat ding snel en dichtbij kon opladen.
Aha...in het ziekenhuis stond er eentje in de hal. Dus snel - oeps het regende alweer - naar het ziekenhuis gefietst en gelukkig kon ik nog zonder toeters en bellen de hal in. Opladen en klaar. Anders kan er niet getreind worden bij een te laag saldo.

Op de weg naar huis zag ik dat bij de scholen bij mij aan de overkant een hele rij hoge bomen was omgewaaid. Een hele rij!! Tsjonge!

En nu pas even de tv aan en zie ik mijn favoriete acteur, Idris Elba, in een vliegtuigje loopings maken. Ook nog in een vervoersmiddel wat in ons gezin ook favoriet is.

Heerlijke ontspannen tv voor mij:

Idris in de lucht


Gisterenavond al enorm genoten van de mannen van het originele team van TopGear die de mafste dingen uithaalde, zoals een drietrapsraket aan een auto die ze hadden vermaakt tot een zweefvliegtuig. Of met 3 auto's het kanaal proberen over te steken. Geweldige tv en zo jammer dat dit niet meer gemaakt kan worden. Mannen die gewoon lekker knutselen in het groot.

Jaren 70 zwijmel

Toen ik in het midden van het land woonde op kamers in die stad waar dit jaar de Tour begon, gingen we, de vriendin waarmee ik een etage deelde, ieder weekend lekker dansen en stappen.

We vonden onszelf vrouwen van de wereld, maar waren in feite gewoon provinciale mutsen. Maar met een glas Martini met ijs voor onze neus en onze uitgaanskleding aan, dik in de make-up leek het heel wat. En om interessant te doen ook een sigaret in onze vingers, dan kon je mysterieus rook om je heen blazen.

Ik had geen idee hoe mooi ik toen was, want voelde me altijd de 'dikke vriendin' vergeleken bij mijn vriendin; ik was de eeuwige side-kick, want zij kreeg altijd alle aandacht van de mannen en ik mocht, net als Annie haar tasje vasthouden.

Dat was natuurlijk niet zo, maar ik zag gewoon niet dat ik er wel degelijk mocht zijn. En dat ik ook aandacht kreeg, alleen dan moet je het wel zien en niet in je glas blijven staren natuurlijk haha! En was ook tamelijk verlegen, dus het spel van flirten had ik geheel niet onder de knie.

Toen ik bij een grote landelijke bank ging werken met alleen maar mannen en die mannen me allemaal wel heel erg leuk vonden, toen vond er even een 'het kwartje valt' moment plaats. En toen ook nog 1 van die mannen me zei me wel heel aantrekkelijk te vinden, toen begon ik te stralen. En kennelijk straal je dat dan uit. Dat je er wel degelijk mag zijn. Kijk...dat gevoel wil ik graag weer terugvinden. Omdat ik mijzelf gewoon leuk genoeg moet vinden om te gaan stralen.

Anyways....onderstaande song, hoorden we vaak voorbij komen in die tijd. Lekkere zwijmel!
Net even snel een klein rondje boodschappen gedaan, want ook nog maar een klein beetje budget, maar creatief met kurk en dan kom je een eind. Ik ga gewoon een lekker soepje maken, dat kost niks en daar kan ik een aantal dagen van eten. Zo komt Splinter door de Winter.

Poes, poes, poes

Apart te zien dat in een omgeving waarin de werkgever minimaal investeert in zijn medewerkers, er toch collega's zijn die de beste willen zijn. Je krijgt er niets voor - ja een high five of de pas aangeleerde boks (topperrrrrrr), maar verder blijf je voor je eigen plaspauze betalen, krijg je niets betaald als je vakantie opneemt en bouw je ook geen verlofuren op. En ook geen provisie/bonus/beloning voor het halen van je target.
Wel wordt je erop gewezen dat je uit moet loggen als je met je (zelfbetaalde) pauze gaat. Men zou toch zomaar € 2,50 euro extra betalen.

Dus vanwaar dit spel om de beste van de hele meute te willen zijn. Of je druk te maken als je een dag een keer niet je target haalt, maar er 2 onder zit. Dat je de dag ervoor er 10 boven zat, ben je dan kennelijk weer vergeten.

Het is een goede les voor mij. Het is zinloos om de beste te willen zijn in een dergelijke omgeving. Misschien wel in elke omgeving. Dus heb ik een plaatje getekend van een verkeersbord wat een doodlopende weg aangeeft.

Om mijzelf alert te houden.

Maakte vorige week een nogal erotisch getint schilderwerkje. Voor iemand zijn verjaardag. En dat viel wel in de smaak. Kijk, dat is tenminste leuk om te doen. En ook al zou het achter de struiken met die moeilijke naam worden gesmeten, ik heb er lol van gehad.

En accepteerde een uitnodiging ergens in augustus om te genieten van een gratis festival met een meute Single Ladies.

En er staat eindelijk weer eens een borrel in de agenda met een groepje vrienden.

Dit alles in het kader van kijk nou eens naar dingen die goed en leuk zijn in je leven. En zie dan dat dit er gewoon weer heel veel zijn.

En zo grappig dat er in het weekend opeens een kat midden in de keuken zat. Die was gewoon naar binnen gebanjerd, ook al was de hordeur dicht, maar daar stapte hij/zij gewoon doorheen en liep toen naar de keuken alsof hij/zij hier al jaren woonde. Wel een lief beestje, maar aangezien zowel zoon- als dochterlief allergisch zijn, is het hebben van een kat in huis niet slim.

Dus moest ik enorm lachen toen mijn dochter de foto van de kat en mij naar haar broer stuurde met de opmerking dat hij het niet moest verklappen, maar dat dit zijn aankomende verjaardagskado werd. Verrassing!!

Het duurde totdat hij ergens in China zat toen mijn dochter hem uitlegde dat dit een grapje was. Jammer want ik had al ideeen van een poezenmand lenen bij iemand en met dat ding naar zijn huis rijden. Of foto's sturen van hoe ik bij de blikjes kattenvoer sta, toevallig.

Ben dol op practical jokes. En dan tot in detail uitgewerkt.

Nachtmerrie zwijmel

Werd vanochtend badend in het zweet wakker van een te echte droom. Hij voelde in ieder geval heel echt. Gelukkig weet ik, dank zij mijn kloppende administratie dat het niet echt is, dus kan ik het achter me laten. Maar kennelijk speelt het wel in mijn hoofd. Die angst om af te glijden.

Droomde dat ik thuis was en werd gebeld door een deurwaarder. 'Ja u bent mevrouwtje Citroen en ik kom zo bij u langs, want u negeert nu al maandenlang alle brieven over uw rekeningen bij Twitter (ja...zelfs in mijn droom dacht ik heuh Twitter...da's toch gratis??).

U heeft duizenden euro's openstaan en nu kom ik langs en alles in beslag nemen. En neen...als u de deur niet open doet, doet de politie dat wel voor mij. Dus loop niet weg!"

Dus vond deze zwijmel wel bijpassend.

En daarna deze, want dat is waar het echt om draait.

Ik ga dus vandaag alweer op zoek naar mijn eigen Satisfied Mind. Nog beter focussen op wat ik allemaal wel heb, zo direct lekker op mijn eigen terrasje verse koffie drinken en een heerlijke eigengemaakte muffin met topping eten die mijn dochter maakte voor het Suikerfeest. En lekker dat ze zijn. Zo wist ik niet dat ze zo lekker kon bakken die dochter van mij. Zij is alweer naar haar werk, heel vroeg in de ochtend, zonder klagen. Dus kan ik wat van haar leren en negeer ik mijn weinige werk-uren, omdat ik gisteren een paar keer in eigen tijd naar de wc ging. En dat niet betaalt krijg. Maar goed; dan is het letterlijk even naar mijn eigen gezeik luisteren wat ook wel weer grappig is.

Kocht gisteren voor haar wat Baklava en andere lekkernijen bij de Turkse supermarkt en vond het plotseling ontroerend toen ik de dame achter de toonbank een fijn Suikerfeest wenste. Ik schoot een beetje vol want stelde me voor hoe fijn het is als wij van onze moslimwinkelbediendes te horen krijgen Fijne Kerstdagen en wij nooit wat terug zeggen op hun feestdagen.  Maar ja, ik was kennelijk gisteren nogal sentimenteel.

Had ernstig behoefde aan saamhorigheidsgevoel. Ergens bijhoren. Gewoon gelukkig zijn. Dus dat gevoel, die satiefied mind, daar ga ik naar op zoek vandaag. En zeker weten dat ik 'm vind!


Eid Mubarak!