Een oplaadzondag. Een zondag waar ik geen verplichtingen heb, maar gewoon een beetje aankeuvel in en om huis, in de tuin werk, aan de tuin werk, een beetje lees, ontbijt in de tuin met een snot-ei en soldaatjes, een beetje denk, een beetje niks, heel veel geniet van het geluid op de achtergrond van Mysteryland.
Gisterenavond heel erg mooi vuurwerk gezien, gewoon buiten op straat gekeken (de hele straat sliep al leek het wel). En gisteren ook nog heerlijk naar het bos geweest om bramen te plukken. Nu een half emmertje vol. Ga ik lekkere jam van maken.
Geniet van hoe lief mijn dochter is voor haar halfzusje die vandaag haar verjaardag viert. Allerlei kadootjes voor haar heeft gekocht en die nog snel, na haar werk, langsbrengt. Haar eigen vader doet al jaren niks op haar verjaardag. Ja, een belletje of nog erger een Feestboekfelicitatie. Maar zij ziet hoe haar zusje geniet van de aandacht en daar gaat het om.
Mooi boek gelezen; Los Leven. Over hoe je jezelf kan vrijmaken van allerlei zelfopgelegde gedachten en gedrag, vaste patronen die je niet verder helpen. Echt een aanrader!
Een mooi citaat, het gaat over tevredenheid en dat is eigenlijk een hele mooie state of mind om naar te streven. Tevredenheid is uitgesmeerd geluk. Alsof je het met een deegroller tot een lange spaghettisliert rolt. Tevredenheid is een constante lijn. Stukken slaapverwekkender dan geluk. Maar voor mij wat me veel brengt.
En precies dat wat dit soort zondagen me geven. Tevredenheid
Want ondanks ook vervelende dingen, is de stemming toch nog wel die van tevredenheid. Ik hou mijn eigen broek op, ik heb nog steeds een dak boven mijn hoofd, over een klein weekje gaat mijn dochter trouwen, ik hoef niet bang te zijn dat mijn huis wordt gebombardeerd of zo en DV sta ik morgen gewoon gezond (ok...relatief gezond als je mijn diabetes even vergeet) weer op.
En het was gisteren en vandaag heerlijk weer. Vandaag wat minder blauw de lucht, maar nog steeds warm genoeg om in alleen een topje (oh ja...wel met broek eronder hoor!) in de tuin te werken. Ik zag een hele mooie Libelle, mooie vlinders, vliegen en veel spinnen. Allemaal in mijn tuin - en eentje in mijn schoen, die had ik per ongeluk geplet.
Ik zet spinnen altijd graag terug in mijn tuin als ze in de gootsteen of zo zijn beland. Zijn zulke nuttige insecten. Zal ze nooit pletten of expres doodmaken. Eigenlijk weinig insecten, behalve muggen die midden in de nacht om me heen zoemen dan.
Nu nog even kijken of Zomergasten me kan bekoren en ondertussen een lekkere kop thee of koffie maken. En oh ja, mijn bakse salade voor morgen naar mijn werk klaarmaken. En mijn opgenomen aflevering van An Extra Slice van de BBC bekijken.
En een voetenbadje maken. Even lief zijn voor mijn onderdanen.
Soms kom je door een terloopse opmerking die iemand maakt, en dan ook nog eens in een luchtige omgeving en op een humorvolle manier, opeens erachter hoe diegene werkelijk in het leven staat. Ten opzichte van anderen. Ten opzichte van mijn waarden en normen. Ten opzichte van mij.
Drammerig, doorduwend, doorpushen en helemaal geen oor of oog meer hebben voor de mening van een ander. Het doet er ook niet toe of die ander nog erbij is, meedoet met het gesprek, of antwoordt of zelfs al in slaap in gevallen, het gaat maar door, de stortvloed van de enige juiste mening. Urenlang.
Dus dacht ik vanochtend vroeg, bij het bedenken van een zwijmellied dat diegene zijn True Colours had laten zien en ik dat heel heel heel heel goed moest onthouden. Want het zijn juist niet de dingen die je graag ziet, maar deze zaken die je liever niet ziet en die niet meer zullen veranderen die een relatie stuk doen gaan. En niet de illusie hebben dat je dat nog wel weg kan poetsen. Of dat die ander, die dan wel zegt dat hij dat nooit meer zal doen, die manier van doen die al meer dan 50 jaar zijn manier is, nog zal veranderen.
Het is ook niet mijn taak om een ander gelukkig te maken, als diegene lang ongelukkig denkt te zijn geweest door ZIJN keuzes. Of extra welwillend te zijn, of extra aardig. Of uren wakker blijven omdat die ander een geheel ander ritme heeft en aandacht nodig heeft.
In de context is de song van Cindy niet goed passend maar misschien juist ook weer wel. Want als ik dit zing en ik kijk in de spiegel, dan weet ik dat ik niet genoegen hoef te nemen met dit gedrag. En zie mijn veerkracht en vermogen om alleen door het leven te kunnen.
Vroeger hoorde ik altijd; 'dit is goed genoeg' of 'je doet het er maar mee'. Bij andere vriendinnen golden andere credo's. 'Het beste is nog niet goed genoeg voor jou'. of 'jij hebt recht op het beste'. Of nog leuker; 'jij bent het waard het beste te krijgen'. Of nog sterker; jij bent papa's prinsesje. (Wat zegt Willem Alexander trouwens tegen zijn dochters dan?? Jij bent papa's burgermeisje???).
Voor een gematigd optimist is goed genoeg al heel wat natuurlijk en recht op het beste is verkrijgbaar op een andere afdeling. Nooit gevoeld of gedacht dat ik 'recht heb op het beste'. Wel dat 'ik het er maar mee moet doen'.
En zo doe ik dus al heel lang.
Brengt me dat tevredenheid? Levensvreugde?? Of toch dat gematigde zuurpruimachtige?
Waarschijnlijk wel, want ik ken helemaal niet dat gevoel dat 'ik het beste moet hebben'. Noch dat ik er 'recht' op heb. Net zoals er tegenwoordig overal wordt gepredikt dat men 'recht' op geluk heeft. En dat ieder weekend bol moet staan van Ervaringen. Dan is de mate van ontevredenheid een stuk hoger als het leven je dat niet geeft. Waar veel kans op is, want het leven is niet rechtvaardig. Het is er gewoon.
Zo kan ik vandaag natuurlijk naar Sail. Tussen 600.000 mensen lopen en naar bootjes kijken, maar ik denk dat ik afsla. Te druk, te warm en ik heb nog steeds pijn aan mijn voeten (denk door slechte schoenen; heb mijn loopschoenen gisteren eindelijk weggegooid; er zaten nu in beide schoenen gaten).
Dus ben ik blij dat het lekker warm weer is en ik de Havaianas van mijn dochter lekker de hele dag aankan. Geen druk, geen kramp in mijn tenen en geen samengeperst gevoel, zelf mijn oude vertrouwde Birkenstocks doen me pijn, alsof mijn tenen telkens in een kramp zitten en iedere aanraking pijn doet). En lekker met mijn blote voeten op mijn pas gemaaide gras (met die maaier van de Kringloop).
De 90 graden witte was draait en ga ik zo ophangen. Buiten lekker ontbijtje gegeten met een nog eigenlijk net iets te hard gekookt eitje, maar toch wel lekker. Laatste restje sinasappel-marmalade.
Gisterenavond nog naar het bos geweest om bramen te plukken, maar ik zag niet heel veel rijpe bramen. Een heel klein bodempje van mijn potje. Misschien ga ik straks nog een keer. Maar niks hoeft. Het mag.
Ik zie niemand vandaag, niemand die me vraagt of het gaat. niemand die voor mij het gras maait of zoals bij de achterburen een enorm bouwwerk in de postzegeltuin zetten, groot en hoog genoeg voor een manege met 20 paarden. Het hele weekend vanaf vroeg in de ochtend wordt er door 3 man noest aan gewerkt. En ja; ik moet toegeven dat me dat heerlijk lijkt; je hebt wat in je hoofd en er is een man aanwezig (wel 3) die dat uitvoeren (want de dame zit op een stoel en kijkt ernaar). Of geld om dat te laten bouwen.
Moet nog steeds een oplossing vinden voor het ontbreken van een poortdeur, maar ach...zo kan het ook; niemand die er in die 20 jaar last van heeft gehad. Dat is het voordeel van alleen wonen; niemand heeft commentaar (en ja; ook niemand die wel weet hoe het moet!).
En eigenlijk is dat ook wel goed genoeg. Perfect is saai. Nu heb ik nog wat te wensen. En is het aan mij om dat op te lossen. Geen haar op mijn hoofd die denkt dat een man dat moet regelen/doen/oplossen. Dan nog liever de lucht in zoals Van Speijk al zei.
Dus boor ik mijn creatieve vaten maar weer eens aan. Hoe kan ik dat bewerkstelligen wat ik in mijn hoofd heb.
Eerst maar eens die goede/betere wandelschoenen regelen. Nu de zorg- en huurtoeslag is gestort voel ik me opeens rijk. En heb ik ietsje meer armslag. Toch ben ik voorzichtig en ga ervan uit dat ik er wellicht toch niet voor in aanmerking kom - stel dat ik toch die wereldbaan vind binnen nu en december 2015. Denk het niet en heb er ook niet meer de puf voor om te zoeken. Na 3 jaar afwijzing op afwijzing is deze baan wel goed genoeg. Ik moet het er maar mee doen. Totdat mijn energievaten weer zijn aangevuld en ik misschien weer die vrouw was die ooit een eigen bedrijf had. Een succesvol eigen bedrijf. Wat nu de film van iemand anders lijkt.
Wat ik uitermate vervelend vind is het moment dat ik uit tegen iemand dat ik niets kan vinden (oh ja...ik kan wel wat vinden, maar ik word dus telkens AFGEWEZEN), goedbedoeld ik allerlei vacatures krijg toegestuurd. Kijk...hier zoeken ze nog mensen! Lieve mensen...ik kan duizenden vacatures vinden. Alleen word ik er niet meer uitgenodigd. Of dus alleen maar laagbetaald simpel werk; wat ik dus nu doe.
Ik denk echt dat er maar weinig mensen onder mijn lezers beseffen wat dat met je zelfvertrouwen en het geloof in het komt nog wel weer goed doet. Echt doet. Vooral als gematigd optimist en je doet het er maar mee-mens.
Sommige mensen vinden het dus maar vreemd dat ik dit werk doe terwijl ik zo in de bijstand kan. Want je krijgt niet eens je reiskosten vergoed...hoe kan je dan rondkomen. Tsja...ik rook niet, drink niet en heb geen auto, geen vakantie of terrasjes ieder weekend, geen dure boodschappen en gelukkig ook nog relatief gezond, dus weinig zorgkosten. En maak keuzes om dingen niet te vervangen, te kopen of te willen.
Dan ben ik kennelijk ook nog raar, want liever zelfstandig dan mijn hele hebben en houden op de tafel moeten leggen. Laat me maar. Dus is het aan mij om met een andere blik naar dat werk te kijken en juist dankbaar te zijn dat ik werk heb en daardoor mijn zelfstandigheid kan behouden. Het populaire "omdenken".
En oh ja...verder aan de upgrade van de bruidsjurk van mijn dochter. En gek genoeg denk ik bij haar nooit in termen van 'je moet het er maar mee doen' of 'goed genoeg'. Voor haar heb ik mijn halve arm over. En de andere halve arm voor mijn zoon. (Dan kunnen er nog protheses aangezet worden, bij hele armen lukt dat minder). Ook omdat ik weet dat ik morgen ook zomaar weg kan zijn. En dan had ik graag gewild dat ik vooral voor mijn kinderen het beste heb gegeven.
De zondag gebruik ik het liefste om me weer mentaal op te laden. Om tot rust te komen, om juist te focussen op het goede. Door te werken in de tuin, door mooie muziek te luisteren, of een fijn boek te lezen, of gewoon te lanterfanten.
Dat combineert niet echt met mensen die ieder vrij uurtje willen klussen, verven, boren, timmeren, verbouwen en als het af is helemaal opnieuw beginnen. Of in 1 weekend vinden dat de tuin geheel perfect moet zijn en geen tuin met planten, maar zo'n tegeltuin. Zonder 1 enkel plukje onkruid tussen de tegels. Die mijn tuin en huis waarschijnlijk een zooitje vinden. Niet goed genoeg. Terwijl het voor mij goed genoeg is. Goed is.
Deze week lang, lang en heel lang met mijn broer geskyped, gepraat en geappt over zijn relatie. Die, na slechts 5 maandjes, nu al barsten vertoond, dusdanige barsten dat ik zelf denk dat die onoverkomelijk zijn.
Maar hij wil perse in DE LIEFDE geloven en wil denk ik liever niet alleen zijn. Graag weer een relatie hebben. Iemand om naast wakker te worden, die je aanraakt. (Vul ik zelf in).
Nou ben ik - en dat zeg ik hem ook telkens - een hele slechte relatie-adviseur. De laatste keer dat ik iets had wat op een relatie leek is zeker 10 jaar geleden en ook die was tamelijk uit balans. Ik bleef maar naar hem rijden, elke week een paar keer een uur en dan weer een uur terug en dan de volgende dag gewoon werken en hij had weinig interesse voor mijn wereld en helemaal al niet voor mijn kinderen. Waarvan hij vroeg of ze ook Nederlandse vrienden hadden. Mijn kinderen hebben gewoon een Nederlands paspoort hoor en geboren en opgegroeid in Nederland. Oh ja....dat verdomde kleurtje he...waar wij Nederlanders in de 3 weken zomervakantie alles aan doen om dat ook te krijgen.
Na 4 weken had hij het hele plan al in zijn hoofd: Nu we samen waren, kon hij veel meer qua huizen. eerst latten (want jij wil natuurlijk niet meteen samenwonen), dan voor een heeel groot huis kijken want dan konden alle kinderen ook gezellig bij ons wonen en dan samenwonen. Na VIER weken. Zat hij al op Funda te kijken. Dat zou al een waarschuwingssignaal moeten zijn, maar ik dacht..ach...hij is enthousiast kennelijk en dat komt nog wel goed. Na 3 weken wist hij ook al te vertellen hoe leuk de Kerst zou zijn (in mei van dat jaar) en wat fijn dat we samen zijn. Ik vond het allemaal heel verstikkend. Maar genoot wel van de aandacht, de lichamelijkheid, iemand die je aanraakt, van het idee iemand te hebben die er voor me was.
Dat ik later moest ervaren dat hij er helemaal niet voor me was, toen ik in 1 week een paar keer accuut naar het ziekenhuis moest, dat zag ik dus pas toen. In dat hele jaar was hij nog maar 1 x bij mij geweest en dan ook nog maar alleen om me op te halen. En hij had direct zijn oordeel klaar. Mijn huis was smerig. Dat trok hij niet. Daarom kon hij niet bij mij over de vloer komen.
We verschilden veel in wat er belangrijk is en hoe je in het leven staat en ik ben heel blij dat vriendinnen me in die tijd vroegen of ik het nog wel leuk vond, iedere keer weer die rit maken en dan een heel bedroefde man aantreffen, die nog steeds boos was dat hij niks meer had (want zijn ex-vrouw had alles vond hij), dat hij in een kutflat woonde, in een kutbuurt (was niet zo, maar dat vond hij). Hoe hij over vrouwen in zijn leven praatte had me moeten laten zien hoe hij denkt. Weinig respectvol. Zijn moeder was een rotbitch, zijn vrouw was een dunne bitch, zijn zus een rijke bitch...Dus ziedaar het spectrum van zijn ideeen over vrouwen (en zijn woordenschat).
Nadat ik het uitmaakte was ik natuurlijk ook een bitch. En maar schelden op alles en iedereen, maar nooit actief iets doen om zaken te veranderen. Lijdzaam alles ondergaan. Geen vrienden waar hij ook dingen mee deed, maar een eenzaam leven. Dus hij bloeide helemaal op toen hij mij ontmoette.
Maar goed...ik dwaal af.
Als je jong bent weet je denk ik nog weinig over wie je bent, wat je echt belangrijk vind in het leven en ben je kneedbaarder. Ik word 55 dit jaar dit jaar, ben al jaren alleen en vind het moeilijk om wat ik heb en wie ik ben, in te leveren om maar weer iemand te hebben. En ja...de man met slechte rug van die wilde afspraak zei dat ik wel weinig sex had zo. Dat klopt.
Maar toch niet veel sex en weinig ruimte om me heen. Ik ben denk ik ook tamelijk egoistisch geworden door het lange alleen zijn. En zie niet hoe ik nog pas bij iemand die daar niet tegen kan. Mijn zelfstandigheid.
Gisteren met een aantal vriendinnen naar Haarlem Jazz geweest. Allemaal vrouwen die al oma zijn, maar gewoon lekker de stad in. En allemaal hun levensverhaal en stevige vrouwen. Wat een genot om gewoon lekker dan weer hier te luisteren en dan weer hier en geen vent die zegt: Kom we gaan.
Kwamen nog een collega tegen die bleef plakken bij onze groep. Hij had kennelijk niet door dat het een vrouwenavond was (met pot voor de drank). Dus liep gezellig mee, ondanks dat ik tegen hem zei dat ik hem maandag wel weer zag. Gelukkig viel het kwartje later wel. De dames vroegen nog of ik hem een leuke man vond, maar nee dames....zo hopeloos ben ik ook weer niet.
Dus als ik kijk naar mijn broertje, naar mijzelf...dan kon ik vanochtend alleen maar aan onderstaande song denken.
I don't want to go for second best.
Dan maar liever alleen. En niet wachten totdat iemand komt die leuke dingen met je doet, maar het zelf in gang blijven zetten. Geen invulling zoeken, maar als er een aanvulling voorbij komt - leuk.
Lopen ging niet door; man met hond had een griepje. Het motregende hier ook nog lekker de hele ochtend, dus stiekem vond ik het niet zo erg. En ook weer wel. Want ik weet hoe fijn vooral mijn lijf het vindt. Ook al zegt mijn hoofd; geen zin.
Over een paar weken is de trouwdag van mijn dochter. Had haar al een tijd geleden gezegd dat ik graag voor mooie lingerie voor haar wil shoppen. Mijn kadootje voor haar (en haar aanstaande man haha!). Zal wel ook heel veel compensatiegedrag zijn, omdat ik me zo alleeeenig voelde bij de voorbereidingen van mijn trouwdag en ik helemaal nul, nikkes, nada ondersteuning, bijval of warmte kreeg vanuit mijn familie of moeder of vader. Niemand die me vroeg wat ik aan ging doen, of het lukte en daarna ook nog de grote stille heide. Van niemand een kadootje of een kaartje. Niks.
Kan er nog steeds af en toe heel erg verbaasd over zijn. Hoe kan je iemand zo straffen? Maar kennelijk deden/doen we dat zo binnen onze familie. Als je je niet gedraagt of andere keuzes maakt dan wordt je uitgesloten.
Dus wil ik haar dat graag wel geven. Meedenken, meeleven en meevoelen. En zelf dus wel andere keuzes maken in hoe ik in het leven sta.
Dus straks na haar werk nog even naar een groot winkelcentrum (gratis met mijn busabonnement, voor haar ook) en daar kijken of ze de zaken hebben die ik in mijn hoofd heb. Zij is de nuchterheid zelve. Zou gewoon in haar Primark BH willen trouwen met een willekeurig slipje eronder (niet eens matching!) en als het aan haar lag gewoon haar zomersandaaltjes onder de jurk. Dus het hoeft allemaal niet, maar het geeft net wat afgeronder beeld, onder die beeldige jurk van haar.
Dus vandaag de badkamer een stukje gedaan, een sollicitatie de deur uit, was lekker binnen opgehangen, net een heerlijke lunch voor mijzelf gemaakt.
En vooral weer kijken naar alles wat wel goed gaat. Waar ik dankbaar voor mag zijn en blijven.
Beseffen dat ik een ander niet kan veranderen, maar alleen mijzelf. En dat ik uiteindelijk niet de waardering voor mijzelf bij een ander moet zoeken, maar in mijzelf. En ook niet in spullen of een betere vloer of schoenen.
De zoektocht is nog steeds gaande hoor en ik denk eerlijk gezegd dat dit een eeuwige reis is. Op zoek naar de heilige graal of zo.
Las in de krant dat een oude minnaar van me overleden is. Zo oud is hij helemaal niet geworden, maar wel gelukkig met een nieuwe vrouw in een nieuw land.
En de laatste jaren heeft hij precies dat kunnen doen waar hij altijd van droomde. En dat vond ik fijn te lezen. Hij zat daar precies op zijn plek.
Herinner me nog dat hij me vertelde me wel schaken te willen leren. Ik kreeg een schaakbord van zijn zoon mee naar huis, om te oefenen. En dat ik, overmoedig en stout, tegen hem zei dat we dat wel iets interessanter konden maken door er stripschaken van te maken. Als ik een pion verloor, dan moest er iets uit en andersom ook.
Nou...raden wie er binnen no time in haar kousen aan tafel zat. En later er onder lag.
Lekkere jaren 70 muziek, zo mee te zingen, toen ik nog en onschuldig was :)
en dan heerlijk slowdansen op onderstaande:
Grappig dat ze van brunette veranderde naar een Marilyn Monroe-achtige blondine. Allebei prachtig hoor en doet niets af aan haar stem.
Van de week een gezellige borrel gehad met vrienden van me. En dan hoor je verhalen over relaties, over geven nemen of iets teveel geven en niks krijgen en dan weet ik dat ik vooral mijn zegeningen mag tellen.
En dat leeftijd helemaal niets zegt over hoe wijs je bent in de liefde of hoe dat voelt voor je. Kennelijk ben je op rijpe leeftijd nog steeds in staat om je als een twintiger te gedragen of te voelen, maar ook om dezelfde foute inschattingen te maken en teveel geloof in alleen de liefde te hechten. Om maar iemand te hebben.
Of sex haha. En die vlinders maken het niks uit waar ze fladderen. Alleen wist ik dat niet toen ik twintig was.
Eind van de borrel begon het opeens enorm te waaien en binnen no time waren we allemaal tot op onze onderbroek natgeregend op weg naar huis. Gelukkig thuis lekker droge kleren aan en nagenieten van de weer leuke ontmoeting. En beseffen dat ik nog niet zo raar in het leven sta.
